Vrijheid

Posted on by

Ik lees of hoor vaak…
Nu kan ik niet en vooral de situaties van vandaag… En dan lees ik verder, ik zit vast, het houd me vast, ik verlies mijn vrijheid, ik ben mijn vrijheid kwijt, ik heb dit niet kunnen doen of ik heb dat niet kunnen doen… niet enkel is dit nu voor velen aan de orde. Ook mensen die achteruit kijken in hun leven… oh, had ik maar, ik had dit graag gewild, had ik maar gedurft…
En vooral de gedachte vrijheid kwijt te zijn door externe omstandigheden. Vrijheid is meer, veel meer dan zich verplaatsen, bewegen…

Vrijheid van keuzes maken…

Op ieder moment kan men een keuze maken. De keuzes die je zullen brengen naar vrijheid, waar je ‘Zijn’ in vreugde is. Is het niet daar waar de vrijheid gelegen is, de vrijheid binnen jezelf. Kan iemand anders je deze vrijheid wegnemen, neen, enkel de persoon zelf maakt hier keuze in om ze te beleven.

Vandaag belde er een pelgrim naar het centrum. Met de vraag wat moet ‘ik doen’, hoe geraak ik in Vezelay.
Waarom die vraag… sedert gisteren zijn er terug departementen in lockdown, oa deze vóór en na Vézelay.
Wanneer je vandaag de weg neemt weet je dat dit een situatie is die zich zou kunnen voordoen. ( Het hoeft echter zo niet te zijn) .
Tal van scenario’s kunnen hier opgesomd worden. Wat zullen deze echter bijbrengen aan de situatie in het nu moment. Niets.
Enkel maar… Ja, maar… Wat als… en een hoofd die vol komt te zitten.

Neemt men de keuze vanuit angst of eentje vanuit vreugde. Wees vooral trouw aan jezelf en laat je eigen gedachten of deze van anderen je niet beperken in je keuzes. Want de grootste onvrijheid zijn deze van onze beperkende gedachten.

Men vroeg me wat ik ervan vond. Hmm, het ene wat ik kon delen en als antwoord geven is ‘Être dans la foi et faire confiance’.
Ik hoorde nadien hier negatieve reacties op, omdat men het niet eens was met mijn delen en daarbij kwam negatieve commentaren op mijn persoon.
Eventjes had het mij geraakt en trok ik me wat terug. Ontchoogeling was voelbaar en voelde ik kort mezelf naar beneden halen. Gelukkig van heel korte duur.
Ik zou hier twijfel kunnen opkrijgen op mijn delen, mijn zijn, mijn gedrag of mijn delen aanpassen om niet afgewezen te worden….
Echter als ik dit zou doen… Dan pas zou ik mijn vrijheid zelf weggeven. Want dan zou ik de keus van wat me vreugde brengt weggeven om erbij te willen horen.
Wie ben je dan eigenlijk, is men dan nog werkelijk zichzelf of iemand die vele neplaagjes rond zich heeft om ergens wel bij te horen en als een Cameleon van kleur veranderd volgens wie men voor zich heeft.

Het is als een man die me vandaag deelde. Dat door de situatie hij in een depressie is terecht gekomen en hij angst heeft om bepaalde stappen te nemen uit schrik de ander te verliezen.

Maar voor wat te verliezen… want hoe meer men buiten zichzelf zoekt, zich aanpast… hoe meer men afstand neemt van zichzelf, van onze eigen kern….wat liefde is… Want liefde is in elk van ons al aanwezig en wanneer we vanuit dit punt vertrekken kunnen we de ander niet verliezen.

Liefde, vreugde ze geven je vrijheid.

Est libre celui qui l’est au-dedans de lui-même. Cette liberté ne nous est pas donnée par les suffrages d’autrui, elle est acquise est possédée par notre courage.
Le sage est toujours libre. L’homme juste est à lui-même sa loi. Le sage est libre parce qu’il a choisi le bien. Maître de son choix et de son action, il est libre parce qu’il fait réellement ce qu’il veut. Celui donc à qui on ne peut ni imposer de loi ni faire de défense, celui-là n’est esclave de personne. Or le sage pratique le bien non par contrainte, mais de sa propre volonté: il est foncierement libre… (Lettre 37)

Permaperegrina

Posted on by

Ik vul mijn dagboek aan en plaats een filmpje op het net. En bericht nog even met Sylvie van Radiocamino.

‘… Sylvie, j’espère que tu reprendra les chemin ainsi que beaucoup d’autre. La terre, le peuples à besoin des pèlerins.’
‘… C’est beau ce que tu dis “le monde a besoin de pèlerins”. J’aimerais tourner une vidéo sur ce thème. Tu peux m’en dire un peu plus ?’
‘… Plein de gents ce referme sur eux, et se sans bloquer à cause de tous les règlement. Un pèlerin bouge continuellement, pas simplement avec le corps mes tous son âme. Le pèlerin est un  exemple aujourd’hui pour montre que en vie sa liberté. Que tous suffit simplement de osé et prendre la desicion. Le pèlerin inconsiament mais dans son mouvement les gent ensemble.
Donc il vie le contraire de se que la société attend de lui. Ce n’est pas de la rebellie mais il écoute ce qui est beaucoup plus grand, bien au delà ce qui est touchable…’

Er wordt aan de deur geklopt, “Entree”, roep ik terwijl ik rechtsta en naar de deur toe wandel. Annenarie brengt mij een verse koffie, zo eentje met een laagje schuim erop. Heerlijk.

Mijn dagelijkse routine. Ik stop mijn slaapzak, donsvest, thermo slaapzak in elk zijn daarbij horend zakje. Sandalen aan, een lichte regenvest – die me vooral beschermd tegen de wind – muts, handschoenen, rugzak… Klaar is kees…
Oh, ja. Mijn wandelstokken nog.

Ik verlaat Bessy-sur-Cure richting Arcy-sur-Cure.
Op een geheven moment sta ik voor een fikse afdaling in het bos. Oeps, ik wordt gewaar dat ik wat in paniek ga. Ik blijf stilstaan en kijk wat rond me of er een andere mogelijkheid is. Neen.
“OK, Jasmine. Komaan. Hou je rustig, je kan het”, spreek ik mezelf de moed in.
“Komaan, het is jou denken die zegt dat het stijl is en stijl koppelt aan vallen. Als ik rustig en goed aftastend mijn voeten zet, dan heb ik geen reden om angstig te zijn”, verder de moed inspreken.
En ja hoor na een half kom ik beneden. Ik draai me om, “yes, I did it.”
Ik twijfel even of ik verder het bos intrek of kies voor de weg. Of ik kies voor angst of niet.
Zonder angst trek ik verder het bos in richting Vezelay.

Terwijl ik rustig verder stap denk ik terug aan het huisje die ik in de buurt van Vezelay zag. Een paar dagen geleden zag ik dat het verkocht werd. Een beetje ontgoocheld en spijtig. Ik zag het al helemaal voor me. Waar ik wat zou doen, welke materialen… mijn creativiteit was aan het bruisen.
“Jasmine,  je creativiteit stopt toch niet bij dit ene huis”, hihi, als je zolang op weg bent praat je wel eens tegen jezelf, hmm, ook als ik niet op weg ben.
Het belangrijkste is dat ik er plezier en vreugde heb aan beleefd en als ik daaraan terug denk voel ik zo terug de vreugde. En als het huisje verkocht is, dan is het omdat het zo moet zijn. Ik heb het volste vertrouwen dat de dingen zich aan mij zullen aanbieden in ‘right time, right place’.

In Tonnerre dichtbij de kerk stond een stenen bank, daarop lag een klein boekje en omdat het niet door de wind zou wegwaaien, een dikke steen erboven op. Ik liep ernaar toe. Ik voelde dat het boekje voor mij bedoeld was en nam het mee zonder enige twijfel, ‘Évangile selon Luc’.
‘Zou het me nu wel aanspreken, zou het me nu wel lukken om erin te lezen’, terwijl ik het even tussen mijn twee handen neem en daarna in mijn heuptasje steek.

Ik denk terug aan het huisje. Sluit even mijn ogen, en maak het stil binnenin. Spontaan stel ik een vraag, ‘Jezus aub, help mij inzicht te krijgen in het waarom het huisje er niet meer is. Wat is de betekenis, wat moet ik hiermee. Ik open me voor je, dank je’.
Hmm, is dit nu wat men een gebed noemt.
Ik wandel ondertussen verder. Neem de telefoon uit mijn heupzakje. Oh, ja het evangelie. Ik neem het vast en doe het lukraak open. Ik lees.

‘Il dit à un autre:
– Suis-moi. Mais celui-ci dit:
– Seigneur, permets-moi d’ aller d’abord ensevelir mon père. Jésus lui dit:
– Laisse les morts ensevelir leurs morts; mais toi, va annoncer le Royaume de Dieu.
Un autre encore dit:
– Je te suivrai, Seigneur; mais permets-moi de prendre d’abord congé de ceux qui sont dans ma maison. Jésus lui dit:
– Nul homme, qui après avoir mis la main à la charrue regarde en arrière, n’est propre pour le royaume de Dieu.

Après cela, le Seigneur en désigna aussi soixante-dix autres, et les envoya deux par deux devant lui dans toute ville et dans tout lieu où il devait lui-même aller. Il leur disait:
– La moisson est grande, mais il y a peu d’ouvriers ; suppliez donc le Seigneur de la moisson, affin qu’il pousse des ouvriers dans sa moisson. Allez; voici, je vous envoie comme des agneaux au milieu des loups. Ne portez ni bourse, ni sac, ni sandales; et ne saluez personne en chemin.
Mais, dans toute maison où vous entrerez, dites d’abord : Paix à cette maison ! Et s’il y a là un fils de paix, votre paix reposera sur elle, sinon elle retournera sur vous.

Euhhh… Frappant en dit na mijn delen met Sylvie en mijn vraag van daarnet.

Ik wandel verder richting Vezelay. Op een tiental kilometer vóór mijn aankomst zie ik la Colline Éternelle voor me. Mijn hart maakt een vreugdesprong. In ‘le Jarie’, vraag ik of ik gebruik mag maken van een tent om in het droge wat te kunnen uitrusten en eten. Ik krijg zelfs een fijn huisje aangeboden met een warm drankje.

De laatste kilometers… Via Asquins, de prachtige kapel van ‘La Cordelle’… een fikse stijging richting la basilique Marie Madeleine.
Tranen van vreugde.

’s Avonds deel ik nog de tekst aan Sylvie na mijn delen.

‘ … Et tu m’écris “le monde a besoin de pèlerins”‘
‘oui’
‘Tu envisages de devenir “permaperegrina” ?’
‘😊 C’est qoui’
‘Perma = tout le temps. Peregrina = pèlerine.’
‘Ah 🤣je pensé à la permaculture’
‘Il y a sûrement un lien. La permaculture vise à atteindre une société moins dépendante des systèmes industriels de production et de distribution. Et la permapèlerine, quel message veut-elle donner au monde ? Ton beau message d’hier était clair…’
‘🙏💖 Merci à toi’

Klik Hier voor bewegend beeld

Bessy-sur-Cure

Posted on by

Ik sluit de deur van de Gîte in Saint-Cyr-les-Colons en verlaat het dorp. Rechts van me een open landschap, links een huis met rondom rond een ellenlange hoge grijze muur in betonsteen. Hmm, amai zo een muur bouwen om je heen.
Een auto rijd uit.. blijft staan… Een vrouw stapt uit. “OH, je peut te demander une question sur tes bâton de marché ?” Ik heb nog geen tijd om te antwoorden en er komt al, “oh, tu va me dire va voir sur internet.” “Euh, non, pas du tous. Je veut bien vous aider.” “J” aimerais bien savoir comment en utilise des bâton… tu a envie de boire un café. Je t’invite ? “” oh, bhein pourquoi pas.”

” Asseyez vous, du café, du thé… Cette tasse sa vous va… Ou, une autre…De l’eau chaude du robinet, c’est bon… ” De snelheid dat de vragen naar me toekomen is als een snelheidstrein. Het beantwoorden als een locomotief, hihi.
” Je peut enregistré ce que vous partager”, vraagt de vrouw. “Si vous avez envie, pourquoi pas”, Ik heb er geen bezwaar in, als dit de vrouw goed doet waarom niet.
Een tal van verscheidene vragen komen naar me toe.
De vrouw deelt haar persoonlijk leven…
“Mon ami à étais voir un magnétiseur,parce que ils avait mal à la tête. Et le magnétiseur avez dit que c’était à cause de la voisine.”

Slik…

“C’est la raison pourquoi votre ami à construit l’énorme mur en béton ?” “Oui.” “Bhein didons, la cage est énorme.. Ne serait-ce pas le mouvement opposé qui serais important à faire. Ce libéré du mur autour et à l’intérieur de soi pour ce libéré du mal de tête.”

Na een uurtje ga ik terug op stap.
In Cravant herken ik een stukje van de camino in 2014. Niet de meest aangename plaats als je er als pelgrim gaat aankloppen in het gemeentehuis. De ontvangst is er helaas in zeven jaar niet op veranderd.
Wel altijd fijn om er met de plaatselijke handelaars te spreken. En een herinnering, waar ik toch wel heel fier op ben. Ik stak hier mijn laatste sigaret op. Yup, zeven jaar vrij van die vieze troep die ik in mijn lijf pompte. Geen afhankelijkheid meer.

Vanaf Cravant wandel ik terug in bossen en langs de rivier ‘la Cure’. Wat had ik de vogels en hun gezang gemist dd laatste dagen. Moe en voldaan kom ik aan in Bessy-sur-Cure. De laatste halte vóór Vézelay.

“Oh j’ai froid, j’ai trop froid !” “Moi aussi, moi aussi !”, disent tous les petits frères et sœurs hérissons.
“Rapprochons-nous pour nous réchauffer.”
Mais les petits hérissons sont jeunes, ils n’ont pas l’expérience. Ils se piquent les uns contre les autres. Vite, ils s’écartent, puis se rapprochent, et se répliquent à nouveau. Finalement, l’un d’eux dit: “Rabattons nos épines !” Les petits hérissons couchent leurs épines sur leurs petits corps. Ils se serrent les uns contre les autres. Ils se sentent bien. La chaleur de chacun s’ajoute à l’autre. Les petits hérissons pourront passer l’hiver sans en mourir.

Parabole de Schopenhauer.

Klik HIER voor een kortfilmpje

Saint-Cyr-les-Colons

Posted on by

Ik draai het vensterluik open… Kijk in de lucht, grijs en regen. Ik maak me spullen klaar, open mijn paraplu en vertrek richting de kapper.

Een jonge dame komt naar me toe en geeft me een kapstok. Ik hang er mijn regenvest op en plaats mijn rugzak ergens onder de toonbank.
Met een hip schortje neem ik plaats in de zetel. De jonge dame deelt iets over het oortje van haar dochter
Ik weet niet waarom ik voel dat ik iets met haar mag delen. “excusés moi, j’ai un peut suivi votre partage. C’est l’oreille gauche ou droite ? elle c’est blessé ?” “Oui, elle c’est percé le tympan il y un peu plus que un an. Maintenant le tympan est déjà guéri, mes elle n’arrête pas d’aller dans son oreille. C’est son oreille gauche.” “il y a une chose qui vient à travers moi que je sens que je doit vous partager. Gauche, que veut elle pas entendre, qu’est ce que elle refoule en elle… Comment est votre contact?” “Oh, en est très relié l’un à l’autre.” ” Elle vient de perdre quelqu’un ?” ” Oui, sa grand mère. Un peut plus que un ans. Et cela fait un bon bout de temps que en va chez le docteur pour son oreille et que le problème continue” “Et comment étais le rapport entre toi et ta maman?” Oh, ma mère est en moi. “… . Ze deelt me verder het verhaal… “Cherchez un peut cette direction. Tous pourez bien s’expliquer et ne vous inquiètes pas, le problème a sont oreille pourrais bien se résoudre après.”…
Wanneer ik voor de spiegel mag plaats nemen, zeg ik “tient pourquoi je vous est partagé tous cela. Je me souvient même plus pourquoi ou comment sur quoi notre conversation a débuté.” Hmm, en ook al weet ik niet meer van het waarom, een vol vertrouwen is aanwezig in dat wat ik gedeeld heb, ok is.

In de verte zie ik de mensen in de wijngaarden hun doodhout opbranden. Hier en daar staan kacheltjes tussen de wijnranken.
Ondertussen is de regen verdwenen en geniet ik van de dans tussen de zon en de dreigende wolken.

In een volgend dorpje komt de geur van de openhaard me tegemoet, het brandend hout mengt zich met de eerste bloeiende hyacinten. Een koekoek is hoorbaar op de achtergrond. Een man ledigt zijn emmer.
De groene bladeren van de tulpen en irissen zijn al goed zichtbaar, nu nog de bloemen.

Vroeg in de namiddag stap ik het gemeentehuis binnen van Saint-Cyr-les-Colons. Ik vraag of ik me even mag warmen in hun gîte municipale. Het onthaal is zo warm hartig dat ik beslis om er te blijven overnachten. Het weinig contact die we nog hebben is zo vreugdevol.
De vrouw toont mij de gîte, legt de verwarmingen aan en kijkt of er iets is als koffie of thee. Geeft me de sleutel, en verdwijnt terug achter haar bureau.

Ik lees wat reacties op mijn pagina, speel blokfluit en geniet van een heerlijke warme douche terwijl mijn was in de wasmachine aan het draaien is… tot ik plots in het donker sta in de douche… Hmm,. Op de tast zoek ik de rest van mijn kleren, niet veel, want de rest zit in de machine. Ik kijk even op straat, alle lichten branden nog. Ohoh… bij het zoeken naar de oorzaak, constateer ik dat de wasmachine de oorzaak is. Ik probeer even het omgekeerde, zet alle verwarmingen, koelkast uit. Tevergeefs.
Mijn was zit vast.
Ik bel een nummer. Een lieve vrouw zal bellen naar de burgemeester…
In een mum van tijd staat de burgemeester, de vrouw naar wie ik belde en een vakman in het huisje.
Terwijl ik op een krukje zit, zie ik een heen en weer geloop van de wasmachine naar de electriciteit kast. “En a un problème, votre linge est bloqué à l’intérieur.” “Oh, bhein ça, hihi, heureusement que je n’avez pas mi tous dedans. J’aurai étais bien ici.”
De spanning verdwijnt in de ruimte.
Finaal breekt men de deur open. Verdwijnt de burgemeester met mijn was, komt ze even terug met ‘un pâte de canard, deux œufs frais, un bout de pain et un dessert’. Later op de avond brengt ze mijn gewassen kledij terug en droog ik ze in de droogkast.
En zo werd mijn avond gevuld met fijne mensen, werd er gelachen mits de situatie.
Hoe fijn is dat stoppen waar het goed voelt, luisteren naar wat het leven je brengt en hierin keuzes maken.
Dankjewel wasmachine, hihi, je vulde onze avond met lachen, ook al wou je langer snoepen van mijn was.

Klik HIER voor een kortfilmpje

Pierrette

Posted on by
Tonnerre

Ik verlaat het huis waar ik een nachtje mocht doorbrengen, ‘Une Maison pour femme victime de violence’ en breng de sleutel terug naar het gemeentehuis.
De straten zijn leeg. Op vele plaatsen hangt ergens aan een venster ‘À Vendre’. Een bloemenwinkel. Even binnen… ik kom buiten met twee roosjes met een kleurrijk raffia lint.

Het gemeentehuis van Tonnerre. “S’il vous plaît madame et merci pour votre aide hier soir et votre collègue ou puis je la trouvé…ah, je la vois”, en ik geef de andere roos aan de dame die doorheen het paperassen en protocol me naar het huis bracht nadat l’hébergement du presbytère weigerde te openen.
“Oh, mes c’est gentil. Ils fallait pas.” “C’est avec un grand plaisir et le plaisir de vous faire plaisir me fait plaisir.” Ik verlaat het gemeentehuis, in vreugde en fris voor een nieuwe dag.

Naar de bakker. Hmm, welkeen. Twee bakkers naast elkaar.
“Bonjour madame, je crois que c’est la première fois que je vois deux boulangerie l’un à côté de l’autre. Vous êtes la même maison ?” “Nonnon, en est deux boulangerie séparé. Cela a toujours étais comme cela. Depuis bien longtemps. Et cela ce passe bien, il n’y a j’amais u de guerre entre les deux”, weet de vrouw me te vertellen. Ondertussen bestel ik me ‘une Gougere’, dit is een soezendeeg met kaas erin. Terwijl ik betaal zeg ik, ” Bhein, C’est bien de entendre cela. Faire une porte entre les deux dans le mur, ce serait bien, non!” “A non, faut pas exagéré”, zegt de vrouw voor ik de winkel verlaat.

Tonnerre is een stad die mij niet echt aantrekt, de stad voelt wat somber aan. Donkere verborgen steegjes. Smalle doorgangen… en op veel plaatsen… sluikstort.

Ik neem een trap die me naar een heuvel zal brengen en kom op een open plein terecht. Ik kijk wat rond en zie dat onder mijn voeten, verborgen onder het nieuwe plein, een crypte aanwezig is. Helaas, gesloten. Ik draai rond op het plein, het doet me denken aan mijn eerste handwerk op school. Een rij smalle pitoreske huisjes in kruisjessteken.

Ik wandel langs wijnranken, de ene heuvel na de ander. In de verte zie ik daken, ik nader een dorp. Ik zoek de kerktoren.. plots zie ik dat de kleur van de kerktoren zich heeft vermengd met de natuur…verborgen.

Het dorpje Collan ligt in een diepte. Ik moet dringend naar het kleinste vertrek. Hmm, midden in een dorp is dit niet echt handig. Ik klop aan, “Bonjour madame, je cherche un endroit dans le village où je pourrais aller au toilet et me mettre un peut au chaud pendant que je mange”. “Aller à la salle municipale, le maire viendras vous ouvrir.” Ik ga tot aan de feestzaal, na een academisch kwartiertje en vooral voor mijn darmen die wat ongeduldig zijn, ga ik terug naar de vrouw. Met de telefoon in de hand, laat de vrouw me bij haar thuis binnen. We zetten beiden een masker op. Ik hoor dat ze nog aan de telefoon is met de burgemeester.
Uiteindelijk kan ik bij Pierrette wat uitrusten. Ze doet het verhaal van haar pas overleden broer, die gisteren werd begraven. We eten samen, zij in de zetel, ik aan tafel…Na haar warm knus huisje te hebben getoond, een koffie te hebben gedronken is het tijd om terug verder te trekken… Ik plaats mijn handen samen, kijk Pierrette aan en buig terwijl ik de Namaste groet doe. Ze gooit me nog een handkus… Ik hoor haar deur sluiten.

Ik verlaat dit aangenaam dorp en zie het al snel verdwijnen in het dal. Alsof het opgeslorpt is door de omliggende heuvels.
Mijn avond eindigt in Chablis.

Klik HIER voor een kortfilmpje

Aarde

Posted on by

De laatste dagen zijn de temperaturen terug aan het dalen en wandel ik hier en daar in regenbuien. De natuur heeft het meer dan nodig, want vele velden stonden werkelijk droog in deze periode. En een fikse regenbui in maart, brengt soms een levens-geschenk, vooral wanneer de regen en zon een samenspel hebben en je de regenboog voor je doen verschijnen.

De weinige ontmoetingen die er zijn langs de weg, zijn allen zeer verrijkend en hart verwarmend.
Zo klopte ik de ene dag, op de middag, aan bij het gemeentehuis van… De naam ontsnapt me. De vrouw aan de balie belde onmiddellijk de burgemeester op en binnen de kortste keren stond ik met twee vrouwen in een lokaal, die als de muren zouden kunnen spreken doorheen de jaren heen veel te vertellen zou hebben. Het kadaster.
De verwarming werd onmiddellijk aangezet. De vrouw van de burgemeester had een maaltijd meegebracht die ik in de micro oven kon opwarmen.
Ik melde dat ik aangevallen werd door drie honden aan de ingang van het dorp. “OH, chez le fermier… , ce n’est pas la première fois”… en toen deden de twee vrouwen een ander verhaal… ik stond aandachtig mee te luisteren naar hun verhaal… Over een zogezegde onaangename vrouw die hulp weigert… “Tu c’est en dit les mauvaise herbes ne périt pas”, deelt de vrouw in de groep. “Oh, les mauvaise herbes, il viennent que mauvaise que quand en les mange.” “Oui, c’est vrai”, zegt de ene vrouw terwijl ze me glimlachend aankijkt.

De kleigrond probeert zich vast te grijpen aan mijn sandalen en komt zelden hoger dan de voetzolen binnenin, zo blijft mijn lichaam moddervrij en droog. En telkens wanneer een laagje te hoog komt, valt het af.


Ik zou kunnen blijven steken in de modder… klagen en zagen. De bedenkingen maken ‘Oh, mijn voeten zullen vuil zijn, ik zal natte koude voeten hebben….

Ik zal, ik zou kunnen, ja maar natte en koude voeten daar kan je ziek van worden, dat vind ik niet fijn… allemaal toekomst gericht… en die niet zo hoeft te zijn.

Splatsh… Splatch…
Hi, ik beleef er zelf plezier aan. Het is niet leren dansen in de regen, het is ‘ik dans in de regen’. Het water zorgt ervoor dat de modder – en laten we niet vergeten modder-aarde-moederaarde – wordt verwijderd of door de regen-water, een plas of stromend water op de weg. Zalig toch. En mijn voeten, mijn wollenkousen houden mijn voeten warm. dankjewel schaap.

Allemaal keuzes hoe men de zaken bekijkt. niet waar! Wat is jou invalshoek?
PS. Pas wanneer modder lang blijft kleven, daar kan je ziek van worden… 😉

Van een gîte touristique, naar un gîte communale, un presbytère… Allemaal, plaatsen waar pelgrims welkom zijn waar comfort, schoonheid en een sfeer wordt ‘gecreëerd’ om zich thuis te voelen. Waar je een sleutel ontvangt, meestal met nummer na het betaalcontact. Want vandaag in de meeste plaatsen mag men zelf voor deze aktie de hand niet meer uitsteken.
En hoewel de ontvangst vriendelijk en warm was/is. Toch mis ik hier iets in.

Persoonlijkheid, Het samen-Zijn, het samen leven, samen delen, zich openstellen voor de ander, voor elkander, persoonlijkheid…

… en zo ontvangde ik deze week van Julien ‘Merci pour cette rencontre fort sympathique et ton petit clin d’ oeil à notre maison.’

En van wie wordt jij de komende dagen le ‘ petit clin d’ œil’!? Ga iemand bezoeken en laat je niet beetnemen door angst
en wees iemand’s licht.

Klik HIER voor een kortfilmpje

En nog eentje klik HIER

Prosterner

Posted on by

Door de badkamer, een gang, een eetplaats, een tweede eetplaats, nog een gang… Om dan uiteindelijk in de keuken aan te komen…een klein kasteeltje.
Aan de ontbijttafel deelt Robert verhalen over de geschiedenis van het dorp, over het geloof. Een man met een enorme kennis en levenservaring. Zijn manier van delen over het geloof spreekt me aan. Het zit vol leven, vol-diepte, doorleeft…

… “C’est rares que les gents savent encore ce que c’est ce prosterner, ce mettre à deux genou et une flection”. Hij legt me de symboliek uit. “Vous pouvez me répéter svp . il y a quelque chose qui m’interpelle et me fait pensez à une expérience que j’ai vécue à Rochefoucauld en 2017 pendant un pèlerinage.” (le pardon-2017)

“Prosterner–En est le chemin, devant les pas du christ.
À deux genou, en est serviteur. Qui ce mais devant son maître.
1 flection, attitude du soldat qui est près à bondir la ou en l’envoie, la ou en lui montre le chemin.”

“Oh, mais je comprends maintenant…”. Met ontroering en in vreugde doe ik het verhaal over het moment waarop een kracht mij ooit op de grond duwde midden in een kerk en ik volledig plat op de grond kwam te liggen al wenend. “Merci, à toi Robert. Merci de votre partage, cela me touche et me fait comprendre le pourquoi”.

Ik herinner me nog zo goed hoe ik mocht worstelen met het ‘Onze Vader’, waarin er staat geschreven ‘vergeef onze schulden’, ik vond dit oordelend geschreven, ik zag dit als een vinger wijzend, als goed en fout. Want, als men moet vergeven dan zit het oordeel er al in dat men iets verkeerd heeft gedaan. Ik bleef de tekst te kortzichtig zien vanuit toen mijn beleving en buiten mij.
Tot het moment dat een kracht mij op de grond duwde. Ik barste toen in tranen uit en de beweging opende iets nieuws. Ik werd toen bewust, ik kon de anderen gemakkelijk vergeven, maar niet mezelf.
Pas vandaag kan ik zien en wordt ik me bewust van hoe het in elkaar zat, het waarom, kan ik er woorden aangeven en brengt het me nog verder wat toen was….
Omdat het gemakkelijker was buiten mezelf te kijken. Mezelf vergeven was een andere zaak. Want het was ‘mijn’ oordeel van goed en fout, het was ‘mijn’ verantwoordelijkheid om de tekst zo te interpreteren Natuurlijk worstelde ik ermee, want ik had de dualiteit zelf gecreëerd. Ik had me zelf een last op de rug getimmerd.
Iedere beweging start namelijk vanuit mezelf… ‘Ik dacht’ dat mij onrecht werd aangedaan – en laten we dit vandaag los zien van de situatie van toen.
‘Ik bleef’ dingen dragen op mijn schouders, terwijl niemand mij vroeg om ze te dragen.
‘Ik bleef’ hopen op een bevestiging, een verontschuldigen naar mij toe, zie mij.
Ik nam zelf al deze lasten op mij.
Er bestaat geen goed of fout in Liefde. Liefde kent geen lasten, geen kwellingen.

Terwijl Robert boodschappen gaat doen en Delphine wat paperassen werk. Sta ik voor de grote kachel in de keuken in afwachting voor de vergadering van het nieuwe pelgrimsseizoen als hospitalier en geniet ik van de warmtestralen op mijn rug.
Buiten kletteren de hagelstenen op het raam.

Tegen de middag vertrek ik. Robert vergezeld me tot het begin van het GR pad.

Zodra ik het bos inloop voel ik me ambetant. Grr… een tekst bleef in mijn hoofd ronddraaien. Ik begin te wenen. Voel twee gebalde vuisten, mijn lichaam gaat zich plooien, ik begin te kokhalzen.
‘Komaan Jasmine’, ik zet mijn twee wandelstokken en voeten stevig op de grond, leunend met mijn twee handen op mijn stokken hou ik ever ’n halte.
Ik adem diep in en uit en kijk naar de natuur.
‘Help me om de realiteit te zien en niet wat mijn denken er van maakt’, vraag ik of mag ik zeggen bid ik.
De rust komt terug. Mijn lijf komt uit spanning. Ik wordt terug één geheel. Weg uit de rigiditeit, de paardenkleppen, naar openheid en vrede.
De Zon komt tevoorschijn. Zalig. Het was.

In de natuur staat het vol Heleborussen.
In een volgend dorpje vraag ik een vrouw of ik me even mag schuilen om te eten en om me wat warmen. De vrouw laat me toe in haar gîte. Het voelt hier zogoed dat ik uiteindelijk beslis mijn dag in te korten en hier te blijven. Een namiddag blokfkuit spelen, kleren wassen, quality time, chillen.

Klik HIER voor een kortfilmpje

Baudoin

Posted on by
Baudoin

Ik hoor Armelle en Elouan lopen van hun kamer naar de badkamer, trappen naar beneden… De expresso machine.
Ontbijt en zich klaarstomen om naar school te gaan. Alles gebeurt heel gestructureerd en ik voel dat ik een tandje bij mag zetten. Oehoe, dat ben ik niet meer gewoon. Rugzak vullen, halen.
Gisteren avond kreeg ik van Elouan, nadat ze mijn bed als springplank mochten gebruiken, een hartje voor het slapen gaan.
“Je te redonne le petit cœur merci à toi. Toute la nuit le cœur m’a accompagner. ” Verlegen kijkt Elouan me aan. Nog even pauzeren voor de foto met de twee jongens. Zo een lieve kinderen.

In Bar sur seine geven de Primula kleur aan de borders, tussen de vele troep die de mens achterliet, flessen wijn, blikken, papier, plastiek.
Ik wandel tot in het centrum en geniet van de prachtige architectuur die er te zien is. Het ene steegje in, het andere uit.
Ik haal me een afhaal koffie en zoek een plaatsje in de zon.

Ik vul mijn dagboek aan, tussen de vele korte schrijfsels en woorden die ik onderweg typ om niet te vergeten. Al wandelend komt vaak mijn creativiteit los en dan is een notebook of de opname functie op de telefoon wel handig.

Bij het verlaten van de stad wandel ik naast de Seine, links en rechts een bos. In de verte zijn de eerste heuvels zichtbaar van de Champagne.
De velden worden klaargemaakt voor de bloei en krijgen hun zoveelste snoeibeurt. Sommige vertonen een grote stam aan de voet van de rank.

Een man stapt uit zijn wagen. “Bonjour monsieur c’est vignes vous appartient ?” “Oui” “Elle a quelle age. En voyons les pieds j’ai bien l’impression que ce n’est plus des jeunes.” “Oh, Non, c’est vrai. Tous ce que vous voyez ici a 35 ans”. “waw, jolie travaille.”
“Et vous que faite vous”, vraagt de man. “Je suis en route pour Vézelay ou je vais passer les fêtes de Pâques, puis je reste encore 14 jours comme hospitalièr.” “Oh, c’est quoi ?” “c’est prendre soins et acceuillire les pèlerins en route ou aux départ pour Saint-Jacques ou Assise.”
Hij leunend tegen zijn wagen, ik op mijn wandelstokken spreken we elkander aan alsof we al gans ons leven bevriend zijn.
“Je m’appelle comme votre roi… Baudoin”, zegt de man. “Vous savez comment cela s’écrit chez nous dans notre langue.. B.. O.. U.. D..”, en ik doe zo verder. “Aha, et dans votre nom en néerlandais le ‘wijn’ veut dire vin”. Hij kijkt me ongelovig aan.. “Sisi, croyez moi.”

Ik stap verder en wanneer hij langs rijd met zijn wagen opent hij zijn deur en zegt, “mes comment tu fait avec les sandales par ce temps. Et c’est chaussette à cinq doigts.” “Bhein, comme avec les bottines. Je marche”

Wat een fijne babbel hadden we en wat is het fijn om plots bewust te worden dat ik via mijn beweging hier en daar zaadjes uitzaai.

Stel je voor dat we allen enkel nog hartgedragen bewegingen maken en we bij iedere stap die we hebben gezet er zich iets kleur-fleurrijk ontvouwt en er een bloemige zoete geur zich gaat verspreiden…men in een kleurrijke wereld terechtkomt, de straten zich vullen. De vlinders fladderen, er hier en daar een bankje staat waar twee mensen de tijd en ruimte nemen voor elkander.

Wat denk je! Doen!

Zo heb ik ook mijn doosje met zaadjes van de stokrozen uitgehaald om ze langs de weg uit te strooien.

Ik kom aan in Ricey-bas op aanraden van Samuel. En ik ben blij zijn raad te hebben opgevolgd. Wat een prachtig pittoresk dorpje. Ik ga binnen bij ‘la fleuriste’ . Een vrouw die reeds een stuk van de camino wandelde. “OH, quand je vous vois j’ai tellement envie. Mes toute cette histoire de Covid m’empêche de partir.” “N’hésitez surtous pas à prendre le chemin. Si vous sentez l’appel, allez y.” Ze helpt me iemand te vinden voor een overnachting en leent me de sleutel van de kerk.

Wanneer ik terug kom na een bezoekje in de kerk, koop ik me een boeketje tulpen.
Met de tulpen in de ene hand en de paraplu in de andere kom ik aan bij mevr. en Mr Payen. Die me met een warm hart ontvangen in le Ricey – bas.

Klik HIER voor een kortfilmpje

Lumière

Posted on by

Ik klop aan de deur van het woonhuis. Een man met baard en bril doet open, brede voorovergebogen schouders, tussen zijn armen en zijn lijf lijkt het erop alsof er een luchtbal tussen zit die verhindert om zijn lichaam te laten ontspannen. Op tafel staat koffie. Ik zet me. Recht tegenover mij een kleine tengere stille vrouw. “Bonjour… “, en om de sfeer in het huis wat de doorbreken, “… les enfants sont parti à l’école ?”, vraag ik haar. We kunnen eventjes een gesprek aangaan tot de man een vraag stelt. Haar ogen richten zich terug naar beneden.
De man praat verder en een vraag die regelmatig naar me toekomt is ‘wat mijn werk is’. En van het één komt het ander. Van vaderstaat, naar het verschil tussen België en Frankrijk (hij is nl. van Belgische afkomst), naar geschillen in burenruzies… ‘dit zou van mij niet waar zijn’, naar advocaten, in gevecht gaan met het systeem, in gevecht met wat buiten zich afspeelt en continue bij die ander zijn en wijzen, omdat men denkt de waarheid in handen te hebben, zich verbergt achter wetten en regels om ze dan te gebruiken wanneer het ons uitkomt en ze ook graag overschrijden wanneer het ons uitkomt.
Ik luister en blijf zo goed mogelijk bij mezelf om me niet hierin te laten meeslepen.

Oh, wat ken en herken ik dit… het gevecht om ‘gelijk’, zie mij… , om een positie in te nemen alsof dit bijna een noodzaak of een moeten is om in een bepaald kader te passen. Terwijl dit beeld iets is die we buiten onszelf hebben waargenomen, en we dan nog eens in gevecht gaan tegen dit beeld die buiten onszelf was (en soms nog is) en eigen hebben gemaakt daar we van niet beters wisten. Het meegaan in het verhaal om erbij te willen horen, niet afgewezen te worden, gezien te worden, erin opgegroeid zijn….

De man weet me ook te delen, dat de huidige situatie hem zwaar begint te wegen. Hij doet dit door een verhaal van een vrouw te vertellen die in zijn ogen sterk was, een ‘plantrekker’, zoals hij het verwoord. Door dit beeld te schetsen komt hij plots bij zichzelf en deelt hij, “je n’est jamais pensé que un jour ou autre la dépression viendrais si près et frapper à ma porte. Je crois que je n’en suis pas loin”. Terwijl hij dit deelt zie ik zijn lichaam zachtjes zakken, zijn stem wordt zachter… zienderogen veranderd zijn lichaam.

Is dit niet de beweging, het beeld, die velen vandaag krijgen en maken. Is dit niet eigen aan de tijd! (al altijd wel geweest, maar nu op groter vlak.)

Aan de ene kant het blijven aan de touwen trekken, in gevecht blijven gaan om niet te verliezen, om gelijk te krijgen omdat men denkt de waarheid in handen te hebben.
En aan de andere kant zich klein maken, volgzaam zijn omdat men denkt ‘ze zullen wel gelijk hebben’.
In beide gevallen zijn ze nefast voor het individu.

Zien we niet de muren rond ons in elkaar zakken, zien we niet de externe maatregelen wankelend worden, en gaat men vanuit de instantie deze gaan bestrijden door de ander extreem kort te wieken in een manipulerend en onder de noemer ‘zorg voor elkander’ reklame, dit zou ik kunnen noemen zacht-geweld, het blijft geweld.
Is dit niet een vorm van angst die zich laat tonen, waarin we in gevecht of onderdanigheid gaan om de schijn-veiligheid die ons wordt aangeboden vanuit een controlende beweging vertrokken uit angst. Is dit niet wat vandaag wereld wijd aan het gebeuren is.

Terwijl het belangrijk is net vandaag, en liever gisteren dan morgen om naar binnen te keren en vandaaruit terug naar buiten te komen. Trouw aan zichzelf en niet wat ons in het strot werd en wordt geduwd, mijn excuses voor mijn uitspraak, ik vind geen ander woord om te duiden.
Ik zou hier misschien verder kunnen op ingaan. Dit zal ik niet doen, omdat ik daar allang niet meer voor kies. Ik wil hier ook niet een waarheid verklaren, wel een delen die ‘door’ meheen komt in het Nu.

“Oh, vous savez cela fait bien longtemps que je ne crois plus dans ce mouvement de combats. J’ai vue, je vois des gents ce détruire, l’un et l’autre. Mes surtout soi même à petit feu.
Je reconnais ton histoire, car j’y suis passer par la.
Et dans le passer j’ai reçue une cage en or, le jour où j’ai ouvert la petite porte de la cage, je me suis donner la chance de trouvé l’or à l’intérieur de moi. Lumière qui est en moi, en toi en vous.
Je ne crois que dans ce chemin qui nous enmenne vers la liberté et le bonheur. Je pourrais peut-être bien appeler cela ‘Un combattons de Lumière,’ . Et où le mots combats prend toute une autre valeur.
Car combattre n’est plus nécessaire… être Lumière.

Een strakke wind… een fijne regen als een voilengordijn… mijn paraplu…
Als een schipper die zijn zeil optrekt… ‘direction bon-port, direction le soleil’.

Als een schipper die de keus maakt waar hij naartoe wenst, rekening houden met de natuurelementen en aandacht wens te geven aan de vloeiendheid des levens en niet aan wat een schip doet wankelen.

Klik HIER voor een kortfilmpje

Jaune

Posted on by
PilPoil et Solinne

Samen met Solinne en PilPoil maken we een ochtendwandeling in het rustige dorp Unienville. Al vroeg in de morgen weet Solinne me het één en het ander te vertellen, een echte spraakwaterval. Wat een fijne meid.

In Amance splitst de GR654 (Vézelay – CAMINO Compostella) en de GR145 (VIA Francigena – Rome).

Aan een heel oude schuur, zie ik een greppel gegraven. Mijn nieuwsgierigheid doet me stoppen. Ik vraag een man wat hij doet uit interesse.
Momenteel ben ik een beweging aan het volgen om eventueel een klein stekje aan te kopen in Frankrijk. Ik zie wel, niets moet, alles kan. Benieuwd wat het me zal brengen.

Hier en daar mag ik op deze grijze dag geel zien in de tuinen. Hihi, als ik nog terug denk aan lang geleden, waar ik een allergie had aan het kleur geel in de tuin. Ik volgde zo een 25 jaar geleden een cursus tuinarchitectuur. Enkel roos, paars en wit mocht aanwezig zijn in mijn tuin. Liefs alles afgestemd en onder controle willen houden… Geel, o, neen. Ik koppelde dit als ‘ouderwets’.
Gelukkig is alles veranderlijk en in beweging en kan ik me vandaag niet meer inbeelden dat ik een in vakjes tuin nog zouden hebben… Zo puur mogelijk. Jaune soleil, jaune Lumière, jaune qui rayonne, jaune en moi.

Klik HIER voor een kortfilmpje

‘Je vous souhaite des rêves à n’en plus finir
et l’ envie furieuse d’en réaliser quelques-uns.
Je vous souhaite d’aimer ce qu’il faut aimer
et d’oublier ce qu’il faut oublier.
Je vous souhaite des passions,
je vous souhaite des silences.
Je vous souhaite des chants d’oiseaux au réveil et des rires d’enfants.
Je vous souhaite de respecter les différences des autres,
parce que le mérite et la valeur de chacun sont souvent à découvrir.
Je vous souhaite de résister à l’enlisement, à l’indifférence et aux vertus négatives de notre époque.
Je vous souhaite enfin de ne jamais renoncer à la recherche, à l’aventure, à la vie, à l’amour, car la vie est une aventure, et nul de raisonnable ne doit y renoncer sans livrer une rude bataille.
Je vous souhaite surtout d’être vous, fier de l’être et heureux,
Car le bonheur est notre destin véritable.

Jacques Brel