Zes uur… de zon komt de kamer binnen. Ik pak mijn rugzak in. De geur van koffie… een lange houten tafel met banken. Een openhaard. Een ontbijt in compagnie met een jonge Italiaan uit het noorden. Pascal en Laurent (de Franse pelgrims) staan klaar om te vertrekken. Buen Camino. Een half uur later volg ik hen.

Ik voel me in een totaal andere energie. Fris, nieuw, luchtig alsof ik me volledig heb ontdaan van de laag die de laatste voorbije twee dagen rond mij was.
Het stappen verloopt vlot. Hoewel de asfalt nog voortdurend aanwezig is, zijn gelukkig de wagens minder geworden.

In de verte links voor mij… Pascal en Laurent… Na een vijftien minuten ben ik bij hen… Pascal heeft problemen aan zijn scheenbeen. In het eerst volgend dorp wacht ik hen op. Een bar. Mijn handen komen naar elkaar, vingers gestrekt… De ene hand haaks op de ander maak ik de beweging ‘time-out’. Een ‘ja’ geknik.
“Tu veut que je te mais de la pommade ? “, vraag ik Pascal. Hij knikt. Ik wrijf zijn scheenbeen in met Traumeel… In de hoop voor hem dat het mag helpen.

In dezelfde straat spreekt een man ons aan. Het pelgrimshuis van het dorp Valpromaro. Een uitnodiging volgt. Een weldoende verwelkoming op de weg. Een pelgrimshuis ‘dans ‘l’ esprit du chemin’ en niet enkel het huis, ook de hospitalièro’s. Blij van hen hier te mogen ontmoeten, na Vercelli zijn zij de tweede op de Via Francigena die ik ontmoet tot nu toe.
Tot tweemaal toe komen er signalen ivm rust en tendinitis. Ik kijk Pascal aan en stel me de vraag wat hij met de boodschappen zal doen. Zou hij er zich bewust van zijn? Zou hij ze gehoord hebben! Benieuwd.
Na deze deugddoende halte en gelijkgestemden te mogen ontmoeten, stappen we verder.

Ik neem mijn eigen ritme aan en laat Pascal en Laurent achter me, richting Lucca.
Ik voel me bruisen van energie en creativiteit. Vreugde stroomt door mijn lichaam. Een gevoel van ‘un nouveau élan’. Een duidelijk zichtbare weg, ‘Ik ben er klaar voor…’ Verschillende boodschappen komen naar me toe en mag ik ontvangen.
Een omwenteling… wordt vervolgd.