21 juni – Ik neem afscheid van de vijf zusters. Klaar voor mijn derde dag doorheen de Meseta. Zeventien kilometers, meer dan drie uur wandel ik op één recht, breed pad. In de verte zie ik kleine bewegende stipjes die me laten vermoeden dat er andere pelgrims zijn. Af en toe komt er een fiets langs gereden. Iedere keer schrik ik door de snelheid.  Een fietsbel zou niet overbodig zijn. Ik luister wat naar mijn muziek. Peter Bourke en Lisa Gerard klinken totaal anders hier op de weg. Ik voel dat ik op doorzetting mijn weg verder wandel.  Een doorzettingsvermogen die niet onbekend is, verstand op nul en je weet dat er nadien de bevrijding is. De muziek wordt zwaar en ik voel dat deze mijn energie naar beneden haalt. Op hetzelfde ritme van de klank zet ik mijn voeten neer. Zwaar. Toch beslis ik om het muziek niet te veranderen.  Ik doe door en probeer me te focussen aangename dingen. De bloemen,  waarbij de Ornithogalum af en toe te zien is. Een eenzame boom in het veld.  Ik ga opzoek naar wat te zien is in de horizon.  De insecten,  gezang van de vogels.  De macrowereld in deze immense oppervlakte.  Recht voor mij een dal, groen, bomen, een kerktoren. ..een dorp! Ja, eindelijk een dorp.  De muziek van Lisa Gerard maakt plaats voor Loreena Mc Kennitt. Een bar, een terras en iedereen weet die goed te appreciëren.  Ook mijn benen en voeten.  Na de pauze gaat het wat vlotter.  Terug een lange weg, deze keer met schaduw plaatsen. De weg loopt evenwijdig en naast een autoweg waar sporadisch eens een wagen langs rijdt.  Ook al is er een asfaltweg het stoort me niet. Ik geniet van de andere kant van de weg. Een positieve keuze 😉 . Mijn armen voelen warm. Mijn hoofd frisser nu mijn haren geknipt zijn ‘un poco’ werd een rattekopje 🙂 . Op de weg een warme gloed over de horizon,  waarbij je zou denken dat de weg beweegt.  Ledigos, Ik zet nog even een tandje bij en kom na bijna drie kilometer aan in Terradillos de los Templarios. De zwaluwen vliegen in grote groepen laag over het dorp. Hoge wolken.  Zou er deze avond wat regen mogen neerdalen op de droge velden!

16 juni – In tegenstelling tot wat ik dacht was het samen slapen in de kerk een meevaller. Het ontbijt verliep in alle rust. Chapeau voor de hospitaliero die hier vrijwillig ons verwennen.  Nog even tanden poetsen en klaar voor vertrek.  Om de hoek van de kerk staat Yung Kyung en Jenny me op te wachten aan de cyberplaats. Jenny en ik nemen afscheid van elkaar. Ook dit hoort bij de weg. Nieuwe ontmoetingen en dan loslaten. Elk zijn eigen weg. Ik zal het samen zijn wel missen. Een lieve meid. Ik hoor haar glimlach nog klinken in mijn oren. Een deel van de weg loopt vandaag langs een autoweg en toch midden de natuur. Het geluid van de wagens komt af en toe de rust en de zang van de vogels storen. In Belorado zie ik nog even Jenny. Ik vraag haar of het ok is om samen de Santa Maria kerk te bezoeken. Een mooie  afsluiter. Het weer is afwisselend.  Deze namiddag bekijk ik even de beelden die ik nam, alsof het gisteren was. Straks nog even lezen in het boek die ik van Joce kreeg ‘Alix de Saint-André, En avant, route!’. Eten en slapen. Ik ben moe.