Pakketje

Posted on by

Montamarta… een rustig dorpje op een kwartiertje rijden met de bus of een dagje stappen van Zamora. Ook een ideale plaats om er nog wat rustdagen in te lassen en zorg te dragen voor mijn voeten, helaas zijn ze nog niet optimaal. Mijn lichaam is blijkbaar nog in wintermodus, zo voelt het.

Niet enkel spelen mijn voeten me parten, ook een pakketje die van Amerika afkomt, een nieuwe lichtgewicht rugzak om mijn voeten en onderrug te sparen… en dat is een ander paar mouwen. Vanaf Montamarta wandel ik een paar dagen met Hannelore, waar we samen in Benavente de bus nemen richting Léon. (verplichte, te lange afstanden door niet geopende pelgrimsherbergen en niet aanwezige hostals – aan de deur aankloppen is niet aan de orde in Spanje)

De verzending in Amerika en naar Europa verliep vlot… tot het in Europa aankwam en de douane in Spanje papieren opeiste die ik als Europeaan niet verplicht ben om bij te hebben. De dienst zelf van UPS is werkelijk een ‘fiasco’ en niet aangeraden om deze te gebruiken. Gelukkig en na volharding, geduld en mits de nodige puntjes op de i kon ik eindelijk na 14 dagen het pakket ontvangen in Léon waar ik vijf dagen verbleef in afwachting.

Zoals iemand deelde op FB ‘Jasmine Marie José Debels het leven van een levensgenieter gaat niet altijd over rozen 😏’ er bestaan geen. Echter er zijn geen rozen zonder doornen… Een klassieker. Het is net het leren hanteren van de doornen dat het leven ook boeiend en mooi maakt. Niet altijd évident, wel de moeite waard.

Het wachten gaf me de mogelijkheid om de stad León beter te voelen, in 2014 ben ik er toen dwars doorheen gewandeld en vond ik het blijkbaar toen niet aangenaam. Gelukkig zijn niet alle dagen gelijk… wel allen evenwaardig.
De tijd in Léon liet ik me onderdompelen in de sfeer van Semena Santa een lang bestaande traditie in Spanje. Iedere avond was er een processie waar verschillende broederschappen (behoren tot een kerkgemeenschap) een beeld van het lijdensverhaal van Jezus in de processie navertelden.
Ik stond versteld hoeveel vrouwen er hieraan deelnamen, sommigen broederschappen – van drager tot muzikanten – waren enkel vrouwen. Dit was fijn om zien.
In Léon noemt met de mensen die een puntmuts dragen ‘Papones’ of op andere plaatsen ‘nazarenos’ of boetedoeners. De puntmutsen stammen uit de tijd van de Spaanse Inquisitie waar de veroordeelden niet zichtbaar mochten zijn.

Bij de eerste twee processie kon ik niet zeggen dat het mij niet raakte, integendeel, zien hoeveel mensen hieraan deelnamen. Gelovigen en niet gelovigen. Het moment die me het meeste raakte was toen ik met de camera laag over de grond was om de voeten in beeld te brengen. Ik kwam in een soort bubbel terecht, weg van de menigte rond mij, opgeslorpt door het kadans en slepende bewegingen van de blote voeten over de grond.

Op een bepaald moment rook ik de Cistus doorheen de straat. Ahhh… ik werd me bewust vanwaar ik die geur kende… een mengsel die vaak aanwezig is in wierook. Het bracht me ook terug bij de herinnering naar de Jemeniet op de place Jemaa El Fna in Marrakech waar ik vaak dit mengsel kocht. Heel bijzonder wat die geur met me doet en vooral hoe mijn lichaam hier op reageert.

Een Vreugdevolle Pasen aan iedereen. Dat Licht en Liefde, in jullie elk aanwezig zichtbaar mag worden.✨🙏💖

PS. Ondertussen is de rugzak aangekomen. En het wachten werd beloond. Dankjewel aan Veerle M. voor haar hulp en vertrouwen in mij. 🙏

Hieronder deel ik graag een paar kortfilmpjes van dd etappes tussen Montamarta en Benavente. Alsook een filmpje met een montage (foto/video) van 4 dagen processie in Léon

Montamarta-Granja de Moruela

Granja de Moruela-Barcial del Barco

Barcial del Barco – Benavente

Semena Santa Léon

Beelden vind je HIER over de weg

Un gran corazón

Posted on by

Een licht geblaas en af en toe wat gespetter is hoorbaar in de kolenkachel. Een zachte aangename warmte verwarmd de keuken en de rest van het huis.
Mijn voorarm leunend op de keukentafel, mijn voeten in een tijltje met wat bicarbonate en 2 druppels Lavendula Angustifolia… geniet ik van deze kostbare huisstilte.

De keuken is gevuld met spullen die me doen denken aan een huis van wel 30 jaar achteruit. Een kleine draagbare cassette recorder, een tv waarvan de diepte even breed is als zijn scherm, vintage kasten, een vals boeket bloemen, tl-lampen…
Een droogliggend buitenzwembad. Ik kan me zo inbeelden hoe het hier is geweest. ‘La madre’, aan het aanrecht ‘Los niños’ die in en uit lopen en gaan plonzen. De geur van een maaltijd….
De heer die me verwelkomde komt het huis binnen om de kolenkachel te checken. Met mijn gebrekkig Spaans vraag ik hem of dit het huis is van zijn ouders. Omdat ik me net probeerde in te beelden hoe het hier geweest is. ‘Si, casa familiar…’, kan ik begrijpen uit zijn delen. Een buitenverblijf, nu wonen ze in Bilbao. ‘Un hombre con un gran corazón’, terwijl hij zijn hand op zijn hart legt en zijn ogen wat rood kleuren.

Ondertussen is hij terug de deur uit en mag ik straks samen met andere pelgrims proeven van zijn keuken. Een huiselijke maal. Ik kijk ernaar uit.

De dagtocht liep vandaag parallel met een bijna niet meer gebruikte weg en wat verderop een autosnelweg. De weg onder mijn voeten koos ik voor een eenmanspad die ook gebruikt wordt door schapen, ipv de voertuigbrede kiezelweg. Anders dan gedacht was de weg rustig. Zo een lange weg doet me vaak wegdwalen in gedachte of brengt me gewoon heel rustig dicht bij mezelf.
Ik denk even terug aan de Italiaan die zich verontschuldigde ivm het wc in Mérida. Onze weg kruiste terug in Salamanca. Hij had me niet herkent en liep door. Ik draaide me nog even om. Zijn rugzak en broek brachten me bevestiging dat hij het was. Mijn mondhoeken kwamen opwaarts, ik voelde de fonkeling in mijn ogen. Een innerlijke fonkeling van dankbaarheid. Want ook al verwachtte ik geen verontschuldiging. Ik vond het wel een fijn aanvoelen wat zijn gebaar. Zo gaat het soms in het leven, iemand kruist je pad brengt je iets, zaait een zaadje en weg… Korte ontmoetingen met veel waarde. Ik hoop dat ik ook zo iemand mag zijn voor de ander…

Water

Posted on by
Baños de Montemayor

Wachtend op de bus naar Salamanca, zittend op een bank, geniet ik van het zicht.
De daken vertonen de typische zuiderse dakpannen, lange halve maansvorm, waarvan de ene op de rug en de andere op zijn buik zo een dak vormen, zelfs de zijmuur van het gebouw is met halve dakpannen bekleed. Er bovenuit stekend, de kerktoren in ruitvorm met arcade waar de kerkklok aan bevestigd is. Zwaluwen vliegen in het rond en scheren over straat. Er achter een berg met ontluikend frisgroen, naaldbomen en een blauwe lucht die opkomst is. Een buizerd die net uit de kruin van een boom is gevlogen.
Een grasmaaier en de geur van pas afgemaaid gras.
Een vrouw komt aangewandeld, opent de deur van vermoedelijk haar huis en daalt moeizaam de twee treden. Een man staat haar binnen op te wachten, opent zijn armen en legt beiden handen op haar schouders. Ze kijken elkander aan. De deur gaat dicht.

Ik hoor heel subtiel mijn adem die zijn stroom volgt in mijn lichaam. De beweging, het leven in mijn body. Gewoon in het hier en Nu zijn, bewust bij mijn ademhaling zijn, daar waar alles is, dan verdwijnt ‘tijd’ . Alles IS. Zo kan ik uren ergens zitten en genieten.

Zo heb ik de drie dagen doorgebracht in Baños de Montemayor.
De thermen kwamen als gepast. Ik genoot ervan om mij gewoon te laten dobberen in het helend water. In het bubbelbad liet ik mijn handen over het water bewegen op het ritme van de bubbels. Mijn handen, mijn favoriete lichaamsdeel. Ze hebben me zoveel te vertellen, ze kunnen zoveel.
De bubbels en de warmte doen me wegzinken in gedachte, in herinnering, ze brengen me even ver weg in de tijd, ‘geboorte’, de geboorte, mijn geboorte. De twee het NU en toen liggen flinterdun naast elkaar.

Plaza Major – Salamanca

Het thema geboorte blijft verder mee gaan de dagen nadien. In Salamanca boekte mijn pelgrimsmaatje een zalige kamer in het centrum bij Plaza del Major, een kamer met bad. Een uur kon ik in het warme badwater liggen ontspannen. Mijn onderrug had er deugd van, in kikvorshouding lag ik in het water. Ik werd ontroerd na de gedachte dat ik in dit leven geen klein zieletje ter wereld heb gebracht. Hoe vreemd en toch kon ik het mij zo levend inbeelden, mijn handen maakten een vloeiende beweging voor me alsof ik een baby in de handen had en kon ik me levend voorstellen hoe het is om een bloot lijfje van een klein wezen op mijn huid te voelen. Een traan rolde over mijn wang van zacht geraaktheid… het lied ‘Santa Maria me mostro o Camino de senhor…’ die ik een paar jaar geleden leerde kwam en begon te zingen. Water zo helend.

Salamanca. Wat voelt het goed in die groot stad. Een gevoel van rust en sereniteit. Een aanrader.

Ondertussen zit ik hier aan tafel in een albergue te schrijven terwijl iedereen al een uur in bed ligt. Het is 21:40.
Extramadura ligt in de rug, vandaag kon ik terug beginnen wandelen deze keer in regio Castilië en Leon. Lange wegen, open velden tot oneindig. Doet me wat denken aan het gebied rond Reims op de Lemovicensis. Akkers, akkers, windmolens, hoge electrische palen.

Slaapzacht, tot…

Baños de Montemayor

Posted on by

Sedert gisteren neem ik een paar verplichte dagen rust.
Een lange etappe in de regen, omdat er tussenin geen woonst aanwezig is. De verplichte lange afstand op asfalt van de voorbije 2 dagen omdat landwegen niet toegankelijk zijn, hebben zijn tol geëist op mijn ledematen.
Op een bepaald moment voelde ik zonder enige aankondiging iets springen in mijn voorvoet.
Al heel snel kwam het rood, warm met zwelling… een peesontsteking.

Gisteren morgen probeerde ik de bus te nemen om de volgende 10km asfalt te vermijden. Ik twijfelde of er wel eentje was en vroeg naar informatie. ‘Ah, Jasmine (Jazmin op zijn Spaans) waarom heb je getwijfeld’, zei ik tegen mezelf wanneer de bus aan mij voorbij reed. Ahhrrr….
De duim hielp niet, blijkbaar niet een gewoonte in Spanje.
Met veel aandacht aan mijn lichaamshouding, stap voor stap, wandelde ik op de drukke asfalt weg richting Baños de Montemayor.
De kilometers leken oneindig, de tranen stonden me nader dan het lachen. Gelukkig kwam ik iemand tegen langs de weg die voor mij een taxi wou bellen.
Aangekomen in het dorp zag ik Hannelore, even wandelde ik met haar mee om te kijken hoe mijn lijf voelde, wetend dat er verder natuur was en geen asfalt. Maar dit was tevergeefs… mijn lijf voelde zwaar, stram en had geen macht meer. Het voelde op, alsof ik plots een paar jaar ouder was.
Hier stoppen was de boodschap.

Ik passeer langs de kerk van het dorp. Santa María de la Asunción. Och, en dit net op de dag – 9 maand voor de geboortedag van Christus- waar de engel Gabriël aan Maria de boodschap bracht dat zij moeder zou worden van Jezus (Rooms Katholieke kerk en de Orthodoxe kerk). De deuren zijn op slot. Een vrouw komt op haar stappen terug, roept me en nodigt me uit om met haar mee te gaan. Ze heeft de sleutel van de kerk. Zet even het licht aan en heeft me de nodige tijd om even bij meZelf in de kerk aanwezig te zijn.

Bij het zoeken naar een overnachtingsplaats zag ik veel volk met sporttassen, witte badjassen in de straat… een kuuroord. Wat een synchroniciteit, net wat mijn lijfje kan gebruiken.

Twee relax circuit in warm water bij 43° in water die van onder het kuuroord komt waarin Sulfaat, natrium, magnesium en calcium aanwezig is. Goed voor artrose, artritis, huid en waarschijnlijk nog zoveel meer. Geef ik mezelf cadeau.

Daartussen geef ik mijn voeten, benen en bips massage met mijn zelfgemaakte olie en krijgen mijn voeten drie maal daags een ijsbadje terwijl ik op kamer ben en vooral rust.

Un mariage parfait

Posted on by

Al een paar dagen verwijderd van mijn laatste schrijven. Hoeveel… 6,7,8…hmm… hoeveel… geen belang wanneer men in het Nu leeft.
Ondertussen ben ik de oorpluggen en de witte koude neon lampen gewoon.
Pelgrims zijn wat meer aanwezig door de Via de la Plata die de zijn start heeft in Sevilla.

Extramadura is een bijzondere mooie regio.
Van de ene op andere dag kan het er zo verschillend aanvoelen. Wat me vooral opvalt, is hoe dieper in de regio, hoe minder smeedwerk er voor de ramen aanwezig is van de huizen. De mensen zijn spontaner en minder gesloten en gaan al veel sneller terug reageren op een ‘Buenos dia’.

De zwarte wouw, Buizerds, arends, valken, ooievaars, zijn talrijk aanwezig en andere voor mij nog onbekende vogels. De kraai met zijn blinkende veren.
Ik kan zo genieten en ben telkens zo geïntrigeerd bij het zien hoe roofvogels omgaan met andere gevleugelden die hen aanvallen in de lucht en hoe ze op een dansende afwijkende manier niet in aanval gaan hoe ze bij zichzelf blijven.

En dan zijn er de vierpoten… waarmee ik iedere dag in contact kom en door hun weiden mag wandelen. De prachtige koeien met hun horens, zelf de stier schrikt me niet af, ze zijn hier zo rustig aanwezig in hun natuurlijke habitat.
De kalfjes die hun moeder roepen wanneer ze dorst hebben, net als de biggetjes met hun hoog stemgeluid.
De wilde varkens die soms hoorbaar zijn wanneer ik stil sta en die de massa gevallen eikels weten te appreciëren.
De geit en haar bel met de hoge toon, alsof ze een rondje meditatie aankondigt.

De frisse wind maakt aangename geuren vrij. De zachte, zoete geur van de witte brem die zich kan vermengen met de intrigerende, indringende warme geur van de Cistus en daar komt af en toe nog eens de geur van de Lavendel Stœchas.

De prilheid van de lente is hier en daar te zien. Het frisse groen wordt zichtbaar in de bomen.
Op één dag tijd kan men wel door drie verschillende grote boomgaarden wandelen. Van naaldbomen, steeneik naar kurkeik. De olijfboomgaarden zijn in minderheid. De kurkeik zet men momenteel in zijn blootje en wordt ontmanteld. De boomstam geeft dan een donker bordeaurood uitzicht en heel bizar de oudere bomen vertonen een soort ruggengraat.

En dan is er een dag die eindigt langs lange omheiningen van braamstruiken waar de meidoorn en sleedoorn er zich in vermengd.

In de borders Rode klaver, weegbree, kleefkruid, munt, Paardebloem…

De paarse kleur van Lavendel, het roze van de Silène armeria, witte, gele voor mij onbekende mini bloempjes…. Simplement ‘un mariage parfait’.
De regenbuien brengen avontuur op de weg. Overlopende beekjes of grote plassen zorgen voor extra blaren aan de voeten van de pelgrims.
Regenbuien brengen ook prachtige regenbogen en tovert kleur in de donkergrijze lucht. En de ene dag houd de regen niet op, terwijl de andere dag druppels vallen en dankzij de hevige wind onmiddellijk drogen nog vóór ze zich kunnen nestelen in de wand van mijn regenjas.

Extramadura met zijn grote diversiteit aan fauna en flora…. een regio waar mens, dier en natuur heel dicht bij elkaar leven.

Papel

Posted on by
Embalse de Proserpina

Oeps. Geen toiletpapier in het damestoilet. Hup, dan maar richting de heren. Vóór ik de deur sluit staat een man me aan te kijken… ‘daar is het voor jou’, terwijl hij wijst met de vinger. “Sin, papel”, deel ik mee. Hij maakt teken met zijn handen dat ik papier moet nemen en ernaast moet en wijst naar het cryptogram op de deur. Hmmm… “Si, no appel… Hmm, en de rest komt eruit in een mengeling engels/Frans.
OK, ik werd gewaar dat mijn uitleg ‘dat ik nu eenmaal niet weet hoeveel papier ik zal nodig hebben’ en een vermoeden zijn haast te zien, stap ik uit het toilet en laat hem voor gaan. Wanneer hij uit het toilet komt, ga ik binnen, herhaald hij nogmaals wat ik al begreep, terwijl ik nu toch dringend moest… Dringende ochtendgebeuren in een albergue.

Richting Aljucén. Nieuwe woningen staan er als kazernes bij. Ouders vergezellen hun kinderen naar school terwijl de politie het verkeer regelt… waar geen wagens doorkomen.
Ik draai me even om, in de verte Mérida.

De agave staat in grote omvang in omheinde tuinen.
Het frisse lentegroen wordt zichtbaar in de bomen. De brem begint uitbundig te bloeien. Ornithogalum laat zich discreet zien tussen het lange gras. Scabiosa die zijn weg heeft gevonden tussen een spleet van een aangelegd trottoir.

Aan een stuwmuur, Embalse de Proserpina, neem ik de tijd om te kijken naar de overblijsels van de Romaanse bouwconstructie. Boeiend.
Ik kan me zo inbeelden hoe het leven hier straks zal zijn… Spelende kinderen, rollende kleurrijke speelballen, spetterende water, Picknick, mensen die hun siësta nemen…

Terug…
nu ligt het er wat verlaten bij. Wat strandhuizen die slachtoffer geweest zijn van vandalisme, een versleten zwemmeester stoel… De aalschover, en de eenden hebben het paradijs vandaag voor zich.

Een pelgrim komt me tegemoet. Och, de man van de ‘papel’… Een goededag en… ‘weet je nog deze morgen. Ik wil me graag verontschuldigen voor dit moment.’. Och, wat fijn, een man… die zich verontschuldigt. Ik had wel zin om hem vier kussen te geven. Ik heb geen herinnering… maar op één man na – ooit een opleider- is dit hij één van de weinige mannen die ik ontmoet heb, die zich verontschuldigd en dit is deugddoend.

Een zwart silhouet. Deze keer geen houtenplank in de vorm van een stier, wel een echte.
Achter mij hoor ik stemmen. Ik draai me om vier pelgrims wandelend naast elkaar. Pelgrims die de weg gestart zijn in Sevilla, de start van de Via de la Plata.
Aan de horizon zijn restanten te zien – of zijn ze nog in gebruik – van Romaanse irrigatie systemen, die doorheen het landschap gaan richting het stuwmeer.

En dan heb je dit ene kleine stukje natuur die mijn hart verwarmt. Mijn innerlijk kind blij maakt en waar ik als een fladderende vlinder mij door de natuur laat bewegen op een slingerend pad.
Waar het zand onder mijn voeten mijn tenen streelt. Waar de koe me rustig aankijkt.
Dit moment die kleur gaf aan mijn dag.
Net zoals, zo een kort moment, waar twee personen elkander kruisen en een zachte glimlach delen met elkander.

Mérida

Posted on by

Ik haal het rolluik naar boven. Ik kijk naar de lucht… geel, mistig.
Ik sluit de deur achter me en draag de sleutels naar de bar en vertrek richting Mérida.
De Ooievaars hebben hun habitat in een hedendaagse kerktoren. En wanneer op vele plaatsen de klokken beginnen luiden begeleiden ze deze met hun geklapper. Een vogel die in Extramadura, in de steden goed geïntegreerd is.

Ik volg zo een 10 kilometer een baan, afwisselend asfalt of steentjes, naast de autosnelweg Mérida – Madrid. In San Pedro de Merida heb ik genoeg van deze onaantrekkelijke weg en maak de keuze om de bus te nemen voor het laatste deel van de dagwandeling. Dit zorgt voor me meer tijd om de stad Mérida te ontdekken.

Ik had me dit nooit kunnen voorstellen dat ik zo gemakkelijk een stuk van een weg niet zou wandelen, dit was ‘not done’ 7 jaren geleden. De vol-harding van toen. Het stappen van À naar punt B werkte als een magneet. Ik wou en ik zou.
Wat kan ik voelen hoe deugd dit me doet om het anders te kunnen vandaag. Om te luisteren naar mijn behoeftes, wat ik in het Nu nodig heb. En… Amai, het leven wordt… nog gemakkelijker, rustig, zachter, intuïtief fijn-gevoeliger… Zalig!

In Mérida ontmoet ik terug Hannelore en Chris… een fijn weerzien.
Hier eindigt de camino Mozarabe, morgen stap ik verder op de Via de la Plata.

Voor het uit eten, ga ik op verkenning doorheen de stad. Hier en daar zijn oude Romaanse ruïnes zichtbaar. Een stad die me niet echt aanspreekt.

Wandelend door de winkelstraat, stop ik aan een papeterie. Starend naar de prachtige tekening van Rebecca Dautremer, van het boek ‘Jacominus’ – Klinkt zo mooi in mijn oren – zink ik weg in het beeld en droom eventjes weg midden de drukte van de stad.