Op de achtergrond speelt de muziek van Bach, met clavecimbel… Voor mij, uitzicht op de moestuin en de basiliek van Avioth. Links, een losstaande houtkachel, deze verwarmd mijn klein knus nestje. Een staande lamp uit recuphout gecreëerd door D. en zijn creatieve ideeën.
Na 15 dagen te hebben verbleven in la ‘Maison de Partage’ zelf, ben ik verhuist naar de studio op het gelijksvloers, zo komt mijn kamer vrij voor mensen die in nood aankomen.

De eerste twee dagen voelden wat vreemd om hier in de studio te zijn. Ik vond het eerst niet fijn, omdat ik het gevoel had dat ik hierdoor afstand nam van het samen wonen.

Het was terug wennen en zoeken naar evenwicht. Na twee dagen kon ik het best wel appreciëren. Ik kreeg hierbij de kans om meer in stilte en op een rustige plaats te zijn en waar ik de keuze kan maken, wanneer het nodig is om uit de soms heftige energie die in het huis wordt neergelegd, te kunnen vertrekken.
De luxe om eens alleen in de zetel te zitten of in huis te dansen zonder iemand je om de hoek staat te observeren of eens niet op te ruimen. Hihi, in mijn privé kan ik wel eens genieten om mijn werkboeken open te laten liggen of een afwas over te slaan, niemand kan hier last van hebben, met meerderen is dit een ander verhaal.

Ik ben nog altijd dankbaar om hier te zijn. Iedere dag kom ik in situaties terecht waarin ik verwonderd ben van mezelf. Een beetje vreemd aanvoelend en ook in vol vertrouwen voelt het aan als, wat ooit was er niet meer is, een zekere grenzeloze leegte in en buiten mezelf en in die leegte is er een grenzeloze niet tastbare volheid gekomen in de plaats.

En hoewel er soms inwendig diepe fysieke voelbare deeltjes in mijn lijf geraakt worden tijdens de qi gong, Feldenkrais of zelf in interactie met iemand anders. Iedere gewaarwording mag Zijn. Ik laat het leven, voel en verwelkom het.
En snel mag het ‘Licht’ erop schijnen en blijft niets hangen, het heeft zelf geen belang ‘wat was of vanwaar het kwam’, wel de bevrijding en de Liefde naar die bepaalde plaatsen.
De plezanste die dagelijks door meheen stroomt in continuïteit is mijn levensenergie – oef, ik kan er eindelijk van genieten – vreugde
en wordt ik gewaar dat wat binnen me is dit zich verder mag verspreiden buiten mezelf.

De mannen hebben hier een grote aanwezigheid in en rond het huis, en vaak is de energie en de manier van hoe de vrouw wordt benaderd nog vanuit een oud systeem, sterk zichtbaar en voelbaar, gelukkig zijn er ook uitzonderingen en die weet ik sterk te appreciëren. Het belangrijkste voor mij hierin is het gewaarworden en bewustzijn dat ik niet meer in afweermechanisme of beschermingmechanisme terecht kom binnen dit oud systeem en ik me als vrouw me hierin zelf vrij kan van maken en ik trouw kan blijven aan mijn waarden ook al is er soms agressie gericht naar me toe.
Maar wat van hen is, kan ik bij hen laten en neem ik niets persoonlijk op, wat niet wil zeggen dat ik me niet meer in vraag hoef te stellen. Integendeel, ik vind het belangrijk om me verder in vraag te stellen.
Het oud systeem heeft ook bij hen schade gericht en dagelijks zie ik hier hun gevecht, hoe ze ervan afzien en hoe ze vast zijn komen te zitten tussen het mentale, hun gewaarwordingen, gevoelens en emoties.

Op donderdag is er ‘temps de parole’. Eén uurtje. Op tafel liggen de engelen kaartjes en een lange stok. Wie aan het woord wenst te komen neemt de stok en wordt niet onderbroken en alles wat tijdens dit uur gedeeld wordt door de ander verlaat de cirkel niet. Ik vind dit moment een van de waardevolste tijdens de week.

… Ik leefde in een wereld waar ik liefde voortdurend buiten mezelf ging zoeken. Ik hielp de ander, ik stond snel klaar voor de ander met de bedoeling liefde te krijgen, gezien te worden, ik deed mijn uiterste best, ik was voornaam… En de liefde die naar me toe kwam op school bv. Pff, de weekends duurden dan te lang, de liefde die ik kon voelen tijdens de Santo Daime rituelen – helaas bleef het niet duren en terug uitkijkend naar het volgend ritueel… Niets was blijvend omdat het een buiten mezelf beleving was.
Er was vanaf mijn vroege levensjaren een bodemloos vat ontstaan, donker, oneindig.. die niet gevuld geraakte. En hoe meer ik zocht om… ‘ le tourbillon noir, infini en moi, le vouloir remplir avec ce que je trouver à l’ extérieur, au plus que j’étais en manque et prenez distance de moi même.
Car ce n’étais que en moi que je pouvez le trouvez. Je m’étais couper de ma propre source par protection, pour être en sécurité.
Le moment que j’ai compris cela en pleine conscience, ils n’y avais plus de tourbillon noir, mes cela a étais rempli comme avec une voile blanche infini…
La source n’est pas 1 endroit dans le corps, mes bien dans tous le corps. Une énergie qui circule dans le corps et qui est infini et peut aller bien plus loin en dehors de les limite de la matière du corps.

Et j’ai étais aussi appris à regardez et cherchez en dehors de moi… De me couper de mon ressenti et de prendre la voie du mental… Mes année à l’école, la société, l’institut église… . Parlez de certain ressenti étais un drame, une maladie, ensorcellement, ou en avez le diable en nous… en installer de la peur… et ils n’y a que une chose qui peut guérir l’être humain. C’est Être dans l’amour, c’est être Amour mes pour cela c’est bien de rentre dans le ressenti et descendre dans le corps, oser.. En ai bien venue sur terre pas que avec une tête mes un corps entier. Des pieds qui touche la terre pour prendre racine et une matière bien intéressante plein de petite caverne à découvrir et à mettre la lumière et la vie.

… hmm, terwijl ik dit neerschrijf ben ik me bewust dat wat ik deelde ik de volledige, juiste inhoud, woorden niet meer kan weergeven. En dat wat ik deelde in het juiste moment en ruimte werd gedeeld, er een woordenvloed was die krachtig door meheen kwam, nadien was er een lange stilte met een aangename energie die gans de ruimte vulde. En net als wanneer mensen mij vragen ‘maar hoe doe je dit in Liefde zijn’, ‘hoe voel je dat’ dan kan ik enkel maar antwoorden, daar bestaat naar mijn mening geen rechtlijnige uitleg voor, geen duidelijk antwoord en net wanneer men het probeert uit te leggen, ontsnapt met deels aan wat het is. Omdat het oneindig niet tastbaar, niet vast te leggen is en waarschijnlijk is dit ook de reden dat de momenten zoals in ‘Le temps de parole’ wat door meheen komt ik ze niet meer of moeilijk kan herinneren omdat het net over Liefde gaat. Wat ik wel kan delen, is op het moment dat je er in aanraking meekomt, je het nooit meer kwijtraakt – het is wel veranderlijk, het komt en gaat, het vlammetje blijft echter branden- en men heel goed weet waarover het gaat.

“En op het moment dat ik bewust werd dat de ander me niet kon helpen in wat ik zocht, op het moment dat ik kon aanzien dat ik de ander niet kon helpen in wat hij of zij zocht… Begreep ik pas wat liefde kon betekenen voor mezelf en de ander, er ontstond verbondenheid”.

De poes komt op mijn schoot. Pascha, is een bijzondere kat. Hij komt, draait nooit in het rond om zijn plaats te vinden. Hij is er en ploft neer. Haar geronk is voelbaar tot in mijn bekken, een aangename vibratie is voelbaar en gaat tot aan mijn staartbeen. Een krachtige ‘ronrontherapie’, hihi, bedankt Pascha, ‘Le pascha’.

Ik kijk op en kom terug met gans mijn Zijn in de ruimte. “Merci, pour ton partage et pour qui tu est. ton être ma déjà bien aidez depuis que tu est ici. En gratitude”, S.

We ronden af en ik ga nog wat behangpapier verwijderen van de muren in de slaapkamer ‘Tilleul’.
De avond is gevuld met dankbaarheid en rust. Ik geniet van de boeken rond etherische oliën en maak mijn eigen synergieen. Voor het slapen gaan ga ik de ontbijt tafel klaar zetten. Lichten dimmen, poes buiten en nog
Een verrassing… De tafel staat gedekt. Wat een fijn geschenk voor het slapen gaan.

‘Un petit clin d’œil’ de G. uit dankbaarheid om wie ik ben en wat ik bij hem wakker heb gemaakt.