‘Merci beaucoup pour le delicieux souper’, zeg ik tegen de man van de epicerie terwijl ik een bord en broodmand terug breng. We praten over de weg en reizen. Sedert de camino heb ik een andere kijk op reizen en kan ik tenvolle genieten van wat dichtbij is. Er is hier zoveel te zien, te bewonderen, te ervaren.

Karmelieten klooster – La Rochefoucauld

La Rochefoucauld. Een terras, koffie en mijn dagboek. Ik kijk wat rond en kan me zo voor de geest houden hoe boeiend en bloeiend deze stad is geweest.

Het vroegere Carmelietenklooster waar nu het rode kruis en de toeristische dienst is gevestigd trekt me aan. Kloostergangen en abdijen hebben me altijd al geboeid. Wat voelt het hier goed. Pas twee uur later verlaat ik La Rochefoucould via het kasteel.

In de verte een dreigende lucht. Kleurrijke bloemen kleuren de voorgrond. Een romaanse kerk. Ik ga binnen en ga rechtstreeks voor het altaar staan, plaats mijn wandelstokken voor mij. Eén been achteruit en buig door het voorste been. Alles gebeurd vanuit een vanzelfsprekendheid, alsof ik dit al altijd zou gedaan hebben. En toch is het niet zo. Ik begrijp het niet. Wat gebeurt er, gaat er door me heen. In mijn rug voel ik alsof er iemand mij duwt, dieper. Ik geef weerstand, het lukt me niet. .. Ik kan het niet houden en geef eraan toe. Op mijn knieën, dieper en dieper, voorovergebogen, plat op de grond. Mijn hoofd op de grond. Ik begin te wenen…pardon…roep ik uit…pardon…snikkend…

Ik laat los…zucht. De kerk verlatend denk ik aan het ‘onze vader’ en wat al een paar maanden af en toe terug aan het licht komt ‘Le pardon’. Het wordt me duidelijk ‘pardonne-nous nos offenses, comme nous aussi nous pardonnons à ceux qui nous ont offensés’ . De andere vergeven is mij niet vreemd, maar mezelf vergeven! Van wat, weet ik niet, wat ik wel weet is dat het juist voelt. Het voelt bevrijdend. Een zachtheid komt over me heen. En wat voelt het goed.