De zon schijnt over de ruïnes van de abdij en gerestaureerde kerk.
Samen met Fritz en… zijn naam ontsnapt me, vertrekken we samen voor terug een nieuwe dag tussen de rijstvelden.
In het volgend dorp – en al heel snel- nemen we afscheid van elkaar. Zij stappen verder, ik ga een kerkhof binnen. Een paar gebouwen (graven) intrigeren me.
Ik kan me sommige echo’s voorstellen… Een kerkhof op een verjaardag… Hihi…
Zoals jullie reeds hebben gelezen heb ik iets met kerkhoven… vraag me niet wat ik heb me nog nooit ongemakkelijk gevoeld op een kerkhof. Leven en dood is voor mij één. Een verjaardag vieren is dan ook de dag van een nieuw leven mogen vieren… en aan nieuw hangt oud… Of is het oud-nieuw… Nieuw-oud…… LEVEN, HERLEVEN

De berichten, e-mail, messenger, FB, sms’en lopen binnen… zoveel ver-jaar-dag wensen… zoveel moois, zoveel warms… ontroerend. Een prachtig zangstonde van twee lieverds en wat voelt het fijn een stem van thuisbasis te mogen horen. Verweg en toch dichtbij. In verbondenheid… Verbonden… Terwijl ik dit nu schrijf ontvangde ik net verjaardagwensen waar mijn hart vol van werd… Een geboorte mogen vieren… Twee hartsvrienden die binnenkort hun eerste kindje mogen verwelkomen… Nieuw leven schenken en verwelkomen…verbonden vreugde…
Dankjewel Allen… Dankjewel lieve mensen… Dankjewel om erbij te zijn geweest.

Carlos

Zelf heb ik verder genoten van het wandelen. De ontmoeting met ‘Carlos ‘ een rasechte Italiaan die met fierheid een pelgrims akte overhandigde. Een vast waarde geworden voor alle pelgrims op de Via Francigena. De prachtige natuur;de reuze boeketten klaprozen met hun hartelijk kleur;de muggen die me kwamen een kus geven;de kikkers die in volle overgave kwaakten; de vlinders die de weg opende;de lange grassen die wuifde; de linde, kamperfoelie en jasminoides die me een geurbad bezorgden. Het genieten van mijn kleren in de wasmachine te steken en dubbeldik te genieten van de verse was tegen mijn huid te voelen…
Het leven dankbaar mogen zijn, het leven mogen vieren.

Garlasco