We kijken elkaar aan. .. (Jean-Paul en ik)… “la dernière etappe de la VF”, zegt Jean-Paul. Zonder woorden… Mijn hand rust op zijn kaak…

Wagens, vuilbakken… Hoe dichter bij Rome hoe meer afval overal zichtbaar is langs de weg. Ik heb nu al veel steden gedaan tijdens mijn pelgrimeren, maar dit…
Er is duidelijk een probleem met het ophalen van afval… Een vuilkar… Enkel een chauffeur. De vuilbak wordt vastgepakt, opgetild en geleegd. Geen manschap aan de vuilbak zelf… alles wat er dus naast valt… Is pech.

Gelukkig wandelen we twee natuurreservaten in… Die ons van de drukte en de vuilbakken weg brengt… Hmmm… Ik voel precies dat ik aan zagen ben… echter realiteit… Een verwilderd natuurreservaat… en in plaats van te wandelen op de VF nemen we een openveld die ernaast ligt. De zweetdruppels staan te blinken op onze huid, de kleine vliegjes kleven in het nat…

We naderen Rome. Boven op een heuvel een vergezicht… Bijna bangelijk om daar straks in te wandelen. Groots… Eén rechtelijn naar het Vaticaanstad… Minder druk dan ik dacht… En al bij al een fijne weg voor de laatste dag.
Mijn ademhaling… Ander ritme… . We zeggen geen woord… We naderen… En plots staan we op het Vaticaanplein…groots, euh eerder immens… Te groot… Ontroerd van het aankomen in Rome, het eindpunt van de VF, niet een eindpunt. Van België, over Frankrijk, via Zwitserland, Italië in… 2160km te voet. Ik voel dat ik me even wil afzonderen… Mijn telefoon… mijn metekind… het antwoordapparaat…ze belt me terug…
Ik heb voor de rest geen woorden, ik vind er geen.

Vaticaanstad

Naar het bureau om ons testimonium op te halen en dan op zoek naar een overnachting. We belanden in één van de Ostello’s van de Confraternita di San Jacopo di Compostella.
Een fijne verwelkoming. De credential krijgt zijn stempel, wat uitleg over het functioneren van de Ostello en voor het avondmaal ontvangen we een voet wassing. Als teken van verwelkoming, gastvrijheid.