Ik sluit de deur van huisnummer 3 in Avioth. Het is 22 uur. Ik wandel nog even naar boven richting de basiliek. Een miezerige regen en het straatlicht zorgen voor een silhouet in de lucht van de basiliek.
Ik geniet nog na van de waardevolle, open en verbonden avond.

Ik zoek de sterren in de lucht. Geen. Het weten dat ze er ergens wel zijn brengt me voldoening. In de verte hoor ik de nachtuil.
Wat een mooie afsluiter van de voorbije week.

Ik was de laatste 2 dagen wat contact verloren met mijn lichaam en zat wat teveel in het mentale. Mijn voelsprieten stonden wat alerter.
Op een morgen toen ik het behang verwijderde in een slaapkamer kwamen 3 vrouwen helpen. Elk kwam haar verhaal doen, en al snel zat ik in een café ipv een kamer. Ik verdween of eerder ik vluchtte naar de keuken , een taart stond al 2 uur te wachten om af te werken, de eieren kwamen maar niet opdagen (hihi, ik bedoel de vrouw met de eieren) …, de wasplaats stond onder water, hupsa schoenen uit en uitscheppen maar… Soms zijn er van die hectische momenten die plots een loopje met je kunnen nemen, wel dit was zo een morgen. Resultaat behangpapier hangt er nog altijd.

De volgende dag voelde ik dat dit mijn energie naar beneden had gehaald. Ik had duidelijk mijn grenzen niet aangegeven. Een dagje rust, schakelde zich noodgedwongen in.

In een gesprek met N., deelde ze over vrouwengroepen… En toen ze deelde werd ik gewaar dat ik de vrouwen steunde in hun bewegingen, ze begreep en aanmoedigde. Dit voelde als nieuw aan voor me en terzelfde tijd werd ik me bewust dat ik noch bij de ene noch bij de andere groep thuis hoor. Een aangename evenwichtige gewaar Zijn.

Vrijdagmorgen vóór de vergadering werk ik verder in ‘la chambre érable’ . Oef, de rust is hier terug. En hoe bijzonder, door mij terug de kamer eigen te maken werd ik gewaar wat er gebeurde.
Ik vond mijn lijf terug, mijn eigen kracht, mijn rust.
En tal van dingen werden me duidelijk, de belangrijkste was dat ik me niet hoefde af te sluiten wanneer ik me onveilig voelde, wel net het omgekeerde.

Op verschillende momenten had ik me ergens onveilig gevoeld. Een opdringen naar een gesprek met tal van vragen over mijn privé. Een man die zijn hand ongevraagd op mijn ruggegraat legde op een moment dat ik iets in kwetsbaarheid deelde… Door mij onveilig te hebben gevoeld werden mijn voelsprieten dubbel aktief. Vermoeiend. Ik kwam hierdoor in het mentale terecht, verloor mijn rust, mijn lijf kwam in spanning, stelde geen grenzen. Resultaat mijn onderrug deed pijn en staartbeen.

Ik bleef toen aandachtig bij mijn lijf en voelde wat gebeurde. Ik kon het niet onmiddellijk plaatsen. Maar bleef erbij met veel geduld. Toen viel mijne ‘euro’ 😁
Ik deed de omgekeerde beweging van wat eigenlijk nodig was.
Wanneer ik me onveilig begon te voelen kwam zowel mijn bekken als buik onder spanning. Terwijl net daar de kracht en levensenergie aanwezig is om die onveilige situaties aan te kunnen.
Dus, laat maar open en ontspannen, en hoe meer ik de aandacht eraan gaf, hoe meer ik de energie terug voelde stromen, hoe meer ik me kon ontspannen en de pijn verdween.
Het werk vlotte. Mijn innerlijke glimlach was terug.
Ik had niet alleen de ruimte terug eigen gemaakt, ook mijn innerlijke ruimte.

Ik deel deze ervaring in vergadering. En door er lucht aan te geven, te delen werd me ook duidelijk waarom iemand een bepaald gedrag had aangenomen ten opzichte van mij.
Los van de agressiviteit. Is de persoon hoogstwaarschijnlijk in een onveilige situatie terechtgekomen waardoor ook hij zijn voelsprieten verdubbeld geweest zijn. En ik heb een vermoeden… ‘La tornade blanche’… heeft de man waarschijnlijk angst aangejaagd. Wanneer je hier reeds meer dan 20 jaar komt kan ik me wel voorstellen dat dit wat kan teweeg brengen. Benieuwd.

Ik bekijk nog even naar de symboliek van esdoorn.
Onafhankelijkheid- zelfvertrouwen – bescherming. Hmm, best wel passend. Merci érable.

Met een hartverwarmende zin die ik deze avond mocht ontvangen en met grote vreugde het nieuwe tijdperk mee zal instappen…

“tu nous enmenne à l’essentielle”

Sluit ik voor vandaag mijn ogen…
Welterusten iedereen.
In dankbaarheid