Mijn rugzak voelt zwaar, mijn voeten en benen strubbelen wat tegen. Een lichte pijn is voelbaar in een voetpees. Ik breng mijn aandacht naar mijn houding… Hmm… Indeed, een rechte houding zou de pijn wel wat kunnen veranderen. Niet enkel mijn houding, ook het gewicht van mijn rugzak en de plaats waar ik hem draag hebben hun aandeel. Mijn slaapzak wordt naar België terug gestuurd. Het voordeel van een grote rugzak, je neemt mee wat je nodig hebt in het seizoen waarin je stapt en wanneer je het niet meer nodig hebt… Hups, naar huis. En dan wordt de rugzak alsmaar lichter. Straks kom ik naar België terug met een lege rugzak… Haha..

De rijstvelden zijn volledig verdwenen, graanvelden en maïsvelden zijn nu aan de orde. Bepaalde graanvelden zien er bijna geroosterd uit.
Noten, hazelnoten bomen dragen al hun vruchten. Ik probeer even een vijgenboom, nog eventjes te vroeg. De moerbeienboom daarentegen… hmmm

Wagens komen voorbijgevlogen op een weg die amper een auto breed is. Het is een opdracht om hierin in rust proberen te blijven staan….Af en toe kan het wel een andere kant opgaan,
en doet een kreet wel heel veel deugd.
Sommigen vergeten echt dat ze van een wagen een moordwapen kunnen maken, en dan spreek ik nog niet van iemand die dan nog zijn gsm zit te lezen achter het stuur.
Maar wat ik hier vooral voor mezelf belangrijk vind is omgaan met mijn eigen angsten ten opzichte van een aankomende wagen. Met mijn angst in mijn centrum gaan staan en er mijn kracht en zelfzekerheid van maken. Mijn denken zegt.. .metaal, groot, hard en snel. De gedachte en evenwicht tussen mijn eigen rust en vertrouwen op de bestuurder verandert plots de ganse situatie. En enkel enkelingen rijden nog onverantwoord, preventief sta ik dan ook gewoon in de gracht en zo kan ik verder genieten, ook al zijn ze aanwezig.
En natuurlijk voorzichtigheid is altijd aangeraden, alleen hoeft angst er niet bij.

Drie lange pauzes zijn noodzakelijk en telkens voel ik hoe goed en opbeurend ze zijn.
Een lang bocht in volle zon neemt me mee op een pad die de diepte ingaat richting een boomgaard. Ik verdwijn in een klein bosje. Een oase van frisheid, omcirkeld door bomen en aan mijn voeten, een stromend riviertje. Rotsblokken wijzen me verder de weg. Ik ga op een steen staan, sluit mijn ogen en wordt de omgeving gewaar. Zalig.
Waardevol om hier even stil te staan.
En welke boodschappen rotsblokken en water kunnen brengen.
Er zullen altijd wel ergens rotsen midden de weg liggen… je kan ernaar kijken en zien welke boodschap ze je brengen, wat je ermee kan doen, wat je eruit kan leren. Of misschien is het in evenwicht en kan je er gewoon vloeiend omheen.

In Fiorenzuola d’Arda. Een priester heet me welkom. “Vous venez de où ?”, vraagt hij. “Belgio” “À piedi !”, volgt snel. “Si” “Et pourquoi vous faite cela ?” “Bonne question mon père. Je crois que je peut dire que j’ai étais appeler au chemin”.”Vous faites déjà cela combien de fois ?” Ik leg hem in het kort welke pelgrimstochten ik achter de rug heb en het ontstaan. “C’est beaucoup !”, met wat een verwonderde stem. “C’est qui, qui vous appeler au chemin Dieu, Jezus, un Ange ?” Je sait pas mon père et je préfère ne pas donner un nom, fixé ou mettre dans une case. Je préfère garder l’ouverture” ” Vient”, hij neemt me mee naar zijn bureau. Hij wijst mij een poster aan ‘Église Saint-Michel d’Aiguilhe’ in le Puy en Velay. “Ah, oui je connais. J’y suis aller.” Hij zegt niets meer. Ik val wat uit de lucht…hoor als een echo zijn vraag terug. Moet ik nu toch een antwoord geven op zijn vraag. Ik ben wat van slag op het moment. Na Pavia, de triskele,…
… En nu dit… Waarom toont hij me dit zonder iets verder toe te voegen en abrupt een einde aan het contact te maken… Ik ben daar inderdaad geweest een paar jaar geleden in het terugkomen van vakantie. Niet gepland en zonder twijfel hebben we daar toen een halte genomen. Het was bijzonder en werd ik sterk geraakt door wat toen was. Ik weet nog heel goed dat ik toen zei ‘,.. ooit zal ik pelgrimeren.’ Ik draai me om, geen priester meer te zien. Ik sta midden zijn bureau.

Een vrouw neemt me verder mee en toont me mijn kamer. Op weg naar de kamer leren we elkander korte woorden, zij in het Italiaans, ik in het Frans. Tilleuil-Tillio, guêpe-Api omwille van de geurende Lindebomen.
“Sei raggiante”, vertelt de vrouw terwijl ze haar hand zachtjes op mijn wang brengt.