Aan de ontbijttafel vraag ik Paola wat info over de weg naar Assisi – de richting die ik morgen neem om mijn pelgrimstocht verder te zetten.
Ook de vraag of mijn credential voor de Franciscus weg is aangekomen per post. Ik deel met haar de gebeurtenissen van op de weg en hoe mijn pelgrimstochten tot stand zijn gekome. .. La Triskele… Paola ziet de tekening… Ze wijst met de vinger naar de drie cirkels… Compostela, Assisi, Roma… Meld ze.

Plots sta ik perplex… Zo eenvoudig was het… Drie… Aaahhh… het komt binnen… “Si”, flop ik eruit… Mont San’t Angelo-Sacra del Michael – Mont Saint Michel. Zo eenvoudig was het! Ik zag het niet.
Ik kijk Jean-Paul aan… tranen in zijn ogen van ontroering.
Ik heb mijn antwoord op mijn vraag die ik weken geleden stelde en had losgelaten. Bewust dat het antwoord op het gepaste moment zou komen en ik hierin een totaal vertrouwen in heb. Het was duidelijk de Via Francigena diende eerst afgerond te zijn, ik diende eerst aan te komen in Rome. Het antwoord lag gewoon op het einde van deze pelgrimstocht. Hier in deze Ostello waar we naartoe geleid werden. De weg voelt voor mij nu totaal in evenwicht…een rechte lijn…
Voor de mensen die hier interesse in hebben zullen zien op de kaart dat alle drie plaatsen in één rechte lijn op de kaart liggen.

Ik zal dus mijn pelgrimstocht eerst verder zetten richting het zuiden naar Mont San’t Angelo, via Francigena del Sud.

We bezoeken de Saint-Paul Basiliek. Groot, indrukwekkende kunst en architectuur binnenin.
Ik steek er kaarsen aan… aan jullie, voor jullie.
Na deze nemen we de tram… niet eenvoudig te vinden… De informatie hieromtrent is heel chaotisch, gelukkig hebben we Google maps.
In de late namiddag komen we aan aan het museum van het Vaticaan. We hebben nog ruim twee uur voor bezoek. Er is zoveel te zien dat mijn ogen bijna scheel zien. Jean-Paul is moe en zijn aandacht verminderd wat… En inderdaad Rome is vermoeiend gewoon door de zovele indrukken die er zijn en aandacht en alertheid je nodig hebt op straat. Vermoeiender dan honderden kilometers te stappen.
De Sistine kapel. Ongelofelijk indrukwekkend, wel teveel om alles te zien. Dit is voor mij een ruimte waar je bijna alleen zou mogen zijn, liggend op de grond en je laten onderdompelen.

We verlaten het museum, het laatste bezoek van de dag is de Sint-Pieters Basiliek. We stappen binnen…. Iets enorm komt op me af zodra ik binnenstapt, alsof ik een ondoorzichtbaar gordijn ben doorgestapt. Ik weet niet hoe ik me anders kan uitdrukken. Ik barst uit in tranen… Ik krijg er geen woord meer uit… Vol… Groots… Ik kijk Jean-Paul aan… Ook hij is aan het wenen… Zonder woorden begrijpen we elkaar… Ik stap verder naar voor… Ik laat de indrukken verder op me afkomen… Af en toe overvalt me terug een huilbui. “Mon chemin ce fini que maintenant”, zegt Jean- Paul. Inderdaad pas nu hier in de basiliek Sint Pieters eindigt deze pelgrimstocht van la Via Francigena. Een krachtig moment…onderhuids Ingeprint…