Met mijn rug tegen de verwarming. Een kopje warme thee van citroen Verbena. Het getik van winterse buien op het raam en de gure frisse wind die zijn weg zoekt tussen de raamkozijnen, denk ik even terug aan de voorbije periode vanop ‘La colline Éternelle’.

Ik sluit mijn ogen en verdwijn ver in gedachten naar de voorbije weken….

Ik zie de zon schijnen op het raam van ‘la chambre Érable’. Ik hoor de vogels zingen en het is net alsof ik de prille lente doorheen mijn lijf voel stromen en toch… ik zit midden in de winter en de donkerste nachten staan voor de deur.

Tijdens een korte pauze zoek ik even op ‘huizen te koop’, in Frankrijk. Het plamuren, schilderen, repareren… en nog zoveel meer deed me zin doen krijgen om in een eigen stekje te werken… wie weet komt ooit wel iets of… niets… of anders… alles is open. De beweging op zich is al om te genieten. Want niets moet. Zalig.

G. stelt voor dat we bosjes maken van Maretakken om ze uit te delen in het dorp van Avioth. Een super idee. Met verschillende mensen zetten we ons in beweging. De één knipt de takjes, de ander verzameld, maakt strikjes, wenskaartjes..
Zo een zestigtal bosjes zijn gemaakt en liggen in een rieten mand klaar om uit te delen. Het is zalig om te zien hoe we zonder veel woorden elk een eigen taak opzich hebben genomen.

Deur aan deur, bellen of kloppen we aan. “Bonjour…, on vient vous offrir cette petite branche de gui”. Sommigen waren verwonderd, de andere geraakt, ontroerd door de beweging… Allen waren superblij. En wij… wat was het deugddoend en hartvullend.
Een paar dagen nadien kon ik hier en daar de takjes aan de deur zien hangen. Mijn mondhoeken maakten een opwaartse beweging.

Een eendagse wandeling heen en terug van Avioth naar Orval deed me deugd om even ‘le Centre de Partage’ achter me te laten en tijd te maken voor 100 %mezelf. De natuur en beweging.
Orval, hmm… de beweging er naartoe was zalig en Orval, jah, vele hebben hier een waw gevoel. Behalve de ruïnes die ik boeiend vind en wat gewaarwordingen hier en daar, de rest, gewoon Orval. Niet meer, niet min.

21 december. Midwinter. Conjunctie Saturnus en Jupiter. Helaas is ze hier niet te zien. Regen en bewolkt. Samen met G. stap ik de avond in met de ‘No dimension’ van Osho om te eindigen in een Soefi dans. Wat heb ik ervan genoten. Het was lang geleden dat ik deze dans nog had gedanst.

Wat heb ik genoten om in Avioth te zijn. Aktief te mogen deelnemen aan het dagelijks gebeuren. Zoveel nieuwe mensen te hebben mogen ontmoeten. Zo boeiend om de bewegingen tussen elkander te mogen zien en voelen. Mezelf gewaar te worden in soms momenten van stilte en andere keren in drukte. Hoe ik kon blijven staan in mijn eigen kracht, trouw aan mezelf. Trouw aan mijn persoonlijke weg zonder erbij te willen horen om dan mezelf te moeten verliezen, want trouw zijn aan zichzelf, is het recht nemen op bestaan.
Bijzonder hoe ik de laatste tijd ook mag gewaarworden hoe krachtig, doordacht en doorvoeld ik mijn weg wandel, zonder vooruit te willen lopen. Er wordt me soms gevraagd wat ik van plan ben of wat ik zal doen, waar ik naartoe wil. Ik kan niets anders dan melden of delen dat ik leef van dag op dag, met een volle aanwezigheid in het Nu. Met mijn hele wezen weet ik zelf niet meer wat het andere is, of is geweest. Nog nooit heb ik het zo krachtig mogen aanvoelen dat iedere beweging, iedere handeling dient vanuit een puur-Zijn te vertrekken, vanuit zuiverheid. Het is vertragend en zogoed aanvoelend. Een keuze die zo juist en natuurlijk aanvoeld.

Mensen zien groeien… en ervan genieten. Mij danken om wat ik hen bracht..
‘hmm, Jasmine kan je zoiets wel delen. Kan je dit open delen. Wil je hier iets mee bereiken, waarom zou je het delen, zit hier iets achter.. Is dit niet een beetje jezelf in de kijker willen plaatsen… Een tal van vragen fladderen doorheen mijn hoofd.’… Fladderen. Vragen waarbij ik kon aanvoelen dat ze niet meer hetzelfde gewicht hebben in de weegschaal. Er was geen ene kant die meer doorweegde dan de andere kant. Geen piédestal of geen klein houden, geen oordeel meer naar mezelf, … het was. Ik kon ontvangen zonder meer, zonder dat het me in een bepaalde richting duwden vanuit een oud patroon. Wel een evenwichtige weegschaal waar mijn waarden, kwaliteiten de metalen pin in evenwicht in het midden houdt. Een metalen pin, als een speer die van boven naar beneden vertikaal wordt neergezet in de aarde. Als mijn lichaam die rechtop staat, met de armen horizontaal in balans.

Een fikse windstoot haalt me terug naar mijn kamer in Vézelay. De dag sluit zich… mijn ogen ook. Tijd om deze dag af te ronden. Slaapzacht.

Ik sluit de deur van huisnummer 3 in Avioth. Het is 22 uur. Ik wandel nog even naar boven richting de basiliek. Een miezerige regen en het straatlicht zorgen voor een silhouet in de lucht van de basiliek.
Ik geniet nog na van de waardevolle, open en verbonden avond.

Ik zoek de sterren in de lucht. Geen. Het weten dat ze er ergens wel zijn brengt me voldoening. In de verte hoor ik de nachtuil.
Wat een mooie afsluiter van de voorbije week.

Ik was de laatste 2 dagen wat contact verloren met mijn lichaam en zat wat teveel in het mentale. Mijn voelsprieten stonden wat alerter.
Op een morgen toen ik het behang verwijderde in een slaapkamer kwamen 3 vrouwen helpen. Elk kwam haar verhaal doen, en al snel zat ik in een café ipv een kamer. Ik verdween of eerder ik vluchtte naar de keuken , een taart stond al 2 uur te wachten om af te werken, de eieren kwamen maar niet opdagen (hihi, ik bedoel de vrouw met de eieren) …, de wasplaats stond onder water, hupsa schoenen uit en uitscheppen maar… Soms zijn er van die hectische momenten die plots een loopje met je kunnen nemen, wel dit was zo een morgen. Resultaat behangpapier hangt er nog altijd.

De volgende dag voelde ik dat dit mijn energie naar beneden had gehaald. Ik had duidelijk mijn grenzen niet aangegeven. Een dagje rust, schakelde zich noodgedwongen in.

In een gesprek met N., deelde ze over vrouwengroepen… En toen ze deelde werd ik gewaar dat ik de vrouwen steunde in hun bewegingen, ze begreep en aanmoedigde. Dit voelde als nieuw aan voor me en terzelfde tijd werd ik me bewust dat ik noch bij de ene noch bij de andere groep thuis hoor. Een aangename evenwichtige gewaar Zijn.

Vrijdagmorgen vóór de vergadering werk ik verder in ‘la chambre érable’ . Oef, de rust is hier terug. En hoe bijzonder, door mij terug de kamer eigen te maken werd ik gewaar wat er gebeurde.
Ik vond mijn lijf terug, mijn eigen kracht, mijn rust.
En tal van dingen werden me duidelijk, de belangrijkste was dat ik me niet hoefde af te sluiten wanneer ik me onveilig voelde, wel net het omgekeerde.

Op verschillende momenten had ik me ergens onveilig gevoeld. Een opdringen naar een gesprek met tal van vragen over mijn privé. Een man die zijn hand ongevraagd op mijn ruggegraat legde op een moment dat ik iets in kwetsbaarheid deelde… Door mij onveilig te hebben gevoeld werden mijn voelsprieten dubbel aktief. Vermoeiend. Ik kwam hierdoor in het mentale terecht, verloor mijn rust, mijn lijf kwam in spanning, stelde geen grenzen. Resultaat mijn onderrug deed pijn en staartbeen.

Ik bleef toen aandachtig bij mijn lijf en voelde wat gebeurde. Ik kon het niet onmiddellijk plaatsen. Maar bleef erbij met veel geduld. Toen viel mijne ‘euro’ 😁
Ik deed de omgekeerde beweging van wat eigenlijk nodig was.
Wanneer ik me onveilig begon te voelen kwam zowel mijn bekken als buik onder spanning. Terwijl net daar de kracht en levensenergie aanwezig is om die onveilige situaties aan te kunnen.
Dus, laat maar open en ontspannen, en hoe meer ik de aandacht eraan gaf, hoe meer ik de energie terug voelde stromen, hoe meer ik me kon ontspannen en de pijn verdween.
Het werk vlotte. Mijn innerlijke glimlach was terug.
Ik had niet alleen de ruimte terug eigen gemaakt, ook mijn innerlijke ruimte.

Ik deel deze ervaring in vergadering. En door er lucht aan te geven, te delen werd me ook duidelijk waarom iemand een bepaald gedrag had aangenomen ten opzichte van mij.
Los van de agressiviteit. Is de persoon hoogstwaarschijnlijk in een onveilige situatie terechtgekomen waardoor ook hij zijn voelsprieten verdubbeld geweest zijn. En ik heb een vermoeden… ‘La tornade blanche’… heeft de man waarschijnlijk angst aangejaagd. Wanneer je hier reeds meer dan 20 jaar komt kan ik me wel voorstellen dat dit wat kan teweeg brengen. Benieuwd.

Ik bekijk nog even naar de symboliek van esdoorn.
Onafhankelijkheid- zelfvertrouwen – bescherming. Hmm, best wel passend. Merci érable.

Met een hartverwarmende zin die ik deze avond mocht ontvangen en met grote vreugde het nieuwe tijdperk mee zal instappen…

“tu nous enmenne à l’essentielle”

Sluit ik voor vandaag mijn ogen…
Welterusten iedereen.
In dankbaarheid

Op de achtergrond speelt de muziek van Bach, met clavecimbel… Voor mij, uitzicht op de moestuin en de basiliek van Avioth. Links, een losstaande houtkachel, deze verwarmd mijn klein knus nestje. Een staande lamp uit recuphout gecreëerd door D. en zijn creatieve ideeën.
Na 15 dagen te hebben verbleven in la ‘Maison de Partage’ zelf, ben ik verhuist naar de studio op het gelijksvloers, zo komt mijn kamer vrij voor mensen die in nood aankomen.

De eerste twee dagen voelden wat vreemd om hier in de studio te zijn. Ik vond het eerst niet fijn, omdat ik het gevoel had dat ik hierdoor afstand nam van het samen wonen.

Het was terug wennen en zoeken naar evenwicht. Na twee dagen kon ik het best wel appreciëren. Ik kreeg hierbij de kans om meer in stilte en op een rustige plaats te zijn en waar ik de keuze kan maken, wanneer het nodig is om uit de soms heftige energie die in het huis wordt neergelegd, te kunnen vertrekken.
De luxe om eens alleen in de zetel te zitten of in huis te dansen zonder iemand je om de hoek staat te observeren of eens niet op te ruimen. Hihi, in mijn privé kan ik wel eens genieten om mijn werkboeken open te laten liggen of een afwas over te slaan, niemand kan hier last van hebben, met meerderen is dit een ander verhaal.

Ik ben nog altijd dankbaar om hier te zijn. Iedere dag kom ik in situaties terecht waarin ik verwonderd ben van mezelf. Een beetje vreemd aanvoelend en ook in vol vertrouwen voelt het aan als, wat ooit was er niet meer is, een zekere grenzeloze leegte in en buiten mezelf en in die leegte is er een grenzeloze niet tastbare volheid gekomen in de plaats.

En hoewel er soms inwendig diepe fysieke voelbare deeltjes in mijn lijf geraakt worden tijdens de qi gong, Feldenkrais of zelf in interactie met iemand anders. Iedere gewaarwording mag Zijn. Ik laat het leven, voel en verwelkom het.
En snel mag het ‘Licht’ erop schijnen en blijft niets hangen, het heeft zelf geen belang ‘wat was of vanwaar het kwam’, wel de bevrijding en de Liefde naar die bepaalde plaatsen.
De plezanste die dagelijks door meheen stroomt in continuïteit is mijn levensenergie – oef, ik kan er eindelijk van genieten – vreugde
en wordt ik gewaar dat wat binnen me is dit zich verder mag verspreiden buiten mezelf.

De mannen hebben hier een grote aanwezigheid in en rond het huis, en vaak is de energie en de manier van hoe de vrouw wordt benaderd nog vanuit een oud systeem, sterk zichtbaar en voelbaar, gelukkig zijn er ook uitzonderingen en die weet ik sterk te appreciëren. Het belangrijkste voor mij hierin is het gewaarworden en bewustzijn dat ik niet meer in afweermechanisme of beschermingmechanisme terecht kom binnen dit oud systeem en ik me als vrouw me hierin zelf vrij kan van maken en ik trouw kan blijven aan mijn waarden ook al is er soms agressie gericht naar me toe.
Maar wat van hen is, kan ik bij hen laten en neem ik niets persoonlijk op, wat niet wil zeggen dat ik me niet meer in vraag hoef te stellen. Integendeel, ik vind het belangrijk om me verder in vraag te stellen.
Het oud systeem heeft ook bij hen schade gericht en dagelijks zie ik hier hun gevecht, hoe ze ervan afzien en hoe ze vast zijn komen te zitten tussen het mentale, hun gewaarwordingen, gevoelens en emoties.

Op donderdag is er ‘temps de parole’. Eén uurtje. Op tafel liggen de engelen kaartjes en een lange stok. Wie aan het woord wenst te komen neemt de stok en wordt niet onderbroken en alles wat tijdens dit uur gedeeld wordt door de ander verlaat de cirkel niet. Ik vind dit moment een van de waardevolste tijdens de week.

… Ik leefde in een wereld waar ik liefde voortdurend buiten mezelf ging zoeken. Ik hielp de ander, ik stond snel klaar voor de ander met de bedoeling liefde te krijgen, gezien te worden, ik deed mijn uiterste best, ik was voornaam… En de liefde die naar me toe kwam op school bv. Pff, de weekends duurden dan te lang, de liefde die ik kon voelen tijdens de Santo Daime rituelen – helaas bleef het niet duren en terug uitkijkend naar het volgend ritueel… Niets was blijvend omdat het een buiten mezelf beleving was.
Er was vanaf mijn vroege levensjaren een bodemloos vat ontstaan, donker, oneindig.. die niet gevuld geraakte. En hoe meer ik zocht om… ‘ le tourbillon noir, infini en moi, le vouloir remplir avec ce que je trouver à l’ extérieur, au plus que j’étais en manque et prenez distance de moi même.
Car ce n’étais que en moi que je pouvez le trouvez. Je m’étais couper de ma propre source par protection, pour être en sécurité.
Le moment que j’ai compris cela en pleine conscience, ils n’y avais plus de tourbillon noir, mes cela a étais rempli comme avec une voile blanche infini…
La source n’est pas 1 endroit dans le corps, mes bien dans tous le corps. Une énergie qui circule dans le corps et qui est infini et peut aller bien plus loin en dehors de les limite de la matière du corps.

Et j’ai étais aussi appris à regardez et cherchez en dehors de moi… De me couper de mon ressenti et de prendre la voie du mental… Mes année à l’école, la société, l’institut église… . Parlez de certain ressenti étais un drame, une maladie, ensorcellement, ou en avez le diable en nous… en installer de la peur… et ils n’y a que une chose qui peut guérir l’être humain. C’est Être dans l’amour, c’est être Amour mes pour cela c’est bien de rentre dans le ressenti et descendre dans le corps, oser.. En ai bien venue sur terre pas que avec une tête mes un corps entier. Des pieds qui touche la terre pour prendre racine et une matière bien intéressante plein de petite caverne à découvrir et à mettre la lumière et la vie.

… hmm, terwijl ik dit neerschrijf ben ik me bewust dat wat ik deelde ik de volledige, juiste inhoud, woorden niet meer kan weergeven. En dat wat ik deelde in het juiste moment en ruimte werd gedeeld, er een woordenvloed was die krachtig door meheen kwam, nadien was er een lange stilte met een aangename energie die gans de ruimte vulde. En net als wanneer mensen mij vragen ‘maar hoe doe je dit in Liefde zijn’, ‘hoe voel je dat’ dan kan ik enkel maar antwoorden, daar bestaat naar mijn mening geen rechtlijnige uitleg voor, geen duidelijk antwoord en net wanneer men het probeert uit te leggen, ontsnapt met deels aan wat het is. Omdat het oneindig niet tastbaar, niet vast te leggen is en waarschijnlijk is dit ook de reden dat de momenten zoals in ‘Le temps de parole’ wat door meheen komt ik ze niet meer of moeilijk kan herinneren omdat het net over Liefde gaat. Wat ik wel kan delen, is op het moment dat je er in aanraking meekomt, je het nooit meer kwijtraakt – het is wel veranderlijk, het komt en gaat, het vlammetje blijft echter branden- en men heel goed weet waarover het gaat.

“En op het moment dat ik bewust werd dat de ander me niet kon helpen in wat ik zocht, op het moment dat ik kon aanzien dat ik de ander niet kon helpen in wat hij of zij zocht… Begreep ik pas wat liefde kon betekenen voor mezelf en de ander, er ontstond verbondenheid”.

De poes komt op mijn schoot. Pascha, is een bijzondere kat. Hij komt, draait nooit in het rond om zijn plaats te vinden. Hij is er en ploft neer. Haar geronk is voelbaar tot in mijn bekken, een aangename vibratie is voelbaar en gaat tot aan mijn staartbeen. Een krachtige ‘ronrontherapie’, hihi, bedankt Pascha, ‘Le pascha’.

Ik kijk op en kom terug met gans mijn Zijn in de ruimte. “Merci, pour ton partage et pour qui tu est. ton être ma déjà bien aidez depuis que tu est ici. En gratitude”, S.

We ronden af en ik ga nog wat behangpapier verwijderen van de muren in de slaapkamer ‘Tilleul’.
De avond is gevuld met dankbaarheid en rust. Ik geniet van de boeken rond etherische oliën en maak mijn eigen synergieen. Voor het slapen gaan ga ik de ontbijt tafel klaar zetten. Lichten dimmen, poes buiten en nog
Een verrassing… De tafel staat gedekt. Wat een fijn geschenk voor het slapen gaan.

‘Un petit clin d’œil’ de G. uit dankbaarheid om wie ik ben en wat ik bij hem wakker heb gemaakt.