Terwijl ik even een pauze neem tussen het zemen van de vensters en werken in de tuin, bel ik mijn moeder op om te weten hoe het met haar gaat. Een paar weken geleden kwam ze lelijk ten val.
Na wat praten over haar gezondheid en kort voor we afscheid nemen… ‘ah ja mama, wil je mij nog eens vertellen hoe de namen zijn van mijn grootouders?’. Mijn mama begint op te sommen en ik voel dat ik haar eventjes moet helpen om er de aandacht bij te houden. Zowel de grootouders van mijn ma als van mijn pa kwamen aan beurt. Een naam trok mijn aandacht’ Madeleine’. Mijn klein stemmetje in mijn richtte mij verder naar haar.
Even situeren wie Madeleine was. Mijn moeder, haar vaders moeder.
“Mama, wie was die vrouw voor jou?” “Mijn grootmoeder. “, antwoord mijn mama. “Mama, ik bedoel wat betekende je grootmoeder voor jou? Wat was ze voor jou?”
“Vele, ik was heel graag bij haar. Ik was er de woensdag, zaterdag en zondag. Ik ging er graag naartoe. Daar mocht ik veel meer dan thuis. Thuis mocht ik niet veel bewegen.”
Het gesprek verliep soms met stiltes en ja’s.
Toen mijn mama zwanger van me was stierf haar grootmoeder Madeleine met wie ze een nauwe band had. Een maand stond nog voor de deur voor ik de grote wereld met mijn eigen zintuigen mocht ontdekken en mijn ouders en broer mocht groeten.

Ik voelde dat er hier iets was, iets duwde die aan het licht wou komen. Een nieuwe sleutel naar…
In verbinding met mijn moeder en trouw aan mezelf vroeg ik verder naar het verloop rond deze gebeurtenissen.

Bij het verlies van haar grootmoeder wou mijn mama nog een laatste maal afscheid van haar nemen. Dit werd haar verboden door haar vader, met de reden dat ze zwanger van me was en hierdoor een miskraam kon hebben. Een pijnlijk moment voor mijn moeder.
Zo gezegd, zo gedaan. Emotie van kwaadheid bleef aanwezig bij haar… Dat was het… Afgesloten. Zwijgen, onderdanig zijn was de boodschap. Macht…

Waar men toen niet bij stil stond. Dat een klein wezentje al acht maanden aan het meeleven was.
En hoewel ik het verhaal al eens had gehoord en het toen niet volledig binnenkwam omdat ik nog in pijnstukken zat, kwam vandaag alles binnen als puzzelstukken die in elkaar pasten.

De onuitgesproken gevoelens, de emoties, de handelingen…van toen bleven sluipend en in stilte meeleven in herhaalde gedragspatronen in de huiselijke sfeer tot op vandaag nog.
Een potje met deksel erop, breekt vroeg of laat, wat de inhoud ook moge zijn. Vroeg of laat als de tijd rijp is uit dit zich, komt het naar buiten via een andere weg.
Het is dus alles behalve afgesloten…

Tot NU, wat dit deel en mezelf betreft. Want die situatie kreeg ik ongevraagd als een pakje mee tijdens mijn geboorte.
Door het feit dat ik trouw ben gebleven aan mijn wilskracht, mijn doorzettingsvermogen. De vele signalen die ik heb mogen ontvangen en nog. Blijvend het leven in vraag stellen. Blijven vertrouwen en geloven in mezelf en het groter geheel. Mijn wijsheid. Zien en kijken binnenin mezelf.
Maakte vandaag dat ik het pakje van ‘schuld’ en alles wat hier nog bij was mocht transformeren naar een geschenk. Het voelt als een kers op de taart.
Een geschenk van het leven.
Ik voelde dat er ruimte in mij en rond mij vrij kwam. Mijn lichaam vulde zich met een diepe stille hartsvreugde en werd verlost van een jarenlang meedragen van iets die niet van mij was.

Dankbaar om het leven.

In Licht en Liefde,

Jasmine