Nog niet zolang geleden had ik een weekend met een vriendin, die in mineur was geëindigd.
Het had er stevig ingehakt. Dit kan wel eens gebeuren.
Ik voelde dat er binnenin mezelf een grens was bereikt, deze van me te laten respecteren. Zelfrespect.

Twee dagen later zit ik aan tafel en heb een gewaarwording. Een hevige energie kwam pijlsnel en loodrecht mijn lichaam van boven naar beneden binnen. Alsof het mij lijf vertikaal doorboorde en als een kolk zich een weg baande naar beneden. En toen het in mijn lichaam goed voelbaar was leek het oneindig en donker te zijn in mijn lichaam.

Door de snelheid en het onbekende kwam een opwelling van diepe angst… en onmiddellijk kwamen de woorden…
‘ik heb schrik om je te verliezen, je kwijt te geraken’…
Tranen kwamen in mijn ogen.
Ik voelde dat ik lucht moest geven aan die woorden en deelde ze onmiddellijk via messenger aan de vriendin. De beweging van delen brengt altijd wel wat verzachting.
Ik kreeg al snel een antwoord, een antwoord van betrokkenheid en zorg en toch… dit zou normaal moeten goed voelen…
Dit was het echter niet, gans mijn lijf protesteerde en het voelde als ongezond aan.

Ik liet er een nachtje over gaan. Toen ik ”s anderendaags op mijn fiets zat en er niet meer aandacht – hmm jaja de antwoorden komen meestal wanneer ik er niet mee bezig ben – werd ik bewust dat het niets te maken had met de ander, wel alles met mezelf.
De heftige beweging die zich had voorgedaan, het was niet de angst om de ander te verliezen, wel Mezelf. Ik was mezelf kwijtgeraakt.
‘Ahhh’, een opluchting en kracht in mezelf was voelbaar.

Dankbaar was ik om mijn instinct te volgen, om het gevoel aan angst te delen en te vertrouwen op wat zich aanbied.

Zelfrespect.