Een dak

Posted on by

Vorige week had ik een down moment en had nood aan uitreiken, aan iemand te horen, aan een luisterend oor. Een luisterend oor zonder oordeel of zonder dat er al een ‘gekunstselde’ mening klaar staat.
Tijdens ons gesprek deelde ik wat een uitspraak, over het huisje waar ik woon, met me had gedaan en waar het me naartoe had gebracht. De uitspraak kwam op een moment waar ik mijn innerlijke kompas kwijt was geraakt. Ik was mijn aarding kwijt geraakt en wanneer je die verliest kan een ander gemakkelijk invloed op je hebben.
Geen aarding hebben brengt je in twijfel, je gaat naar je hoofd, verliest het contact met je lichaam, met je kostbaar voertuig die we allen bij de geboorte hebben meegekregen.

Aan de andere kant van de lijn, euh…. Hihi, op het visueel schermpje komt :”wat deed je graag als kind.” Zonder twijfel “In de tuin werken”. Door die vraag werd het me duidelijk dat ik niet meer met de aarde bezig was geweest sedert de uitspraak.
De aarde was door vorst keihard geworden. Mijn lichaam was moe en riep naar rust….
Ik had aarding nodig en hoewel mijn hoofd dat wel wist ik kwam er niet bij door de echo’s in mijn hoofd. Echo’s die niet van mij waren ‘jij verdient beter dan een huisje zonder electriciteit, zonder water waar het binnenregent. Dit is niet het huisje waar je moet zijn. Daar zie ik je niet. Dit is niet je plaats.’
En natuurlijk vroeg of laat zal dit niet meer de plaats zijn waar ik mag zijn.

Maar voor NU, nu de rust in mezelf terug is gekomen kan ik me terug thuis voelen in mijn lijf, in het huisje op het ei-land. En kan ik onderscheid maken tussen wat van mij was en wat niet.
Vorige week bezocht ik 2 huisjes waar ik absoluut niet gelukkig van werd, integendeel zelfs.’ s Nachts kreeg ik gewoon geen adem. En deze 2 huisjes lieten me duidelijk zien en aanvoelen wat voor mij belangrijk is in mijn basisbehoeften bij de keuze van een huis. Direct zonlicht en veel licht in huis, ruimte waar ik bewegingsvrijheid mag voelen, waar ik muziek kan spelen zonder er iemand me hoort, waar ik mijn klank vrij kan gebruiken, een plaats waar ik mijn creativiteit mag beleven, natuur, rust.
Waar ik de elementen buiten mij mag vieren, alsook in mezelf.
En dit is de plaats waar ik momenteel ben en mag zijn.

In de chaos en door in beweging te blijven zijn er zaken duidelijk geworden die dienen aangepakt te worden. Zoals een nieuw dak en venster. Een gezond dak als ik hier wens te blijven wonen.
En men kan het dak van een huis vergelijken met het hoofd van de mens. Wanneer het dak niet gezond is, ontstaat er disbalans, breuk, ziekte, chaos in wat er onder aanwezig is.
Na een gesprek met de eigenaar was het duidelijk dat hij financieel niet meer wil investeren. Andere prioriteiten liggen nu bovenaan.

Vorige vrijdag ontwaak ik met een duidelijke behoefte opzoek te gaan naar een lening om een nieuw dak op het huis te leggen. Want nu is dit gewoon als een zeil en bij harde wind is rust heel moeilijk, verlies ik veel warmte. Ik vind het ook jammer om te zien hoe alles stuk gaat als het dak niet gezond is.

Dan ontmoet ik dit weekend Freja, meer dan 10 jaar hadden we elkander niet meer gezien, en toch voelde het als gisteren en zo vertrouwt. We delen, spreken over het huisje. Over hoe we wonen en welke bewegingen we doen en hebben gedaan.
We ontmoeten elkander in resonantie van tijd.
Ik deelde over de stappen die ik ga ondernemen en hoe ik het zag om een lening aan te gaan ook al is het mijn eigendom niet. En ik uit de mindset wil stappen van hoe velen dit zien en beleven.
De maatschappij, de regels, de vaste gecreëerde vormen maken dat mensen niet snel overgaan tot investeren in iets die niet van hen is. Gaan we ervan uit dat de eigenaar alle kosten dient te doen aan het eigendom.
Maar wat als Hemelsvader je een plekje heeft getoond waar je op Moeder aarde mag gronden. Een plaats waar regels, wetten niet bestaan. Waar alles aanwezig is die voldoet aan je basisbehoefte. Wel dan voel ik, dat ik verantwoordelijkheid wens te nemen voor deze bijzondere plaats, en deze beweging me helpt om mijn bestaansrecht op te nemen.
En na 3 maand hier wonen, putje West-Vlaanderen, in een dorp midden de velden zijn er al voldoende momenten geweest die me uitdagen om te durven gaan staan en deze op te nemen.

Met dit delen durf ik te gaan staan en durf ik een oproep plaatsen.
Ben jij of ken jij iemand die zijn slapende centjen wenst in te zetten om mij te helpen bij een nieuw dak en raam. Om deze over een periode van 48 maand terug te betalen. Ik hoor of lees het graag.
Best wel spannend om zoiets de wijde wereld in te sturen.

En wie weet. In vertrouwen. In dankbaarheid.

Wijsheid

Posted on by

Het is een illusie om maar te denken dat we de enige zouden kunnen zijn van ‘een wijsheid’. Wijsheid bestaat al eeuwig, talrijke voorouders hebben het ons doorgegeven. Enkel de ‘tijd’ is verschillend.. Soms heeft het ene zaadje meer ‘tijd’ nodig om te rijpen dan het ander zaadje in dit leven, of in een volgend leven. Bij de ene kan het al rijp zijn bij de geboorte en kan het zich verder verspreiden wanneer het in een veilige bedding is.
Ik heb vaak horen zeggen dat ‘wijsheid’ enkel op latere leeftijd komt, door de jaren heen. Of is dat zelfs soms nog voel, zicht en hoorbaar bij ouderegeneratie. . Wanneer ik terug ga naar die momenten en hierin ga voelen dan kan ik goed gewaarworden dat deze uitspraak er was vanuit een klein houden van de ander. Vanuit een oud systeem dat het ‘kind’ te luisteren heeft en niets te zeggen.
De gedachte dat de wijze vrouw er pas komt met en na de menopauze, wat doen we dan met de enorme wijsheid dat sommige twintigers vandaag hebben en waarbij deze moeiteloos tot uiting komt vanuit een zacht gedragen pure kracht. Zo mocht ik dit weekend de bezielde muziekteksten van singer-songwriter Lore Vyt horen en voelen.
De menopauze was voor mij wel een heel rijk moment geweest en de start om beetje bij beetje terug mijn diepste innerlijk Zelf die ik jarenlang probeerde gecontroleerd veilig te verbergen omdat het buiten mezelf de veiligheid niet vond terug te laten naar buiten komen.
Door te gaan gewaarworden wat de alchemie in mijn lichaam kon teweeg brengen gaf het me de kracht om oude patronen die ontstaan zijn door bescherming te gaan doorbreken en het zaad terug tot leven te laten komen omdat het recht had, heeft tot bestaan.
En wat doen we met de uitspraak die al zolang bestaat ‘de waarheid komt uit de kindermond’ achter die waarheid schuilt of zelfs staat wijsheid gewoon voor jou als een geschenk. Laten we die wijsheid die kinderen en jongeren in zich meedragen niet doven.

Ook tussen volwassenen is er een wijsheid in je aangewakkerd geweest door een iemand of iets. Wanneer het gaat over iemand ZIE deze persoon. Durf eerlijk te delen met anderen waar het vuur is aangewakkerd, durf dit te delen in aanwezigheid ook al ben je in groep. Wanneer men voelt dat dit niet kan dan zit daar ergens een onzuiverheid. Laten we dus ook hier de wijsheid van een ander niet doven zodat de energie van wijsheid oneindig kan blijven circuleren in zijn zuivere pure vorm. Laten we de vloeiende lijn van het oneindige niet doorknippen.

Laten we het onderscheid kennen tussen kennis en wijsheid. Het vertrekpunt is totaal anders.

Michel Montagne zei :” We kunnen veelwetend zijn door andermans kennis, maar we kunnen niet wijs zijn door andermans wijsheid.”

Ik zou het kunnen visualiseren als het bovenaanzicht van een kruis, die wanneer je het doet draaien aan een snelheid men enkel nog een middelpunt ziet.
Wijsheid is meer dan een vaste vorm, platte woorden zoals in een woordenboek. Wijsheid komt van ergens oneindig, verbind zowel het horizontale en vertikale voorbij een grens. Het is bezield.

Vervolg Mandorla

Posted on by

De amandel is Christus, omdat zijn goddelijke natuur verborgen is door zijn menselijke natuur, of door het lichaam van de Maagdelijke Moeder.
Zei is nog, zegt Adam de Saint-Victor, het mysterie van het licht, dat wil zeggen het object van contemplatie, het geheim van de innerlijke verlichting.

De amandel die, in middeleeuwse versieringen, de figuren van de Maagd of Christus in majesteit een aureool geeft, neemt op een andere manier deel aan het mysterie van het licht: het is het hemelse licht, tegelijk de emanatie van de verblijfplaats van de zaligen en de sluier van het zaligmakende visioen.

In de mystieke traditie symboliseert de amandel het geheim dat in de schaduw leeft en dat ontdekt moet worden om zich ermee te voeden. De schil rond de amandel wordt vergeleken met een deur of muur.
Voor de Hebreeën was de amandelboom het symbool van een nieuw leven. Het is de eerste boom die in het voorjaar bloeit.
In de Islam is de amandel teken van verwelkoming, vandaar dat wanneer je bij mensen thuis gaat ontvang je er altijd eerst amandelen.

In Jeremiah staat geschreven (1,11-12)
11 En het woord des Heren kwam tot mij: ‘Wat zie je, Jeremia?’
“Ik zie de tak van een amandelboom”, antwoordde ik.
En de eeuwige verkondigt: Gij hebt het goed gezien, want Ik waak, opdat Mijn woord vervuld wordt.

In de esoterie van de Middeleeuwen staat de amandel voor de maagdelijkheid van de maagd: mystieke amandel. De elliptische halo omringt de Maagd soms in de kunst.

Wanneer men kijkt naar de vorm van een vulva, vagina, yoni dit laatste komt vanuit het (Sanskriet: योनि) en is de tantrische term voor vrouwelijke geslachtsorganen
(vulva, vagina en baarmoeder).

In het hindoeïsme is de yoni een symbool dat de vrouwelijke energie van de god Shakti representeert.
Daar worden de Yoni’s symbolisch afgebeeld als een rond of vierkant horizontaal vlak met een dieper gedeelte in het midden of inkepingen aan de rand, en een uitloop aan de zijkant. Een totaal andere vorm, symbool van hoe wij het hier zien.
Samen met de − vaak als gestileerde fallus geïnterpreteerde − lingam is de yoni vooral in het Shaivisme een symbool voor de goddelijke scheppende energie. De versmelting van Shakti en Shiva wordt uitgedrukt in de weergave van de yoni en de lingam. De yoni is dan een rand rondom de lingam waarin vloeistoffen (water, kokosmelk, ghee) worden opgevangen die als offergaven over de lingam worden uitgegoten. Terwijl de yoni het vrouwelijke representeert, representeert de lingam het mannelijke..
Shakti is in de Indiase mythologie de vertegenwoordigster van de vrouwelijke energie. Zij is een van de Hindoegoden en wordt vereerd als Moedergodin. Die kunnen enkel hun functie dankzij haar uitoefenen. Zonder energie betekenen ze niets. Ieder mens heeft een eigen ‘shakti’ een levensenergie, die moet opgewekt en ten gunste gewend worden.

En hoewel sommige dit profaan zouden kunnen noemen. Wat ook zo vermeld stond in het boek vanwaar een deel van deze tekst komt, is het altijd belangrijk het onderscheid te kunnen maken in wat men leest.
Hoewel ik als schrijver zo neutraal mogelijk probeer te zijn, en vanuit eigen ervaring en door-leven, vind ik het belangrijk dat de lezer niet zwart op wit leest. Wel dieper de tekst tot zich neemt. Vandaar mijn aanpassing.

De Upanishads vertellen ons dat het het symbool is van de kosmische wateren en de kolkende drukte van de oneindige mogelijkheden van existentialiteit. Dit oude archetypische beeld zou de oorsprong van de mandorla kunnen zijn.

Het feit dat de term mystieke amandel verwijst naar Maria’s maagdelijkheid in de esoterische taal van de Middeleeuwen bevestigt deze hypothese.
Het doet dus niets af aan de heilige waarde van het symbool, maar versterkt het juist. Want deze seksuele connotatie die aan de mandorla wordt gegeven, maakt het tot de oorspronkelijke baarmoeder, voortkomend vanuit de bron het licht van de openbaring, waar mens en God Eén zijn.

Zo zie je maar dat alles verbonden is met elkaar en wanneer je alles afzonderlijk bekijkt vanuit verschillende delen van de wereld komt men tot één punt, de essentie.

En wat vind ik het fijn om bewust te worden en te beseffen dat we vandaag 1 februari zijn, en het de wijde wereld mag in sturen net op de dag van St. Brigid’s day, Imbolc, de Keltische start van de lente in Ireland.
Om dan op 20 maart de vrouwencirkel te starten in Watou, het begin van de Lente bij ons.

En wanneer ik dan deze morgen buiten keek in de tuin en zag dat alle sneeuwklokjes in bloei stonden, symbool voor Brigid. Dan kan ik alleen maar luisteren naar de zachte boodschap en zeggen ‘Ja’ de tijd is rijp.

In dankbaarheid.

Bron: woordenboek van symbolen:mythes, dromen, traditie… GHEERBRANT, Akain

Mandorla

Posted on by
La ‘Sportelle’ van Rocamadour. Kenteken van de pelgrim.

Wanneer ik gewaar werd dat Ik in deze regio en liefst in Watou wens te aarden, schreef ik op volle Maan een korte tekst voor de aankondiging van een eerste vrouwencirkel.
‘Komaan Jasmine durven en doen, op jouw manier, en zo eenvoudig mogelijk’, sprak ik mezelf in. Het denken liet ik er graag buiten, zeker als deze niet verbonden is. Dan is er onrust, ben ik niet geaard en vertrekken de woorden louter als lucht. En woorden die louter lucht zijn, worden niet gehoord en verlies ik het contact met de voorzienigheid en vertikaliteit en is alles wat in de horizontaliteit is als mijlen ver.
Wanneer mijn woorden ontstaan vanuit de bron dan kan ik ze gewoon voelen vibreren en vertrekken ze vanuit een totaal andere plaats in mijn lichaam die een opwaartse beweging maakt om dan via het spraakkanaal tot leven te komen.

Toen ik de tekst begon neer te pennen het eerste wat ik schreef was, wat en dan kwam heel spontaan ‘Mandorla’. Met deze benaming roep ik de vrouwencirkel de wereld in.
Het deed me plots terug denken aan mijn aankomst in Rocamadour op mijn pelgrimstocht in 2017. Een paar kilometer ervoor stond ik in de nacht onder de sterren hemel voor een kruis met aan de voet de St. Jacob’s schelp en ernaast de Mandorle met Maria en Jezus erin afgebeeld. Als ik het beeld van de Mandorle nu voor de geest zie doet het me denken aan een beeld die ik zag in het museum van Luxor van Isis en Horus.
Toen ik voor eerste keer, de vorm van de Mandorla bewust zag bracht het mij in contact met de vrouwelijke polariteit. De dagen nadien stond alles in het teken van de vrouw. Werd ik op verschillende manieren geraakt niet wetend vanwaar alles kwam. Een krachtplaats die ik nooit zal vergeten. Ik probeerde, in overtuiging, de tekst rond deze gebeurtenis terug te vinden. Helaas en bijzonder dat ik er toen niet heb overschreef. blijkbaar voelde ik me er toen te onzeker voor.

Om één of andere reden heeft deze vorm me altijd geïntrigeerd, waarom weet ik niet. Ik zie het ook vaak in visuele meditatie en werkt het als een pulserende magneet.

Een Mandorle is een geometrische figuur in de vorm van een amandel. In de traditionele iconografie, geschilderd en gebeeldhouwd, is het ovaal waarin Christus, de Maagd Maria, heilige figuren zijn gegraveerd in een onsterfelijke glorie.
Door zijn geometrische vorm is het verbonden met de symboliek van de ruit maar dan met afgeronde zijhoeken.

De betekenis ervan is de vereniging van hemel en aarde, van de lagere en hogere werelden. Vandaar het gebruik die perfect past bij heiligen. Het symboliseert het overwinnen van het dualisme van materie-geest, water-vuur, hemel en aarde, in een harmonieus gerealiseerde eenheid.

De amandel, wat wij eten, zit in een harde omhulsel en zijn onlosmakelijk verbonden met elkaar. Symbool van het wezenlijke dat verborgen is in het accessoire, van spiritualiteit versluierd door uiterlijke doctrines en praktijken, van de werkelijkheid gemaskeerd door de schijn, de waarheid, de schat, de Bron die verborgen is.

Mahmûd Shabestari, een Mysticus en Perzische Sufi dichter zei ooit: “Wanneer de migrateur, de zwervende, de rondtrekkende persoonlijke zekerheid heeft bereikt, is de amandel rijp en is de schil gebarsten.”
Of Abd al-Karim die zei :” Laat de schors en neem de vrucht. Wees niet één van degenen die het gezicht niet kennen, maar ontdoe je van de sluier. “

….

In het timpaan van de Basiliek St. Madeleine te Vezelay is een mandorla te zien met de verrezen Christus

Het ei..

Posted on by

Na een hectische periode van volle maan naar volle maan, is de rust eindelijk terug gekomen in en rond me. Zelf de natuur rond het huisje is voelbaar tot rust gekomen. De nachten zijn zacht en zonder enige storend geluid. Geen krachtige wind die op ieder moment het dak zou kunnen afblazen.

Het valt me regelmatig op, dat iedere keer tussen nieuwe Maan en volle Maan het dagelijks leven cresendo gaat, (ik schrijf graag Maan met een grote M, dit verdient ze) tot de dag vóór volle Maan de energielaag in één keer valt. En wanneer ik het ‘nachtlicht’ dan zie dan zeg ik in mezelf ‘Aja, nu begrijp ik het.’ En heb ik dan plezier bij het bewust worden en voelt het als een spel tussen haar en mij.

Voor wie mij niet leest op FB of Instagram, heeft een stukje gemist en deel ik graag in het kort.
Net vóór Volle Maan heb ik de beslissing genomen het huisje op het ei-landje te verlaten wegens Zelfzorg. Het was een periode waar van alles op me afkwam en ik niet anders kon dan ondergaan. Het was het ene na het andere. Kwam er licht, een ander dal was er.
Het huisje, een tekening van het medicijnwiel, de natuurelementen toonde me een spiegel. Ze hielpen mij knopen doorhakken, te kiezen voor mezelf, zorg te dragen voor mezelf.
Mijn wilskracht en hoop hielpen me erdoor komen.
Tijdens een droom, de nacht bij volle Maan
hoorde ik luid en duidelijk 3x de buizerd roepen. Ik ontwaakte en wist diep van binnen…. Oef… het is voorbij.
De stilte was terug, die diepe volle stilte in mezelf die me zo dierbaar is.

Eventjes kwam in mijn hoofd om terug mijn wandelschoenen aan te trekken. Ik voelde dat dit een gedachte was vanuit een eventjes niet weten waarheen en de vaste gedachte dat dit mijn manier is, was geworden om op de wereld te staan. Ook al voel ik me goed bij deze verrijkende manier van leven, onderhuids, flinterdun voel ik dat er meer is dan dat….richting een bredere horizontale vorm van verbinding. Wat, is me nog onduidelijk, de tijd zal het uitwissen.
En ook al voelt de vorm goed, het is altijd belangrijk om tijd te nemen en te voelen of men er niet in gaat stagneren.
Een verlangen was onderhuids al een eindje aanwezig om een eigen plek te hebben. Tot een huisje in Watou naar me toekwam, waar ik eerder overschreef. De tijd en ruimte was er rijp voor.

Doorzetten, verder in voorwaartse beweging in het blijvend vertrouwen in het leven. Stilletjes en traag zoals het ritme van het onderweg zijn.
Geen haast, trouw aan mezelf en aan wat mij getoond wordt. Niets is zomaar… Alles zijn groeimogelijkheden.

De fysieke vorm van pelgrimeren, een lichamelijke vorm van bidden blijft bestaan maar dan vertrekkend dagelijks vanuit een vaste plaats, en dat is iets waar ik Egypte dankbaar om ben.
Ik wens iets te doen met alles wat ik de laatste jaren heb geleerd onderweg. Ik wens het te delen met anderen.
Maar eerst wens ik een vaste plaats, een eigen nestje naar mijn smaak en behoefte.
Een gezond en warm nestje waar mijn ziel tot rust kan komen. Het ei is gelegd op het ei-land.

Vorige week had ik mijn eerste week vrijwilligerswerk op een basisschool. De eerste dag stond ik in de refter. Oehoeee, amai… Stel je voor een veel te kleine ruimte vol kleuters, peuters en tieners. Een vaatwasser die draait. De ene die boven de ander roept. Geen zuurstof, geen ruimte. Toen dacht ik ‘oef, amai dit kan ik op lange termijn niet volhouden. Gelukkig ben ik gevraagd voor een periode van 5 weken.’
Toen ik de dag nadien op school was vroeg de directrice me om op de speelplaats te staan, wegens ziekte van een collega. Wat een verruiming en verademing. En op de 3de dag riep de directrice me terug en vroeg “er is iemand uitgevallen. Zou jij het zien zitten om het ganse schooljaar toezicht te houden op de speelplaats.”
“Euh, oh, daar wil ik even de tijd voor nemen om te voelen of dit klopt.” Gewoon die zin al uitspreken was voldoende om een beslissing te nemen, ook al wist ik niet wat mijn toekomst bracht wat woonst betreft. Net door de vraag die ik kreeg versterkte dit mijn keuze en verplichte ik mezelf om in Watou te blijven en hier volledig te aarden. Ik voel me hier goed en thuis. En dat toonde me het huisje nummer 22=4=aarden me. Dankzij dit huisje mocht ik dit gewaarworden.

Maar eerst wens ik een vaste plaats, een eigen nestje naar mijn smaak en behoefte waar gezond en veilig leven kan.
Een gezond en warm nestje waar mijn ziel tot rust kan komen. Het ei is gelegd.

En het was nog maar pas gelegd dat er reeds 2 huisjes naar me toekwamen… Wordt vervolgd…

L’Epee

Posted on by

Het leven is niet zomaar op één lijn vast te leggen, te fixeren in een ‘zo moet het’ box. Ook al gaan we allen eenzelfde richting uit van punt A naar B, de weg tussen punt À en B is voor ieder verschillend, ook al herkennen we soms onszelf in de beweging van de ander, daarom is de inhoud, de puzzelstukjes die elkaar mogen vinden nog niet hetzelfde. Ieder leven heeft zijn eigen kleur, textuur.

Zo was mijn inhoud sedert een weekje een beetje een kaka-fonie. Naweeën waren duidelijk voelbaar na de sessie met Griet. Ik verloor mezelf, kreeg koorts, had het in koud, mijn innerlijke kompas was zijn richting kwijt, ik was beïnvloedbaar, beetgenomen door twijfels, mijn huid kreeg rode plekken en waren een behoorlijke lastpost ze uiten letterlijk wat inwendig aanwezig is. Door-breken…

En gesproken van kaka-fonie. Na de overvloedige regen van de voorbije weken kan de grond deze niet meer slikken. Het water kwam zo hoog te staan dat het toilet niet meer kon doorspoelen. Met de vorst op komst was dit geen zo een goed teken. Het was dus een goed idee om de beerput te ledigen.
Ik kreeg hierop een antwoord:’Als je dit eigen- en hardhandig wil oplossen, moet je het deksel lichten van de beerput proberen met emmers spul uit te scheppen.’
Oeps, dit was nu wel een antwoord wat ik niet had verwacht. Het kwam traagjes binnensijpelen tot ik duidelijk liet weten ‘ Sorry, maar ik ga me niet bezig houden om de stront van iemand anders uit te scheppen. Dit heb ik al genoeg gedaan in mijn leven. ‘

Als ik dan zie dat en de beerput en de sessie dit allemaal samen kwam is het ongelofelijk om te zien hoe iets buiten parallèle kan lopen met iets inwendig.
Als ik dan nog eens zie hoe het water stagneert rond het huis toont het me duidelijk hoe mijn water mag gaan vloeien.

Deze morgen nam ik de bus naar het ZH voor een EMG, niet wetend wat dit inhield. Op de bus hoor ik plots het lied ‘Jeruzalema’. Mijn antennes opende zich. Bij de arts gaan er zo een schokken door mijn lijf door de test dat plots een spanning op mijn lijf gaat lossen, ik roep en een traan gaat lossen. “Amai, ik denk dat ik je de volgende keer zal moeten ontvangen in een geïsoleerde kamer”, zegt de arts.
Bij het buiten komen bel ik de schrijnwerker op die ik al 3 weken niet kon bereiken. Hij neemt op oef.
En deze morgen kwam plots het weekend vrij en kan ik toch gaan naar Glastonbury voor mijn III initiatie op het pad van Maria Magdalena.
En zo begon alles in een paar uurtjes terug te vloeien en is alles rond en in me terug vrij.
En wanneer ik dan op de markt van Ieper in een zaak binnen stap om iets te eten. Lees ik plots ‘ l’epee’ (het zwaard) in kleurrijke letters op een glasraam in lood. En zo voelt het terug, als een zwaard die ik recht neerzet tussen mijn benen om het vertikale en horizontale terug in evenwicht te brengen om vanuit het hart het licht te verspreiden daar waar nodig is.

Zo zie je maar hoe zaken kunnen afgestemd zijn op elkaar ook al doe je soms bewegingen die je niet onmiddellijk begrijpt ‘waarom.’

Voor nu heb ik me aan het tekenen gezet en kijk ik uit om even terug naar Magdala te gaan de komende week. Het zal me deugd doen.

Vederlicht

Posted on by

‘Hey Griet, heb jij nog een plaats vrij voor een afspraak’, vraag ik aan de dame die ik de dag voordien had ontmoet met haar kaarten.

En zo duwde ik mezelf om me moed in te spreken en ook met veel goesting richting een sessie.
Eventjes wist mijn ego me in twijfel te brengen, me te overtuigen door een reden te zoeken waarom ik het niet zou doen (ook al kan dit een reële reden zijn), want het vertoeft al te graag in het bekende uit angst, het nieuwe onder ogen te zien.
Alleen duw ik hierbij mijn volle potentie, mijn capaciteiten achteruit. En leef ik niet ten volle het Leven.
Net voor naar de sessie te gaan trok ik het kaartje ‘vertrouwen.’

“Jij bent een witte spiegel”, deelt Griet. “Ken je dit”, vraagt ze me verder. Iets in mij weet waarover het gaat. Een paar jaar geleden kwam ik bewust dat ik spiegels gaf aan de andere zonder het te willen. Dit gebeurde gewoon vanuit mezelf Zijn, vanuit mijn puur Zijn, zonder iets te moeten te doen. En een spiegel ontvangen kan confronterend en pijnlijk zijn. Alleen mijn ervaring heeft me geleerd dat het niet de confrontatie is die pijn doet, wel het gevecht en verzet om er niet in te kijken.
In het verleden kon ik schrikken van de heftige reactie die dan naar me toekwamen. Ik kon maanden, weken met vraagtekens zitten ‘Waarom’. Ik begreep het niet want mijn intentie was ok.
Dit stopte bij het bewust worden van de spiegel.
Toen Griet me de vraag stelde antwoordde ik “ja, en ik vind het niet leuk en zou dit liever niet zijn.” “Begrijp, ik, herkenbaar”., zegt Griet.
Deze herkenbaarheid, dit kort delen bracht een zeker opluchting. En werd gewaar dat dit iets in beweging bracht.

Een prachtige, intense sessie volgde. Het niet leuk vinden om een spiegel te zijn kwam ten volle binnen. Het is niet het feit van een spiegel te zijn, een witte spiegel. Het ‘niet leuk vinden’ is de troep van wat er werd geprojecteerd naar me, die ik al die jaren had opgenomen, meegedragen en mij schuldig had gevoeld.
En me verder verhinderde om de witte spiegel als een geschenk van God te zien.

De sessie begon met een witte meeuw, die me meenam. Het kleur wit wat op vele beelden aanwezig. Zo zag ik een wit dak op een huis. Een vrouw was voortdurend aanwezig. Ze keek me stilzwijgend aan. Wat schuin gericht. Ze had een dikke witte mantel rond haar en het zelfde hoofddeksel. Haar grijze witte lange haren reflecteerde het licht op haar gezicht. De stof leek me iets als een dierenhuid uit het verre hoge Noorden. Als ik er een woord zou opkleven zou ik zeggen een ‘sneeuwkoningin’. Hoe dieper in de sessie, hoe meer mijn mind kon lossen van wat oud was. Mijn lijf toonde me samen met wat rond mij gebeurde wat ik mocht verwelkomen. Op een geheven moment opende ik mijn ogen en zag ik buiten door het venster een meeuw voorbij vliegen.
Amai, wat een weerstand had ik om de troep te gaan voelen, ze te laten bewegen om zich te bevrijden. Gelukkig was ik onder goede begeleiding en warm omringd. Het vertrouwen was er en ik wist dat de tijd er rijp voor was.
Er kwam een snaarinstrument op mijn buik en werd gewaar dat de klankkast van alles deed bewegen… van de maag, naar de lever naar de darmen.
Ik nam het kussen die onder mijn knieholte lag en schoof het naar boven richting mijn lenden. Mijn lijf maakte golvende bewegingen ik werd gewaar dat het iets zocht. Ik zocht verankering en plaatste mijn benen wijd en voeten stevig op de grond.
Mijn stembanden begonnen te reageren en voelde dat er iets zich wou bevrijden. Klank kwam, slijmen werden gelost.
En plots zag ik mijn pelvis. Het was er donker, bordeau rood tot bijna zwart van kleur. Angst en weerstand was aanwezig tot ik het plots niet meer kon houden. Griet bracht me ondersteuning in mijn rug.
Een bevalling. De pijn kwam van zo diep…tranen waren voelbaar op buik niveau. De opluchting veel groter.
Ik was verwonderd wat ik had meegedragen.
En wat een bevrijding.

Dankbaar dat het Universum mij samenbracht met Griet.
Griet beschrijft zich als vertaalster van en voor de aarde. Dit kan ik enkel maar beamen. En ongelofelijk hoe zij mij in een korte tijd bracht daar waar ik mocht zijn. En bijzonder wanneer men ziet hoe de zaak noemt ‘Vederlicht‘.

Dankjewel Griet 🙏🤍🌹

Uitbreken…

Posted on by

Gisteren deed ik een wandeling richting het ‘Helleketel bos’. Op een bepaald moment kwam een traktor aangereden in mijn rug.
Ik stopte om hem te laten voorbij rijden.
We keken elkander aan en we hadden beiden een glimlach toen onze blik elkaar kruiste.
Toen hij voorbij reed bleef hij achteruit kijken terwijl hij verder reed. Ik dacht bij mezelf ‘als jij je nu niet omdraait rij je straks nog in de gracht’. Hij keek even voor zich en draaide zich terug om. Hij deed me lachen. En onmiddellijk kwam een stemmetje ‘ Ik ben toch niet speciaal.’
Ik stapte verder.

Vóór mijn wandeltocht deed ik een meditatie op de ‘Weg van Maria Magdalena’. Wat aangeraakt werd was het thema ‘Mij durven laten zien, durven ontvangen en verwelkomen.’ Want vaak wanneer iemand iets deelt over me, iets positiefs zegt, hoor ik het, maar laat ik het niet ten volle binnenkomen en is er een stemmetje die zegt ‘ik ben toch zo niet speciaal.’

Ik weet heel goed vanwaar dit komt. Daar hoef ik geen energie meer in te steken. De laagjes zijn afgepelt geweest. Tijd om hierin mijn kracht onder te zetten en te leren om het ten volle te laten binnenkomen en te gaan staan. Dit is wat ik me wens in het Nieuwe jaar en of daar onder angst aanwezig is… oh ja, het voelt voor mij als plankenkoorts. En als ik daarbij stil sta en ga gewaarworden waar ik het lichamelijk voel, dan is dit vaginaal, alsof ik zou moeten gaan plassen en hoewel het niet zozeer een onaangenaam gevoel is, heb ik schrik om los te laten. Dus staat dit heel vaak op spanning.
Ik wens deze angst onder ogen te zien en gaan staan in wie ik ben.

’s Avonds neem ik een engelen kaartje. Dit doe ik altijd’ s avonds en bijna altijd krijg ik hier affirmatie in wat in de dag aan de orde was. Het is telkens als een hart onder de riem die ik mag ontvangen en dit kan ik zonder probleem ontvangen want het is veilig.
Het kaartje die ik eruit haalde ‘acceptatie’.

Daarnet bestel ik een koffie in een drankgelegenheid. Ik vraag aan de ober waar ik electriciteit kan nemen om mijn telefoon op te laden. Hij helpt me hierbij. Ik dank hem in vreugde. Wanneer hij zich omdraait neemt hij terug, de pas bestelde koffie mee en zie ik dat hij even het noorden kwijt is. Ik maak er hem attent op. We lachen en hebben plezier.
‘accepteren Jasmine, accepteren…’.

Terwijl ik aan het schrijven ben zie ik een dame binnenkomen. Iets in mij reageert. Ik richt terug mijn ogen naar mijn tekst en schrijf verder. Bij het vertrekken zie ik de dame in gesprek met iemand. Op tafel, voor haar, liggen kaarten deze trekken mijn aandacht en mijn innerlijke gids, mijn intuïtie duwt mij om naar haar toe te stappen. Een klein stemmetje zegt ‘niet storen’, mijn intuïtie is sterker en zeg ga er naar toe. Ik volg in vertrouwen en laat dit klein vervelend stemmetje maar opzij. En wat dan volgt zijn als puzzelstukken die elkaar vinden.

Ik had een paar weken geleden gehoord van de vrouw in het dorp. Ik kwam er echter niet toe om uit te reiken. Hoewel ik zin had, maar niet durfde. En zie!

Het is al een lange tijd dat ik tijdens mijn pelgrimeren in contact met mensen opstellingen deed, een fijne manier om mensen bij te staan in het verder bewandelen van hun weg. Soms was ik verbaast wat er gebeurde. En ik kreeg zin om hier verder mee aan de slag te gaan. En de kaarten op tafel gaat net daarover. Zie!

We delen nog verder. Later neem ik met de vrouw contact via Messenger. Ik schrijf op een moment volgende zin neer ‘Benieuwd wat aangewakkerd geweest is… De tijd zal het uitwijzen🤍’. Wanneer ik deze zin terug herlees voel ik dat dit niet meer klopt, maar een delen is vanuit een oud systeem die me in wachtmodus plaats.
Want in het Nu weet ik wat dit aangewakkerd heeft’ de volle goesting ‘om ermee aan de slag te gaan en de koe bij de horens te vatten. Mijn innerlijk vuur volgen om het water te laten vloeien. Ten volle het leven in de materie neer zetten.

Net zoals ik negen jaren aan een stuk geen boek had gelezen om mij niet te laten beïnvloeden en om zo puur mogelijk mijn tochten te wandelen. Om zo de velletjes die ik had opgebouwd af te pellen om tot mijn kern te komen, naar de bron.
Ook dit voel ik aan dat dit mag keren. Mijn ervaringen van onderweg, de wijsheid die in mij aanwezig is, het kanaal die ik af en toe mag zijn, de aanraking met de bron en de Liefde die aanwezig is wens ik verder te laten leven in de materie, verspreiden.
Tijd om mijn nieuwsgierigheid op een andere manier in te zetten. Een doos vol boeken wacht me op, en mijn kleurpotloden ook zij staan ergens op mij te wachten tot ik ze in de hand neem.

Bij het naar huis rijden was er een roller-coaster aanwezig in mezelf. Ik kon niet snel genoeg thuis zijn…ik had zin om een drum in de handen te nemen en te zingen en als ik naar de horizon keek was het precies wat ik van binnen voelde. Het licht die wenste uit te breken.

Dankbaar om de ontmoeting. Dankbaar om ons fijn Samen delen en de verbondenheid die er was.

…

her-boren

Posted on by
Auteur onbekend

Kerst… wat is voor mij Kerst. Dit is iedere dag her-boren worden, iedere dag van het jaar. In Liefde zijn, hoop en vertrouwen staan en handelen naar wat je hart en buikgevoel je vertellen.

Zaterdag stond ik in de winkel aan de kassa. Achter mij komt een mama en dochter aangewandeld. Aan de kassa lag er een vilten schattig diertje. “Oh, wat mooi’ zegt de dochter.” De mama antwoord ” zes euro”. Ik zie een snel gebaar waarbij de dochter het terug gooit in de mand. En hoewel dit alles wat kort, kortdaad gebeurde wekte dit bij mij het tegenovergestelde op. Mijn hoofd deed mij even twijfel, even was er een seconde van ‘het zal afgewezen worden’. Mijn buik en hart duwde. Ik draai me om en vraag aan de mama “dag mevrouw, mag ik het plezier om het viltendiertje te schenken aan het meisje?” De vrouw antwoord, “het is ok, ik zal het haar betalen” met een wat ongemak. “Het is met veel plezier dat ik het wens te schenken ” “Allee, waarom niet. Ze hebben mij ooit gezegd ‘wanneer je iets wordt gegeven leer het aanvaarden je kan de ander die geeft hier ook mee plezieren.” “Dat is zo, dit is deugddoend”. En zo verliet het meisje met een kerstcadeau van een vreemde, die geen vreemde meer zal zijn.

Gisteren ga ik naar een bancontact. Bij het binnenkomen had ik nooit gezien dat er iemand op de grond in een slaapzak in de sas lag. Daar waar het warmst is om te slapen wanneer je geen dak boven het hoofd heb. Wanneer ik mij omdraai om terug naar buiten te gaan zag ik haar. Pas wanneer ik buiten ben na de bewegingen die ik had genomen vanuit een zekere gewoonte en automatisme komt die situatie bij me binnen. Ik stop, open mijn geldbeugel en stap terug naar binnen en geef de vrouw wat centen in haar handen. “oh, dankjewel mevrouw, dankjewel.” Ik hoorde aan de fluctuatie van haar stem dat ze geraakt was. “Ik wens je een zachte Kerst, mevrouw.”

Ik stap terug naar buiten en check even mijn rekening. En plots zie ik dat er een onverwachte betaling is gebeurd. Een innerlijke glimlach is aanwezig. En zo… zo werkt de voorzienigheid.

Dit werkt echter alleen wanneer je werkelijk de beweging doet vanuit het hart, zonder iets terug te verwachten. Dit gebeurt enkel wanneer je vanuit zuiverheid kan geven. Dit is niet iets die vanzelf gebeurt. Wanneer men de beweging laat starten vanuit de gedachte ‘ik zal geven dan zal ik krijgen’ en erop zit te wachten als bij kansspelen vanuit de zetel achter een tv scherm. Helaas, ik zal je moeten ontgoochelen , zo werkt het niet. Ook gaat het niet altijd om materiële, een aanblik, een woord kan soms evenveel betekenen.

Laten we allen elke keer her-boren worden, ieder moment van het jaar. Laten we samen de richting nemen van het bewust worden en bewustzijn. Laten we allen de tijd nemen en luisteren naar die innerlijke stem om een web van Liefde te bouwen. Laat het zaadje van Liefde in jezelf ontplooien en wordt gewaar hoe je verliefd kan worden op het leven en alles wat leeft. 🤍

De houtkachel

Posted on by

21 december. De houtkachel,
De houtkachel is de kern van mijn huis en het enige verwarmingselement binnenshuis.
In de morgen wanneer ik opsta heb ik een vast ritueel ; water koken, koffie zetten, kachel vullen en aansteken.
De dag sluit ik af met water op de houtkachel te zetten in een gietijzeren kom en eenmaal die warm is, is dit de plaats waar ik me dagelijks dicht bij het vuur was en zorg draag voor mijn lichaam. De ruimste badkamer die ik ooit heb gebruikt.
Voor het slapen gaan geniet ik van het zien van de vlammen die dansend het hout strelen en een weg naar buiten zoeken via de schouw. En wanneer ik in bed lig en de dag zich dichtplooit zie ik het licht van het vuur nog schijnen doorheen de plankenvloer om boven mij het onderdak om te toveren tot een levend element.

Sedert twee dagen is mijn houtkachel echter stuk en doe ik het zonder verwarming thuis. En oh, wat mis ik de warmte, de kracht en al het moois die het vuur met zich meebrengt.

Het huisje waar ik leef, wat ik mijn ei-landje noem, vraagt enige creativiteit om er te kunnen leven. Een iets is zeker, in beweging blijven is hier geen probleem. En roesten zal ik niet doen, maar goed ook, want sedert dat de zon weg is, de vochtigheid er is kan ik gewaar worden dat mijn vingers en hals dit ’s morgens niet leuk vinden. Jah, hoewel ik me heel jeugdig van binnen voel is mijn voertuig soms wel locomotief. Maar’ s avonds is mijn lijfje me zo dankbaar.
Ik heb het zo vaak gedeeld op mijn onderweg zijn, het ene die blijvend is, is beweging.

Emmertjes water halen, werken in de tuin, een herstelling hier, eentje daar…
Ik kan het me vandaag niet meer voorstellen om in een huis te komen, waar ik enkel, de weinig inboedel die ik nog heb gewoon zou moeten neerzetten en klaar is kees. Brrr, de gedachte alleen al grijpt me bij de keel.

Maar hoe warm ik me dan op. Wel ik heb gelukkig in de tuin een sauna staan die zich warmt op hout.
Op de vooravond van de winterzonnewende (22dec.rond 04u30 en de kortste dag van het jaar), de periode dat het licht weer opnieuw geboren wordt: waar de dagen beetje bij beetje terug langer worden en de zon terug keert,
deed ik een ritueel en stond gans de dag in het teken van midwinter of Yule.
De winter staat voor de deur, och dat mag ik toch hopen. Ik droom van een dikke pak sneeuw. Voor de landbouwers komt er een rustigere periode aan. De oogst ligt opgeslagen en het is tijd om uit te rusten. En ook bij Moeder aarde is dit zichtbaar. De natuur is in rust. De sapstroom staat op zijn laagste pitje. Alhoewel ik vraag me af of dit nog wel volledig kloppend is als ik mijn rozen altijd verder zie bloeien.

Deze nacht noemt men ook in de Scandinavische landen de nacht van de Moeder want dan komen we bij het donkerste punt van het jaarcyclus om dan na dit punt wedergeboren te worden. Een gelegenheid om de Moedergodin, de Godin van de Aarde te eren en te vieren.

Mijn dag vulde ik met wat opruimen in de tuin. Een wandeling naar het dorp. Aquarel schilderen en wat deed het deugd om terug te kunnen werken met kleur. Opruimen thuis. Een krans maken met wat takken, hulst en klimop, om het nieuwe leven te symboliseren. Om deze nadien te hangen aan mijn doorleefde voordeur. Hout verzamelen. Essentiële oliën kiezen voor in de sauna. (hierin kies ik meestal wat mijn buik me ingeeft in het moment en dit zit altijd juist). De sauna klaarzetten met een kom water, handdoeken, scrubwashand, washandje, teunisbloemolie, kaarsjes en een tekst en een tekening van tijdens mijn initiaties op het pad van Maria Magdalena die ik aan het vuur zal schenken.

Het wordt donker buiten. Ik steek alle kaarsjes aan die ik maar vinden kan om licht en warmte in huis te geven. In badjas en met mijn laarzen aan de voeten vertrek ik naar de reeds opgewarmde sauna. Hoewel we nog een week verwijderd zijn van de volle maan heeft ze al voldoende licht om zonder hoofdlamp door de tuin te wandelen. Hier en daar zijn sterren zichtbaar. De wind laat zich af en toe voelen.

Hmm, het is telkens bijzonder wanneer ik hier in de sauna ben. Ik heb niet het gevoel in een houten constructie aanwezig te zijn. De ruimte vloeit samen met de natuur rond me. Alsof Moeder Aarde haar armen rond me heen slaat en me draagt. Ik hoor de wind door de takken van de klimop blazen, afwisselend met het geritsel van de bamboe. Achter mij hoor ik dieren die ergens tegen het hout aanlopen. De aanwezige bewoners buiten is groter geworden twee konijnen, een poes delen samen met de egels, de muizen, talrijke vogels en mezelf het ei-landje. Het hout knettert. Met een houten lepel neem ik water en voeg druppelgewijs wat etherische olie van rozenhout om nadien het water aan de stenen te geven. Met een handdoek draai ik door de ruimte. Ik laat de warmte, de geur, het geluid tot me binnendringen en open de avond met het medicijnen wiel van de Magdalene’s. De vol-heid in de stilte is aanwezig. Een zachtekracht in me is voelbaar en ik begin heel spontaan te zingen. Ik laat gebeuren. Het komt en gaat, afwisselend met opgieten. Soms komen er emoties vrij. Ik laat ze gaan. Tranen rollen over mijn wangen, ik kan ze niet onderscheiden of het nu tranen zijn van verdriet of vreugde. Ook al voel ik me vreugdevol. Ze zijn welkom.
De laatste tijd hoor ik in de verte, ver ver weg, stemmen. het klinkt een beetje als geroep van een massa in de verte. Het voelt aan als ‘bevrijd ons’. Het beeld die ik hierbij vaag zie en soms komt het duidelijker naar voor zijn gedaantes met rode lange haren in een rood jute kleed. De gezichten zijn niet zichtbaar. Ik vermoed vrouwen. Alleen weet ik niet of het allemaal verschillende vrouwen zijn of om het gaat om één en dezelfde vrouw. Ik laat het gebeuren. Ik hoef er niets mee.

Ik schenk de tekst aan het vuur en een tekening van een baarmoeder die ik terug vond in het vorigvuur. Het was niet opgebrand en op de rechtereierstok van de tekening was een zwarte plek zichtbaar waar de warmte van het vuur een vuurkus had gegeven.

In dankbaarheid denk ik terug aan het voorbije jaar. Het was een jaar waar ik me nog nooit zo dicht bij mezelf heb gevoeld. Waar mijn intuïtie haarscherp was. Een jaar waar ik duidelijk mijn plaats mocht gaan innemen. Ik voelde dat ik trouwens geen andere keuze had en dat ik er werkelijk in geduwd werd. En dat deed Egypte me goed aanvoelen. Ik leerde me niet meer weg te geven aan de ander en trouw te blijven aan mezelf. Ik leerde wat het balans was tussen het hoofd, het hart en het bekken en wat dit met mijn lijf deed en gans mijn zijn. Ik leerde neen te zeggen tegen onrespectvolle benadering door te durven staan en te zeggen, ‘morgen zal je het zonder mij moeten doen’ en ja te zeggen aan mezelf. En om het nog eens goed gewaar te worden of ik alles wel goed had geïntegreerd en af te werken kreeg ik dat laatste zetje waarbij ik gewaar werd dat iets doorgeknipt werd en niet meer zal terug keren. Mijn vader gooide me buiten. En ook al is de pijn soms voelbaar aanwezig. Zonder dit was ik niet in Watou terecht gekomen, waar tal van signalen van de voorbije jaren aanwezig zijn op 1 plaats. Dus ik kan enkel in dankbaarheid in het leven staan.

Het bijzondere aan het verhaal van dit huis. Hier niet ver vandaan, op wandelafstand werd lang geleden een vondeling gevonden in een kabinet of wc van een boerderij. Een jongen. Men noemde hem Charles Kabinet. Om zijn naam wat te verfraaien kreeg hij de naam Karel Privaat. Die Meneer bouwde ooit dit huis. Het huis van Karel Privaat, een weeskind. En vreemd toen mijn huisbaas mij dit verhaal deelde voelde ik me beetje zo.

Een cyclus van 9 jaren pelgrimeren werd afgerond met een fietstocht naar la Sainte Baume. Het voelde werkelijk als feest vieren. En het kon niet mooier zijn… 2014 tot 2023, twee jaartallen die een 7 dragen.

Ik startte mijn eerste initiatie ‘La Voie de la Madeleine’ in Egypte die heb ik ondertussen achter de rug. De tweede start ik tijdens de 12 Heilige nachten.

En met wat geduld, alles op zijn tijd en zonder voorlopen ook al voel ik enorm de zin om eraan te beginnen. Zal ik in de loop van volgend jaar starten met vrouwen cirkels bij mijn thuis.
Maar eerst genieten van deze periode. Het feest van de wedergeboorte te vieren in sereniteit in verbondenheid met alle levende wezens.

Ik wens jullie allen een fijne verbonden Kerst en zoals fra Francesco het zo mooi deelt in zijn gebed ‘laten we een instrument van Vrede zijn’ in 2024.

Alle goeds,
Jasmine Marie Josée