La chambre ‘Tilleul’

La chambre ‘Tilleul’ kreeg een grote schoonmaakbeurt. Niets kon ontsnappen aan de harde borstel, sodakristallen en Azijn…tot in de kleinste hoekjes. Het behang werd verwijderd, geplamuurd, terug behangen, geschilderd… resultaat een frisse aangename kamer.
Toen ik op de 1ste zondag van de advent het behang aan het verwijderen was, kwam woord voor woord… een verhaal/tekst aan het licht. ‘Un poème’

‘Didier mon coeur
Didier bonheur
Didier douceur
Didier mon sein
Didier calin
Didier coquin
Didier Je t’aime je voudrais être endormie près de toi
La tête dans tes cheveux blonds
Tu te réveilleras avec ton sourire coquin.
Tu mettras le lait à chauffer et tu m’apporteras un bol brûlant
Nous irons à vélo, nous descendrons le toboggan.
Nous conquerrons la citadelle.
Tes yeux s’ourriront grands.
Tu me diras: “Maman, tu es la plus jolie des dames avec ta robe rose”.
Je t’emmènerai dans le soleil d’août, je te montrerais le tableau de la Basilique d’Avioth.
Le village avec ses toits rouges et bleus.
Je te conterai le verger, la rivière, le lac, les peintres, les flûtistes, la chaleur et la rayonnance de Sœur Andrée.
Les blagues d’Yvon, les conseils de Marc, les amoureux dans la tente, Christiane endormie sous le soleil, Ismaël enfant d’Égypte, et tous les autres.
Nous attendrons ton père sur le seuil de notre maison.
Je t’embrasserai, tu m’embrasseras, tu essuieras quelque larmes, puis tu t’envoleras comme un grand bonhomme.
Tu iras retrouver les chèvres, Angie, les chats, ton verger, ta chambre rose.
Tu t’en dormiras en rêvant à ta maman.
Mon Amour Bonsoir,

Bonjour ‘

Ik werd zacht geraakt. Ik probeerde de situatie voor ogen te halen. Een blote muur, een balpen, een stille winteravond vóór het slapen gaan, dromend naar morgen… Een mama, een kind…

Ondertussen is de tekst terug verdwenen onder het nieuw behang.. slapend… .

Terwijl ik een broodpudding aan het bakken ben, hoor ik D. op de gitaar spelen ‘La Bohème’, zijn warme stem vulte zachtjes de ruimte en de klanken komen in golfjes richting de keuken. Ik ga in de deuropening staan, leun tegen de muur.

Een openhaard knettert. Pascha ligt languit op zijn rug in de zetel. Nog wat botjes aan, een hoed en het is precies de gelaarsde kat.

Diepe zucht.

Voir, écouter … la beauté… dans les chose simple de la vie. En gratitude

La tornade blanche

Jardin ‘Maison de Partage’

De haan kraait. Ontwaken. Ik trek mijn kleren aan en stap mijn kamerdeur uit richting de keuken. Ik druk een zwart knopje in, een groen licht gaat branden… koffie. Een bizar geluid ontsnapt uit de koffiemachine… De eerste heerlijke aroma druppels vullen de kan. Ondertussen zit ik op een bankje voor de houtkachel, steek het vuur aan en geniet van de dansende vlammen. Buiten wordt het stilletjes aan daglicht, hier en daar zijn nog sterren zichtbaar aan de hemel.

Ik ben hier bijna drie weken en ben nog steeds blij hier te mogen zijn, ook al is het niet altijd evident wanneer je met 10 à 13 bewoners, om nog maar te zwijgen van de vele poteau’s (de steunpilaren in la Maison du partage) die hier over de vloer komen.

Dagelijks delen we de maaltijd. Het huis en de tuin. Lief en leed, en hoewel dit meestal niet in woorden wordt geuit, wel vaak in non-verbaal gedrag en soms kan ik zo de luchtigheid voelen veranderen naar een zwaar beladen energie. Stilte is dan de enige oplossing in het nu-moment om te vermijden dat een discussie hier een loopje neemt. Want heftig kan het hier wel zijn.

Sedert ik hier ben ontferm ik me over de netheid van het huis. De keuken en badkamer kregen al een grondige schrobbeurt en voor ikzelf ben beginnen koken werd eerst alles ontvet, schimmel verwijderd, muren afgewassen, silicone vernieuwd, met een schraapstaal de aangekoekte viezigheid uit de hoeken gehaald…. ‘La tornade blanche’, noemen ze dit hier.
Het is net als tijdens mijn pelgrimstochten. Ik voel me pas aankomen wanneer ik de keuken en badkamer onder handen heb genomen. Een minimum aan basis hygiëne vind ik toch wel belangrijk en niet moeten voortdurend letten waar ik mijn voeding neerleg.

Zeven dagen heeft het geduurt om de rest van de inwoners deels mee te krijgen om het verder netjes te houden en ik maak me geen illusie, hoe het er nu bij ligt zal het niet blijven… of zou hier een mirakel mogelijk zijn…
Mijn dienstbaarheid op deze manier inzetten brengt me een enorme voldoening. Het huis zien veranderen naar een thuis. Het huis voelen veranderen van louter materie en noodoplossing naar warmte en hartelijke inhoud.
Dankbaar om hier te kunnen Zijn/zijn. Dankbaar om wat hier gecreëerd geweest is. Dankbaar om te zien hoe mensen in nood hier terecht kunnen en tijd krijgen om even terug op hun positive te komen.

“Arrête de travailler”, “N’oublie pas de prendre une pose”, “N’en fait pas de trop” “tu veut le faire changer ici”… uitspraken die ik regelmatig te horen krijg. Wel lief dat ze zich bekommeren. Dit zegt helaas meer over hen dan over mezelf.
Het is voor mij eerder als pelgrimeren. In beweging zijn zonder haast, rustig verder doen op mijn eigen tempo, zonder rush. Meditatief bezig zijn en er plezier aan beleven.

Het is net als de roos van de Kleine Prins, “c’est le temps que tu a perdu pour ta rose, qui fait ta rose si importante”, deze zin is sedert gisteren voortdurend aanwezig tijdens mijn bezigheden. Liefde steken in alles waar je mee bezig bent en vastneemt.


Wel belangrijk is het evenwicht behouden tussen mezelf en de ander, en daar ga ik zeer zorgvuldig mee om. Achter mijn hulp aanbieden zit geen verwachting of tegenprestatie… Van harte ben ik ‘la tornade blanche’… een nieuwtje op mijn lijst na ‘la pierre blanche’ en de ‘witte raaf’.

Wordt vervolgd…

Pasha le chat dans la Maison de Partage