Terwijl de hospitaliero nog slaapt verlaten we in stilte de slaapzaal. Voor we de stad verlaten nemen een ontbijt. De serveerster tovert een bloem en dubbelhart op de cappucino’s.
Wat fijn om mijn wandelvriend terug aan mijn zijde te hebben.
Een diepe hechte band en een gevoel alsof ik hem al veel langer ken dan een paar dagen geleden. Een hechte band die ik binnenkort zal verlaten of terug verlaten. Alsof we dit al hebben meegemaakt. Echter voelt het voor mij niet meer als een niet meer zien of afscheid, eerder als een nieuwe kans om het beiden anders te doen. Mijn weg is de laatste jaren zo gegroeid dat afscheid geen afscheid niet meer is. De liefde die ik mag dragen kent geen grenzen of verlies. En wanneer je Liefde bent weet je dat er geen afscheid niet meer is, want diep vanbinnen weet je dat je voor eeuwig verbonden blijft.

Capranica

Eentje waar ik minder graag mee verbonden ben… Is de mug… Echter lusten die mij veel te graag.
De weg gaat via bossen, hazelnoot plantages, ruines van de eerste eeuw na Christus.
Het doorkruisen van Capranica waar in de straten overal theelichtjes, sterren en spreuken worden opgehangen. Vermoedelijk om de verjaardag te vieren van Antoine de St. Exupery.

We eindigen in Sutri waar je het centrum bereikt na een stevige klim. Na een douche wandelen we wat door de straten. Een vrouw… In haar linkerhand een hond, rechts een enorme boodschappen tas. In het Frans vraag ik haar of we kunnen helpen. Ze knikt van neen. We wandelen verder en draaien ons om. De vrouw sleurt nog altijd met haar zakken. We lopen naar haar toe en nemen de zak – die behoorlijk zwaar is-van haar over. Ze dankt ons.