De kracht van de Roos

Texte en français voir 👇

Voor mijn vertrek naar het Zuiden, kocht ik in Parijs de essentiële olie van La Rose de Damas.
In de winkel rook ik aan de olie. Op dat moment voelde ik iets springen ter hoogte van mijn diafragma, en misselijkheid overviel me. De band die ik daar zolang had gevoeld, leek letterlijk te zijn verdwenen — weggeblazen door de wind.
De kracht van de Roos.

Op de vooravond van onze pelgrimstocht, die Delphine en ik zouden ondernemen van Saintes-Maries-de-la-Mer naar La Sainte-Baume, trok ik uit het Mary Magdalene Oracle van Megan Watterson de kaart La grotte aux œufs.
“Nous existons les uns dans les autres et les uns avec les autres.”
Wij bestaan in elkaar en met elkaar.

In La Sainte-Baume, aan de voet van de grot van Maria Magdalena, vroeg Delphine me wat er op een groot bord met grote letters stond geschreven. Ik liet haar het zelf ontdekken, met haar eigen mogelijkheden, terwijl ik even een korte halte moest houden.

We bezochten het sanctuarium. Daar, waar de bron ontspringt in de lage grot, dreef een enkel rood rozenblaadje. Ik deed er een klein ritueel met Delphine, en we staken een kaars aan bij het beeld van Maria Magdalena — zittend, een kruis in haar handen.

Iets raakte me diep, en tranen rolden zachtjes over mijn wangen.
Daarna trokken we verder, langs een steil en ruig pad, naar La grotte aux œufs.

Ik voelde me bijna geduwd om de grot binnen te gaan. Het donker instappend, over de gladde en afdalende grond, kwam ik uiteindelijk alleen bij een altaar. Kort daarna kwam Lou-Anne — die ons sinds de ochtend volgde voor haar opleiding — en daarna nog drie vrouwen.

Een van hen legde een ritueel uit en nodigde ook mij uit om deel te nemen. Ze vroeg of ik een gebed en een ritueel wilde doen voor iemand die het nodig had.
Mijn gedachten gingen naar mijn moeder.
Terwijl ik bad, zei de vrouw plots:
“Er zijn nog twee vrouwen aan je linkerkant.”
Ik herhaalde het ritueel.
Toen vervolgde ze:
“En je mag er ook eentje doen voor dit ongeboren kind bij je moeder.”
Ze wees naar de grond.
Oef. Die woorden kwamen binnen.

Weer vloeiden tranen, zacht en stil.
Jaren geleden ontdekte ik dat ik deel was van een ongeboren tweelingbroertje.
Maar ik had er in al die tijd nooit iets mee gedaan.

Op de terugweg, vóór we de bus terugnamen richting Parijs, zei Delphine:
“Je weet wel, het bord beneden bij de grot van Maria Magdalena — het sprak over een weg, le chemin de la consolation. En wanneer je die volgt, kom je in de lage grot: een plaats waar vrouwen en mannen ruimte hebben om een kind te herdenken dat het daglicht nooit heeft gezien.”
De weg van de troost.

Dat raakte me diep.

Ik sloot mijn pelgrimsseizoen af met een week in Magdala, in de Sologne, waar ik dit verhaal deelde met Marie-Sophie, een 92-jarige zuster.
Ze keek me zacht aan en vroeg:
“En heeft je broertje een naam?”
De mooiste vraag die ik ooit kreeg.

“Neen.”
Toen ik haar vraag echt tot mij had laten doordringen, kwam spontaan het antwoord:
“Jean-Baptiste.”

Ik bedankte haar met warmte en vertelde:
“Dat was de naam die ik als puber had gekozen, als ik ooit zelf een zoontje had gehad.”

Op 21 oktober stuurde ik mijn moeder een bericht voor haar verjaardag. Na een lange stilte kwam er een antwoord terug: “Dank u.”

De kracht van de Roos.


“Nous existons les uns dans les autres et les uns avec les autres.”
Wij bestaan in elkaar en met elkaar.

Van Sara naar Marie Madeleine in beeld

Avant mon départ, j’ai acheté à Paris l’huile essentielle de La Rose de Damas.
Dans la boutique, j’ai senti l’huile.
À cet instant, j’ai ressenti comme un bond, une libération au niveau du diaphragme — et une légère nausée m’a traversée.
La bande que je portais là depuis si longtemps semblait littéralement s’être envolée avec le vent.
La force de la Rose.

À la veille du pèlerinage que Delphine et moi allions entreprendre, de Saintes-Maries-de-la-Mer à La Sainte-Baume, j’ai tiré du Mary Magdalene Oracle de Megan Watterson la carte La grotte aux œufs.
‘Nous existons les uns dans les autres et les uns avec les autres.’

À La Sainte-Baume, au pied de la grotte de Marie-Madeleine, Delphine m’a demandé ce qui était écrit sur un grand panneau, en grandes lettres.
Je l’ai laissée le découvrir elle-même, avec ses propres moyens, pendant que je faisais une halte nécessaire.

Nous avons visité le sanctuaire.
Là, à la source, flottait un pétale de rose rouge.
J’y ai accompli un petit rituel avec Delphine, et nous avons allumé une bougie devant la statue de Marie-Madeleine — assise, tenant une croix entre ses mains.

Quelque chose m’a touchée au cœur, et des larmes ont coulé doucement sur mes joues.
Ensuite, nous avons pris le sentier escarpé qui mène à La grotte aux œufs.

Je me suis sentie poussée à entrer dans la grotte.
En pénétrant dans l’obscurité, sur un sol glissant et descendant, je suis arrivée seule devant un autel.
Peu après, Lou-Anne, qui nous suivait depuis le matin pour sa formation, m’a rejointe — puis trois autres femmes sont entrées à leur tour.

L’une d’elles a expliqué un rituel et m’a invitée à y participer.
Elle m’a demandé si je souhaitais faire une prière et un rituel pour quelqu’un qui en avait besoin.
J’ai alors pensé à ma mère.
Pendant ce moment, la femme a ajouté :
” Il y a encore deux femmes à ta gauche. “
J’ai refait le rituel.
Puis elle a poursuivi :
” Et tu peux aussi en faire un pour cet enfant non-né, auprès de ta mère,”
en montrant le sol.
Ouf… ces mots m’ont traversée profondément.

De nouvelles larmes ont coulé, douces et silencieuses.
Il y a des années, j’avais découvert que j’étais liée à un petit frère jumeau non-né.
Mais je n’avais jamais rien fait avec cette connaissance.

Merci à Grand-mère Lané Saan Moonwalker. Pour cette belle rencontre.

Sur le chemin du retour, avant de reprendre le bus vers Paris, Delphine m’a dit :
“Tu sais, le panneau en bas, près de la grotte de Marie-Madeleine — il parlait d’un chemin, le chemin de la consolation.
Et quand on le suit, on arrive à la grotte basse : un lieu où les femmes et les hommes peuvent se recueillir pour honorer un enfant qui n’a jamais vu la lumière du jour. “

Le chemin de la consolation.
Ces mots m’ont profondément touchée.

J’ai terminé ma saison de pèlerinage par une semaine à Magdala, en Sologne, où j’ai raconté cette histoire à Marie-Sophie, une sœur de 92 ans.
Elle m’a regardée avec douceur et m’a demandé :
“Et ton petit frère, a-t-il un nom ? “
La plus belle question qu’on m’ait jamais posée.

“Non. “
Et quand j’ai laissé cette question descendre en moi, la réponse est venue spontanément :
“Jean-Baptiste. “

Je l’ai remerciée de tout cœur et j’ai ajouté :
“C’était le prénom que j’avais choisi, adolescente, si un jour j’avais eu un fils.”

Le 21 octobre, j’ai envoyé un message à ma mère pour son anniversaire. Après un long silence, une réponse est revenue : “Merci.”

La Force de la Rose.

“Nous existons les uns dans les autres et les uns avec les autres.”

De Sara à Marie Madeleine en image

Volle Maan

Gémenos, na het ontwaken komt de lieve priester me verwittigen dat de wandelwegen, de GR paden vanaf vandaag verboden zijn in gans les Bouches de Rhône ‘Risque d’ incendie’. Daarbij komt nog eens de hevige Mistral erbij aan 75/u de kop opsteken. Ik word genoodzaakt om de asfaltwegen te nemen, een langere weg richting le Plan d’aups.
Op de helft van de weg maak ik toch de keuze om een deel via GR pad af te leggen. Geen zon en wind te bespeuren. De weergoden waren me welgezind tot na de middag en gelukkig kwam ik ook geen enkel gendarme tegen, een boete van 135€ kan ik wel vermijden.

Ik bevind me in een immens bad van rust en stilte. Traag en zeker neem ik afwisselend het pad met af en toe stijle rotsen richting ‘le Pic de Bertagne’ . Een halte… Ik bewonder de prachtige omgeving… een diepe zucht…een gewaarwording, ik voel plots een duidelijke ontspanning in mijn onderbuik, terzelfde tijd voel ik mijn staartbeen hevig reageren. Een stuwende opwaartse-en neerwaartse energie gaat langs mijn ruggengraat. Een aangename, hevige sensatie die ik niet lang kan dragen. Zacht geraakt, tranen vloeien, ik roep en hap naar adem… kanaliseren.

Na een pauze in le Plan d’aups richting Sainte Baume. Aangekomen bij de dominicanen en hotelier Sainte Baume ga ik naar de receptie… “Vous avez réservé madame”. “Je vous est envoyée un mail pour la demande d’être volontaire. Puis reçue un e-mail de retour que en me donnera une réponse, que je n’ai pas reçue. J’attendais la réponse pour oui ou nom réserver”. Ik zie aan de vrouw dat er zich een probleem creëerd. Geen kamer. Ze belt de broeder op die me zou antwoorden.
Een lange man in wit tuniek komt langs meheen, stapt het bureau binnen en sluit de deur. Ik volg mee vanop afstand. Plots gaat de deur open en roepen ze me naar binnen. Hi, ik voel me plots zoveel jaren achteruit, toen ik het bureau van de school Directie binnenstapte.
De broeder spreekt de secretaresse aan, “de toute façon il y a écrit que le bénévolat est que jusque à 33 ans. Et puis si la dame n’a pas reçue de mail elle aurais pas du venir jusque là”.
Oeps, dat is duidelijk.
Ik blijf luisteren. Uiteindelijk is er toch een kamer vrij dankzij een vrouw die een toelating moest geven, een vrouw die verantwoordelijk is voor het kamp ouders/kind die vandaag start. Ik dank de vrouw.
Met of zonder kamer hier, was er een oplossing gekomen. Dit is een van de redenen waarom ik nooit op voorhand kan reserveren. Telkens wanneer ik dit doe loopt iets verkeerd. ‘Vivre l’ instant present’, was een van de 5 dingen die ik me vooropgesteld had vóór mijn eerste pelgrimstocht.

Op de gang panikeerd een vrouw ‘Pierette’. “Mes que me font ils. La chambre n’est même pas n’etoyer”. De vrouw zit met haar handen in haar haren. “Vous inquiète pas madame, je vous aide. Je vais faire la chambre” . Ik kuis mijn kamer en help haar verder de volgende kamers klaar te maken voor de nieuwe gasten.

Naar de grot Sainte Marie-Madeleine. Benieuwd. “Madame la grotte est fermée pour risque d’effondrement. Et vous avez pas le droit de marcher dans le parc… Risque d’incendie”.
Hmm, niet welgekome, geen toegang… ‘wat gebeurt er’, stel ik me de vraag.
Heb ik dan de boodschap niet goed begrepen, deed ik een verkeerde interpretatie. Ik laat los en zie wat de nacht mij zal brengen. Ik wandel op het einde van de tuin en ga even over de omheining. Een stenen beeld staat er met ingebeitelde kalligrafische letters.

‘Du métier à l’ esprit,
Du visible à l’invisible
nous ouvrons à la lente progression
vers le chef-d’œuvre intérieur’

‘Bien heureux celui qui au détour d’ un chemin, recevra la sublime image envolee d’un autre univers, il pourra dire qu’il la vu… ‘

Hmm, dankjewel dat ik deze woorden mocht zien. Ik mijn rebels zijn durfde inzetten om over de omheining te kruipen. Dankjewel aan de persoon die dit werk creëerde en hier neerzette. Dankbaar om de weg en om wat hier gebeurde.

”s Avonds laat maak ik kennis met Myriam en Anna. Bijzonder… twee lieve Italiaanse dames, waarvan Anna een documentaire heeft gemaakt rond de’ Heilige lijn van de Aertsengel Michaël’. We delen elkanders ervaringen in Italië en over deze plaatsen en in ons verhaal komt het uit dat we beiden dezelfde ervaring meegemaakt hebben met de vrouw die de weg ‘Con e Ali a piedi’ hieruit tekende over het leven van Franciscus en de Aertsengel Michael. We waren beiden bezeten door de duivel. Zo kwamen in het verleden vrouwen en mannen op de brandstapel terecht omdat mensen het moeilijk hadden dat er naast de kerkinstantie mensen zijn die ontvangen en hun weg hierin durven te volgen.

Nadien ontmoeten we twee mannen. Ik hoor een man zeggen, morgen gaan we richting… Ik vraag of dit richting Saint Maximin la Sainte Baume is. “Oui”. “J’aimerai y prendre un transport pour allez direction Nîmes. Car à cause des incendie tous les GR, chemin rondonnee sans fermer dans le bouche du Rhône.” “Oui, bien sûr en vous y emmènera”

Gemenos to Sainte Baume

In mijn kamer laat ik het venster open, de frisse lucht, de hevige wind… plots wordt het minder donker buiten. Ik ga door mijn kamervenster hangen. Wat een pracht, wat een wonder.
De volle maan komt te voorschijn achter de rots van de grot Marie Madeleine. Er net onder drie gele lichtjes schijnen. De plaats is bewoond. Het silhouet van een naaldboom verschijnt.

‘L’ Leven, Licht, Liefde
Leven in Liefde
Liefde is Licht
Licht in het Leven
Liefde is Leven