Voeten

Posted on by

image

30 oktober – Dinsdagmorgen.  Het licht komt op. Het wolkendek maakt zachtjes aan plaats voor een heldere hemel.  De  zonnestralen komen tevoorschijn.
Mijn wekker laat mijn favoriet geluidje horen,  zingende vogels. Het zachtjes ontwaakt mijn lichaam.  Ik kom uit bed. Mijn voeten maken contact met de grond.
Een paar maanden geleden sprong ik nog het bed uit. Vandaag meld mijn lichaam het rustiger aan te doen.  Mijn benen en bekken zoeken naar verbinding tussen boven en onderlichaam.  Stramheid. 
Mijn voeten zoeken aarding. Het  gezwollen gevoel aan de voorkant van mijn voet is wat minder in vergelijking met kort na de camino. Mijn longen.
In de welving, holte van de voet voelt het niet goed. Het doet pijn. Niet vreemd, de ruimte van lever en darmen. Gisteren heb ik mijn voeten laten behandelen,  verzorgen, masseren.
Voetreflexologie.

Terwijl mijn voeten onder zachte handen werden genomen, kon ik zo gaan reizen in mijn lichaam. Op ontdekking. Lichaamsdelen werden geprikkeld.  Beelden.  Kleuren.  Alles had voor mij een duidelijk verband met elkaar.  De ervaringen van op de camino kregen nogmaals een bevestiging.
De kleuren die ik heb toegelaten.  De nieuwe kleuren die mijn aandacht krijgen en waar ik me goed bij voel. Kleuren die in verband staan met ruimtes in het lichaam. De chakra’s. 
Organen die protesteren,  organen die ruimte krijgen.
Een bijzondere ervaring.  Vandaag zie en voel ik mijn voeten op een heel andere manier. Ze zijn een spiegel geworden van mijn lichaam.  (Wat ze eigenlijk al waren.)
Een lichaam die zoekt naar stevige aarding en ruimtes die zoeken naar verbinding. Een verbinding die niet zonder pijn aan mij voorbij gaat. Niet enkel fysiek ook een niet te plaatsen pijn. Ik geef de tijd, de tijd.
En mijn voeten vandaag krijgen voor mij een veel diepere betekenis. Niet zomaar iets die me van punt A naar B brengt.  Wel iets die dagelijks mijn gewicht draagt en het allesomvattend zonder ik erbij stilsta. Die dagelijks in contact komt met de harde grond. Een klein deel van het lichaam met een weerspiegeling van gans het lichaam.
Dit iets zijn mijn voeten en vanaf vandaag gaan ze bewust met mijn verder op reis.

De trein.  Een venster. Een stralende zon boven de velden. Warm geel. Mijn voeten liggen te rusten.

Een kier

Posted on by

image

9/09 Op mijn rechterkant een klein altaar. Moeder & kind, Maria. Een boeddha beeldje. Een vaas met bloem. Een paternoster van mijn grootmoeder,  een kaars. Een kaartje met een lachende vrouw, Magda. Heengegaan en blijvend in gedachten. Een vrouw die me op korte tijd veel heeft bijgebracht en dit zonder woorden. Het kaarslicht laat dit tafereel in het groot op de muur zien, schaduw.
Dansende schaduw!
De schaduw neemt me mee naar een gesprek eerder op de dag.
“Is het de Camino die je zo filosofisch heeft gemaakt”. “Vreemd u bent de tweede persoon die het woord filosofisch gebruikt in een paar dagen tijd”, stel ik luidop vast. “Oh ja, ik gebruik filosofisch in plaats van spiritueel omdat niet iedereen positief reageert op het woord ‘spiritueel'”.
Hmmm. Vreemd hoe mensen snel een woord nodig hebben als houvast of iemand in een leefwereld te kunnen klasseren. 
Vóór de Camino kreeg ik vaak het woord ‘analist’ te horen. Erna filosoof en/of hoe moet ik het noemen spirituoloog 😉 . 
Waarschijnlijk ben ik van alles een beetje, alleen niet sedert de Camino, wel al sedert mijn geboorte. Euhh, hoeveel is dat weer? ‘Denkt na’ Ah ja, 43 jaren! Is het dan de Camino die me zo gemaakt heeft! Neen. De Camino heeft me geholpen een deur terug te openen die al heel lang op een kier stond.  De deur terug naar mezelf. Als klein meisje was ik vaak in gedachten verweg. Stond ik te kijken naar de grote (lees in centimeter) mensen en had ik een eigen mening. Aan het dromen, dagdromen, nachtdromen. In de kast, onder de dekens, op de schoolbanken, in de hoek. Verweg naar een leefwereld waar ik mezelf kon zijn waar ik mocht ‘zijn’. Een kier geopend na dertig jaar hard werken. Met deze zin wil ik graag alle mensen die op mijn weg zijn gekomen danken. Sommigen zullen nog een eind meereizen, anderen hebben mijn pad verlaten. Danken om wat jullie bewust,  onbewust me hebben doen inzien en voelen. Ook mezelf vergeet ik niet te danken om te blijven geloven in mezelf. Me-zelf, je-zelf.

Enne wat de volgende benamingen mogen zijn op mijn weg. Ik ben gewoon mezelf zonder taboe.

De schaduw is verdwenen,  de kaars dooft uit.  Ik doe het licht uit. Tijd om te gaan slapen.

Jasmine, 
Ze lacht.
Zo goed als voortdurend.

Ze zegt wat ze denkt en weet het
antwoord  te relativeren.

Ze kijkt
naar mensen,

Enigszins zoekend
en wacht…

Marianne, Prinsenhof 2014
http://www.hetgentseschrijverscollectief.be

Beperking

Posted on by

image

7/09 Met mijn armen onder mijn hoofd, languit in mijn bed geniet ik van de dageraad. Een laagje mist hangt boven de daken van Gent en kondigen een mooie zonnige dag aan.
Een uurtje later sta ik met een vriendin op de rommelmarkt. Rommel voor de ene een verwondering voor de ander.

Een boek. Op de cover een vrouw getekend door de tijd, ‘soeur Emanuelle’. Haar glimlach, glinsterende ogen deden me het boek aankopen.

Een klein handgeschreven schriftje. Zwart met een etiket uit grootmoeders tijd.  Sierlijke kalligrafische letters. De woorden Marie… Er naast glasplaatjes met prachtige kinderlijke tekeningen.  Dia’s die werden gebruikt voor de Godsdienst les.
Verleidelijk!  Mijn gevoel.
Mijn verstand neemt de bovenhand, neen, ik laat het liggen.
Een neen kunnen zeggen tegen materie die mijn Hart beet had. Wat ben ik fier op mezelf. Een glimlach volgt en voel vreugde. Klinkt waarschijnlijk in vele oren vreemd, een glimlach en een vreugde gevoel omwille van het niet kunnen aankopen wegens financiële beperking.
De neen gaf me de kans te zien dat het geluk niet in deze prachtige materie zelf lag. Wel in het besef dat een beperking een verrijking kan zijn. Het besef dat mijn ogen, mijn handen, mijn denken, mijn voelen… het gebeuren er rond mijn Hart opende om te kunnen voelen dat het Goddelijke of laat ik het voor sommigen een ‘zalig-bevrijdend-schoonheidsgevoel’ noemen, mijn diepste-zelf. Ik denk dat dit het meest Goddelijke 🙂 is wat ik ooit heb gevoeld. Gewoon puur jezelf kunnen zijn! Zalig toch mensen gewoon jezelf kunnen zijn!

Delen

Posted on by

image

De lift. Een spiegel. De spiegel en mezelf. Ik en de spiegel. Ik en ik. Ik zie wat ik voel ‘verdriet’.
Ik sluit de deur achter me en ga de stad in richting het station. Op de groentenmarkt een biologische bakker. ‘Dag. Euhhh, Een Notekraker, graag. De naam alleen al doet me verlangen naar het gebakje’. De man kijkt me lachend aan.
Het klinkt als muziek in mijn oren en ik zie plots een houten marionet voor mijn ogen, ik voel iets liefs.

Op de hoek met de Lange Munte een groep dansende jongeren. Een jonge vrouw komt naar me toe en vraagt: “Mevrouw dans je mee? Het is voor een schoolopdracht en moeten twintig mensen vinden om een dans pasje aan te leren en vast te leggen op film”. “Graag,  maar mijn voeten doen pijn”!
Hmm, ik voel dat ik me hier deels achter verberg. Wel een lichte pijn, niet hevig genoeg voor een ‘Neen’. Ik kijk haar aan en glimlach, “ok, ik doe mee”. Ze glimlacht en al heel snel roepen we allebei andere mensen erbij. Binnen de vijf minuten staan we met de studenten en twintig andere mensen te dansen op straat. Ik zie enkel nog blije gezichten, zelfs van de mensen die het niet aandurven en in de coulissen staan te kijken en meegenieten.
Mijn verdriet,  euhhhh welk verdriet, wanneer?!
Verdwenen in dans, muziek… gedeeld in stilte.

Op het einde van de Veldstraat. “Nogmaals bedankt hé mevrouw”!, roept een jonge kerel me na. Een scheve pet op zijn hoofd en klaar om zijn broodje te eten.

Ik wandel verder richting station. Een koffie pauze. Ik kijk naar de mensen die me hebben besteld. Blije gezichten. Ik kijk hoe lief ze klanten aan kijken en deze met zorg bedienen. Uit gebrek aan papier neem ik mijn servet. Mijn hart voelt vreugdevol. Mijn vingers vragen om beweging. Mijn balpen. Woorden komen op de zachte servet te staan.
Ik sta op en vraag aan het meisje, ondertussen hoorde ik haar naam ‘Silke’, wie haar verantwoordelijke is. “Mevrouw ze momenteel niet aanwezig”! “Wil je dit voor me aan haar afgeven”? “Ja zeker mevrouw”! , antwoord het meisje me. Ik dank haar en draai me om richting mijn trein. Ik blijf verder wandelen. Mijn nieuwsgierigheid wil zich omdraaien. Ik blijf verder wandelen en weet dat het goed is. Ik voel mijn kracht terug komen.
Delen. Bewust – Onbewust. Gewoon delen.