Zalig hoe de natuur kan toveren. Ik kijk uit het raam van de zalige Ostello van Orio Letta. Een donkere hemel, de zon, de natte straten, de weerspiegeling, de pittige kleuren…
Pablo ligt nog te slapen. Een jonge Italiaanse pelgrim. Hij neemt een dag rust omwille van een blessure. Een jonge kerel die al heel snel bewust en op een verstandige manier weet om te gaan met zijn lichaam. Gisterenavond hadden we ook heel wijze, filosofische gesprekken. Waar we elk met ons eigen manier van omgaan met geloof elkander begrepen in openheid en respect voor elkander keuzes en gevoelens.

Een groep jongeren gaan op bezinning. We verlaten het dorp via dezelfde weg. Ze wandelen achter me. Ik begrijp niet zo goed wat ze aan het vertellen zijn – wat er eigenlijk niet toe doet- wel dat spontaniteit en vreugde hoorbaar is. Ik geniet mee.

De nacht en de regen hebben wat voor afkoeling gezorgd. In de verte is geroffel hoorbaar. Een contrastrijke hemel. Wolken in verschillende formaten en vormen. Snel verplaatsen ze zich. Gelukkig blijven ze achter me. Ik geniet van dit weer, het brengt wat pit in het landschap. Zelf de elektriciteitspalen komen tot hun recht in het contrastrijke kleurenpalet.
Achter mij, links, rechts… ik geniet en besef hoeveel ik geluk heb met het weer. Tot nu toe heb ik weinig nattigheid gehad. Zelfs regen kan mijn dag niet om zeep helpen… en kan ik van genieten. Ik draai me terug naar voor…. Ik zie een muur van water op me afkomen. Het knettert pijpenstelen. Mijn paraplu… Op het onverwachts verrast… De verrassing was zo groot – net als de spanning die een kind kan voelen – dat ik spontaan een lachbui krijg, zelfs mijn buikspieren doen er pijn van. De tijd van de lachbui en de regen laag was terug over…

Een fietsende pelgrim komt voorbij gereden. “Halloooo”,roept hij. Ik antwoord terug. Hij zegt nog iets, in een voor mij duidelijk herkenbare taal. “Wablief”, roep ik. Hij reageert niet en verdwijnt… Gehaast.

Ik wandel een paar uur langs de rivier de ‘Po’ die door een groot deel van Italië stroomt en die uitmondt in de Middellandse zee. Door het onweer kies de verhoogde berm ipv langs de oever.
Vroeg op de avond kom ik aan in Piacenza, na lang wandelen in de drukte van de voorstad en industriegebouwen.

Een bezoek aan het centrum, Franciscus kerk en de kathedraal. In de kathedraal hangt een hedendaags kunstwerk van het laatste avondmaal. Het is bijna echt. Ik sta te kijken naar de haarsnit van de apostelen. Wat een evolutie. Net als schilderkunst in de kerk, zijn gebruik van woorden hoogstwaarschijnlijk ook veranderlijk geweest door de tijd heen en aangepast aan de evolutie en groei.

Ik verlaat dan Piacenza na deze te hebben doorkruist op dezelfde manier als bij het binnenkomen.

Ik ga nog even naar een winkelcentrum, uit gebrek aan een kleine winkelier. Ik sta voor een koelkast.. rechts, links… bijna een 20 meter lange koelkast met niet anders dan soorten yoghurt. Ik vraag me af wordt dit alles verkocht of mag meer dan de helft in de container. De consumptie maatschappij… Er is gewoon teveel op de markt. Ik verlaat heel snel de winkel en ben blij een de rust en de eenvoud terug te mogen vinden in mijn kamer.