Samen met Solinne en PilPoil maken we een ochtendwandeling in het rustige dorp Unienville. Al vroeg in de morgen weet Solinne me het één en het ander te vertellen, een echte spraakwaterval. Wat een fijne meid.
In Amance splitst de GR654 (Vézelay – CAMINO Compostella) en de GR145 (VIA Francigena – Rome).
Aan een heel oude schuur, zie ik een greppel gegraven. Mijn nieuwsgierigheid doet me stoppen. Ik vraag een man wat hij doet uit interesse. Momenteel ben ik een beweging aan het volgen om eventueel een klein stekje aan te kopen in Frankrijk. Ik zie wel, niets moet, alles kan. Benieuwd wat het me zal brengen.
Hier en daar mag ik op deze grijze dag geel zien in de tuinen. Hihi, als ik nog terug denk aan lang geleden, waar ik een allergie had aan het kleur geel in de tuin. Ik volgde zo een 25 jaar geleden een cursus tuinarchitectuur. Enkel roos, paars en wit mocht aanwezig zijn in mijn tuin. Liefs alles afgestemd en onder controle willen houden… Geel, o, neen. Ik koppelde dit als ‘ouderwets’. Gelukkig is alles veranderlijk en in beweging en kan ik me vandaag niet meer inbeelden dat ik een in vakjes tuin nog zouden hebben… Zo puur mogelijk. Jaune soleil, jaune Lumière, jaune qui rayonne, jaune en moi.
‘Je vous souhaite des rêves à n’en plus finir et l’ envie furieuse d’en réaliser quelques-uns. Je vous souhaite d’aimer ce qu’il faut aimer et d’oublier ce qu’il faut oublier. Je vous souhaite des passions, je vous souhaite des silences. Je vous souhaite des chants d’oiseaux au réveil et des rires d’enfants. Je vous souhaite de respecter les différences des autres, parce que le mérite et la valeur de chacun sont souvent à découvrir. Je vous souhaite de résister à l’enlisement, à l’indifférence et aux vertus négatives de notre époque. Je vous souhaite enfin de ne jamais renoncer à la recherche, à l’aventure, à la vie, à l’amour, car la vie est une aventure, et nul de raisonnable ne doit y renoncer sans livrer une rude bataille. Je vous souhaite surtout d’être vous, fier de l’être et heureux, Car le bonheur est notre destin véritable.
Aardappelen, tarwe, mais en suiker bieten…maar vooral hoofdzakelijk tarwe en suikerbieten, dit is wat hier in de regio van La Marne op de vlakte wordt gekweekt. In massa’s. Start voor een tweede dag in rechte lijn, op een heuvelend landschap. Hier en daar groepjes van herten in de verte.
Ergens midden de dag kom ik aan in een nog historisch dorpje. Met zijn huisjes waarvan de muren schots en scheef zijn. Des belles maison comme j’aime. Ik zoek een bankje, geen. Ik hoor een deur van een schuur. “Pardon monsieur, je peut me reposer un peut sur votre petit mur”. De meneer komt naar toe, opent het hek. “Entré, je vais même vous donner une chaise”. Hij brengt me een stoel, “vous voulez encore quelque chose, un peut d’eau, un café.” “Ohla, un petit café ce n’est pas un refu, avec grand plaisir.” Terwijl ik op de stoel zit geniet ik van het zien van een schuurtje, met hier en daar wat verborgen schatten. Met een plateau in de hand komt hij terug. Een Italiaanse koffiekan, twee witte tassen en ‘mon cherie’, zo een praliné met drank en een kers erin. We spreken over het leven midden de velden in een oase dorp. Over hoe hier gecultiveerd wordt, met veel pesticiden, ook al staat erop Biologisch. De boeren ontglippen telkens aan de normen, dit is ook zichtbaar op de velden, kleur is er zelden zichtbaar.
In de tuinen zijn hier en daar bloemen zichtbaar… driekleurenviooltjes, Primula, af en toe komt het geel erdoor van de Forsythia en Paardenbloem. Door de open vlaktes is alles hier wat trager.
”s Avonds kom ik aan in Rosnay L’Hôpital. De straten zoals op veel plaatsen, zijn leeg, geen mens te zien. Dit was al zo de voorbije jaren, maar nu, amai opvallend. De jonge en vriendelijke burgemeester opent zijn feestzaal waar ze een klein hoekje hebben geïnstalleerd voor de pelgrim. Een electrisch kacheltje wordt bijgezet.
Terwijl ik mijn dagboek schrijf, kijk ik plots op. Een witte rook en een bizarre geur is de ruimte aanwezig. Ik zet de ramen open. Kijk naar het vuur. Ik zie niets. Ik ga naar beneden, ook niets. Ik trek de stekker uit. Hef de verwarming op. Bingo. De linoléum zag zwart. Oef, wat een geluk. En de grond, het is wat het is. Ik besef dat ik veel geluk heb gehad en dat ik niet aan het slapen was. Ik haal de ovenplaat en grill uit de oven, plaats de verwarming erop, zo heb ik toch nog een verwarmde ruimte.
Terwijl ik mijn dagboek verder aanvult, voel ik mijn ogen zwaar worden….. midden de nacht kom ik wakker met bril op de neus en telefoon in de hand. Ik zet hem af en slaapzacht terug in. Dankbaar om het leven, de vele ontmoetingen…
Zaaaliggg… Hmmm… ontwaken. Ik duw op een groen knopje voor de tv, op zoek naar een documentaire. Frankrijk is ‘rijk’ aan verschillende tv zenders met enkel documentaires over… natuur, geloof… Ik blijf nog heerlijk chillen. Pas tegen de middag verlaat ik de kamer… En dit is wat mijn lijfje nodig had. Een halve dag rust en op eigen ritme ontwaken. Niet meer, niet min. En voor de rest rustig wandelen… op de catwalk ipv op de atletiekpiste. Haha. En als ik even terugblik naar gisteren, kan ik het moment zien waar ik me in een fractie van een seconde mezelf louter in het mentale had gestoken en geen rekening meer hield met gans mijn Zijn… zo snel kan soms iets draaien, wanneer men het bewustZijns verlaat of buiten zichzelf vertoeft.
Voor ik de grootstad verlaat ga ik langs de bakker en de fruitboer. Bij de bakker een lange wachtrij. Even verduidelijken. De rij lijkt lang te zijn, niets is minder waar. De afstand tussen de mensen rekt de lengte uit. Enne ik denk ook niet dat er nu meer mensen zijn dan andere zondagen. Waarschijnlijk staan alle mensen dan gepropt op elkaar. Het is maar hoe je het ziet. Ik schuif alvast met plezier aan voor een zondagse ochtendcompagnie.
Een vrouw staat voor me en maakt problemen over het feit dat een tachtig jarig haar mondmasker niet op heeft. De vrouw draait zich om en we geraken aan de babbel. “Il y des gent bizarre ici. Il faut faire attention….” Ik kijk wat rond me en voel me best heel ontspannen, zonder maar iets gewaar te worden van wat de vrouw met me deelt. “Oh, vous savez madame les gent bizarre, je crois pas que cela existe. Tous dépend de son propre regard, ce que en porte soi et ce que nous projetons sur d’autres.”
Max. drie mensen in de bakkerij. Ik stap binnen en kijk wat er is. Een jonge juffrouw vraagt gehaast en al roepend wat ik wens.” Pouvez vous m’aider. Il y a quoi dans cette pâte svp.” Ik zie de jonge vrouw twee stuks in een papieren zak steken. Ze kijkt me aan en vraagt me iets.” ” Désolé mais il est impossible de vous entendre et je me demande pourquoi vous criez tous si fort”, vraag ik haar. “À cause du masque”, weet de juffrouw me te vertellen. “À cause du masque ou le faite que vous criez l’un sur l’autre”. Het geroep wordt minder in de hectische bakkerij…eenmaal buiten, oef, wat een opluchting.
Langs de weg overheerst de mondmaskers boven de sigaretten peuken en bierblikjes. Ik herken bepaalde punten op de weg… in 2018 kwam ik hier langs op mijn weg naar Assisi, die de weg van Aertsengel Michaël werd en behoorlijk mij heeft laten ontwaken.
Wanneer ik terug in de volle natuur kom, weg van stad en drukte, kom ik in een totaal ander landschap terecht dan de voorbije dagen. Daar waar de dorpen verborgen lagen tussen de bossen… rijzen de dorpen na iedere heuvel van velden. Weg bossen. Rondom rond aan de horizon zijn de windmolens zichtbaar op de open vlaktes van de champagne streek.
Ik hoor een wagen afkomen in mijn rug. Ik draai me even om. Een stofwolk. Ik ga midden op de weg wandelen tot ik hoor dat de wagen vertraagd. Ik ga terug op de zijkant en steek mijn hand op als dank gebaar. De wagen stopt… Twee jonge dames. “Ça va, vous avez besoin de quelque chose”, vraagt één van de inzittende. “Non, merci, merci d’avoir ralenti…. “, en we praten verder over verschillende regio’s in Frankrijk. de natuur, de weg… “Un jour ou l’autre j’ai envie de le faire ce chemin.” “N’hésiter pas”, deel ik met een vreugdevol gevoel. Op de landwegen zijn automobilisten zich vaak niet bewust van de stofwolk, dus eventjes naar het midden en dan op zij en met grote kans dat men elkander begroet.
Ik bevind me op de GR654 naar Compostela en de GR145 naar Rome, een weg die sedert dit jaar (2021)een officiële GR route is geworden. Op een bepaald punt kies ik de tegenovergestelde landweg dan deze van twee jaar geleden. Zalig om in het hier en nu te vertoeven en om hierin eigen keuzes te maken. Het landschap lijkt op lappen stoffen van een quilt, als een deken die over de aarde ligt, maar of ze de aarde goed doet en ‘warmt ‘ is een andere zaak.
Een hazen rollebollen over het veld. Drie herten huppelen opzoek naar schutting in de weinigen bos oasen. Hagen zijn verdwenen. De talrijke vogels, hun gezang waar blijven ze…
Mijn avond eindigt bij Babeth, Barbara, Caroline, Melissa, Tina… In Le Meix-Tiercelin, een gezellig samen zijn onder vrouwen en dat op een acht maart, de Internationale vrouwendag.
Ik wil graag iedereen bedanken die het mij mogelijk hebben gemaakt, geholpen, gesteund, in woorden, in daden, in kleine gebaren, in het nabijzijn of verweg, … Ieder individu, ieder wezen… Aan de mensen die mijn hart hebben weten te raken in alle opzichten.
De niet te vergeten organisaties met zijn vele vrijwilligers die ervoor zorgen dat wegen uitgestippeld worden, het uitzoeken van de treffelijke accomodaties en die zich blijvend inzetten met enthousiasme om het de pelgrim mogelijk te maken te pelgrimeren zonder teveel zorgen. Grote Routepaden in België, Grande Randonnée,via Francigena in Frankrijk, de Via Francigena, Via Francigena del Sud, Via Mikael, de Jacobus vereniging in Italië. MILLE GRAZIE À TUTI
Ik verlaat het station van Benevento. Opluchting. Wat een hemelsbreed verschil… een serene sfeer…eindelijk… Ik voel mijn lichaam in ontspanning gaan.
Ik wandel nog twee uur voor ik aan de kerk kom waar ik aanbel voor een overnachting.
De kerk heeft een wat bizarre toren… De raket van kuifje.
Nog voor ik de avond in ga, ga ik opzoek naar emmer en dweil. Een emmer is te vinden, de dweil wordt een stuk katoen. Kamer, badkamer, keuken… alles komt even onder Jasmine’s handen. Sommige pelgrim’s denken werkelijk dat ze op hotel zijn en vinden het overbodig te reinigen wat ze hebben gebruikt of vuil gemaakt. Werkelijk een gebrek aan respect naar de mensen die deze ruimte ter beschikking stellen, alsook naar medepelgrims.
Ik geniet van mijn werk niet enkel voor mezelf, ook te weten dat de volgende pelgrim misschien thuis gevoel zal hebben bij het aankomen.
Aan de ontbijttafel vraag ik Paola wat info over de weg naar Assisi – de richting die ik morgen neem om mijn pelgrimstocht verder te zetten.
Ook de vraag of mijn credential voor de Franciscus weg is aangekomen per post. Ik deel met haar de gebeurtenissen van op de weg en hoe mijn pelgrimstochten tot stand zijn gekome. .. La Triskele… Paola ziet de tekening… Ze wijst met de vinger naar de drie cirkels… Compostela, Assisi, Roma… Meld ze.
Plots sta ik perplex… Zo eenvoudig was het… Drie… Aaahhh… het komt binnen… “Si”, flop ik eruit… Mont San’t Angelo-Sacra del Michael – Mont Saint Michel. Zo eenvoudig was het! Ik zag het niet.
Ik kijk Jean-Paul aan… tranen in zijn ogen van ontroering.
Ik heb mijn antwoord op mijn vraag die ik weken geleden stelde en had losgelaten. Bewust dat het antwoord op het gepaste moment zou komen en ik hierin een totaal vertrouwen in heb. Het was duidelijk de Via Francigena diende eerst afgerond te zijn, ik diende eerst aan te komen in Rome. Het antwoord lag gewoon op het einde van deze pelgrimstocht. Hier in deze Ostello waar we naartoe geleid werden. De weg voelt voor mij nu totaal in evenwicht…een rechte lijn…
Voor de mensen die hier interesse in hebben zullen zien op de kaart dat alle drie plaatsen in één rechte lijn op de kaart liggen.
Ik zal dus mijn pelgrimstocht eerst verder zetten richting het zuiden naar Mont San’t Angelo, via Francigena del Sud.
We bezoeken de Saint-Paul Basiliek. Groot, indrukwekkende kunst en architectuur binnenin.
Ik steek er kaarsen aan… aan jullie, voor jullie.
Na deze nemen we de tram… niet eenvoudig te vinden… De informatie hieromtrent is heel chaotisch, gelukkig hebben we Google maps.
In de late namiddag komen we aan aan het museum van het Vaticaan. We hebben nog ruim twee uur voor bezoek. Er is zoveel te zien dat mijn ogen bijna scheel zien. Jean-Paul is moe en zijn aandacht verminderd wat… En inderdaad Rome is vermoeiend gewoon door de zovele indrukken die er zijn en aandacht en alertheid je nodig hebt op straat. Vermoeiender dan honderden kilometers te stappen.
De Sistine kapel. Ongelofelijk indrukwekkend, wel teveel om alles te zien. Dit is voor mij een ruimte waar je bijna alleen zou mogen zijn, liggend op de grond en je laten onderdompelen.
We verlaten het museum, het laatste bezoek van de dag is de Sint-Pieters Basiliek. We stappen binnen…. Iets enorm komt op me af zodra ik binnenstapt, alsof ik een ondoorzichtbaar gordijn ben doorgestapt. Ik weet niet hoe ik me anders kan uitdrukken. Ik barst uit in tranen… Ik krijg er geen woord meer uit… Vol… Groots… Ik kijk Jean-Paul aan… Ook hij is aan het wenen… Zonder woorden begrijpen we elkaar… Ik stap verder naar voor… Ik laat de indrukken verder op me afkomen… Af en toe overvalt me terug een huilbui. “Mon chemin ce fini que maintenant”, zegt Jean- Paul. Inderdaad pas nu hier in de basiliek Sint Pieters eindigt deze pelgrimstocht van la Via Francigena. Een krachtig moment…onderhuids Ingeprint…
We kijken elkaar aan. .. (Jean-Paul en ik)… “la dernière etappe de la VF”, zegt Jean-Paul. Zonder woorden… Mijn hand rust op zijn kaak…
Wagens, vuilbakken… Hoe dichter bij Rome hoe meer afval overal zichtbaar is langs de weg. Ik heb nu al veel steden gedaan tijdens mijn pelgrimeren, maar dit…
Er is duidelijk een probleem met het ophalen van afval… Een vuilkar… Enkel een chauffeur. De vuilbak wordt vastgepakt, opgetild en geleegd. Geen manschap aan de vuilbak zelf… alles wat er dus naast valt… Is pech.
Gelukkig wandelen we twee natuurreservaten in… Die ons van de drukte en de vuilbakken weg brengt… Hmmm… Ik voel precies dat ik aan zagen ben… echter realiteit… Een verwilderd natuurreservaat… en in plaats van te wandelen op de VF nemen we een openveld die ernaast ligt. De zweetdruppels staan te blinken op onze huid, de kleine vliegjes kleven in het nat…
We naderen Rome. Boven op een heuvel een vergezicht… Bijna bangelijk om daar straks in te wandelen. Groots… Eén rechtelijn naar het Vaticaanstad… Minder druk dan ik dacht… En al bij al een fijne weg voor de laatste dag.
Mijn ademhaling… Ander ritme… . We zeggen geen woord… We naderen… En plots staan we op het Vaticaanplein…groots, euh eerder immens… Te groot… Ontroerd van het aankomen in Rome, het eindpunt van de VF, niet een eindpunt. Van België, over Frankrijk, via Zwitserland, Italië in… 2160km te voet. Ik voel dat ik me even wil afzonderen… Mijn telefoon… mijn metekind… het antwoordapparaat…ze belt me terug…
Ik heb voor de rest geen woorden, ik vind er geen.
Vaticaanstad
Naar het bureau om ons testimonium op te halen en dan op zoek naar een overnachting. We belanden in één van de Ostello’s van de Confraternita di San Jacopo di Compostella.
Een fijne verwelkoming. De credential krijgt zijn stempel, wat uitleg over het functioneren van de Ostello en voor het avondmaal ontvangen we een voet wassing. Als teken van verwelkoming, gastvrijheid.
Terwijl de hospitaliero nog slaapt verlaten we in stilte de slaapzaal. Voor we de stad verlaten nemen een ontbijt. De serveerster tovert een bloem en dubbelhart op de cappucino’s.
Wat fijn om mijn wandelvriend terug aan mijn zijde te hebben.
Een diepe hechte band en een gevoel alsof ik hem al veel langer ken dan een paar dagen geleden. Een hechte band die ik binnenkort zal verlaten of terug verlaten. Alsof we dit al hebben meegemaakt. Echter voelt het voor mij niet meer als een niet meer zien of afscheid, eerder als een nieuwe kans om het beiden anders te doen. Mijn weg is de laatste jaren zo gegroeid dat afscheid geen afscheid niet meer is. De liefde die ik mag dragen kent geen grenzen of verlies. En wanneer je Liefde bent weet je dat er geen afscheid niet meer is, want diep vanbinnen weet je dat je voor eeuwig verbonden blijft.
Capranica
Eentje waar ik minder graag mee verbonden ben… Is de mug… Echter lusten die mij veel te graag.
De weg gaat via bossen, hazelnoot plantages, ruines van de eerste eeuw na Christus.
Het doorkruisen van Capranica waar in de straten overal theelichtjes, sterren en spreuken worden opgehangen. Vermoedelijk om de verjaardag te vieren van Antoine de St. Exupery.
We eindigen in Sutri waar je het centrum bereikt na een stevige klim. Na een douche wandelen we wat door de straten. Een vrouw… In haar linkerhand een hond, rechts een enorme boodschappen tas. In het Frans vraag ik haar of we kunnen helpen. Ze knikt van neen. We wandelen verder en draaien ons om. De vrouw sleurt nog altijd met haar zakken. We lopen naar haar toe en nemen de zak – die behoorlijk zwaar is-van haar over. Ze dankt ons.
Goed geslapen na de tumultueuze avond. Terwijl ik mijn ogen de kost geef met de opkomende zon, laat ik mijn smaakpapillen genieten met een heerlijke verse meloen.
Ik hoor Laurent zijn stem, hij stelt zich luidop vragen over mij op een denigrerende manier. Ik probeer er geen aandacht aan te geven.
Ik verlaat de kamer… de badkamer… ik kruis Laurent. Ploef het lag eruit. “Bonjour Laurent, Au lieu de regarder où être constamment occuper avec les autres. Utilisé cette énergie pour ton propre ‘Etre’ tu en a besoin. Regarde ta haine et tu trouvera amour.”
Later stel ik me de vraag of ik er goed aandeed mijn gedachten te delen. Geen spijt… Ik vond het noodzakelijk om de punten op de I te plaatsen en een gepast moment in tijd en ruimte om te reageren.
Ik verlaat Montefiascone met een prachtig zicht op de vallei.
Vandaag heb ik de beslissing genomen om een dubbele etappe te doen. Op deze manier zal ik Laurent achtermij laten met een verschil maakt van 1 dag. Het zal wat ruimte scheppen zowel voor mij als voor Laurent. Want eigenlijk hoop ik echt dat wat ik zag en voelde bij hem dat hij er doorheen mag gaan, transformeren en zich bevrijden.
Van Montefiascone naar Viterbo, naar Vetralla.
Via holle wegen en Romeinse paveien.
Rechts olijfboomgaarden, links de wijngaarden.
Net voor Viterbo zie ik Laurent en Pascal nog even “Buen camino”, ik steek mijn hand op.
Verderop een militair domein. Militairen in oefening… In kadans kruisen we elkaar.
Met zanderige wegen kom ik aan in Viterbo. Een drukte van jewelste… Overal wagens. Het is warm… Ik wandel erdoor richting Vetralla… een lange weg. Geen schaduw, zand.
In de vroege vooravond ontvang ik een sms van Jean-Paul ‘je suis à Vetralla. Tu est ou’… Ik kom net aan… ‘enbas a Vetralla’…
Een stevige helling… Uitrusten… De laatste meters van de dag… Zweten.
Ik kom aan in Ostello di San Francisco.
Een man komt naar me toe, Pietro. Een warm onthaal, een wegwijs doorheen de Ostello.
In de binnentuin zit een priester te praten met mensen. Kinderen spelen en ravotten…
Een man hangt zijn was aan de lijn, Jean-Paul, een fijn weerzien.
Viterbo
De Chiesa di Francisco… verwonderd stap ik ze binnen… Een heel fijne énergie. Niet enkel in de kerk, ook in de Ostello. De mensen die hier vrijwillig handenarbeid verrichten doen dit met zo een grote zorg. Een warm aanvoelen en voor mij de eerste plaats in een convent waar de spirit van Heilige Franciscus duidelijk voelbaar en zichtbaar is.
De telefoon… mijn metekind. “En ?!” “Geslaagd!” Haar eerste jaar middelbaar, hostellerie’. Wat ben ik fier op mijn metekind en amai wat een schitterend parcours heeft ze afgelegd. Verwonderd ben ik… Nogmaals proficiat lieve Liudmila dit heb je schitterend gedaan, je marraine.
De laatste pelgrim verlaat de Ostello. Het voelt vreemd. Jean-Paul is vertrokken om etappes samen te voegen en vroeger aan te komen in Rome. ‘Mon compagnon de route…’ nooit gedacht dat dit iets met me zou doen. Een leegte.
Langs de apotheek voor mijn zalf tegen de jeuk. De insecten hebben me al goed beet… het is worstelen tussen muggen, spinnen en grasvlooien… niet echt plezant.
Voor ik Bolsena verlaat, een bezoek aan één van de grootste sarcophagen van Europa.
Indrukwekkend om hierin te wandelen. Wandelen tussen meer dan honderd begraafplaatsen in een lange smalle gang van wel 8 à 10 graven boven elkaar.
Ook de collegiate di Santa Christina en vooral de kapel van Santa Lucia is meer dan de moeite waard.
Pas na 11 uur verlaat ik Bolsena. Een enorm verschil is voelbaar…van het samen wandelen naar terug op mijn eentje. Hoewel ik voorstander ben om pelgrimstochten alleen te doen, omdat je dan werkelijk veel dieper naar binnen kan gaan. Bewuster op de weg bent. Kon ik het samen stappen ook appreciëren, de pelgrimstocht heeft voor mij dan wel een totaal andere gevoel. De aandacht gaat niet meer naar wat rond mij te zien is, de natuur, de dieren… wel naar de mens. En eigenlijk voel ik al een eindje op deze weg dat de tijd er rijp voor is om naar en met de ander in contact te komen op pelgrimstocht en. De verschillende contacten met pelgrims en hospitaliero hebben me hierbij zonder ze het zelf wisten, bij geholpen.
Ik vind het ook heel fijn te horen te krijgen dat mijn ‘zijn’ en mijn wijsheid anderen iets hebben bijgebracht en bijbrengen op de weg. Als ik samen wandel zou je het kunnen omschrijven als een vorm van coachen, zoals in de vocabulaire van vandaag heel vaak wordt gebruikt en bijna een modewoord is geworden. Het pelgrimeren met Jean-Paul was het net ietsje meer.
Plots dacht ik aan het woord ‘SamenZijnInAllEenheid’ een woord die ik een paar jaar geleden in elkaar stak naar aanleiding van een opleiding lichaamswerk en ik belangrijk vond. Iedereen is, en mag zijn. Elk in zijn eigen stuk, met zijn eigen mogelijkheden en kunnen. Delen met andere zonder jezelf te verliezen. Alleen kunnen zijn om dan pas naar de ander te kunnen toestappen. Met je eigen zijn samen komen om dan in eenheid samen te creëren, vertrekkend vanuit jezelf in puurheid zonder iets te willen bereiken, wel iets creëeren gewoon door te zijn en zonder je weg te geven of te verliezen in de ander.
Het zicht is prachtig. Het blauwe van het meer. De olijfboomgaarden. Pas laat in de namiddag kom ik aan in Montefiascone.
Ik klop aan… Het convent Corpus Armore.
Een kleine, bejaarde vrouw… Zwarte lange klederdracht, een zwarte kap met een wit hoofdband. Haar kleine zachte handen verwelkomen me. Door een lange blinkende gang met aan beide kanten huisplanten neemt ze me mee naar mijn kamer.
Wat later hoor ik mijn buren, Pascal en Laurent.
We nemen samen een heerlijk avondmaal die de zusters hebben klaargemaakt. Aan tafel voel ik wat spanning en zie ik ergernis bij Laurent. Heb ik eigenlijk nog niet anders gezien. De grove reactie, commentaar en nooit tevredenheid van Laurent, zijn voor mij welletjes geweest. Ik voelde dat de tijd was aangebroken “demain ils ne faut plus réserver pour moi, je continue mon chemin.”.
Laurent opent het VF boek…. “la grosse”(een vrouw) , hoor ik…. Ik vraag hem waarom deze benaming. Deze vraag werd hem teveel… Een agressieve lading komt naar me toe. De haat in zijn ogen is groot. Ik ben me bewust dat wat ik zie niet rechtstreeks met mij te maken heeft. Een pion in zijn leven.
Ik zwijg wijselijk en kijk hem aan… Er is geen ophouden… Hij verlaat de eetruimte al gooiend met de deur en verwijten. Een stilte… Ik kijk Pascal aan… we kijken beiden verwonderd.
Ik neem een fles water… beven… Ik probeer terug op adem te komen… Een traan… Lossen.
De voorbije dagen werd ik vaak geconfronteerd met een gelijkaardig gedrag van vroeger. Als ik achteruitkijk begrijp ik waarom mijn weg deze van Laurent heeft gekruist.
Ik ben blij te zien hoe ik in zo een contact kan blijven staan zonder zelf in reactie te gaan, maar gewoon in liefde te staan. Alsof ik hierop meer en meer wordt uitgedaagd. Gelukkig ben ik dit bewust… Ik wens Pascal een goede avond en we nemen afscheid van elkaar. Blij dat ik deze avond een eigen kamer mag hebben.
San Benedetto
Basilica San Salvia no – Montefiascone
De weg naar... 