Reeds 6 jaar ga ik pelgrimeren en vraag ik mensen of ze mij onderdak kunnen bieden voor 1 nacht. De ontmoetingen zijn mooi, warm, eenvoudig en vol van liefde.
Vaak krijg ik negatieve reacties van andere pelgrims op de manier hoe ik het doe. Misschien omdat ze er niet klaar voor zijn, zoals Mevr. Duboc ook deelt vanuit haar ervaring.
Trouw blijf ik aan mijn weg.
Het korte verhaal van mevr. Duboc (zie link hieronder) doet me denken aan mijn weg.

Op een dag kreeg ik een hotelkamer aangeboden. Mijn hart gevuld met liefde, werd alsmaar groter… Liefde. Deze Liefde bracht me de mogelijkheid om op mijn beurt deze liefde verder te delen.
Een andere dag. Zag ik een vrouw haar angst om me onderdak te geven. Ik liet haar tijd zodat ze kon gaan voelen. Ik bracht uiteindelijk de nacht bij hen door. ”s morgens bij vertrek antwoordde de vrouw’ wat ben ik blij dat je aangeklopt hebt. Je leerde me mijn angst opzij zetten en mijn deur te openen voor een onbekende. Het was ook geen toeval dat je hier kwam (de vrouw had een moeilijke dag…) Je was als een engel die kwam aankloppen.

Twee verhaaltjes uit de zovele…
Wanneer je de deur van je hart opent voorbij de angst, gaan er andere deuren open.

Deze getuigenis van mevr. Duboc bracht me terug op mijn wegen. De pelgrimswegen die vandaag deel uitmaken van hoe ik in mijn dagelijks leven sta. Dankbaar om haar delen, een prachtig en warm voorbeeld die aantoont hoe we allen ergens met elkander verbonden zijn.

Vandaag is het net 1 jaar dat ik terug ben van mijn pelgrimstocht een tocht die een grote groei bracht op mijn weg binnenin mezelf. De enige weg die voor mij bestaat, telkens opnieuw. Ieder dag.

De komende zomer vertrek ik naar Reines les Bains in le département Aude. 🙏

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=10157606287693476&id=676288475