Bonneval-Chateaudun

Ik klop aan de slaapkamer deur van mijn gastheer – Nicolas, 19 jaar en samen met zijn drie vrienden verblijft hij een paar dagen in het huis van zijn grootmoeder. Het was schattig te zien hoe hij gisterenavond in een snelheid alles wat rondslingerde opruimde. Jaja, als de kat van huis is, dansen de muizen op tafel. – geen antwoord, ik laat hen in hun diepe slaap. Op de grond voor de deur leg ik een dankwoord.

In het dorp maak ik kennis met de vriendelijke ‘fromagère’. Un ‘tomme de Chèvre’ zal niet ontbreken in mijn rugzak. Op straat vraagt een vrouw centen aan passanten. Het is duidelijk te zien dat de vrouw een psychisch probleem heeft. Onbeleefd reageren mensen naar haar. Mijn buurvrouw op terras, ‘lui donne pas d’argent elle est pas bien dans sa tête. Ils ne devrais pas laiser c’est gents dehors’. Ongeloofwaardig en verbouwereerd door haar uitspraak kijk ik haar aan. Anno 2017. 

De zon staat hoog. De krekels zijn hoorbaar. De vele velden hebben hun vruchten al afgegeven, -hopelijk voor de bewoners beter dan vorig jaar. Want voor de omgeving is het hier een ramp geweest. Van ongeveer 40 granen naar 4 en een groot deel van de velden die niet groeide tot een volwassen plant – de geur van gedroogt gras. De aarde. Zomerbloeiers. Een geur komt mijn neusvleugels strelen. Herkenning. Het doet me denken aan mijn eerste liefje. Dat ene kleine plaatsje waar ik mijn neus kon inleggen, mijn ogen sluiten en genieten van wat puur was. Zoals een pasgeborene zich kan nestelen bij de geur van de huid van de moeder. Wat fijn dit te mogen ervaren zonder dat er een of ander gemis is. 

Mijn avond eindig ik op camping waar Stéphane, Aron en Guilhermo me uitnodigen voor een reuze maaltijd. Een barbecue en mij de schuur aanbieden om te overnachten.

Oh ja juist, ben ik vergeten zeggen. Voor wie me niet volgt op instagram of Fb. Ik reis deze keer niet alleen. 

Chartres – Mignieres

Een onbegrijpelijke taal weerklinkt in de kamer. Mijn buurvrouw Claire – met wie ik een kamer deel – brabbelt luidop een mantra. Na een dip-dagje van gisteren kreeg ze terug de moed om te mediteren. Met wat lichte regen verlaat ik de jeugdherberg. Al heel snel wandel ik tussen open velden met af en toe een dorp erin. In elk dorp hoop ik op een potje koffie. Helaas.

Mijn hoofd is vol/leeg. Mijn lichaam voelt stram. Mijn onderrug, voorvoet en schouder hebben het zwaar te verduren. Het is zoeken naar een voortdurend evenwicht met de nieuwe rugzak. Het is wennen.

Mijn luxe leven komt af en toe aankloppen. Een boosdoener die me al heel snel zou doen kiezen voor het gemak.

Ik stap verder. De gekleurde luiken en partijen veldbloemen vormen een fel contrast tegenover de dreigende lucht. De krekels zingen hun lied. De zwaluwen scheren over het water. Ik ontmoet er de moerascypres. In het Frans noemt hij, cyprès-chauve omdat hij zijn naalden verliest. Zijn wortels groeien boven de grond – luchtwortels – waardoor hij in vochtige gebieden kan vertoeven. Deze wortels zou men pneumatoforen noemen. Bijzonder.

In de vroege vooravond stop ik in Mignières en stap het gemeentehuis binnen. Na een paar telefoontjes door de gemeenteambtenaar krijg ik een bed aangeboden in een boerderij, bij een hoogbejaard, jong uitziend koppel. Mijn benen en voeten zijn gelukkig. De plattegrond brengt mijn lichaam en geest in ontspanning.

Kathedraal van Chartres – turonensis