Lang geleden toen ik nog fotografeerde…

Verborgen achter mijn camera, het voelde veilig en zeker in grote massa en zalen. Mijn camera was mijn compagnon en hielp me om weg te glippen uit situaties. Achter mijn camera was het rustig en stil, veilig. Een stilzwijgend communicatiemiddel. Mijn klank.

Ik herinner me het moment toen ik gewaar werd, welke beperking het was om door een klein gaatje te kijken naar het onderwerp die ik in beeld wou nemen, naar de wereld. De zoeker. Ik zocht.
Ik begon te fotograferen met beide ogen open. De één kijkend in de zoeker, de ander ernaast. Mijn focus veranderde en leerde hierdoor anders kijken.

De camera kreeg in mijn belevingswereld een bredere invulling. Mijn camera leerde mij terug in contact komen met mijn gevoelens.
Hoeveel keer ik ontroerd werd door wat ik mocht zien, een geboorte, een huwelijk, de microwereld, de natuur…tot ik soms vergat op de ontspanknop te duwen.

Het kijken die voor mij eerder mentaalgericht was groeide naar zien waarin gans mijn lichaam terug mocht aanwezig zijn.

Toen ik begon aan mijn eerste pelgrimstocht. Nam ik bewust geen camera mee. Ik wou me vrijer gaan voelen in de materie en was tevreden met de camera op mijn telefoon. Sommigen begrepen niet dat ik als gepassioneerde fotograaf mijn talent opzij zette. Wat ik eigenlijk niet deed. Het was anders.

Ik begon de wereld op een andere manier te zien. Ik werd hierdoor opener en meer in contact met mezelf en met wat rond mij gebeurde. Ik stond niet meer naast, wel in de wereld. Van contact kwam meer en meer verbinding. Verbinding met mezelf, verbinding met anderen.
(Mijn fotografie was ook niet meer noodzakelijk, dit is een ander verhaal die ik eerder schreef.) Hierdoor werd ik bewust dat ook al had of heb ik geen camera bij, mijn talent niet verdwenen was. Integendeel ik zie hierdoor veel meer, nog sneller, bewuster, mijn talent werd een meerwaarde en nam een breder veld in mijn leven.

Van tastbare gesloten materie, naar open gedragen verbonden materie…

Van buiten naar binnenin mezelf en omgekeerd.

Van toeschouwer… naar deel van het Universum

Jasmine Marie José