Christus

Posted on by

img_20180906_1940452656204035770803637.jpg

De zon brengt een bijzonder warme gloed over het landschap. Na een ochtendgebed delen twee mensen open hun gevoelens en danken me ivm gisterenavond. Beiden werden geraakt door mijn delen, inzicht, oprechtheid en eenvoud van dingen te zien. Het is fijn te mogen voelen en zien dat mijn levenservaring zonder ik het zelf wil, iets bijbrengt aan anderen, gewoon door te Zijn. Ik dank hen op hun beurt voor hun delen. Hoewel de wederzijdse dankbaarheid oprecht vanuit het hart komt, toch is er een stukje in mij die het moeilijk heeft om, te ontvangen… of is het nog iets anders. Wat ik deelde was niet speciaals en was, is voor mij zo een vanzelfsprekende intermenselijke communicatie. Ik wordt daar zelfs wat rood en beschaamd van wanneer men dank je zegt hiervoor.
We geven elkander een innige verbonden knuffel.img_20180906_2302516817110320371709119.jpg

img_20180906_2303145461782950962870799.jpg

Ik ben nu reeds bijna vier maand in Italië, het land waar de Rooms-katholieke kerk zijn thuiszetel heeft. Hoe langer ik hier ben hoe meer ik bevestiging krijg op wat ik als puber mocht aanvoelen. Er gebeuren hier zoveel contradictorische handelingen binnen de vier muren van de kerk, dat het werkelijk haaks staat ten opzichte van de waarden waarvoor Christus stond en staat en die zij vertegenwoordigen. Het voelt aan alsof Italië wel dertig jaar achterkomt. En natuurlijk scheer Ik niet allen over dezelfde kam, want ik heb gelukkige nog warme en hartelijke broeders en zusters mogen ontmoeten op mijn weg die deze wel beleven.img_20180906_2303596914615308376396029.jpg

Er is ook een beweging van zusters en broeders die niet wensen mee te gaan in de instantie ‘kerk’… Gelukkig en ik hoop met hen mee dat deze groei groter zal worden. Echter de broeders en zusters die voor mij de waarden van Christus beleven zijn meer te vinden buiten de muren van de kerk-instantie daar waar het leven zich afspeelt zonder de vier muren van afscherming en deze zijn in volle groei en overal.
En ik hoop dat we hiermee de vele muren van verschillende groepen kunnen neerhalen en we naast en met elkaar kunnen gaan staan zonder hoge muren en grenzen en zonder nieuwe op te bouwen.

En plaatsen zoals Pieve di Romena, Abbazia di San Magno in Fondo versterken alleen maar deze de essentie van deze waarden door op hun manier in openheid met respect deze terug in het leven brengen. Zelf hoop ik en ja… voor de eerste keer in mijn leven durf ik te zeggen… Ik hoop zoiets gelijkaardig te mogen neerzetten bij mijn thuiskomst. Ik ga er alvast voor.

Ik verlaat de fraterniteit, neem afscheid… geen vaarwel. Nadien volgt een vreugdevol, liefdevolle dag in contact met mens en natuur.
Geniet ik van de buizerd die me… Jaja de weg wijst…

 

Ponte d’Arbia

Posted on by

 

Siena
Ponte d’Arbia
Ponte d’arbia

Zes uur ik verlaat Sienna via de immense stadspoorten in neerwaartse richting. De grootstad slaapt nog. De afvalgeur van de ophaalwagen vergezeld me een paar meter.

Tien kilometer – lees een halve dag – stappen is noodzakelijk om beton, hacienda, asfalt, industrie achter me te laten.
Voor ik een looiend landschap met grassen en tarwe in stap komt een auto aangereden.
Een hoogbejaarde vrouw, vermoedelijk klein van gestalte en wat doorgezakt in de zetel. Ze steekt haar hand op. Een grote glimlach, wat ontbrekende tanden. Een hand waarvan de vingers afwisselend zich strekken en terug de handpalm raken… Een teken van goede dag. Het raakt me. Een gebaar van amper enkele seconden. Een waardevol contact.

Mijn mama… via messenger… een verhaaltje… het eindigt met ‘voilà ik heb een beetje in je plaats geschreven’ Ze brengt me aan het lachen en het doet me terug denken aan de momenten wanneer ik als kind kwaad was en niet wilde toegeven. Dan zei mijn mama altijd ‘fait risette à maman’. Dan kwam ze gewoon voor mij en de manier waarop ze het zei daarmee kreeg ze me altijd aan het lachen.

Pas na vijftien kilometer mag ik het gras en de aarde eindelijk terug onder mijn voeten voelen op een oneffen pad. Genieten van de stilte die natuur met zich meebrengt. Zalig!
Vlinders fladderen om me heen. Voetsporen van everzwijnen. Korenbloem. Een veld van zonnebloemen. Het gekraak van een haan.
Rond de middag kom ik aan in Ponte D’arbia. Ik breng de namiddag door op terras met Pascal en Laurent.

’s Avonds maak ik een piperade klaar en een heerlijke tomatensalade voor Pascal en mezelf.

 

 

 

 

 

 

 

Tuscany

Posted on by

Vier dagen reeds in Toscanië…gisteren was de eerste dag dat ik het landschap wat kon appreciëren. Een waw gevoel heb ik hier niet. De momenten waar ik het meest ervan kan genieten is ’s morgens vroeg rond zes uur, dan schijnt de zon nog niet hard, nadien is alles platgebrand.
De natuur waar ik het meest van hou is deze van de bossen, puur, waar de mens er zo weinig mogelijk zijn hand in plaatste. Iets wat ik niet terug vind in het Toscaans landschap, integendeel. Het is voor mij eerder net een levend schilderij.

Langs de weg midden de velden komt een man aangewandeld. Hij vraagt me iets in het Italiaans, waarop ik niet op kan antwoorden. Uiteindelijk begreep ik dat hij vroeg waar ik was begonnen, “Lucca-Siena?” “No-no… België-Roma.” Het dringt niet onmiddellijk tot hen door… tot… “och, België-Roma”!, zegt hij verwonderd. Hij haalt er zijn camera bij “photo, Selfie”. Voilà, vereeuwigd in Italië.

Het aankomen in toeristische steden vind ik geen pretje. De oude burchten, steden, dorpen met hun ruwe stenen zijn gevuld met souvenirwinkels of kledingszaken. Door al dit gaat de uitstraling van de pittoreske dorpen verloren. Als pelgrim op stap ontdoe je van al wat souvenir, kleren, onnuttige zaken. Het heeft ook geen enkele diepe waarde aan je weg, of toch, je doen aanvoelen en bewust laten worden wat je fundamentele waarden zijn in het leven. En dat je daarvoor geen materie voor nodig hebt.
Wat ik wel niet heb kunnen laten is… een ijsje van de zogenaamde beste ijs van de wereld in San Gimignano. Ik heb ze dan ook allebei uitgetest en bij de beste er nog eens een dubbele gegeten ‘Santé mama’ thx voor de tip 😉

Ik kan me wel voorstellen dat je, wanneer je hier op vakantie komt, komt ontvreemden, dat het in de smaakt valt.
In San Gimignano is het de tweede keer dat ik zou moeten betalen om een kerk binnen te gaan. Heel bizar en vreemd voor Italië, zelfs een pelgrim dient te betalen. Als je dan vraagt of je ook moet betalen om te bidden (lees in stilte mediteren 😊) dan kan je binnen, wel onder escorte en controleert men je om de haverklap.

Omwenteling

Posted on by

Zes uur… de zon komt de kamer binnen. Ik pak mijn rugzak in. De geur van koffie… een lange houten tafel met banken. Een openhaard. Een ontbijt in compagnie met een jonge Italiaan uit het noorden. Pascal en Laurent (de Franse pelgrims) staan klaar om te vertrekken. Buen Camino. Een half uur later volg ik hen.

Ik voel me in een totaal andere energie. Fris, nieuw, luchtig alsof ik me volledig heb ontdaan van de laag die de laatste voorbije twee dagen rond mij was.
Het stappen verloopt vlot. Hoewel de asfalt nog voortdurend aanwezig is, zijn gelukkig de wagens minder geworden.

In de verte links voor mij… Pascal en Laurent… Na een vijftien minuten ben ik bij hen… Pascal heeft problemen aan zijn scheenbeen. In het eerst volgend dorp wacht ik hen op. Een bar. Mijn handen komen naar elkaar, vingers gestrekt… De ene hand haaks op de ander maak ik de beweging ‘time-out’. Een ‘ja’ geknik.
“Tu veut que je te mais de la pommade ? “, vraag ik Pascal. Hij knikt. Ik wrijf zijn scheenbeen in met Traumeel… In de hoop voor hem dat het mag helpen.

In dezelfde straat spreekt een man ons aan. Het pelgrimshuis van het dorp Valpromaro. Een uitnodiging volgt. Een weldoende verwelkoming op de weg. Een pelgrimshuis ‘dans ‘l’ esprit du chemin’ en niet enkel het huis, ook de hospitalièro’s. Blij van hen hier te mogen ontmoeten, na Vercelli zijn zij de tweede op de Via Francigena die ik ontmoet tot nu toe.
Tot tweemaal toe komen er signalen ivm rust en tendinitis. Ik kijk Pascal aan en stel me de vraag wat hij met de boodschappen zal doen. Zou hij er zich bewust van zijn? Zou hij ze gehoord hebben! Benieuwd.
Na deze deugddoende halte en gelijkgestemden te mogen ontmoeten, stappen we verder.

Ik neem mijn eigen ritme aan en laat Pascal en Laurent achter me, richting Lucca.
Ik voel me bruisen van energie en creativiteit. Vreugde stroomt door mijn lichaam. Een gevoel van ‘un nouveau élan’. Een duidelijk zichtbare weg, ‘Ik ben er klaar voor…’ Verschillende boodschappen komen naar me toe en mag ik ontvangen.
Een omwenteling… wordt vervolgd.

Chiesa die San Michel

Piazza Anfiteatro

Asfalt

Posted on by

Bijna vijf kilometer zijn noodzakelijk om de buurt van Massa te verlaten via drukke en gevaarlijke autowegen. Een ware uitdaging om bij mezelf te blijven en geen aandacht te schenken aan het massa geluid, stank van de wagens en deze te trotseren in rust.

Via de drukte van het Carrara gebied met de talrijke vrachtwagens gevuld met marmer… langs steenbedrijven… Niet echt een dag waar ik veel kan overschrijven of vertellen. Een dag waar contact met mensen minimaal is.
Zelf heb ik het gevoel in een nulzone te zijn, tussen oud en nieuw, alsof zich iets nieuws aan het voorbereiden is. Het is.

Het binnenwandelen van Pietrasanta is een grote welkom….De rust van een autovrij plein. Een plaats waar ik iets verfrissend kan drinken. De vele kunstwerken van Manolo Valdés, een Valenciaanse artiest (dankjewel Annick voor de tip) . Op een terras val ik voor een half uur in slaap.
De nacht breng ik door in Cammaiore in een oude abdij die nu aan de gemeente toebehoord. Ik mag er terug de twee Franse pelgrims ontmoeten. Samen op boodschappen, samen eten.

Ik heb vandaag de beslissing genomen de Via Francigena af te werken, eerst naar Rome voor ik naar Assisi wandel. Zo zal ik de drukte van het komende toerisme vermijden, de vele asfalt en de lange weg langs badsteden onderbreken met de bergen. Dus… Hop naar Rome

Camaiore