7/09 Met mijn armen onder mijn hoofd, languit in mijn bed geniet ik van de dageraad. Een laagje mist hangt boven de daken van Gent en kondigen een mooie zonnige dag aan.
Een uurtje later sta ik met een vriendin op de rommelmarkt. Rommel voor de ene een verwondering voor de ander.

Een boek. Op de cover een vrouw getekend door de tijd, ‘soeur Emanuelle’. Haar glimlach, glinsterende ogen deden me het boek aankopen.

Een klein handgeschreven schriftje. Zwart met een etiket uit grootmoeders tijd.  Sierlijke kalligrafische letters. De woorden Marie… Er naast glasplaatjes met prachtige kinderlijke tekeningen.  Dia’s die werden gebruikt voor de Godsdienst les.
Verleidelijk!  Mijn gevoel.
Mijn verstand neemt de bovenhand, neen, ik laat het liggen.
Een neen kunnen zeggen tegen materie die mijn Hart beet had. Wat ben ik fier op mezelf. Een glimlach volgt en voel vreugde. Klinkt waarschijnlijk in vele oren vreemd, een glimlach en een vreugde gevoel omwille van het niet kunnen aankopen wegens financiële beperking.
De neen gaf me de kans te zien dat het geluk niet in deze prachtige materie zelf lag. Wel in het besef dat een beperking een verrijking kan zijn. Het besef dat mijn ogen, mijn handen, mijn denken, mijn voelen… het gebeuren er rond mijn Hart opende om te kunnen voelen dat het Goddelijke of laat ik het voor sommigen een ‘zalig-bevrijdend-schoonheidsgevoel’ noemen, mijn diepste-zelf. Ik denk dat dit het meest Goddelijke 🙂 is wat ik ooit heb gevoeld. Gewoon puur jezelf kunnen zijn! Zalig toch mensen gewoon jezelf kunnen zijn!