De zon brengt een bijzonder warme gloed over het landschap. Na een ochtendgebed delen twee mensen open hun gevoelens en danken me ivm gisterenavond. Beiden werden geraakt door mijn delen, inzicht, oprechtheid en eenvoud van dingen te zien. Het is fijn te mogen voelen en zien dat mijn levenservaring zonder ik het zelf wil, iets bijbrengt aan anderen, gewoon door te Zijn. Ik dank hen op hun beurt voor hun delen. Hoewel de wederzijdse dankbaarheid oprecht vanuit het hart komt, toch is er een stukje in mij die het moeilijk heeft om, te ontvangen… of is het nog iets anders. Wat ik deelde was niet speciaals en was, is voor mij zo een vanzelfsprekende intermenselijke communicatie. Ik wordt daar zelfs wat rood en beschaamd van wanneer men dank je zegt hiervoor.
We geven elkander een innige verbonden knuffel.

Ik ben nu reeds bijna vier maand in Italië, het land waar de Rooms-katholieke kerk zijn thuiszetel heeft. Hoe langer ik hier ben hoe meer ik bevestiging krijg op wat ik als puber mocht aanvoelen. Er gebeuren hier zoveel contradictorische handelingen binnen de vier muren van de kerk, dat het werkelijk haaks staat ten opzichte van de waarden waarvoor Christus stond en staat en die zij vertegenwoordigen. Het voelt aan alsof Italië wel dertig jaar achterkomt. En natuurlijk scheer Ik niet allen over dezelfde kam, want ik heb gelukkige nog warme en hartelijke broeders en zusters mogen ontmoeten op mijn weg die deze wel beleven.

Er is ook een beweging van zusters en broeders die niet wensen mee te gaan in de instantie ‘kerk’… Gelukkig en ik hoop met hen mee dat deze groei groter zal worden. Echter de broeders en zusters die voor mij de waarden van Christus beleven zijn meer te vinden buiten de muren van de kerk-instantie daar waar het leven zich afspeelt zonder de vier muren van afscherming en deze zijn in volle groei en overal.
En ik hoop dat we hiermee de vele muren van verschillende groepen kunnen neerhalen en we naast en met elkaar kunnen gaan staan zonder hoge muren en grenzen en zonder nieuwe op te bouwen.

En plaatsen zoals Pieve di Romena, Abbazia di San Magno in Fondo versterken alleen maar deze de essentie van deze waarden door op hun manier in openheid met respect deze terug in het leven brengen. Zelf hoop ik en ja… voor de eerste keer in mijn leven durf ik te zeggen… Ik hoop zoiets gelijkaardig te mogen neerzetten bij mijn thuiskomst. Ik ga er alvast voor.

Ik verlaat de fraterniteit, neem afscheid… geen vaarwel. Nadien volgt een vreugdevol, liefdevolle dag in contact met mens en natuur.
Geniet ik van de buizerd die me… Jaja de weg wijst…