Een licht geblaas en af en toe wat gespetter is hoorbaar in de kolenkachel. Een zachte aangename warmte verwarmd de keuken en de rest van het huis.
Mijn voorarm leunend op de keukentafel, mijn voeten in een tijltje met wat bicarbonate en 2 druppels Lavendula Angustifolia… geniet ik van deze kostbare huisstilte.

De keuken is gevuld met spullen die me doen denken aan een huis van wel 30 jaar achteruit. Een kleine draagbare cassette recorder, een tv waarvan de diepte even breed is als zijn scherm, vintage kasten, een vals boeket bloemen, tl-lampen…
Een droogliggend buitenzwembad. Ik kan me zo inbeelden hoe het hier is geweest. ‘La madre’, aan het aanrecht ‘Los niños’ die in en uit lopen en gaan plonzen. De geur van een maaltijd….
De heer die me verwelkomde komt het huis binnen om de kolenkachel te checken. Met mijn gebrekkig Spaans vraag ik hem of dit het huis is van zijn ouders. Omdat ik me net probeerde in te beelden hoe het hier geweest is. ‘Si, casa familiar…’, kan ik begrijpen uit zijn delen. Een buitenverblijf, nu wonen ze in Bilbao. ‘Un hombre con un gran corazón’, terwijl hij zijn hand op zijn hart legt en zijn ogen wat rood kleuren.

Ondertussen is hij terug de deur uit en mag ik straks samen met andere pelgrims proeven van zijn keuken. Een huiselijke maal. Ik kijk ernaar uit.

De dagtocht liep vandaag parallel met een bijna niet meer gebruikte weg en wat verderop een autosnelweg. De weg onder mijn voeten koos ik voor een eenmanspad die ook gebruikt wordt door schapen, ipv de voertuigbrede kiezelweg. Anders dan gedacht was de weg rustig. Zo een lange weg doet me vaak wegdwalen in gedachte of brengt me gewoon heel rustig dicht bij mezelf.
Ik denk even terug aan de Italiaan die zich verontschuldigde ivm het wc in Mérida. Onze weg kruiste terug in Salamanca. Hij had me niet herkent en liep door. Ik draaide me nog even om. Zijn rugzak en broek brachten me bevestiging dat hij het was. Mijn mondhoeken kwamen opwaarts, ik voelde de fonkeling in mijn ogen. Een innerlijke fonkeling van dankbaarheid. Want ook al verwachtte ik geen verontschuldiging. Ik vond het wel een fijn aanvoelen wat zijn gebaar. Zo gaat het soms in het leven, iemand kruist je pad brengt je iets, zaait een zaadje en weg… Korte ontmoetingen met veel waarde. Ik hoop dat ik ook zo iemand mag zijn voor de ander…