San Benedetto

De laatste pelgrim verlaat de Ostello. Het voelt vreemd. Jean-Paul is vertrokken om etappes samen te voegen en vroeger aan te komen in Rome. ‘Mon compagnon de route…’ nooit gedacht dat dit iets met me zou doen. Een leegte.
Langs de apotheek voor mijn zalf tegen de jeuk. De insecten hebben me al goed beet… het is worstelen tussen muggen, spinnen en grasvlooien… niet echt plezant.

Voor ik Bolsena verlaat, een bezoek aan één van de grootste sarcophagen van Europa.
Indrukwekkend om hierin te wandelen. Wandelen tussen meer dan honderd begraafplaatsen in een lange smalle gang van wel 8 à 10 graven boven elkaar.
Ook de collegiate di Santa Christina en vooral de kapel van Santa Lucia is meer dan de moeite waard.

Pas na 11 uur verlaat ik Bolsena. Een enorm verschil is voelbaar…van het samen wandelen naar terug op mijn eentje. Hoewel ik voorstander ben om pelgrimstochten alleen te doen, omdat je dan werkelijk veel dieper naar binnen kan gaan. Bewuster op de weg bent. Kon ik het samen stappen ook appreciëren, de pelgrimstocht heeft voor mij dan wel een totaal andere gevoel. De aandacht gaat niet meer naar wat rond mij te zien is, de natuur, de dieren… wel naar de mens. En eigenlijk voel ik al een eindje op deze weg dat de tijd er rijp voor is om naar en met de ander in contact te komen op pelgrimstocht en. De verschillende contacten met pelgrims en hospitaliero hebben me hierbij zonder ze het zelf wisten, bij geholpen.
Ik vind het ook heel fijn te horen te krijgen dat mijn ‘zijn’ en mijn wijsheid anderen iets hebben bijgebracht en bijbrengen op de weg. Als ik samen wandel zou je het kunnen omschrijven als een vorm van coachen, zoals in de vocabulaire van vandaag heel vaak wordt gebruikt en bijna een modewoord is geworden. Het pelgrimeren met Jean-Paul was het net ietsje meer.

Plots dacht ik aan het woord ‘SamenZijnInAllEenheid’ een woord die ik een paar jaar geleden in elkaar stak naar aanleiding van een opleiding lichaamswerk en ik belangrijk vond. Iedereen is, en mag zijn. Elk in zijn eigen stuk, met zijn eigen mogelijkheden en kunnen. Delen met andere zonder jezelf te verliezen. Alleen kunnen zijn om dan pas naar de ander te kunnen toestappen. Met je eigen zijn samen komen om dan in eenheid samen te creëren, vertrekkend vanuit jezelf in puurheid zonder iets te willen bereiken, wel iets creëeren gewoon door te zijn en zonder je weg te geven of te verliezen in de ander.

Het zicht is prachtig. Het blauwe van het meer. De olijfboomgaarden. Pas laat in de namiddag kom ik aan in Montefiascone.
Ik klop aan… Het convent Corpus Armore.
Een kleine, bejaarde vrouw… Zwarte lange klederdracht, een zwarte kap met een wit hoofdband. Haar kleine zachte handen verwelkomen me. Door een lange blinkende gang met aan beide kanten huisplanten neemt ze me mee naar mijn kamer.
Wat later hoor ik mijn buren, Pascal en Laurent.
We nemen samen een heerlijk avondmaal die de zusters hebben klaargemaakt. Aan tafel voel ik wat spanning en zie ik ergernis bij Laurent. Heb ik eigenlijk nog niet anders gezien. De grove reactie, commentaar en nooit tevredenheid van Laurent, zijn voor mij welletjes geweest. Ik voelde dat de tijd was aangebroken “demain ils ne faut plus réserver pour moi, je continue mon chemin.”.
Laurent opent het VF boek…. “la grosse”(een vrouw) , hoor ik…. Ik vraag hem waarom deze benaming. Deze vraag werd hem teveel… Een agressieve lading komt naar me toe. De haat in zijn ogen is groot. Ik ben me bewust dat wat ik zie niet rechtstreeks met mij te maken heeft. Een pion in zijn leven.
Ik zwijg wijselijk en kijk hem aan… Er is geen ophouden… Hij verlaat de eetruimte al gooiend met de deur en verwijten. Een stilte… Ik kijk Pascal aan… we kijken beiden verwonderd.

Ik neem een fles water… beven… Ik probeer terug op adem te komen… Een traan… Lossen.
De voorbije dagen werd ik vaak geconfronteerd met een gelijkaardig gedrag van vroeger. Als ik achteruitkijk begrijp ik waarom mijn weg deze van Laurent heeft gekruist.
Ik ben blij te zien hoe ik in zo een contact kan blijven staan zonder zelf in reactie te gaan, maar gewoon in liefde te staan. Alsof ik hierop meer en meer wordt uitgedaagd. Gelukkig ben ik dit bewust… Ik wens Pascal een goede avond en we nemen afscheid van elkaar. Blij dat ik deze avond een eigen kamer mag hebben.

Basilica San Salvia no – Montefiascone