Al meer dan twee weken kon ik in Avioth een spektakel waarnemen. Talrijke kraanvogels komen terug. Telkens groeperen ze in massa boven hoge repaire punten. Het fort in Montmedy, de Basiliek van Avioth. Toen ik ze hoorde voelde ik een grote vreugde me vullen en zei ik ‘ja, het wordt tijd.’ en voelde dat ik me begon innerlijk klaar te maken. Vrij als een vogel in de lucht…. met mijn benen op moeder aarde.
De voorbije weken in ‘Centre de Partage’ waren intens. Ik werd gewaar dat ik stilletjes aan mijn inwendige ‘zon’ kwijt geraakte door de gebeurtenissen die rond mij gebeurden. Ik werd soms wakker al huilend en dit… amai, was lang geleden. Ik zag er soms tegenop om de gesprekken aan te horen aan de ontbijttafel. De driehoek redder, drama en slachtoffer waren voortdurend ergens wel sluimerend aanwezig in en rond het huis en ik moest me hier zelf voor behoeden om er niet in meegezogen te worden.
In een gesprek met G. deelde ze me, “mais justement tu est la peut-être bien pour amener autre chose, faire le changement, peut être que c’est cela ce que tu dois faire.” “Hmm, je reconnais ce que vous dites. Et j’ai longtemps u cette pensée. Cela m’a coûter beaucoup d’énergie. Épuiser…. Je dois, nous devons… il n’y a que une chose que je dois faire et c’est prendre soins de moi même, c’est brillé et vivre avec une paix intérieur. Et ce n’est pas en restant ici, en ce moment que ce serais possible pour moi. “
Op een nacht had ik een duidelijke droom met drie soorten dieren, twee herten, één hond en de twee cobra’s… De symboliek kon ik niet links laten liggen. Samen met de kraanvogels, de zon, de bijna volle maan was het meer dan tijd om alles bijeen te nemen en mijn weg verder te zetten in het ‘Licht’, verder te groeien en in Liefde te blijven, onvoorwaardelijk.
En zoals gisteren een kleine meid van drie jaar zo zacht en lieflijk tegen me zei, “tante Mien haar huisje is in haar hartje.” Toen ik het hoorde draaide er in mijn hoofd…’hmm, klopt dit nu wat mijn oren hebben gehoord…’ Toen ik de bevestiging kreeg. begon ik te lachen en wenen van vreugde. Dankjewel lieve Lena.
De klapdeur van de gang naar de keuken gaat open. V. komt te voorschijn met een enorme valies. In de valies grote conserven blikken van 1 kg, een deken en wat kleren. En zo zijn er nog… een boodschappentas op wieltjes, en nog één, en nog één … Met grote ogen en een mond vol tanden kijk ik haar aan en ben verbaasd wat ze allemaal meesleurt. Ik stelde haar verschijdene keren voor om haar te helpen. Ze weigert alle hulp van gelijk wie. Hoe ze met haar kleine gestalte, het allemaal voor elkaar krijgt. Pff, mijn pet af.
Alle bagage wordt nauwkeurig bevestigd op haar driewieler met haken en elastieken. Wanneer ze een elastiek niet op haar plaats krijgt gaat ze zo in kwaadheid dat het haar een enorme kracht geeft en ze in een mum van tijd de elastiek kan bevestigen. Haar kwaadheid en vloekwoorden zijn zo diep verankerd, dat ze niet voor herhaling vatbaar zijn en zie ook dat dit de drijfveer is van haar overleving. Wat is daar allemaal vanbinnen aanwezig!
V. woont op straat en heeft geen nationaliteit. Ze baant zich al jaren een weg tussen opvangcentra en de mallemolen aan rechten en wetten van justitie en dienstencentra, dit werkt natuurlijk als een vicieuze cirkel bij haar. Ergens niet binnen geraken zorgt ervoor dat er nog meer achterdocht en kwaadheid ontstaat. Ik help haar bij het duwen van haar kar, wat me bijna niet lukt. Wanneer de taxi aankomt vraag ik haar, “On se fait un câlin ?”. “C’est qoui ça”, vraagt ze me terug. Ik leg het haar uit. Zonder enige twijfel aanvaarde ze een knuffel. Terwijl ik haar vastneem is V. er niet, haar ganse zijn is in de verhuis en bij haar enige materie die ze aandachtig in het oog heeft. Terwijl de taxichauffeur haar helpt, draai ik me om en ga terug naar binnen. Tranen vloeien over mijn wangen.
Ik maak de kamer van V. klaar voor À. die straks aankomt. Alles van het bed, kamer verluchten, stofzuigen, dweilen… Op het bed leg ik nieuwe lakens in een rolletje gedraaid. Dekens mooi gevouwen. Wat etherische oliën. Klaar is kees. De kamer kuisen deed me deugd, het is als een zacht afronden van V.
Een vrouw komt met pak en zak binnen. “Bonjour, vous êtes À.? Bienvenue. Je vient juste de finir votre chambre, elle est toute propre, elle est libre et toute à vous. C’est la chambre Bouleau”, deel ik haar vreugdevol mee. “À non, je ne vais pas dans cette chambre. Il y on est pas question je n’entre pas dans cette chambre. J’y étais et j’ai u plein de piqûres de punece de lit. J’ai réservé la chambre Érable. Je refuse”, hoor ik op een veeleisende en agressieve manier. “Je vous comprends les punece de lit ce n’est pas agréable. Vous inquiétez pas, ils y en a plus. La chambre à étais passer aux peigne fin.”, terwijl ik haar probeer gerust te stellen en uitleg hoe. “Non, j’ ai demander l’érable”, roept ze nogmaals. Ik laat los en verwijs haar verder naar de ‘poteau du jour’. Ze neemt de telefoon, belt een poteau op, “… elle veut que…”. Oeps, ik voel het wat borrelen in me, hey dacht ik in mezelf ik heb niets gewild. Op zijn beurt aprecieerde hij het niet om gestoord te worden…
Aiai, een potje nat.
Twee dagen heeft dit diep in me kleren gehangen. Ik voelde mijn energie dalen. Op een morgen ontwaakte ik zelfs in tranen, en dat, dat zit niet goed. Maar van waar kwam de onvrede in mezelf. Wat haalde me naar beneden. Toen ik gisteren een dag vrijaf had genomen om heen en terug Avioth–Montmedy te wandelen, om er even tussenuit te gaan en alles vanop een afstand te bekijken, barste ik in tranen uit. Het werd me duidelijk. Ik zag de benaderingen van anderen naar me toe, hoe ze agressief reageerden ook al kon ik zien van waar hun reactie kwam. Ik hoorde ‘elle veut’, terwijl dit niet van mij was. Ik was gefocust op de pijn die ik voelde en dat haalde me naar beneden. Wat ik hierdoor niet zag was dat er ergens een verwachting zat van me, de verwachting dat de ander blij zou zijn, het een fijne verwelkoming zou vinden. Wat niet was. En daar kwam mijn onvrede van. Niet van de ander, wel van mijn eigen verwachting. Mijn verwachting dat mensen liefdevol zijn, en nog meer ja ik verdien een liefdevolle benadering. Voor minder ga ik niet meer.
De laatste dagen ben ik hier blijven bij stilstaan. De nachten brengen raad, heb ik vaak horen zeggen. Iedere avond wanneer ik in mijn bed lig vraag ik hulp en een klare kijk via mijn dromen en verwelkom ik. Nooit gedacht dat ik dit ooit zou doen. Ik heb er veel baat bij en brengt steun. Iedere nacht heb ik duidelijke dromen, wat ik voordien nooit had behalve nachtmerries, dit is heel lang geleden. De dromen brengen me raad. Op een vroege morgen toen ik terug nog wat wou insoezen, deed ik hetzelfde. Wat toen kwam was heel intens. Een verandering in mijn lijf, als een stevige energie die mijn lichaam vulde. Ik voelde angst en kon mezelf overtuigen om in vertrouwen te blijven, gewaar te worden en te ondergaan. Het was bijna dat ik naar mijn eigen lichaam binnenin kon kijken. Vanaf mijn kruin voelde ik een beweging die neerdaalde tot in mijn staartbeen die pulseerde in mijn bed. Het was even heftig – door de angst–, nadien vond ik het best ok. Ik moest even door het vervelende.
Het is tijd om op te staan en binnenkort verder mijn weg te wandelen. Mijn tijd zit er hier op en ook al willen ze me hier niet weg, het is voor mij belangrijk dat er evenwicht is in het delen en ontvangen. Ik mis hier gedeelde vreugde, hartelijkheid, warmte en veiligheid in het huis.
In synchroniciteit brengt FB me een herinnering. Een tekst die ik vorig jaar schreef op mijn FB pagina. Zo passend in het NU moment. Dat mijn eigen tekst me steun zou brengen, . hmm, nooit gedacht dat mijn eigen woorden me zou raken.
~
Ik zit hier op de boord van mijn bed, uitkijkend naar de natuur. Gisteren kwam agressie naar me toe voor de 2de keer in een maand, deze keer was deze fysiek. Het geweld kwam goed binnen en vanuit het niets. Het deed me terug keren naar de agressie in mijn jeugd en hoe ik er zelf mee om ben gegaan. Hoe je van een hartgedragen persoon – wat we in wezen allemaal zijn – naar afscherming en overleving gaan door je eigen hart deels of volledig af te sluiten, naar de keuze terug het hart te openen en niet meer willen en kunnen sluiten. Maar dan ben je toch broos en kwetsbaar hoor ik zeggen. Ja, in zekere zin wel omdat je dan terug kan gewaarworden wat je als kind hebt ervaren die eerste keer wanneer agressie naar je toe kwam… nl angst. En dan sta je daar als volwassen met een kenbaar onaangename gewaarwording. Als volwassen heb ik de keus om ofwel zoals het kleine meisje toen gedaan heeft, is zich te gaan beschermen door zich af te sluiten… of… de keuze te maken – om wat toen mijn klein meisje niet kon, omdat ze broos was – is vandaag met een openhart blijven staan met de angst. Waarvan ik overtuigd ben dat deze zal verdwijnen door Liefde.
Ik wens jullie allen Liefde
Dan denk ik terug aan mijn Roos die ik mocht ontvangen in de nazomer.
‘Om in Liefde te Zijn met jezelf en de andere is het belangrijk om op je eigen te bestaan, zorg te dragen voor eigen ruimte zodat je op je eigen unieke manier de weg gaat volgen en te gaan schitteren in jezelf en met de ander, zonder jezelf te verliezen of verstrengeld te geraken.’
Vier uur in de morgen… Klaar wakker. Nieuwe maan. Duidelijkheden over een huiselijke situaties komen de één na de ander naar me toe… een klare geest…
Terug in Avioth. Hoewel er wat tweestrijd aanwezig was om te komen, kon ik niet anders dan in vertrouwen, de duw in mijn rug te volgen.
Toen ik hier voor de eerste keer kwam, ondertussen 4 maand geleden, waren me een paar dingen opgevallen. Een man, D. leek op 2 druppels water op mijn jongste broer. Op een zondag namiddag stond D. achter me te telefoneren – het was net de stem van mijn vader – toen ik hoorde dat hij belde met zijn zoon, genaamd naar de naam van mijn jongste broer, hmmm, vond ik het best frappant.
Iets kwam de kop opsteken. Zo gaat dit in het leven, ook al is er geen contact met de een of de ander. Vroeg of laat komt de spiegel ergens wel tevoorschijn om je nog even te laten zien of je gegroeid bent of niet. Dat ook mijn vader hier in vermengd zit, is niet vreemd en kan ik al heel snel de link leggen naar mijn vorige pelgrimstocht en het terug vinden van mijn tante, (vaders zus) na meer dan 30 jaar niet te hebben mogen zien. Een herhaling had zich voorgedaan. Broer versus zus. Met als thema grensoverschrijdend gedrag, manipulatie, chantage.. angst. En moeder versus zoon/dochter. Met als thema ongeloof, eigenbelang, wegduwen.
Lap, het zat onmiddellijk recht in de roos en dit al op de tweede dag. Niet enkel was er de spiegel vader/zoon, een nieuwe vrouw is aanwezig V, die mij de moeder spiegeld. Een levende familie opstelling. Boeiend.
Even kwam angst om de hoek. Toen D. me zei op een bepaalde toonhoogte “Jasmine, tu le sait, hein.”, na dat ik als medebewoonster V. had gevraagd om haar slaapzak in haar kamer te plaatsen – in het huis wonen is niet te vergelijken met het huren van één van de cabanes, daar zit je privé. Hier wordt je soms met verschillende problematieken geconfronteerd: verslaving, mensen zonder papieren, mensen die heel zwaar gekwetst geweest zijn in het verleden, incest, pooiers…. Er zijn duidelijke afspraken in het huis en er word gevraagd naar co-verantwoordelijkheid – “Je sais qoui ?”, antwoord ik terug. Zijn zin kwam out of the blues. “Jasmine, attention, hein”, met wenkbrauwen naar boven getrokken en een fronsend voorhoofd en een wat schuin draaiend hoofd. Het was duidelijk dat mijn vragen niet welgekome waren. “Attention, à qoui ?” Waw, wat een verandering die voelbaar was bij mezelf. Ik bleef staan. Recht en krachtig, zonder angst, zonder weerstand. D. kreeg geen verdere voeding, redder zijn van V. werd overbodig en vertrok. En zelf van binnen voelde ik een bevrijding en door in mijn eigen verantwoordelijkheid te gaan staan, te vertrouwen kreeg angst en bedreiging geen verdere kans.
Ook V. brengt me spiegels. Op een avond zie ik V. naar le ‘Fruitier’ gaan en komt terug met een ijsje. Heel snel gaat ze richting de openhaard, gooit het papier erin. Draait zich om zodat het niet zichtbaar is dat ze een ijsje in de hand heeft. (de maaltijden mogen enkel gebruikt tijdens de daarvoor voorziene uren, rantsoeneren is hier uit noodzaak). V. verlaat de ruimte en gaat naar haar kamer. Ik voel dat deze beweging van V. me triggert en deed me zoveel jaren terug gooien in de tijd.
Als kind vroeg ik soms om chocolade. Soms kregen we als antwoord dat er geen was, om dan toch waar te nemen bij valavond dat mijn moeder, terwijl ze de dagelijkse kassarekeningen telde, stiekem chocolade uit haar handtas haalde en at. Ik zat in de zetel toen ik dit zag en herinner me dat ik dit als kind niet juist vond. Soms durfde ik reageren, en kreeg ik onder mijn voeten of was het geen waar wat ik zag. Het vertrouwen kreeg een deuk. Andere keren stelde ik dan een vraag (ik omzeilde mijn rechtstreeks reageren door de mogelijkse gevolgen) – antwoorden was natuurlijk moeilijk wanneer men iets te verbergen had in de mond, dit deed ik in de hoop om er zich bewust van te worden.
Toen V. terug kwam zei ik, “il étais bon le chocolat ?”. Ik werd niet alleen terug in de tijd gegooid, ik stelde ook hetzelfde gedrag. En hier voelde iets in mijn lijf anders dan toen, er voelde iets niet ok. Ik kon het niet onmiddellijk plaatsen en vroeg ”s nachts om raad. De nacht bracht raad. Er waren twee dingen. Dankzij die situatie werd ik me bewust welk gevoel ik erbij had als kind nl. onrechtvaardigheid, bedrog. . In het Nu, door mijn vraag- il étais bon le chocolat ?”- had ik V. in een ongemakkelijke positie geduwd in ons contact. Haar alertheid, ongemak werd groter. Mijn gedrag was niet goed te keuren. Dit had ik niet te doen. Door de bewustwording in deze situatie werd ik bewust dat er zich iets had getransformeerd in mezelf. En besefte dat wat ik zag bij de ander, de onvrede die ik erbij voelde niet de reden was van mijn gedachten in het NU.
Ondertussen ben ik opgestaan. Brrr, ik trotseer de koude in de gang en ga naar de keuken. Midden in de nacht, iedereen slaapt. Alle lichten branden nog. Ik leg nog een dikke houtblok op het vuur. En verkies al snel om terug onder mijn dons te kruipen. Ik slaap terug in voor een paar uurtjes.
Deze namiddag in de vergadering kon ik dit verhaal in groep delen tijdens le ‘temps de parole’…. “V. , j’ai a m’excuse auprès de toi… Je m’excuse pour me comportement, car c’était injuste. Et aussi je me pardonne à moi même.”(Wat niet wil zeggen dat hier iemand schuld heeft. Ik weet alleen niet welk andere woord te gebruiken. Het gaat hem vooral om verantwoordelijkheid op te nemen.) Het werd stil in de ruimte. Mijn vergiffenis bracht een korte deugddoende vloed aan tranen. Liefde was voelbaar.
Dankbaarheid om wie V. is en dat ze mij die spiegel bracht. En dankbaar om dit huis en haar waarden.
De dag sluit zich met een prachtige zonsondergang. Na een dag vol-zon en gure koele wind. Een gezellig samenZijn rond de tafel met kop thee, bij de warme haardvuur.
Nog niet zolang geleden had ik een weekend met een vriendin, die in mineur was geëindigd. Het had er stevig ingehakt. Dit kan wel eens gebeuren. Ik voelde dat er binnenin mezelf een grens was bereikt, deze van me te laten respecteren. Zelfrespect.
Twee dagen later zit ik aan tafel en heb een gewaarwording. Een hevige energie kwam pijlsnel en loodrecht mijn lichaam van boven naar beneden binnen. Alsof het mij lijf vertikaal doorboorde en als een kolk zich een weg baande naar beneden. En toen het in mijn lichaam goed voelbaar was leek het oneindig en donker te zijn in mijn lichaam.
Door de snelheid en het onbekende kwam een opwelling van diepe angst… en onmiddellijk kwamen de woorden… ‘ik heb schrik om je te verliezen, je kwijt te geraken’… Tranen kwamen in mijn ogen. Ik voelde dat ik lucht moest geven aan die woorden en deelde ze onmiddellijk via messenger aan de vriendin. De beweging van delen brengt altijd wel wat verzachting. Ik kreeg al snel een antwoord, een antwoord van betrokkenheid en zorg en toch… dit zou normaal moeten goed voelen… Dit was het echter niet, gans mijn lijf protesteerde en het voelde als ongezond aan.
Ik liet er een nachtje over gaan. Toen ik ”s anderendaags op mijn fiets zat en er niet meer aandacht – hmm jaja de antwoorden komen meestal wanneer ik er niet mee bezig ben – werd ik bewust dat het niets te maken had met de ander, wel alles met mezelf. De heftige beweging die zich had voorgedaan, het was niet de angst om de ander te verliezen, wel Mezelf. Ik was mezelf kwijtgeraakt. ‘Ahhh’, een opluchting en kracht in mezelf was voelbaar.
Dankbaar was ik om mijn instinct te volgen, om het gevoel aan angst te delen en te vertrouwen op wat zich aanbied.
Vorige week nam ik de beweging om mijn FB af te sluiten. Dit had verschillende redenen, een teveel aan prikkels op het moment, zelfzorg… Vragen kwamen bij me op: wat is voor mij de meerwaarde van FB (hmm, ik vond er niet onmiddellijk één), wat brengt het in mijn leven (soms onnodige stress, omdat mijn hersenen de snelheid van over het scherm bewegen niet aankunnen, daar wordt ik precies tiepsie van), de behoefte aan menselijk contact ipv een scherm (ik verkies het ‘tastbare, zichtbaar leven ipv het vaak vluchtige, superficielle). De beweging was deugddoend, waardevol, hartelijk en verrijkend.
Ik desactiveerde mijn pagina zodat de groepen die ik reeds had opgemaakt ivm pelgrimeren en fotograferen kon blijven bestaan. Ik besefte dat met 1 klik op de knop het vele werk zou verloren gaan. Dit had ik spijtig gevonden. Een van de voordelen van FB is dat alles van andere websites erop gegroepeerd kan worden. Ipv 3 à 4 andere websites te gaan bekijken.
Een telefoonnr en e-mail adres werd uitgedeeld.
Een privé bericht van Ann. Ik verwarm me net aan berichten zoals de jouwe…die zijn zó positief nodig om te verspreiden in deze tijden…
Hmm, deze boodschap bracht me wat in verwarring. De vraag die ik me stelde ‘hoe kan iemand zich verwarmen aan mijn persoonlijke verhalen!’
Een andere zin, kwam als een echo in mijn achterhoofd. Toen ik een paar jaar geleden het boek schreef van ‘de Buizerd’, zei iemand, ‘ik ben eigenlijk benieuwd of iemand die teksten zal lezen of wie hier interesse in zal hebben’. Dit had me geraakt en dacht niet dat het nog aanwezig was. Blijkbaar had het er dieper ingehakt dan ik dacht.
”s Anderendaags miste ik FB niet. Geen enkel beweging zette me er toe aan om de gsm in de hand te nemen. Het voelde goed. Een uitnodiging kwam van Ann om samen een uurke te gaan wandelen Het wandelen, kreeg een andere wending. Zalig wanneer men zich kan voortbewegen op de flow van het leven. Het uurke werd meer dan drie uur… een brandende kachel, een tasje thee, heerlijk ruikende koffie. In huiselijke sfeer delen, uitwisselen, warme gesprekken. Het was een fijn SamenZijn.
Een iets had me diep vanbinnen warm geraakt toen ik hoorde wat ons samen had gebracht. Mijn verhalen. Te horen dat wat ik toen schreef over mijn persoonlijke ervaringen, mijn pelgrimstochten.. dat iemand iedere dag uitkeek naar het verhaal, erdoor moed kreeg en haar door het ziekteproces heen trok… daar werd ik stil van, diep stil. Ik kreeg tranen in mijn ogen, mijn hart bonsde, ik kreeg kippenvel en stond letterlijk met een mond vol tanden. Ik was een beetje het noorden kwijt en moest wat bekomen.
Zo dankbaar dat ik de beweging heb gevolgd om mijn FB af te sluiten, want anders had ik deze liefdevolle boodschap niet gehoord.
Dit heeft me doen stilstaan bij het afsluiten van mijn pagina. Een vraag die ik me niet stelde bij het afsluiten – omdat zelfzorg noodzakelijk was – wat brengt de FB pagina voor de ander. Wel met dit warm delen vond ik niet dat ik het plezier van iemand anders kon ontnemen, daarom heb ik besloten om mijn pagina terug aktief te plaatsen.
En wat passend om net vandaag de ruimte te nemen om deze tekst te schrijven en dit met Imbolc waar we de verborgen aardkrachten vieren, maar ook onze eigen nog verborgen talenten. Ons richten op zuivering, vruchtbaarheid en mogelijkheden. We zitten nog heerlijk warm binnen en reflecteren op nieuwe plannen en maken ons alvast klaar voor de periode van nieuwe groei. Ik ben er klaar voor.
Vorige week nam ik de beweging om mijn FB af te sluiten. Dit had verschillende redenen, een teveel aan prikkels op het moment, zelfzorg… Vragen kwamen bij me op: wat is voor mij de meerwaarde van FB (hmm, ik vond er niet onmiddellijk één), wat brengt het in mijn leven (soms onnodige stress, omdat mijn hersenen de snelheid van over het scherm bewegen niet aankunnen, daar wordt ik precies tiepsie van), de behoefte aan menselijk contact ipv een scherm (ik verkies het ‘tastbare, zichtbaar leven ipv het vaak vluchtige, superficielle). De beweging was deugddoend, waardevol, hartelijk en verrijkend.
Ik desactiveerde mijn pagina zodat de groepen die ik reeds had opgemaakt ivm pelgrimeren en fotograferen kon blijven bestaan. Ik besefte dat met 1 klik op de knop het vele werk zou verloren gaan. Dit had ik spijtig gevonden. Een van de voordelen van FB is dat alles van andere websites erop gegroepeerd kan worden. Ipv 3 à 4 andere websites te gaan bekijken.
Een telefoonnr en e-mail adres werd uitgedeeld.
Een privé bericht van Ann. Ik verwarm me net aan berichten zoals de jouwe…die zijn zó positief nodig om te verspreiden in deze tijden…
Hmm, deze boodschap bracht me wat in verwarring. De vraag die ik me stelde ‘hoe kan iemand zich verwarmen aan mijn persoonlijke verhalen!’
Een andere zin, kwam als een echo in mijn achterhoofd. Toen ik een paar jaar geleden het boek schreef van ‘de Buizerd’, zei iemand, ‘ik ben eigenlijk benieuwd of iemand die teksten zal lezen of wie hier interesse in zal hebben’. Dit had me geraakt en dacht niet dat het nog aanwezig was. Blijkbaar had het er dieper ingehakt dan ik dacht.
”s Anderendaags miste ik FB niet. Geen enkel beweging zette me er toe aan om de gsm in de hand te nemen. Het voelde goed. Een uitnodiging kwam van Ann om samen een uurke te gaan wandelen Het wandelen, kreeg een andere wending. Zalig wanneer men zich kan voortbewegen op de flow van het leven. Het uurke werd meer dan drie uur… een brandende kachel, een tasje thee, heerlijk ruikende koffie. In huiselijke sfeer delen, uitwisselen, warme gesprekken. Het was een fijn SamenZijn.
Een iets had me diep vanbinnen warm geraakt toen ik hoorde wat ons samen had gebracht. Mijn verhalen. Te horen dat wat ik toen schreef over mijn persoonlijke ervaringen, mijn pelgrimstochten.. dat iemand iedere dag uitkeek naar het verhaal, erdoor moed kreeg en haar door het ziekteproces heen trok… daar werd ik stil van, diep stil. Ik kreeg tranen in mijn ogen, mijn hart bonsde, ik kreeg kippenvel en stond letterlijk met een mond vol tanden. Ik was een beetje het noorden kwijt en moest wat bekomen.
Zo dankbaar dat ik de beweging heb gevolgd om mijn FB af te sluiten, want anders had ik deze liefdevolle boodschap niet gehoord.
Dit heeft me doen stilstaan bij het afsluiten van mijn pagina. Een vraag die ik me niet stelde bij het afsluiten – omdat zelfzorg noodzakelijk was – wat brengt de FB pagina voor de ander. Wel met dit warm delen vond ik niet dat ik het plezier van iemand anders kon ontnemen, daarom heb ik besloten om mijn pagina terug aktief te plaatsen.
En wat passend om net vandaag de ruimte te nemen om deze tekst te schrijven en dit met Imbolc waar we de verborgen aardkrachten vieren, maar ook onze eigen nog verborgen talenten. Ons richten op zuivering, vruchtbaarheid en mogelijkheden. We zitten nog heerlijk warm binnen en reflecteren op nieuwe plannen en maken ons alvast klaar voor de periode van nieuwe groei. Ik ben er klaar voor.
De weg naar... 