Bonneval-Chateaudun

Ik klop aan de slaapkamer deur van mijn gastheer – Nicolas, 19 jaar en samen met zijn drie vrienden verblijft hij een paar dagen in het huis van zijn grootmoeder. Het was schattig te zien hoe hij gisterenavond in een snelheid alles wat rondslingerde opruimde. Jaja, als de kat van huis is, dansen de muizen op tafel. – geen antwoord, ik laat hen in hun diepe slaap. Op de grond voor de deur leg ik een dankwoord.

In het dorp maak ik kennis met de vriendelijke ‘fromagère’. Un ‘tomme de Chèvre’ zal niet ontbreken in mijn rugzak. Op straat vraagt een vrouw centen aan passanten. Het is duidelijk te zien dat de vrouw een psychisch probleem heeft. Onbeleefd reageren mensen naar haar. Mijn buurvrouw op terras, ‘lui donne pas d’argent elle est pas bien dans sa tête. Ils ne devrais pas laiser c’est gents dehors’. Ongeloofwaardig en verbouwereerd kijk ik haar aan. Anno 2017. 

De zon staat hoog. De krekels zijn hoorbaar. De vele velden hebben hun vruchten al afgegeven, -hopelijk voor de bewoners beter dan vorig jaar. Want voor de omgeving is het hier een ramp geweest. Van ongeveer 40 granen naar 4 en een groot deel van de velden die niet groeide tot een volwassen plant – de geur van gedroogt gras. De aarde. Zomerbloeiers. Ik ontsmet even mijn handen. Een geur komt mijn neusvleugels strelen. Herkenning. Het doet me denken aan mijn eerste liefje. Dat ene kleine plaatsje waar ik mijn neus kon inleggen, mijn ogen sluiten en genieten van wat puur was. Zoals een pasgeborene zich kan nestelen bij de geur van de huid van de moeder. Wat fijn dit te mogen ervaren zonder dat er een of ander gemis is. 

Mijn avond eindig ik op camping waar Stéphane, Aron en Guilhermo me uitnodigen voor een reuze maaltijd. Een barbecue en mij de schuur aanbieden om te overnachten.

Oh ja juist, ben ik vergeten zeggen. Voor wie me niet volgt op instagram of Fb. Ik reis deze keer niet alleen.