Wensen 2020

Posted on by

Tweede Kerstdag… Richting Vézelay… Het is stil op de trein…

Velen onder ons hebben Kerst gevierd. Elk op zijn/haar eigen manier.
Zelf mocht ik het feest van de geboorte van Jezus – ik noem het ook graag de geboorte van het goddelijk licht in onszelf. Onszelf de kans geven om het Licht in ons diepe Zijn te laten ontkiemen – vieren met 3 anderen vrouwen.

De avond werd gestart met een ritueel waar aandacht werd geschonken aan verschillende elementen zoals water, vuur, lucht, aarde. Verschillende elementen en hun symbolische betekenissen kwam zich verweven in het ritueel zoals de Roos (of de Lotus – Universele Liefde) , 3 (geest), 4 (aarde) 4 windrichtingen, zon, een denneappel, onze wortels.

Samen zorgden we voor een maaltijd. Een maaltijd rijk aan pure ingrediënten waar moeder aarde voor zorgde en dankzij de handen van een mens op onze tafel kon aanwezig zijn. Rode bieten, noten, pompoen, appels, spinazie… werden omgetoverd tot een feestelijke maaltijd waarbij de zintuigen de magie van liefde mochten ervaren.

Na het ritueel kwam plaats voor Sacraledans die niet enkel zorgde voor beweging, ook voor een bijzondere en warme verbinding met Onszelf, de ander en het groter Geheel.
De avond werd afgerond voor elk van ons met een ‘rijke’ kaartlegging van 7 kaarten uit de Opgestegen Meesters.

Ik genoot van het zien, gewaarworden hoe alles zonder enig moeten en moeite elk in haar/zijn uniek Zijn aanwezig waren. Woorden waren vaak overbodig om bewust te zijn wat was…

Ondertussen is een gloedwarme zonsopgang te voorschijn gekomen in mijn linker ooghoek. Vuur aan de horizon.

Het bracht me in gedachten terug aan een roos die ik in de herfstperiode mocht ontvangen.
Waarom deze roos… omdat ze mij de weg wees naar de Roos in mezelf.

Soms vragen mensen me… hoe doe je dat, hoe weet je, hoe vormt je weg zich…
Door te vertragen zodat ik de ruimte en tijd heb om stevig en bewust aanwezig te zijn. Mij open te stellen, weten dat alles veranderlijk is, vertrouwen, erin geloven dat op de ‘right time, right place’ je zal getoond worden wat je nodig hebt op dat enig moment in het ‘Nu’.
Mijn drijfkracht… mijn nieuwsgierigheid

Even terug naar de roos.
Ik kreeg 2 rozen die samen in een vaas kwamen te staan, beiden hadden een rechte steel.
Na een dag zag ik plots hoe één roos met haar steel een bocht naar rechts had genomen om dan terug recht naar boven, evenwijdig, vrijstaand met de andere roos in de vaas kwam te staan.

Onmiddelijk voelde ik me aangesproken tot deze bijzondere roos en haar beweging.

‘Om in Liefde te Zijn met jezelf en de andere is het belangrijk om op je eigen te bestaan, zorg te dragen voor eigen ruimte zodat je op je eigen unieke manier de weg gaat volgen en te gaan schitteren in jezelf en met de ander, zonder jezelf te verliezen of verstrengeld te geraken.’

Mijn lichaam vulde zich met vreugde. Het voelde bijna alsof de roos in mij terecht was gekomen. Mijn hart voelde als een roos die in haar volle potentie kwam.

Ik liet verder de roos staan en opdrogen… tot ik vorige week ze uit de vaas haalde om plaats te maken voor 3 witte rozen.
Toen ik ze uithaalde zag ik hoe die ene roos tot een volle, open bloei was gekomen en in volle kracht zich had ontplooit, terwijl de andere roos moeite heeft gehad om tot een volle bloei te komen en voor de helft nog gesloten is.

Ik werd opslag verliefd op die ene roos.
Of hoe een roos op mijn weg kwam, het vuur aanwakkerde en mij de weg wees.

Een goddelijke geboorte.

Ondertussen zit ik hier te wachten in Paris Bercy op een mogelijkse trein richting Sermizelles… Staking….Om dan van daaruit een duim uit te steken en de andere hand op mijn rug te houden en vingers te kruisen in de hoop ik deze nacht nog mag aankomen in Vézelay, om er de 12 Heilige nachten door te brengen.

Ik wens jullie allen een Roos in 2020!

… en tot na 6 januari.

In ‘Licht en Liefde’
Jasmine Marie José

Hafez

Posted on by

Voorbije nacht was het de langste nacht van het jaar.
En dit werd, wordt op vele plaatsen gevierd. Zo was ik gisteren op een viering in Ronse. Op de uitnodiging stond een schitterende zonsopgang die schijnt doorheen een boom. De titel ‘Chelle’ 2019. De geboorte van het Licht. De geboorte van Mithra, de zon). Ernaast een kleurrijk beeld met vormen, ik kon niet goed uitmaken wat het was. Een naam… Hafez.
De namen, beelden… trokken me aan. Zonder te kijken wat het werkelijk inhield nodigde ik mijn zus uit.

Zogezegd, zogedaan. Gisteren waren we op stap richting Ronse. In de zaak waar de viering plaats vond stond een tafel vol met tweedehands spullen. Een boekje lonkte… bomen… ideaal voor de opleiding plantkunde. Een piano, een micro… een dame kleurrijk gekleed met Oosters gewaad.
Bekende gezichten. Een goedendag hier, een goedendag daar.
Een korte intro over hoe Midwinter in Iran wordt gevierd…. Iran… klonk in mijn oren.

Nog niet zolang geleden had ik een droom waarin Iran in voorkwam, ik ontwaakte met een gevoel dat ik naar ginder werd geroepen. Het bracht me wat in verwarring en begreep niet waarom dit op mijn weg kwam… De ervaring heeft me geleerd om niet proberen te begrijpen en verder in vertrouwen te blijven staan. De tijd zou/zal me wel duidelijkheid brengen

Terug naar de avond…
Een tafel stond versierd met rode vruchten (teken van vuur, warmte – de zon) Een boek,
Avesta (Perzisch – is een verzameling van Avestaanstalige religieuze teksten die het heilige boek vormen van het zoroastrisme, de pre-islamitische religie van Iran. Vermoedelijk aan het einde van het 2e millennium v.Chr. en werden mondeling overgeleverd. bron- Wikipedia)

Een kort verhaal wie Mithra was.
Geboren uit Anahita (Perzische godin van de liefde en van de vruchtbaarheid en kreeg het epitheton van Moeder van God.) Ze trok zich terug in een grot en schept uit het niets een zoon, Mithra. De God Mithra.

Op traditionele wijze volgt poëzie op muziek. Toen werd een gedicht van de poëet Hafez (14° eeuw) voorgelezen door een man in het Perzisch.
Nog geen volle zin werd uitgesproken… en ook al kon ik het niet begrijpen… raak… mijn lijf vulde zich met wat ik Liefde noem. Ieder uitgesproken woird bleef verder zinderen doorheen wie ik ben.

Deze morgen bij het ontwaken werd ik nieuwsgierig naar wie Hafez was. Toen vond ik onderstaand tekstje in een filmpje. Wanneer ik verder keek wie het filmpje had gepost, zag ik staan Lectorium Rosicrusianum, die eerder deze zomer in synchroniciteit op mijn pad kwam.

Van God heb ik zoveel geleerd dat ik me niet langer meer beschouw als een Christen, een Hindou, een Moslim, een Boeddhist of een Jood.
De waarheid heeft zoveel genereus met me gedeeld dat ik me niet langer meer beschouw als een man, een vrouw, een engel of zelfs een ziel zo naakt.
De Liefde is zo hecht met Hafiz bevriend geraakt dat zei tot as is gegaan en mij heeft bevrijd van iedere notie en voorstelling waarmee mijn geest zich ooit heeft vermeld.

~ Hafez

Zoals oude patronen in de vroege zomer aan een snelheid op tafel kwamen te liggen om opgekuist te worden, zo is het nu de beurt om van de ene synchroniciteit in de andere terecht te komen, Ze volgen elkander alsmaar korter op elkaar, net zoals de bevestiging van de tekst van Hafez ..op een golf van Licht en Liefde.

Wat ik de laatste tijd mag ontvangen kan ik niet in woorden uitdrukken… Ik denk zelf dat er geen woord voor bestaan en als er wel één zou zijn of bestaan… dan zou ik ontsnappen aan wat het inhoud.

De Licht volste kortste dagen …

Jasmine Marie José

CrazyWise

Posted on by

‘The wound is the place where the Light enters you”

Rumi

Deze week zag ik op FB een krachtige documentaire verschijnen ‘Crazywise’. Dankbaar aan de mensen die zo een doc. delen en verder delen.

Het wachtwoord is: CWDUTCH

Deze week deelde ik nog een goede vriend – tussen lachbuien door en leuke verhalen uit het verleden – een kort verloop van mijn leven.
Hij keek en luisterde verbaasd naar wat ik zei. Door zijn verbaasdheid kon ik gewaarworden dat, dat wat geweest is, het ok was en dat het mij bracht tot wie ik vandaag ben geworden. En ik duidelijk kon voelen dat ikzelf het verhaal niet meer was, er niet meer in sta. Net aks een slang die haar vel achtergelaten heeft🙏

Als kleinkind had ik vreemde angstige dromen. Ik reisde door het heelal, zag inwitte ruimtes…. Durfde toen niet gaan slapen want de beelden waren er al nog voor ik mijn ogen dicht deed. Ik vechte tegen het slapen gaan. MIjn ouders wisten geen raad. Een dokter werd in de nacht opgebeld, ik kreeg een injectie in de poep om rustig te worden of ik kreeg de opmerking het was aandacht…
Ik ging slapen in de hoop niet meer te ontwaken…
Op 25 jarige leeftijd nam ik het besluit om na jaren zoektocht vrijwillig de psychiatrie in te stappen… Ik werd me bewust dat ik het niet meer alleen kon. 2 jaar fulltime opname. (uitspraken als ‘wat heb je nu weer misspookt… spookten jaren door mijn hoofd)
Wanneer ik telkens na een wegloopbui (omdat mijn lijf zuurstof, openheid, natuur, aarde, lucht, beweging nodig had om te kanaliseren) in een witte kille beangstigende cel terecht onder dwang en met neuroleptica (waarvan ik nog meer angsten kreeg omdat ik hierdoor niet geaard kon blijven) … terwijl ik altijd bleef delen ‘laat 1 of 2 personen aan de deur staan en ik zal zonder enig verzet meegaan’. Ongeloof bleef/blijft hierin aanwezig….
Ik vond mijn weg niet meer. Automutilatie… Had een paar zelfmoordpogingen achter de rug – aandacht zei men en dat klopt ook. Het voelde voor mij als mijn laatste kreet, een noodkreet omdat ik geen andere mogelijkheid zag om nog in verbinding en me verstaanbaar te maken naar de ander – tot toen die laatste keer… wanneer ik mezelf uit mijn lichaam zag treden. Een angst zorgde ervoor dat een diepe kracht in mij mij terug haalde. Oh neen… mijn tijd was absoluut niet gekomen.

Ik kwam uit de psychiatrie opname en deed nog 8 jaar psychoanalyse verder. Startte een opleiding psychiatrische verpleegkunde. Na 10 jaar voelde ik dat het genoeg was, voelde terug mijn zelfvertrouwen en was klaar om verder te stappen. De arts kon me niet laten gaan… en telkens zei hij ‘kunnen we het de volgende keer erover hebben’. ‘ok dokter’ . Die volgende keer kwam niet. Zo ging dit een paar keer door. Tot ik werkelijk er genoeg van had en een duwtje kreeg door mijn partner die me attent had gemaakt op zijn gedrag. Hij zag en aanvaarde mijn STOP niet.
Toen vroeg ik mijn dossier op. Wat was ik kwaad toen ik het las. Tijdens de jaren opname, therapie had ik een intieme relatie met een therapeut. Wat was, was heel mooi… we waren twee mensen die steun vonden aan elkaar in liefde. En inderdaad deontologisch was het niet ok. Wat ik toen las in mijn dossier, was niet ok. De stempel die kreeg, ook de beschuldiging aan mijn adres ivm de relatie. En hoewel de relatie zeker niet evident was, moeilijk zelf en toch ook mooi. Ze is een geschenk geweest en zorgde ervoor dat ik afscheid kon nemen van de psychiatrie. Zowel ambulant als mijn opleiding. 🙏

Toen kwam ik in het alternatief circuit terecht…

Ik had me aangesloten bij een groep waar we uren prachtige liederen/mantra’s zongen onder invloed van een medicinale plant. 2x per maand. Ik miste geen beurt en plande mij leven naar die 2 keer per maand.
De start van dit spiritueel werk was een opener om de verbondenheid terug te kunnen voelen met wat ik verloren was. De medicinale plant had de kanalen terug geopend. Het was hard labeur.
Door het feit dat er onderzoek werd gestart van buitenaf naar de bijeenkomsten, het gedrag en gevecht te zien van wat er toen gebeurde rond mij, werd ik me bewust dat ook hierin iets niet klopte. Bij het laatste werk (zonder medicinale plant, want het werd verboden door de staat) kreeg ik te horen van de Spirit ‘het is niet buiten je dat je het moet gaan zoeken, je hebt het in je’. 🙏 Het zorgde ervoor dat ik uit verslavend kon stappen rond en in me.

Toen kwam lichaamswerk….het was een opener naar mijn emoties en gevoelens, vooral om terug te leren wat ze waren en het onderscheid. Eerst individueel. Daarna in groep op aanraden. Zogezegd zouden groepen mij deugd doen. Zo belandde ik in een opleiding, om hierin zelf mensen te begeleiden. Ook hierin voelde ik een groot tekort op het vlak van wat diep in mij was. Ik voelde en kon me niet verstaanbaar maken wat mijn spirituele weg was.

Terzelfde tijd was ik begonnen aan mijn pelgrimstochten. Door de natuur, de beweging kon ik terug in contact komen met wie ik in werkelijkheid was. Kon ik terug gewaarworden, mij terug meer en meer openen en durfde ik meer en meer te vertrouwen op mezelf. Leerde ik inzien dat mijn angstige dromen geen nachtmerries waren, dat ik in contact was met het Universum. 🙏
Ik werd me bewust dat ik de opleiding niet verder wou zetten, Ik voelde ook dat ik werd gekneed naar iets, een structuur, een systeem die niet passend was aan hoe ik de mensen wenste te begeleiden. Ik zag de meerwaarde niet in om mensen bewust te laten maken terug te leren ademen, aarden, te voelen met oefeningen binnen een gesloten ruimte. Terwijl dat de natuur dit allemaal te bieden heeft.
In synchroniciteit kreeg ik te horen dat ik niet geslaagd was voor mijn 2de jaar… “Jasmine… je hebt een heel mooi hart…. MAAR… er is iets wat we niet kunnen duiden, waar we niet bij kunnen… communicatie… we stellen voor dat je traumawerk doet…” (Weten dat er 2 van mijn collega’s wel geslaagd, met zelfmoord gedachten zat. mijn 💡begon te schijnen 😉)
Er was niets mis met me ten opzichte van groepen ( men moest een cijfer halen om de opleiding te starten)
Ik ben alleen niet kneedbaar om ergens in een groep te passen. En zag in door de jaren heen dat ik de kracht had en heb om voorbij de muren mijn eigen weg te bewandelen tegen de stroom in en trouw te blijven aan mezelf.
…

Het pelgrimeren ging/gaat verder. Ik kan ook inzien dat deze ervaringen mij geholpen hebben en deel maken van mijn weg. Want zonder die ervaringen was ik ook niet gegroeid en kon ik vandaag het verschil niet zien.

Het is wel duidelijk dat het in de zorgsector niet altijd ideaal is. Is het niet omwille van de eigen bagage van de therapeut of begeleider (het zijn ook mensen) is het blijven in een hiërarchische positie staan ten opzichte van cliënt waarin gelijkwaardigheid dan ontbreekt (van mens tot mens)of is het vaak door de druk om zoveel mogelijk centen te verdienen – is dit dan leven over eerder overleven (dan neemt men afstand van waarom men in oorsprong is begonnen, om mensen te begeleiden, ondersteunen)….

Waarom deel ik hier een fractie van een verhaal, die ooit mijn verhaal was. Niet om medelijden op te wekken. Wel omdat het delen, verbinding kan brengen. Om aan te tonen dat het geen ‘ver van mijn bedshow is’, het realiteit ook is in onze contreien en er nog veel werk aan de winkel is.
En ik ben overtuigd met vele andere dat de start van groei… De weg van bewustwording is, van naar binnen te gaan kijken om van daaruit naar buiten te komen in verbinding met al wat is.

Ook bij het bekijken bij dit filmpje die er is gekomen, in synchroniciteit. Kan ik ernaar kijken met vreugde. Ik zag mijn eigen leven voorbij passeren en gaf mij ook hier een bevestiging dat ik uit iets gestapt ben.

Een gevoel van kracht, vreugde en dankbaarheid voor een weg die achter mij ligt en een nieuwe weg die ik aan het bewandelen ben.
Wat mij vooral geholpen heeft is een diepe oerverbinding die ik niet verloren was.
De verbinding van te blijven vertrouwen, te geloven in mezelf en telkens de kracht te hebben om verder te doen. En vooral het oordeel dat ik over mezelf had.
Ook al heb ik me zelf veel in vraag gesteld of wat ik voelde, zag en gewaar werd wel normaal was of dat het eerder een hallucinatie was.
Mensen zeiden me ‘minder zweven of ik ben daarvoor te nuchter of kom met je voeten op de grond… ‘.
Ik kan je zeggen dat ik me nog nooit zo sterk geaard gevoeld heb zoals de laatste jaren en maanden.

Geloof me, als je je aangesproken voelt door mijn schrijven, mijn blog en als je twijfelt.
Diep van binnen is het in jou aanwezig… neem de durf en moed om het terug vinden… diep in jezelf.

🙏 In verbondenheid 💕

Jasmine Marie José

In Licht en Liefde

Zien

Posted on by

Lang geleden toen ik nog fotografeerde…

Verborgen achter mijn camera, het voelde veilig en zeker in grote massa en zalen. Mijn camera was mijn compagnon en hielp me om weg te glippen uit situaties. Achter mijn camera was het rustig en stil, veilig. Een stilzwijgend communicatiemiddel. Mijn klank.

Ik herinner me het moment toen ik gewaar werd, welke beperking het was om door een klein gaatje te kijken naar het onderwerp die ik in beeld wou nemen, naar de wereld. De zoeker. Ik zocht.
Ik begon te fotograferen met beide ogen open. De één kijkend in de zoeker, de ander ernaast. Mijn focus veranderde en leerde hierdoor anders kijken.

De camera kreeg in mijn belevingswereld een bredere invulling. Mijn camera leerde mij terug in contact komen met mijn gevoelens.
Hoeveel keer ik ontroerd werd door wat ik mocht zien, een geboorte, een huwelijk, de microwereld, de natuur…tot ik soms vergat op de ontspanknop te duwen.

Het kijken die voor mij eerder mentaalgericht was groeide naar zien waarin gans mijn lichaam terug mocht aanwezig zijn.

Toen ik begon aan mijn eerste pelgrimstocht. Nam ik bewust geen camera mee. Ik wou me vrijer gaan voelen in de materie en was tevreden met de camera op mijn telefoon. Sommigen begrepen niet dat ik als gepassioneerde fotograaf mijn talent opzij zette. Wat ik eigenlijk niet deed. Het was anders.

Ik begon de wereld op een andere manier te zien. Ik werd hierdoor opener en meer in contact met mezelf en met wat rond mij gebeurde. Ik stond niet meer naast, wel in de wereld. Van contact kwam meer en meer verbinding. Verbinding met mezelf, verbinding met anderen.
(Mijn fotografie was ook niet meer noodzakelijk, dit is een ander verhaal die ik eerder schreef.) Hierdoor werd ik bewust dat ook al had of heb ik geen camera bij, mijn talent niet verdwenen was. Integendeel ik zie hierdoor veel meer, nog sneller, bewuster, mijn talent werd een meerwaarde en nam een breder veld in mijn leven.

Van tastbare gesloten materie, naar open gedragen verbonden materie…

Van buiten naar binnenin mezelf en omgekeerd.

Van toeschouwer… naar deel van het Universum

Jasmine Marie José

Gedragen

Posted on by

Ik herinner me nog toen ik een klein kind was dat de eerste man waar ik op verliefd werd… neen… het was niet mijn papa, hij zorgde wel voor de verbinding…wel Jezus, ik voelde me nauw verbonden met wie hij was.
Mijn ouders heb ik zelden tot nooit naar de kerk zien gaan. Zelf ben ik er naartoe geweest tot rond mijn 13de op de momenten dat mijn doopmeter aanwezig was. Ik wou zoveel mogelijk momenten met haar doorbrengen wanneer ze er was. Toen zij overleed ben ik niet meer geweest of nog een paar keer. Het was niet meer hetzelfde. Ik miste iets.
Ik keek maar rond, hoorde en zag dingen die ik niet passend vond met wat vooraan werd verkondigd. Het was vaak zo tegenstrijdig. Het was alsof ik al die tijd ervoor in een bubbel zat. Een bubbel van Liefde.
Ik zat nadien meer rond te kijken naar de structuur van de kerk. Was geïnteresseerd in de rietenstoelen, het flinterdunpapier van een rood boekje en liet de geur van wierook mijn ziel vullen en wegdromen.

Op een dag in oktober zag ik een prachtige wijwatervat liggen in de etalage. Niet te groot, wit natuursteen met het lichaam van Jezus. Ik sprak met mijn vader af om dit samen te kopen voor mijn moeder haar verjaardag. Toen leefde mijn vader nog thuis. Zo gezegd zo gedaan. Het vat kwam op een smalle muur te hangen… tussen de slaapkamer deur van mijn ouders en mijn eigen slaapkamer.
Iedere morgen stak ik mijn vinger erin en maakte mijn kruisteken voor ik de deur uitging naar school. Dit duurde een paar maanden. Nadien werd het vat af en toe nog gevuld, onaangeroerd of zelf droog te staan…

Op de middelbare school voelde ik me niet echt op mijn plaats. Ik voelde me vaak heel alleen en verloren. Verveelde me en voelde me vaak anders. De gesprekken kon ik niet echt volgen. Gesprekken rond uitgaan, discotheken, de bloemetjes buiten zetten… van maandag tot woensdag was het praten over de liefjes van het voorbije weekend en vanaf woensdag was het voorbereiding naar het weekend. Door het zien en horen bleef mijn gevoel van integriteit groeien, mijn waarden en normen werden hierdoor steviger.
Mijn weekends waren werken in de horeca om mijn Tampax te kunnen betalen omdat ik maandverband niet aangenaam vond. Ik was 14. En uitgaan als meisje was sowieso uitgesloten.
Toen ik de toelating kreeg was ik twintig, de goesting was over en voelde me telkens niet goed wanneer ik toch een stapje buiten zette. Ik vond daar maar niets aan. Mja… De fases van het leven en/of eerder het beeld dat de maatschappij voorschotelt van hoe leeftijdfases verlopen. Hmm, telkens liep ik erin mee, ik wist van niet beter en telkens voelde ik dat het niet juist was. Niet klopt met mijn Zijn.

Ik weet nog dat ik als jong volwassenen soms zei, “oh, ja als het me niet lukt in het leven dan wordt ik non.” Als ik nu ga voelen waarom ik dit toen zei, was omdat ik ergens de reactie van andere hierop wou zien. Soms werd ik ook uitgelachen, pestgedrag… “haha, gi goat een nunne komen.”
Omdat ik trouw wou blijven aan mijn waarden…
Het voelde onveilig en was telkens geraakt. Het deed pijn.
… en toch wat zij niet wisten… ik had ook een ander pad van liefde ernaast lopen. Waar ik trouw aanbleef en veel betekenis had in mijn jeugd en mij geholpen heeft doorheen mijn zoektocht naar wie ik was.

En dan de verschillende gebeurtenissen signalen van de laatste jaren. Laatste maanden… Vézelay, Maria Magdalena, Madeleine, de ontmoeting met… een Roos, een tekening die kwam bevestigen wat gaande was/is in mijn leven. Teksten, talrijke symbolen, mensen die mij ook iets komen vertellen, de ontmoetingen…. Het Heilig Huwelijk binnenin mezelf, mijn naam.
Mijn naam… iemand zij me nog laatsleden “ik kan echt die naam niet koppelen aan je, dat lukt me niet…”. Net op het moment dat ik bewust de keuze maak om mijn volledige tweede naam voluit te schrijven ‘Jasmine Marie Josee’. Ik heb altijd ergens gevoeld dat ikzelf mijn naam niet volledig kon dragen, er iets ontbrak. En nu voelt het juist aan Jasmine Marie Josee. (Marie werd niet genoteerd op mijn geboorte akte. Zonde niet! En als ik het volledig nog zou maken, dan komt nog een David erbij)
Ja, dit is de naam die ik verder volledig wens te dragen, daarin wens ik te staan. Ik mag ze beiden dragen… Zo wordt ik graag in de toekomst aangesproken. In verbondenheid met mijn doopmeter, grootmoeder, Marie, Yeshua, Maria van Magdala…

In het delen met mijn hartsvriendinnen de laatste tijd kon ik de woorden niet meer inhouden, werd ik geduwd om te uiten wat ik te zeggen heb. Nl. of ik al of niet geroepen wordt om in te treden. Telkens word ik diep ontroerd en geraakt in wat ik deel. En telkens voel ik hierbij dat het alsmaar krachtiger wordt. En ik niet meer wens te ontkennen. Tranen van vreugde waar mijn hart zich telkens meer weet te vullen in Licht en Liefde en mag gewaarworden dat ik telkens dieper en dieper thuis mag komen.
Waarin ik geen twijfel niet meer voel, geen oordeel niet meer opzit en geen afstand niet meer wens te nemen van wat zich aanbied. Integendeel.
Het moeilijkste was/is het bewust worden dat ik niet in de maatschappij sta zoals vele andere vrouwen. Wat wel is, het weegt niet op tegen mijn vreugde.

Hoe het zich verder zal uiten. De weg zal mij verder wijzen. Wat ik wel weet dat ik mijn opleiding Herboriste wens af te werken samen met de prachtige mensen in mijn klas. Ook hierin heb ik me nog nooit zo thuis gevoeld als in deze opleiding. Altijd uitkijkend naar de volgende les. Geboeid door de lesgevers. En het enthousiasme in mijn lijf is soms niet te temperen en verder iets doen met kruiden in de toekomst… Jazeker.

En in welke vorm het zich zal gieten… Pfff, dat zien we wel. Zeker niet volgens het katholieke structuur. Niet mijn keuze.
Non, zuster, sister… wat het ook moge zijn
Jasmine Marie Josee

~SamenZijnInAllEenheid~

Een pakje

Posted on by

Terwijl ik even een pauze neem tussen het zemen van de vensters en werken in de tuin, bel ik mijn moeder op om te weten hoe het met haar gaat. Een paar weken geleden kwam ze lelijk ten val.
Na wat praten over haar gezondheid en kort voor we afscheid nemen… ‘ah ja mama, wil je mij nog eens vertellen hoe de namen zijn van mijn grootouders?’. Mijn mama begint op te sommen en ik voel dat ik haar eventjes moet helpen om er de aandacht bij te houden. Zowel de grootouders van mijn ma als van mijn pa kwamen aan beurt. Een naam trok mijn aandacht’ Madeleine’. Mijn klein stemmetje in mijn richtte mij verder naar haar.
Even situeren wie Madeleine was. Mijn moeder, haar vaders moeder.
“Mama, wie was die vrouw voor jou?” “Mijn grootmoeder. “, antwoord mijn mama. “Mama, ik bedoel wat betekende je grootmoeder voor jou? Wat was ze voor jou?”
“Vele, ik was heel graag bij haar. Ik was er de woensdag, zaterdag en zondag. Ik ging er graag naartoe. Daar mocht ik veel meer dan thuis. Thuis mocht ik niet veel bewegen.”
Het gesprek verliep soms met stiltes en ja’s.
Toen mijn mama zwanger van me was stierf haar grootmoeder Madeleine met wie ze een nauwe band had. Een maand stond nog voor de deur voor ik de grote wereld met mijn eigen zintuigen mocht ontdekken en mijn ouders en broer mocht groeten.

Ik voelde dat er hier iets was, iets duwde die aan het licht wou komen. Een nieuwe sleutel naar…
In verbinding met mijn moeder en trouw aan mezelf vroeg ik verder naar het verloop rond deze gebeurtenissen.

Bij het verlies van haar grootmoeder wou mijn mama nog een laatste maal afscheid van haar nemen. Dit werd haar verboden door haar vader, met de reden dat ze zwanger van me was en hierdoor een miskraam kon hebben. Een pijnlijk moment voor mijn moeder.
Zo gezegd, zo gedaan. Emotie van kwaadheid bleef aanwezig bij haar… Dat was het… Afgesloten. Zwijgen, onderdanig zijn was de boodschap. Macht…

Waar men toen niet bij stil stond. Dat een klein wezentje al acht maanden aan het meeleven was.
En hoewel ik het verhaal al eens had gehoord en het toen niet volledig binnenkwam omdat ik nog in pijnstukken zat, kwam vandaag alles binnen als puzzelstukken die in elkaar pasten.

De onuitgesproken gevoelens, de emoties, de handelingen…van toen bleven sluipend en in stilte meeleven in herhaalde gedragspatronen in de huiselijke sfeer tot op vandaag nog.
Een potje met deksel erop, breekt vroeg of laat, wat de inhoud ook moge zijn. Vroeg of laat als de tijd rijp is uit dit zich, komt het naar buiten via een andere weg.
Het is dus alles behalve afgesloten…

Tot NU, wat dit deel en mezelf betreft. Want die situatie kreeg ik ongevraagd als een pakje mee tijdens mijn geboorte.
Door het feit dat ik trouw ben gebleven aan mijn wilskracht, mijn doorzettingsvermogen. De vele signalen die ik heb mogen ontvangen en nog. Blijvend het leven in vraag stellen. Blijven vertrouwen en geloven in mezelf en het groter geheel. Mijn wijsheid. Zien en kijken binnenin mezelf.
Maakte vandaag dat ik het pakje van ‘schuld’ en alles wat hier nog bij was mocht transformeren naar een geschenk. Het voelt als een kers op de taart.
Een geschenk van het leven.
Ik voelde dat er ruimte in mij en rond mij vrij kwam. Mijn lichaam vulde zich met een diepe stille hartsvreugde en werd verlost van een jarenlang meedragen van iets die niet van mij was.

Dankbaar om het leven.

In Licht en Liefde,

Jasmine

Onderdak

Posted on by

Reeds 6 jaar ga ik pelgrimeren en vraag ik mensen of ze mij onderdak kunnen bieden voor 1 nacht. De ontmoetingen zijn mooi, warm, eenvoudig en vol van liefde.
Vaak krijg ik negatieve reacties van andere pelgrims op de manier hoe ik het doe. Misschien omdat ze er niet klaar voor zijn, zoals Mevr. Duboc ook deelt vanuit haar ervaring.
Trouw blijf ik aan mijn weg.
Het korte verhaal van mevr. Duboc (zie link hieronder) doet me denken aan mijn weg.

Op een dag kreeg ik een hotelkamer aangeboden. Mijn hart gevuld met liefde, werd alsmaar groter… Liefde. Deze Liefde bracht me de mogelijkheid om op mijn beurt deze liefde verder te delen.
Een andere dag. Zag ik een vrouw haar angst om me onderdak te geven. Ik liet haar tijd zodat ze kon gaan voelen. Ik bracht uiteindelijk de nacht bij hen door. ”s morgens bij vertrek antwoordde de vrouw’ wat ben ik blij dat je aangeklopt hebt. Je leerde me mijn angst opzij zetten en mijn deur te openen voor een onbekende. Het was ook geen toeval dat je hier kwam (de vrouw had een moeilijke dag…) Je was als een engel die kwam aankloppen.

Twee verhaaltjes uit de zovele…
Wanneer je de deur van je hart opent voorbij de angst, gaan er andere deuren open.

Deze getuigenis van mevr. Duboc bracht me terug op mijn wegen. De pelgrimswegen die vandaag deel uitmaken van hoe ik in mijn dagelijks leven sta. Dankbaar om haar delen, een prachtig en warm voorbeeld die aantoont hoe we allen ergens met elkander verbonden zijn.

Vandaag is het net 1 jaar dat ik terug ben van mijn pelgrimstocht een tocht die een grote groei bracht op mijn weg binnenin mezelf. De enige weg die voor mij bestaat, telkens opnieuw. Ieder dag.

De komende zomer vertrek ik naar Reines les Bains in le département Aude. 🙏

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=10157606287693476&id=676288475