Het laatste stuk op de GR41 gaat via de abdij van Noirlac, niet ver van Saint-Amand Montrond. Een prachtige abdij in een grote eenvoud. Wanneer ik in de gangen wandel, in de tuin vol rozen, boven op dakhoogte. De ruimte, de eenvoud, de stilte mogen gewaarworden. Wat voel ik me er goed.
Ik stap verder tot aan Bouzais waar ik een dag rust neem. Zorg draag voor mijn voeten en even mijn rugzak opzij zet.
In Loye-sur-Arnon herken ik het dorpje, waar ik zeven jaar geleden zo blij was om een bio winkel te zien op de weg. Ik ga naar het kerkje…het beeld St. Solange is er terug, ik word gewaar dat er zich iets wenst te tonen. Ik laat los.
Ik stap richting de plaats waar ik zal overnachten in een caravan. Bij Justine en Alex die een grote boerderij hebben. Justine komt aan de deur. We stellen ons voor. En plots wordt het duidelijk dat ik bij de persoon terecht gekomen ben, die zeven jaar geleden in de Bio winkel was
Justine nodigt me uit bij haar thuis.
Ik stap de keuken binnen. Een prachtige boerderij gerestaureerd volgens de regels van de kunst… De man des huizes heeft werkelijk ‘gouden’ handen.
Op een kastje staat een heel klein kadertje met een foto van een bejaarde vrouw. Haar glimlach trekt mijn aandacht.
In het gesprek, in het delen over de buurt en langs waar mijn weg is gegaan zegt Justine “je suis de ce village, mes parents habite juste avant le pont” wanneer ik spreek over Bigny. “Oh, le chemin sort sur la route juste à cette endroit. J’ai même étais attiré par des roses roze d’une beauté. Et même la maison me parler”, en ik toon haar op de kaart, waar het is. “Bhein la maison appartient à cette dame, ma voisine, notre petite Solange”, terwijl Justine verwijst naar het klein kadertje op de kast. “Oh”, hmm. OK, er is duidelijk iets die aan het licht wenst te komen.
Ik geniet ten volle van de boerderij. Het ziet eruit als in een sprookje van Hans Christian Andersen. Witte ganzen wandelen wiebelend over het pacht. Een kalkoen loopt achterna. Een haan laat zijn gekraai horen over diversen hoeken. Is hij niet in de geitenstal, dan kraait hij ergens op de omheining van het prachtig roze varken met haar lange wimpers. ‘Trompette’ de bordercollie gaat af en toe spelen met de ganzen. Hier en daar een lieve poes. 50 geiten en alles wat niet zichtbaar is.
Terwijl Justine hooi geeft aan de geiten, ga ik het hoge gras afmaaien. Met een koptelefoon op mijn hoofd, een grasmaaier hangend aan een harnas, zwier ik van rechts naar links.
Zelf een deugddoende verfrissende onweerswolk houd me niet tegen.
”s avonds zit ik met 4 jongeren rond de tafel en het raakt me, het is zo hartverwarmend om te zien hoe ze op een liefdevolle zachte manier omgaan met elkander. Hoe ze met zoveel liefde spreken over hun job bio-boeren, Bio voeding. Het raakt me om te zien hoe zij terug de weg nemen van de natuur, daar waar velen er zover van verwijderd zijn. Hoe ze bewust in het leven staan… En als ik dit zie wordt mijn hoop en geloof naar een positieve toekomst alsmaar groter.
Klik HIER voor een kortfilmpje
De weg naar... 