Vertrouwen – Confiance

Posted on by

wp-image-1978214935jpg.jpg

Avant de reprendre le chemin, je visite La Charmille au Haut-Mâret à Theux. Une drève de charme, longue de cinq cent soixante-treize mètres, datant du dix-neuvième siècle, étant aujourd’hui classée, et comptant à peu près quatre mille cinq cents arbres. L’enthousiasme de Luc était trop grand pour ne pas m’y rendre. S’y promener procure une drôle d’impression, comme si on fait du surplace. Après la promenade nous retournons vers la maison de Luc. Avant de commencer ma marche je goutte à la délicieuse soupe que Karine a faite. Luc me montre avec fierté son potager et la maison de jardin spéciale qu’il a construit lui-même. Elle parait être issue d’un conte de fées.

Hup, direction Polleur. Cette fois pas seule, Luc marche avec moi. Nous parlons de la nature et des richesses qu’elle nous apporte. Mon gps est branché. Je remarque que le chemin vers lequel Luc me dirige, se situe de l’autre côté de la route, selon le parcours décrit par mon gps. J’essaie de ne pas me faire de soucis et d’avoir confiance. Pas seulement confiance au chemin, mais aussi avoir confiance qu’aujourd’hui est différent d’hier. Pas facile quand la fatigue s’installe. Mais j’y parviens. Nous mangeons notre pique-nique ensemble, dans le bois. Pluie! Après plusieurs kilomètres les rôles s’inversent. Je retrouve le chemin alors que Luc s’égare.

J’entends et vois de l’incertitude chez lui. J’ai rarement pu jeter un regard dans le miroir réciproque si rapidement. Je le rassure, “Ne vous inquiétez pas, c’est juste. On est sur le bon chemin.” Puisqu’il est incertain et qu’il ne veut pas m’envoyer dans la mauvaise direction, il m’accompagne jusqu’à Polleur, où on se quitte. Il s’excuse d’avoir emprunté un autre chemin. “Vous savez Luc, c’est mon choix que vous m’accompagnez, mon choix de vous faire confiance et cela m’a permis d’apprendre des choses. Et on est toujours sur le bon chemin.” Un homme au cœur d’or. On se fait signe de la main, et je lui dis encore une fois “Le bonjour à Karine et dis-lui merci pour le délicieux potage.”

L’église Saint-Jacques de Polleur. Le soleil est de retour. J’envoie un message à Luc lui disant que je suis bien arrivée. Je me repose un peu. Je continue vers Verviers. Une grande ville que j’essaie de quitter le plus vite possible.

GPX Bestand Bois Renard – Verviers

Vertrouwen

Voor ik verder op weg ga, breng ik nog een bezoek aan La Charmille du Haut-Marais in Theux, een geklasseerde haagbeukendreef uit de negentiende eeuw. 573 meter lang met ongeveer 4500 bomen. Het enthousiasme van Luk was te groot om er niet heen te gaan. Erin wandelen brengt een vreemde gewaarwording, alsof je ter plaatse blijft wandelen. Na de wandeling rijden we terug tot aan het huis van Luc. Nog voor de wandeling proef ik de heerlijke soep van Karine. Luc toont me met fierheid zijn moestuin en het bijzondere tuinhuisje dat hij zelf in elkaar knutselde. Alsof ze uit een sprookje komen.

Hup, richting Polleur. Deze keer niet alleen, Luc stapt mee. We spreken over de natuur en de rijkdom die ze met zich meebrengt. Mijn gps staat aan. Ik zie dat de weg waar Luc me naartoe brengt aan de andere kant ligt van de weg, die uitgestippeld is op de gps. Ik probeer me geen zorgen te maken en te vertrouwen dat het ok is. Niet enkel vertrouwen in de weg, ook vertrouwen dat vandaag niet meer zoals vroeger is. Niet eenvoudig wanneer moeheid zich installeert. Het lukt me. We eten samen onze picknick in het bos. Regen! Na een paar kilometer draaien de rollen zich om. Ik zie de weg terug. Luc verliest hem deze keer. Ik hoor en zie onzekerheid bij hem. Amai, nog nooit zo snel een wederzijdse spiegel ontvangen. “Ne vous inquiétez pas, c’est juste. On est sur le bon chemin”, stel ik hem gerust. Omdat hij onzeker is en me niet op de verkeerde weg wil sturen, wandelt hij nog een deel mee tot net voor Polleur, waar we afscheid nemen van elkaar. Hij excuseert zich om de weg die anders verlopen is. “Vous savez Luc, c’est mon choix que vous m’accompagnez, mon choix de vous faire confiance et cela m’a permis d’apprendre des choses. Et on est toujours sur le bon chemin.” Een man met een hart van goud. We zwaaien naar elkaar, en nog eens… “Le bonjour à Karine et dis-lui merci pour le délicieux potage”, roep ik nog na. De Sint-Jacobskerk van Polleur. De zon is er terug. Ik stuur een sms naar Luc om te melden dat ik goed ben aangekomen. Ik rust wat uit. Verder naar Verviers. Een grootstad waar ik zo snel mogelijk probeer weg te raken.

 

 

 

Zwembroekje-Maillot de bain

Posted on by

wp-image-1014753798jpg.jpg

Une forêt de conifères. Un cours d’eau. Le cri de la buse. Un jeu d’ombre entre les arbres. Des feuilles qui dansent. Un doux lit de mousse. Accroupie et immobile je filme une plume blanche. J’entends des pas. Prudemment et en essayant de ne pas faire de bruit, je me retourne.

“Bonjour”, me dit une voix ferme. Un doux visage me regarde. L’homme au maillot de bain rencontré hier en cour de route. Je suis confuse. Comment est-ce possible. Plus tard je regarde mon film. En effet le même homme. En pensée j’essaie de le situer, un berger, un pèlerin, un… un être humain.

Une ampoule sur mon talon demande mon attention. Mes chaussettes sont usées jusqu’au fil. Elles ont pris soins de mes pieds pendant plus de trois mille kilomètres. Le temps est venu d’en mettre des nouvelles.

Treize heures. Devant moi le mémorial Mardasson. Un endroit de commémoration  important, avec une crypte décorée par Ferdinand Léger, un des plus grands peintres français du vingtième siècle. Avec trente-cinq degrés à l’extérieur je recherche la fraicheur au ‘Bastogne War Museum’, un mémorial de la deuxième guerre mondiale vu à travers la Bataille des Ardennes.

Une heure plus tard, direction Bastogne. À part mon ravitaillement, et la visite du musée, il n’y a pas grand-chose à faire, à l’exception des magasins.

Grace à Sylvie, je m’endors en admirant le ciel étoilé sous la grande coupole du petit séminaire, de l’ancienne abbaye.

GPX Bestanden Villers-La-Bonne-Eau – Bourcy

Zwembroekje

Een naaldbos. Een riviertje. Het gekrijs van de buizerd. Een schaduwspel tussen de bomen. Dansende bladeren. Een zacht bed van mos. Gehurkt en niet bewegend maak ik een filmpje van een witte pluim. Ik hoor stappen. Voorzichtig en zo stil mogelijk kijk ik op. “Bonjour”, hoor ik met een al meer zelfverzekerde stem. Een zacht gelaat kijkt me aan. De man met het zwembroekje die ik gisteren op de weg heb ontmoet. Ik raak in de war. Euh, hoe is dit mogelijk? Later bekijk ik mijn filmpje. Inderdaad dezelfde man. Mijn denken probeert het in vakjes te plaatsen: een herder, een pelgrim, een …. een mens.

Een blaas op mijn hiel vraagt mijn aandacht. Mijn kousen zijn versleten tot op de draad. Meer dan drieduizend kilometer hebben ze goed zorg gedragen voor mijn voeten. Tijd voor andere. Dertien uur. Vóór mij het Mémorial du Mardasson. Een belangrijke gedenkplaats met een crypte versierd door Ferdinand Léger, één van de belangrijkste Franse schilders van de twintigste eeuw. Bij vijfendertig graden zoek ik de koelte op van het ‘Bastogne War Museum’, een herdenkingscentrum gewijd aan de Tweede Wereldoorlog, met als focus de Slag om de Ardennen.

Na veertien uur, richting Bastogne. Behalve winkels om proviand te zoeken en een museum valt hier verder niets te beleven. Onder een grote koepel, in het kleine seminarie, in de vroegere abdij, val ik in slaap met zicht op de sterrenhemel. Bedankt Sylvie.

 

 

Chiny

Posted on by

img_20160702_211404_20160705073140217.jpg

Six heures trente. Je m’éveille. J’allume les bougies se trouvant près de Marie. Un rituel matinal que je pratique aussi à la maison. Près de l’autel deux vases, des roses roses et blanches. À l’aide de ma gourde je remplis le vase des roses blanches. Je regretterais de savoir qu’il y aurait des fleurs fanées lors d’un mariage. Je quitte l’église laissant sur la chaise un papier avec mes vœux pour les mariés.

Sur le chemin je suis entourée de plein de petites grenouilles, elles ont à peine la grandeur d’une phalange. Je ne me sens pas bien à l’idée qu’une d’entre elles pourrait disparaitre sous mes pieds. Traverser un talus est toute une entreprise pour elles. Tomber et ramper à nouveau. ramper. À chaque fois recommencer. Si petites et si courageuses.

Passé Herbeumont, je continue le long de la Semois. Au loin j’entends des enfants. Devant moi trois familles venant de Zoersel. Une grande-photo de famille en suit.

Une humidité chaude se fait sentir quand les rayons du soleil parviennent à traverser les nuages.

Au loin une voiture. En approchant je vois un coffre rempli d’une vingtaine de bouteilles de huit litres d’eau. Plus loin, une source d’eau. Je remplis mon flacon de cette délicieuse et fraiche eau de source. Est-ce que cette homme se rend encore compte du cadeau que la terre mère nous fait ou est-ce devenu pour lui une routine journalière? Je me régale d’une gorgée d’eau fraiche.

Fatiguée et satisfaite j’arrive à Chiny. Je trouve un endroit pour dormir au collectif ‘Gâche Warache’. Une douche glaciale dans une ancienne étable pour vaches me redonne de l’énergie. Christel et Jérôme quittent la maison pour la soirée. J’apprécie d’être seule, un fromage de chèvre frais maison, du riz et des courgettes biologiques. Le soleil se couche, un manteau de brume recouvre la terre.

GPX Bestand Dohan- Chiny

Chiny

Half zeven. Ontwaken. Ik steek de kaarsen aan die rond Maria staan. Een ochtendritueel dat ik thuis ook heb. Naast het altaar twee vazen, roze en witte rozen. Met mijn drinkfles vul ik de lege vaas van de witte rozen. Ik zou het spijtig vinden te weten dat er verwelkte bloemen zouden staan tijdens een huwelijksviering. Ik verlaat de kerk. Op de stoel leg ik een briefje met mijn wensen voor het huwelijkspaar.

Rond mij krioelt het van de kikkertjes op de weg, ze zijn amper een vingerkootje groot. Een onaangenaam gevoel gaat door mijn lijf bij de gedachten dat er eentje zou verdwijnen onder mijn voeten. Een berm oversteken is voor hen een hele onderneming. Vallen en terug verder kruipen. Telkens opnieuw. Zo klein en zoveel moed.

Na Herbeumont, verder langs de Semois. In de verte hoor ik kinderen. Vóór mij drie families uit Zoersel. Een grote familiefoto volgt. Een warme vochtigheid is voelbaar wanneer de wolken de vrijheid geven aan de zonnestralen. In de verte een wagen. Wanneer ik dichterbij kom, zie ik een koffer gevuld met wel twintig flessen van acht liter water. Achter de wagen een waterbron. Ik vul mijn fles met dit verrukkelijk, fris bronwater. Zou deze man er nog bij stilstaan, zich bewust zijn van wat moeder aarde ons schenkt, of zou dit een dagelijkse routine geworden zijn? Ik geniet van een frisse teug water.

Vermoeid en voldaan kom ik aan in Chiny. Ik vind een slaapplaats in een collectief ‘Gâche Warache’. Een ijskoude douche in een oude koeienstal geeft me terug energie. Christel en Jérôme verlaten het huis voor de avond. Ik geniet van het alleen zijn, een verse huisgemaakte geitenkaas, rijst en biologische courgetten. De zon gaat onder, een gordijn van mist komt over het land.

Monceau-en-Ardenne

Posted on by

 

dav

Monceau-en-Ardenne

Pendant que je laisse la tente sécher au soleil, je vais me chauffer près du chauffage au bloc sanitaire. Il fait froid et humide pour la période de l’année. Une fois mes vêtements réchauffés et la tente ‘flipflop’ repliée, je quitte le camping. J’emprunte le sentier de la GR et en suite des chemins de campagne. Village après village. Direction Monceau-en-Ardenne. À hauteur de plusieurs maisons, des bacs en bois. ‘Nourriture à partager. Incroyables comestibles’.

Mon canif. Quelques feuilles de salade fraiche, un peu de persil. Des légumes pour ce midi. Des villages apparaissent derrière un tournant ou une montée. Des panaches de fumée blanche s’échappent des cheminées

Monceau-en-Ardenne, une église Saint-Jacques, une porte close. La voisine, Jeannine, me montre comment me rendre chez Chantal, ’la sacristine’. Un café m’est offert, ma gourde remplie d’eau. Une conversation ayant comme sujet les faces cachées d’une maison nouvellement achetée. Jeannine me raconte que, dans cette région, beaucoup de maisons n’ont pas d’électricité et d’eau courante. Je vais à la recherche de Chantal. Derrière moi, haut dans le ciel, j’entends deux buses. D’un mouvement fluide, et en planant elles forment des cercles et montent. Je continue ma marche et sens que je m’éloigne du village. Doute, suis-je bien sur le bon chemin? Je demande. “Vous êtes trop loin”, me dit quelqu’un du voisinage en me montrant du doigt la bonne direction. Demi-tour. Arrivée chez Chantal, personne à la maison. Un voisin m’adresse la parole “Oh, vous ne pouvez pas la manquer, elle roule toujours bien quelque part dans le village” en effet après cinq minutes je me trouve déjà dans sa voiture, elle avait été prévenue que quelqu’un la cherchait. Chantal, une femme active, me raconte en quelques mots l’histoire de l’église Saint-Jacques, sa vie de grand-mère et sa vie dans la commune. En dix minutes de temps c’est comme-ci elle m’avait raconté toute sa vie. L’église Saint-Jacques est petite et charmante. Cette église vient juste d’être reconnue comme étant sur le chemin de Compostelle. Deux statues de Saint-Jacques, dont l’une date de l’an 1600, la statue fut déterrée dans le jardin du curé. Après une visite à l’église Chantal m’emmène chez un homme. Son nom m’échappe. Au-dessus de sa maison les deux buses auxquelles je n’ai plus prêtée attention. Il me remet une copie du tampon de Saint-Jacques. Le tampon dont on se sert pour poinçonner le credential. Entretemps le soleil apparait. Ces rayons font du bien à ma peau. Je continue jusqu’à Oizy. À la ‘Chapelle de Notre-Dame de Bon Secours’ se trouve un vieux tilleul. Tu peux t’y rendre les yeux fermés, car à partir d’une certaine distance, l’odeur est grandiose. Sa circonférence est énorme.

Plus loin une halte dans un B&B ‘La chasse aux trésors’. Une conversation agréable dans un cadre enchanteur. La femme hospitalière m’offre un morceau de pudding et un chocotoff pour la route. Mon enfant intérieur est content lorsqu’il arrive en marchant à visualiser le chocotoff comme par magie. Un cerf est dérangé durant son bain de soleil et s’éloigne en sautillant.

Le soir je rencontre François. Un contact facile. Sa maison, une vieille grange. Une grande partie de l’intérieur est construit avec du matériel de récupération. Chaque recoin m’étonne et me fait sourire. Muni de dextérité, et de créativité pouvoir construire son propre nid, j’en rêve. Chaque fois ajouter un nouveau morceau pour créer l’harmonie. C’est ce que je ressens dans cette maison et chez cet homme en harmonie avec lui-même et son environnement. Même si ce n’est pas dans les normes de la société et des revues. Tout est parfaitement fini. Je pourrais dire la perfection dans l’imperfection, divin. À la lumière d’une bougie, un thé, un feu ouvert, la journée se termine par une conversation intense et captivante sur ce que la vie peut impliquer et sa richesse.

GPX bestand Vencimont – Bellefontaine

GPX bestand Bellefontaine – Corbion

Monceau-en-Ardenne

Terwijl ik de tent laat drogen in de zon, ga ik me opwarmen in het sanitaire blok. Het is koud en vochtig voor de tijd van het jaar. Nadat mijn kleren opgewarmd zijn en de ‘flipfloptent’ opgevouwen is, verlaat ik de camping. Van het GR-pad via landelijke wegen. Dorp na dorp. Richting Monceau-en-Ardenne. Aan verschillende huizen staan houten bakken: ‘Nourriture a partager. Incroyables comestibles’. Mijn zakmes. Een paar verse blaadjes sla, wat peterselie. Groenten voor deze middag.

Dorpen verrijzen na een bocht of helling. Uit de schoorstenen komen witte rookpluimen. Monceau-en-Ardenne, een Sint-Jacobskerk, een gesloten deur. De buurvrouw, Jeannine wijst me de weg naar Chantal, ‘la sacristine’. Een koffie wordt aangeboden, mijn fles bijgevuld met water. Een babbel over de verborgen kantjes van een pas aangekocht huis. Jeannine weet me te vertellen dat vele huizen geen stromend water en elektriciteit hebben in deze regio. Ik ga Chantal opzoeken. Achter mij hoor ik hoog in de lucht twee buizerds. In een vloeiende beweging en al zwevend draaien ze in cirkels naar omhoog. Ik wandel verder en voel dat ik afwijk van het dorp. Twijfel, ben ik wel juist? Ik vraag even na. “Vous êtes trop loin”, vertelt een buurtbewoner en wijst met zijn vinger in de juiste richting. Terug. Aangekomen bij Chantal, niemand thuis. Een buurman spreekt me aan: “Oh, vous ne pouvez pas la manquer, elle roule toujours bien quelque part dans le village.” Inderdaad, na vijf minuten zit ik al in haar auto, ze werd al op de hoogte gebracht dat er iemand naar haar op zoek was. Chantal, een actieve vrouw, vertelt me in het kort wat over de Sint-Jacobskerk, haar leven als grootmoeder en haar leven in het dorp. In tien minuten is het alsof ik haar hele leven heb gehoord. De Sint-Jacobskerk is klein en charmant. Deze kerk is pas erkend als kerk op de weg naar Compostela. Twee beelden van de Heilige Jacobus, waarvan eentje uit het jaar 1600, opgegraven in de tuin van de priester. Na het kerkbezoek neemt Chantal me mee naar een man. Zijn naam ontsnapt me. Boven zijn huis zijn de twee buizerds aan wie ik geen aandacht heb gegeven. Ik krijg van hem een replica van de Sint-Jacobstempel. De stempel die men gebruikt in de credential.

Ondertussen is de zon van de partij. Haar stralen doen me deugd op de huid. Verder naar Oizy. Aan de kapel ‘Chapelle de Notre-Dame de Bon Secours’ staat een oude linde. Je kan er vanaf meters afstand met je ogen dicht naartoe stappen, de geur is overweldigend. De stamdikte is enorm. Verder een halte in een B&B ‘La chasse aux trésors’. Een gezellige babbel in een prachtige omgeving. De gastvrije vrouw schenkt me broodpudding en een Chocotoff voor onderweg. Het kind in mij is tevreden wanneer ik al wandelend het beeld van de Chocotoff voor mijn ogen kan toveren. Een ree wordt gestoord bij het zonnebaden en huppelt weg.

‘s Avonds ontmoet ik François. Een vlot contact. Zijn huis, een oude schuur. Een groot deel van het interieur is opgebouwd uit recuperatiemateriaal. Ieder plekje brengt verwondering en een glimlach op mijn gezicht. Met wat handigheid en creativiteit een eigen plek kunnen maken, daar droom ik van. Telkens een nieuw stuk in het creëren van harmonie. Zo voelt de woonst en deze persoon, harmonieus met zichzelf en zijn omgeving. En ook al is het niet binnen de normen van de maatschappij of de boekjes, alles is perfect afgewerkt. Ik zou kunnen zeggen de perfectie binnen de imperfectie, zalig.

Bij kaarslicht met een thee voor de open haard eindigt de dag met een intens, boeiend gesprek over wat het leven met zich kan meebrengen in haar ‘rijkheid’ (rijkdom voelt voor mij hier niet juist).

 

GR 126

Posted on by

 

img_20160628_204459.jpg

 

Un jour de repos en compagnie d’amis. Des conversations intenses et profondes. Respect mutuel. Ceci fait du bien.

De temps à autre je mets mon nez dans mon sasjh fraichement lavé, mon sasjh Marocain et multifonctionnel. Qui me donne chaud quand il fait froid et de la fraicheur lorsqu’il fait chaud. Qui peut servir de sac ou de chapeau. Durable.

Avec les explications de Gérard au sujet des traces d’animaux dans le bois, je pars à la découverte sur la GR126. Sangliers, cerfs, chevreuils, blaireaux.

La digitaline est omniprésente dans le bois. Les vues panoramiques me font penser au Pyrénées. Les descentes de Roncesvalles. Les pierres de O Cebreiro. Les bois de Galicie. Je traverse le bois de Langues Virées.

Pas de traces de chiens ni de chevaux qui réfèrent aux gens.

Des heures à marcher seule, appréciant tout ce qui m’entoure. Seule ou peut-être pas…, car dans le bois une forte présence est tangible. Une buse vole devant moi longeant le sentier, ses ailes élégantes grandes ouvertes. Un cerf saute en grande vitesse pour s’enfoncer plus profondément dans le bois. Au loin j’entends des sangliers. Au-dessus de ma tête une autre buse. Différentes odeurs. Le vent dans les branches. Je mène mon attention vers mon corps. Tout y semble détendu. Solidement ancrée dans le sol.

La douleur dans mon bassin et bas du dos a disparue. Les heures et les kilomètres n’ont plus d’importance.

‘La Houille’, un cour d’eau. Le coquillage de Santiago est régulièrement présent. Le soleil est haut dans le ciel.

Gédinne. Un homme se trouvant dans l’entrée de l’office du tourisme m’adresse la parole. Avant que j’ai pu poser une question toute une explication sur le pourquoi il n’y a pas de logement pout pèlerin. C’est clair! Ici je ne dois même pas poser la question. Je termine au camping ou les jeune me procurent une tente en 1 seconde.  Flipflop et hop. Mon sac à dos dedans. Mon nid est prêt.

GPX bestand Chooz à/naar Vencimont

GPX bestand Vencimont à/naar Bellefontaine

GR 126

Een dagje rust in gezelschap van vrienden. Diepe intense gesprekken. Wederzijds respect. Het was deugddoend.
Af en toe steek ik mijn neus in mijn vers gewassen sasjh,mijn multifunctionele Marokkaanse sjaal. Die geeft me warmte wanneer het koud is, koelte wanneer het warm is, kan dienst doen als tas en als hoofddeksel. Oersterk.
Met de uitleg van Gérard ivm dierensporen in het bos, ga ik op ontdekking op de GR 126. Everzwijn, hert, ree, das. De Digitalis of vingerhoedskruid is massaal aanwezig in het bos. De vergezichten doen me denken aan de Pyreneeën. De afdalingen aan Roncesvalles. De stenen aan O Cebreiro. De bossen aan Galicië. Ik doorkruis het bos van Langues Virées. Geen sporen van honden of paarden die verwijzen naar mensen. Uren alleen wandelend, genietend van alles rondom mij. Alleen en toch niet, want in het bos is een grote aanwezigheid voelbaar. Een buizerd vliegt vóór me over het pad, met zijn elegante vleugels breed open. Een ree springt aan een hoge snelheid dieper het bos in. In de verte hoor ik everzwijnen. Boven mij een andere buizerd. Verschillende geuren. De wind in de takken. Ik breng mijn aandacht naar mijn lichaam. Alles voelt ontspannen. Stevig verankerd in de grond. De pijn in mijn  bekken en onderrug is verdwenen. Uren en kilometers hebben geen belang meer.

‘La Houille’, een waterstroom. Schelp van Santiago is regelmatig te zien. De zon staat hoog aan de hemel. Gédinne. Een man die in de deur van het toeristenbureau staat, spreekt me aan. Nog voor ik een vraag kan stellen, een hele uitleg waarom er geen pelgrimsplaats is. Duidelijk! Hier hoef ik zelfs de vraag niet te stellen. Ik eindig op de camping, waar jongeren me helpen aan een secondetent. Flipflop en hop. Rugzak erin. Nestje gemaakt.

Découvrir

Posted on by

 

sdr

Chooz (France)

Hier soir j’ai reçu un message de ma filleule Liudmila  ‘J’ai réussi.’ Que je suis fier d’elle! Une courte promenade vers le château de Vêves, en compagnie de Brigitte. Une heure plus tard il est temps de se dire au revoir.

De Gendron je descends la colline direction la Lesse et Houyet. Au loin de la musique, longboard skaters. Chaque année, ici, la route est fermée pour cet évènement. C’est dingue la façon dont ces garçons descendent la colline à du 40 à 60 km/h sans aucune protection. Arrivés en bas, un nuage blanc de caoutchouc brulé provenant de leurs chaussures.

Houyet vers Wiemme. De gros nuages gris. Je n’y échappe pas. Sur le chemin je rencontre des personnes. “Vous allez direction Wiemme?” “Oui “, me répond une femme. “Oh super, alors je suis le même chemin.” Nous bavardons encore un peu. Une bonne averse de grêles. Protéger mon sac à dos. Mon super imperméable coutant à peine huit euros, me tient bien au sec. Tonnerre, éclairs et grêles s’alternent. Les flaques d’eau sont inévitables. L’orage ne me dérange pas. Sans notion du temps je continue ma marche. Une confiance totale. Seulement deux heures plus tard que je me rends compte que je marche direction Wiemme. Pas deux km mais dix km sur place…un fou rire sans suit.

Arrivée dans la cantine je me laisse tenter par un hotdog croustillant.

Une heure plus tard mes vêtements sont secs et je reprends la route. L’orage violent suivant. Je suis mon gps et essaie de prendre le chemin le plus court. Un sentier le long d’un domaine militaire. Le tonnerre au-dessus de ma tête. J’hésite. Est-ce que je retourne sur mes pas ou bien je continue dans le bois? Il pleut des cordes. Dans le bois plus de signal gps. Par ce temps je me sens plus en sécurité ici que le long de la route où les autos foncent autour de moi. Le sentier est impraticable. A cause de la boue épaisse je sens mes chaussures glisser de mes pieds. Mes sens sont sur le qui-vive. Je continue. En communion avec la nature. Sans signalisation. Je regarde autour de moi. La sortie. Par où?

Je suis les traces d’un animal. De hautes herbes couchées. La lumière d’un terrain vague. Des herbes qui montrent la présence d’un cours d’eau. Le bruit. Tous des signaux qui m’aident à sortir d’ici. Jamais pensé que j’oserais. Entre de hautes ronces, orties et fougères. Sous mes pieds un doux tapis de mousse. Des champignons dégageant une odeur insupportable. Une plaine. Un barbelé. La route. Un panneau ‘Baronville 1 km’. Mon chemin le plus court fut le plus long. Presque deux heures pour parcourir un kilomètre.

Ça m’a apporté de la joie, de la sagesse et de la richesse. Contente d’être sortie du bois et fier d’avoir osé… eh bien quel expérience éducative. Sur la route je sors mon pouce. Givet et puis direction Chooz. Une visite chez de bons amis en France. Michèle et Gérard, rencontrés sur mon chemin de Compostelle en 2014.

GPX bestand Hastière-Par-Dela à/naar Vodelee

GPX bestand Vodelee à/naar Fagnolle

GPX bestand Fagnolle à/naar Chooz (France)

Ontdekken

Gisteravond nog een sms ontvangen van mijn metekind Liudmila. ‘Geslaagd.’ Wat ben ik fier op haar! Samen met Brigitte een korte wandeling naar het kasteel van Vêves. Een uur later, tijd voor afscheid. Vanaf Gendron wandel ik de heuvel af richting de Lesse naar Houyet. In de verte muziek, longboard skaters. Ieder jaar wordt de straat hier afgesloten voor dit evenement. Gek hoe deze jongeren aan 40 à 60 km/u de heuvel afstormen zonder extra bescherming. Beneden aangekomen, een witte wolk van verbrand rubber van hun schoenen.

Houyet naar Wiemme. Dikke grijze wolken. Ik ontsnap er niet aan. Op de weg ontmoet ik mensen. “Vous allez direction Wiemme?” “Oui”, antwoordt een vrouw. “Oh super, alors je suis le même chemin.” We praten nog wat. Een fikse hagelbui. Rugzak beschermen. Mijn superregenvest van amper acht euro weet me droog te houden. Donder, bliksem en hagel wisselen elkaar af. Plassen zijn onmogelijk te vermijden. Het onweer kan me niet deren. Zonder notie van tijd stap ik verder. Een totaal vertrouwen. Pas na twee uur word ik mij ervan bewust dat ik inderdaad naar Wiemme aan het stappen ben. Geen twee kilometer, wel tien, sur place…de slappe lach volgt. Aangekomen in de kantine laat ik me verrassen met een krokante hotdog.

Een uur later zijn mijn kleren droog en ben ik terug op weg. Een volgende hevige onweersbui. Ik volg mijn gps en probeer de kortste weg te nemen. Een pad naast een militair domein. Gedonder boven mijn hoofd. Twijfel. Keer ik nu terug of wandel ik verder het bos in? Het regent pijpenstelen. In het bos verdwijnt mijn gps-signaal. Met dit weer voel ik me hier veiliger dan op een weg waar ze langs mij heen razen met de wagen. Het pad is onmogelijk te bewandelen. In de dikke modder voel ik hoe mijn schoenen wegglippen van mijn voeten. Mijn zintuigen staan op scherp. Ik ga door. Eén met de natuur. Zonder bewegwijzering. Ik kijk rond. De uitgang. Waar? Ik volg de sporen van een dier. Lange grassen die plat liggen. Het licht van open terreinen. Grassen die aantonen dat er een waterstroom is. Het geluid. Allemaal signalen die me helpen hieruit te komen. Nooit gedacht dat ik dit zou durven. Tussen hoge bramen, netels en varens. Onder mijn voeten een zacht tapijt van dik mos. Paddenstoelen die een ondraaglijke geur afscheiden. Een open veld. Een prikkeldraad. De weg. Een bord ‘Baronville 1 km’. Mijn kortste weg werd de langste. Bijna twee uur voor een kilometer… Het bracht me vreugde, wijsheid en rijkdom. Blij dat ik het bos uit ben en fier dat ik het gedurfd heb en… amai wat een leerrijke ervaring. Op de weg steek ik mijn duim uit. Givet en dan naar Chooz. Een bezoek aan goede vrienden in Frankrijk. Michèle en Gerard ontmoette ik op mijn weg in 2014 richting Santiago de Compostela.

Marmite

Posted on by

 

dav

L’abbaye de Leffe. Les prières du matin. Un petit-déjeuner copieux. La vaisselle. Faire le lit. Un mot sur papier.

Vers un point d’accès wifi dans un supermarché pour une mise à jour de mon journal. Du coin de l’œil, je vois une longue robe blanche, dos un peu courbé,  des lunettes, une longue barbe grise. Père Bruno rentre. “Bonjour ! Vous remettez mon bonjour à votre maman”, me dit-il.  “Certainement, merci, père Bruno” et nous faisons tous deux un signe de la main.

Mon mélange d’aujourd’hui:

‘Recette: Jasmine GR’

Boue, vaches, crottin de cheval, eau de pluie.

Le tout bien mélangé

Pour relier, une limace

Un peu d’orties pour relever

Fleurs de camomilles

Mélangez

Des spores de fougère (pas de panique si ça commence à bouillonner).

Des fleurs de mûres et de tilleul.

Goutter. Si cela n’est pas assez lié vous pouvez rajouter une limace.

Pour la coloration vous pouvez éventuellement ajouter une plume de pivert.

Vous continuez à tourner avec un bâton; ce dernier doit être en bois de chêne, sinon vous risquez que le mélange devienne fade, sans aucun gout.

Vous laissez le tout cuire à feu doux au soleil tombant.

Important! Après avoir laissé bien mijoter et macérer toute la nuit vous ajoutez une feuille d’églantier en forme de cœur. Laissez la marmite dehors de façon à ce que la lune puisse y ajouter son énergie. Ne vous faites pas de soucis, des amis particuliers en prendront bien soin.

Une recette qui a vu le jour pour me donner courage, lorsque je montais un talus dans le bois. Le soir on me propose une maison chaude à Gendron chez Mark et Brigitte.

GPX bestand Dinant à/naar Hastière-Par-Delà

Marmiet

De abdij van Leffe. De ochtendgebeden. Een uitgebreid ontbijt. De afwas. Bed opmaken. Een woordje op een briefje. Naar een wifi-punt in de supermarkt om mijn dagboek wat bij te werken. In mijn ooghoeken zie ik een lang wit kleed, rug lichtjes voorovergebogen, een bril, een lange grijze baard. Père Bruno komt binnengewandeld. “Bonjour! Vous remettez mon bonjour à votre maman”, roept hij me toe. “Certainement, merci, père Bruno”, en we steken samen de hand op.

Mijn brouwsel van vandaag:

‘Recept: Jasmine’s GR’

Modder, koeien, paardenstront, regenwater.

Dit alles goed dooreen roeren.

Om te binden, een naaktslak.

Wat brandnetel voor extra pit.

Kamillebloempjes.

Roeren.

Sporen van varens (het zal sterk beginnen pruttelen, geen paniek)

Braambesbloemen en lindebloesem.

Even proeven. Wanneer het niet genoeg gebonden zou zijn mag je nog een naaktslak toevoegen. Kleuren kan je eventueel met een pluimpje van de bonte specht. Je blijft roeren met een stok (de stok moet van een eik zijn, anders heb je het risico dat het brouwsel flets zal worden, zonder enige smaak). Je laat dit alles verder sudderen in de avondzon. Belangrijk! Tussen het sudderen door en na een nacht laten trekken, voeg je een hartvormig egelantier blaadje toe. Laat de marmiet buiten staan zodat de maan haar energie mag toevoegen. Maak je geen zorgen, buiten zullen bijzondere vrienden er zorg voor dragen.

Een recept dat is ontstaan om mezelf moed in te spreken, terwijl ik een weg in het bos beklom. ‘s Avonds krijg ik een warm huis aangeboden in Gendron bij Mark en Brigitte.

Maredret

Posted on by

 

dav

Maredret

Rencontres fortuites. Profiter de l’instant présent. Après la prière du matin une conversation avec sœur Emmanuelle avec comme sujet entrer dans l’ordre, suivre son propre chemin, être appelée. Un selfie.

Une conversation avec sœur Hildegarde. Un adieu chaleureux. Le magasin du monastère. Un pendentif dans la vitrine attire mon attention, ‘La Colombe’(le symbole de la paix). Suit une autre conversation intense et captivante avec sœur Claire. Une tasse de café ensemble.

Je sens le vent sur ma peau, il est entretemps midi. Je suis la GR129. Manches longues et pantalon long, pour me protéger les bras et les jambes lors de mon passage dans les bois. Les insectes sont nombreux. Une inspection journalière à la recherche des tiques est nécessaire. Mon corps est détendu. Ma tête est libre. Apprécier les petites choses de la vie, la simplicité qu’il m’est donné de rencontrer journellement en marchant. La nature, ou il y a tant à voir, à découvrir, à ressentir. Une richesse inestimable. Les marches journalières m’apportent tellement d’énergie qu’il est bien souvent seize heures avant que je pense à manger quelque chose.

L’abbaye de Maredret. Dans le jardin, sous le tilleul une statue de Saint-Jean-Baptiste. Dans mon dos l’abbaye. Mes yeux se ferment. Une énergie forte est manifeste. Passant par Maredsous, le RAVel (un chemin pour trafic non motorisé) poursuivre vers Haut-le-Wastia. Une église Saint-Jacques où peu de chose est encore authentique. Au tableau d’affichage ‘Jasmine, la Sacristine habite au 53, rue de Sommières’. Je sonne à la porte portant le numéro 53. Les enfants d’Angelique m’invitent, ma gourde est remplie, un morceau de tarte, un cachet dans ma crédential.

On regarde la carte des GR.

On est en début de soirée. Pleine d’énergie, passant par la GR vers l’Abbaye de Leffe. Monter, descendre, ‘splash’, boue… arrêt, fermer les yeux, tourner en rond, continuer à marcher. J’appelle mes jambes ‘JGV’, jambes grande vitesse. Le plus beau sentier parcouru jusqu’alors direction Dinant. En passant par les ruines d’un château je descends un rocher qui rejoint la Meuse. Je traverse la rivière grâce à une passerelle et cela me permet d’éviter le centre de Dinant.

L’abbaye de Leffe. Père Bruno… “Mon Père avant que j’oublie. Je sais que vous n’allez pas vous souvenir, mais ma maman a demandé de vous remettre son bonjour.” Père Bruno fait signe de la tête avec un doux sourire. (Il y a plus de trente ans que ma mère est venue ici) Dans ma chambre, ancienne chambre de moine, je dépose mes affaires. La plume de buse trouvée en cours de route, parade sur l’appui de fenêtre. Sur la table un texte écrit: Nous cherchons simplement à ….’Être’ et ‘devenir ce que nous sommes’ en vérité. Le chemin, la vie, plus que ça n’est pas nécessaire.

GPX bestand Ermeton-Sur-Biert à/naar Dinant

Maredret

Onverwachte ontmoetingen. Genieten van ‘l’instant présent’. Na de ochtendgebeden een intens gesprek met soeur Emmanuelle over het intreden, je eigen weg volgen, je roeping. Een selfie. Een gesprek met soeur Hildegarde. Een warm afscheid. De kloosterwinkel. Een hanger in de vitrine trekt mijn aandacht, ‘La Colombe’(vredessymbool). Een ander intens boeiend gesprek volgt met soeur Claire. Samen een potje koffie.

Ik voel de wind op mijn huid, het is ondertussen middag. Ik volg de GR129. Lange mouwen en lange broek beschermen mijn armen en benen doorheen de bossen. De insecten zijn talrijk aanwezig. Een dagelijkse inspectie naar teken is noodzakelijk. Mijn lichaam voelt ontspannen. Mijn hoofd voelt ruim aan. Genieten van de kleine dingen in het leven, de eenvoud die ik tijdens het wandelen mag ontmoeten. De natuur, waarin zoveel te zien, te ontdekken en te voelen is. Een rijkdom van onschatbare waarde. De dagelijkse tochten brengen me zoveel energie dat het soms pas zestien uur is voor ik zelfs aan eten denk.

De abdij van Maredret. In de tuin een beeld van Sint-Jean-Baptiste onder een linde. Achter mij de abdij. Ik sluit mijn ogen, een krachtige energie is voelbaar. Via Maredsous, de RAVel (een weg voor niet gemotoriseerd verkeer) verder naar Haut-le-Wastia. Een Sint-Jacobskerk waar nog weinig authentiek is. Aan het prikbord ‘Jasmine, La Sacristine habite au 53, rue de Sommières’. Ik bel aan de deur waar nummer 53 staat. De kinderen van Angelique nodigen me uit. De drinkfles wordt gevuld, een stukje taart, een stempel in mijn credential. De GR-kaart wordt bekeken. Vroege vooravond. Met volle energie via de GR naar de Abdij van Leffe. Hop en neer, ‘splash’, slijk… stilstaan, ogen sluiten, rond draaien, verder stappen.

Ik noem mijn benen ‘JGV’, jambes grande vitesse. De mooiste wandelweg die ik tot nu toe heb genomen richting Dinant. Langs de ruïne van een kasteel daal ik een rots af naar de Meuse. Via een passerelle steek ik de rivier over en hoef ik niet tot in Dinant-centrum te wandelen.

De Abdij van Leffe. Père Bruno… ”Mon père, avant que j’oublie. Je sais que vous n’allez pas vous souvenir, mais ma maman a demandé de vous remettre son bonjour.” Père Bruno knikt met een zachte glimlach. (Meer dan dertig jaar geleden is mijn moeder hier geweest). In mijn kamertje, de vroegere kamer van de monniken, zet ik mijn materiaal neer. De gevonden buizerdpluim staat te pronken op de vensterbank. Op de tafel een geschreven tekst: Nous cherchons simplement à… ‘Être’ et ‘devenir ce que nous sommes’ en vérité. De weg, het leven, meer dan dit hoeft het niet te zijn.

 

Jemeppe-sur-Sambre

Posted on by

 

dav

Jemeppe-sur-Sambre

Je ferme la porte d’entrée. La haute température et l’humidité me coupent le souffle. Direction le bois de Han-Sur-Sambre. Les nombreuses chutes de pluie des derniers jours ont complètement inondé les sentiers. Je me risque quand même. J’essaie de me frayer un passage dans cette jungle. Sur le côté, au milieu, sur le côté. Après un certain temps je me sens comme un petit enfant devant une grande flaque d’eau. Je m’amuse. J’apprécie la magnifique flore que je fixe en images sur mon téléphone. Hmm, j’apprécie beaucoup moins les nombreux moustiques. Une attaque sur mes bras et jambes. Ici mes bâtons de marche me sont très utiles. La couleur de mes chaussures est méconnaissable. Quitter le bois, le soleil et la transpiration… parfait pour les taons. J’avais oublié tous ces insectes. Eux ne m’ont pas oubliée.

Dans le ciel, des nuages sombres sont venus s’installer. Des grondements en arrière-plan. Un orage me pend au-dessus de la tête. Au loin un village. Avec une forte accélération j’essaie d’atteindre le village avant l’orage. Je cherche un abri à Fosses-La-Ville. Je me promène un instant autour de l’église. Regardant le ciel je vois que les nuages noirs disparaissent. J’ai échappée à l’orage. Une longue pause de déjeuner. Trop chaud. J’apprécie les vieux bâtiments authentiques. Une conversation avec l’aimable femme de l’office du tourisme.

Après une bonne marche, ayant défié la chaleur, j’arrive à Saint-Gérard.

Mes bas. Mes jambes. Un tas de tiques minuscules. Mon téléphone, juste trop tard pour décrocher. Etienne. Mon répondeur. J’entends: “Je suis à Haut-le-Wastia. Je t’ai attendu pendant deux heures. Bon bein, je rentre”. J’écoute encore une fois, mais ne comprends pas ce qu’il faisait là. Étonnée. Pas de place où dormir à Saint-Gérard. Je finis ma journée chez les Bénédictines d’Ermeton-sur-Bièrt où sœur Hildegarde me montre comment me déplacer dans le bâtiment. Le soir tombe. Le vent monte. Il se fait noir. Orage. Je m’endors avec mon journal sur le ventre. Dans cette oasis de paix.

GPX Bestand Lambusart  à/naar Fosses-la-Ville

GPX Bestand Fosses-la-Ville  à/naar Ermeton-sur-Biert

Jemeppes-sur-Sambre

Ik sluit de voordeur. De hoge temperaturen en de vochtige lucht slaan op mijn adem. Richting het bos van Hanne-Sur-Sambre. De vele regenval van de laatste periode heeft de wandelpaden volledig onder water gezet. Ik waag het erop. Zoekend probeer ik me een weg te banen door deze jungle. Opzij. Midden. Opzij. Na een tijdje voel ik me als een klein kind voor een grote plas. Ik heb plezier. Ik geniet van de prachtige flora, die ik op beeld vastleg met mijn telefoon. Hmm, de vele muggen niet meegerekend. Een aanval op mijn benen en armen. Mijn wandelstokken doen hier goed dienst. De kleur van mijn schoenen onherkenbaar. Het bos uit, de zon en het zweet… ideaal voor de dazen. Al die insecten was ik wat vergeten. Zij mij niet. In de lucht zijn donkere wolken komen opsteken. Geroffel op de achtergrond. Een onweer hangt boven mijn hoofd. In de verte een dorp. Met een fikse versnelling probeer ik het dorp te halen voor het onweer. In Fosse-la-Ville zoek ik een schuilplaats. Even wandel ik rond de kerk. Naar boven kijkend zie ik de donkere wolken verdwijnen. Ontsnapt aan het onweer. Een lange middagpauze. Te warm. Ik geniet van de oude en authentieke gebouwen. Een babbel met de vriendelijke vrouw van l’office du tourisme.

Na een stevige wandeling, de warmte trotserend kom ik aan in Saint-Gérard. Mijn kousen. Mijn benen. Minuscule teken zijn talrijk aanwezig. Mijn telefoon, net te laat om op te nemen. Etienne. Mijn antwoordapparaat. “Je suis à Haut-le-Wastia. Je t’ai attendu pendant deux heures. Bon bein, je rentre”, hoor ik. Ik luister nogmaals, maar begrijp niet wat hij daar deed. Verwonderd. Geen slaapplaats te vinden in Saint-Gérard. Ik eindig mijn dag bij de Bénédictines in Ermeton-sur-Bièrt, waar zuster Hildegarde me de weg wijst in het gebouw. De avond valt. De wind steekt op. Het wordt donker. Onweer. Met mijn dagboek op mijn buik val ik in slaap. In deze oase van rust.

Dans les champs

Posted on by

hdr

À table pour le petit déjeuner en compagnie de Linda. Linda a parcouru le chemin de Compostelle en passant par Cluny, Norte voici quelques années.

Ma journée me mène dans les champs et le long de routes campagnardes. De jeunes lapins sautillent le long du chemin. Des hirondelles rasent les champs. Les fleurs de camomille répandent un agréable parfum. Les faisans me surprennent à chaque fois qu’ils prennent leur envol hors des ruisseaux. De temps à autre j’aperçois un papillon. Ma peau est moite.

À Wagnelee une femme me crie “Vous faites le chemin?”  Je me retourne et lui réponds “Une partie madame.” “Oh, je le dis à mon mari, il sera content.” Entre temps le mari est sorti, Ghislain. Ma gourde est remplie. Un café m’est offert. Et je reprends mon chemin avec une banane en plus.

À Fleurus je regarde mon gps. En arrière-plan des chamailleries. Des mots durs. Mon attention quitte le chemin. Devant, derrière, à droite, à gauche… il se passe plein de choses autour de moi. Mon attention revient lorsqu’une voiture s’arrête à ma hauteur. Je relève la tête. Une question bien connue suit “Vous allez où?”. Une conversation, une proposition.

“Tu continues ta marche et quand tu en as fini pour aujourd’hui je viens te chercher. Un souper. Une chambre. Un petit-déjeuner et demain matin je te ramène là où je suis venu te chercher. Je n’ hésite pas. Une heure plus tard je suis à Jemeppe-sur-Sambre chez Etienne.

Etienne est fier de me montrer la carte sur laquelle tous les chemins qu’il a déjà empruntés, pour se rendre à Compostelle, sont indiqués. Comme un trophée au mur. Une proposition pour un repas du soir suit. Une pizza au village. La pizzeria est fermée. La pizza est remplacée par un sandwich garni d’une saucisse ‘Zwan’ et de choucroute au café du coin. Tout le monde regarde le football. Jamais pensé que j’acclamerai le football.

Après la première mi-temps je vais dormir. Etienne me raccompagne vers sa maison d’un mouvement entre coupé. Il quitte à nouveau la maison pour aller voir le reste du foot. Un peu plus tard j’entends klaxonner et crier….un premier but pour la Belgique. L’euphorie dans la rue me laisse m’endormir joyeuse.

GPX Bestand Houtain-le-Val  à/naar Lambusart

Langs velden

Samen met Linda aan de ontbijttafel. Linda wandelde een paar jaar terug de weg via Cluny, Norte naar Compostela. De dag gaat via velden en landelijke wegen. Jonge konijnen huppelen in de velden. Zwaluwen scheren over het land. Kamillebloemen verspreiden een aangename geur. Fazanten laten me telkens schrikken wanneer ze uit de gracht komen gevlogen. Af en toe is een vlinder te zien. Mijn huid voelt klam aan.

In Wagnelee roept een vrouw: “Vous faite le chemin?” Ik draai me om. “Une partie madame.” “Oh, je le dis à mon mari, il sera content.” Ondertussen is de man, Ghislain, buitengekomen. Mijn drinkfles wordt bijgevuld. Een koffie wordt aangeboden. Ik vertrek, een banaan rijker.

In Fleurus sta ik te kijken op mijn gps. Op de achtergrond geruzie. Harde woorden. Mijn aandacht verdwijnt van de weg. Voor, achter, rechts, links… er gebeurt van alles rond mij. Mijn aandacht komt terug wanneer een wagen stopt. Ik kijk op. Een alom bekende vraag volgt: “Vous allez où?” Een babbel, een voorstel. “Je stapt verder. Wanneer je gedaan hebt voor vandaag, pik ik je op. Een avondmaal. Een kamer. Een ontbijt en morgen voer ik je terug naar waar ik je heb opgepikt.” Ik twijfel niet. Een uur later ben ik in Jemeppe-sur-Sambre bij Etienne. Etienne toont fier zijn landkaart met alle wegen naar Compostela die hij wandelde. Net een trofee aan de muur. Een voorstel voor een avondmaal volgt, pizza in het dorp. De pizzeria is gesloten. De pizza wordt vervangen door een suikersandwich met een Zwanworst ertussen en choucroute in een plaatselijk café. Iedereen kijkt naar het voetbal. Nooit gedacht dat ik ooit nog zou supporteren voor het nationale elftal. Na de eerste helft ga ik slapen. Etienne vergezelt me, met houterige bewegingen, tot aan zijn huis. Hij verlaat terug het huis om de rest van het voetbal te bekijken. Een beetje later hoor ik getoeter, geroep… een eerste doelpunt voor België. De euforie in de straten doet me met een blijheid in slaap vallen.