À table pour le petit déjeuner en compagnie de Linda. Linda a parcouru le chemin de Compostelle en passant par Cluny, Norte voici quelques années.

Ma journée me mène dans les champs et le long de routes campagnardes. De jeunes lapins sautillent le long du chemin. Des hirondelles rasent les champs. Les fleurs de camomille répandent un agréable parfum. Les faisans me surprennent à chaque fois qu’ils prennent leur envol hors des ruisseaux. De temps à autre j’aperçois un papillon. Ma peau est moite.

À Wagnelee une femme me crie “Vous faites le chemin?”  Je me retourne et lui réponds “Une partie madame.” “Oh, je le dis à mon mari, il sera content.” Entre temps le mari est sorti, Ghislain. Ma gourde est remplie. Un café m’est offert. Et je reprends mon chemin avec une banane en plus.

À Fleurus je regarde mon gps. En arrière-plan des chamailleries. Des mots durs. Mon attention quitte le chemin. Devant, derrière, à droite, à gauche… il se passe plein de choses autour de moi. Mon attention revient lorsqu’une voiture s’arrête à ma hauteur. Je relève la tête. Une question bien connue suit “Vous allez où?”. Une conversation, une proposition.

“Tu continues ta marche et quand tu en as fini pour aujourd’hui je viens te chercher. Un souper. Une chambre. Un petit-déjeuner et demain matin je te ramène là où je suis venu te chercher. Je n’ hésite pas. Une heure plus tard je suis à Jemeppe-sur-Sambre chez Etienne.

Etienne est fier de me montrer la carte sur laquelle tous les chemins qu’il a déjà empruntés, pour se rendre à Compostelle, sont indiqués. Comme un trophée au mur. Une proposition pour un repas du soir suit. Une pizza au village. La pizzeria est fermée. La pizza est remplacée par un sandwich garni d’une saucisse ‘Zwan’ et de choucroute au café du coin. Tout le monde regarde le football. Jamais pensé que j’acclamerai le football.

Après la première mi-temps je vais dormir. Etienne me raccompagne vers sa maison d’un mouvement entre coupé. Il quitte à nouveau la maison pour aller voir le reste du foot. Un peu plus tard j’entends klaxonner et crier….un premier but pour la Belgique. L’euphorie dans la rue me laisse m’endormir joyeuse.

GPX Bestand Houtain-le-Val  à/naar Lambusart

Langs velden

Samen met Linda aan de ontbijttafel. Linda wandelde een paar jaar terug de weg via Cluny, Norte naar Compostela. De dag gaat via velden en landelijke wegen. Jonge konijnen huppelen in de velden. Zwaluwen scheren over het land. Kamillebloemen verspreiden een aangename geur. Fazanten laten me telkens schrikken wanneer ze uit de gracht komen gevlogen. Af en toe is een vlinder te zien. Mijn huid voelt klam aan.

In Wagnelee roept een vrouw: “Vous faite le chemin?” Ik draai me om. “Une partie madame.” “Oh, je le dis à mon mari, il sera content.” Ondertussen is de man, Ghislain, buitengekomen. Mijn drinkfles wordt bijgevuld. Een koffie wordt aangeboden. Ik vertrek, een banaan rijker.

In Fleurus sta ik te kijken op mijn gps. Op de achtergrond geruzie. Harde woorden. Mijn aandacht verdwijnt van de weg. Voor, achter, rechts, links… er gebeurt van alles rond mij. Mijn aandacht komt terug wanneer een wagen stopt. Ik kijk op. Een alom bekende vraag volgt: “Vous allez où?” Een babbel, een voorstel. “Je stapt verder. Wanneer je gedaan hebt voor vandaag, pik ik je op. Een avondmaal. Een kamer. Een ontbijt en morgen voer ik je terug naar waar ik je heb opgepikt.” Ik twijfel niet. Een uur later ben ik in Jemeppe-sur-Sambre bij Etienne. Etienne toont fier zijn landkaart met alle wegen naar Compostela die hij wandelde. Net een trofee aan de muur. Een voorstel voor een avondmaal volgt, pizza in het dorp. De pizzeria is gesloten. De pizza wordt vervangen door een suikersandwich met een Zwanworst ertussen en choucroute in een plaatselijk café. Iedereen kijkt naar het voetbal. Nooit gedacht dat ik ooit nog zou supporteren voor het nationale elftal. Na de eerste helft ga ik slapen. Etienne vergezelt me, met houterige bewegingen, tot aan zijn huis. Hij verlaat terug het huis om de rest van het voetbal te bekijken. Een beetje later hoor ik getoeter, geroep… een eerste doelpunt voor België. De euforie in de straten doet me met een blijheid in slaap vallen.