Baños de Montemayor

Posted on by

Sedert gisteren neem ik een paar verplichte dagen rust.
Een lange etappe in de regen, omdat er tussenin geen woonst aanwezig is. De verplichte lange afstand op asfalt van de voorbije 2 dagen omdat landwegen niet toegankelijk zijn, hebben zijn tol geëist op mijn ledematen.
Op een bepaald moment voelde ik zonder enige aankondiging iets springen in mijn voorvoet.
Al heel snel kwam het rood, warm met zwelling… een peesontsteking.

Gisteren morgen probeerde ik de bus te nemen om de volgende 10km asfalt te vermijden. Ik twijfelde of er wel eentje was en vroeg naar informatie. ‘Ah, Jasmine (Jazmin op zijn Spaans) waarom heb je getwijfeld’, zei ik tegen mezelf wanneer de bus aan mij voorbij reed. Ahhrrr….
De duim hielp niet, blijkbaar niet een gewoonte in Spanje.
Met veel aandacht aan mijn lichaamshouding, stap voor stap, wandelde ik op de drukke asfalt weg richting Baños de Montemayor.
De kilometers leken oneindig, de tranen stonden me nader dan het lachen. Gelukkig kwam ik iemand tegen langs de weg die voor mij een taxi wou bellen.
Aangekomen in het dorp zag ik Hannelore, even wandelde ik met haar mee om te kijken hoe mijn lijf voelde, wetend dat er verder natuur was en geen asfalt. Maar dit was tevergeefs… mijn lijf voelde zwaar, stram en had geen macht meer. Het voelde op, alsof ik plots een paar jaar ouder was.
Hier stoppen was de boodschap.

Ik passeer langs de kerk van het dorp. Santa María de la Asunción. Och, en dit net op de dag – 9 maand voor de geboortedag van Christus- waar de engel Gabriël aan Maria de boodschap bracht dat zij moeder zou worden van Jezus (Rooms Katholieke kerk en de Orthodoxe kerk). De deuren zijn op slot. Een vrouw komt op haar stappen terug, roept me en nodigt me uit om met haar mee te gaan. Ze heeft de sleutel van de kerk. Zet even het licht aan en heeft me de nodige tijd om even bij meZelf in de kerk aanwezig te zijn.

Bij het zoeken naar een overnachtingsplaats zag ik veel volk met sporttassen, witte badjassen in de straat… een kuuroord. Wat een synchroniciteit, net wat mijn lijfje kan gebruiken.

Twee relax circuit in warm water bij 43° in water die van onder het kuuroord komt waarin Sulfaat, natrium, magnesium en calcium aanwezig is. Goed voor artrose, artritis, huid en waarschijnlijk nog zoveel meer. Geef ik mezelf cadeau.

Daartussen geef ik mijn voeten, benen en bips massage met mijn zelfgemaakte olie en krijgen mijn voeten drie maal daags een ijsbadje terwijl ik op kamer ben en vooral rust.

Un mariage parfait

Posted on by

Al een paar dagen verwijderd van mijn laatste schrijven. Hoeveel… 6,7,8…hmm… hoeveel… geen belang wanneer men in het Nu leeft.
Ondertussen ben ik de oorpluggen en de witte koude neon lampen gewoon.
Pelgrims zijn wat meer aanwezig door de Via de la Plata die de zijn start heeft in Sevilla.

Extramadura is een bijzondere mooie regio.
Van de ene op andere dag kan het er zo verschillend aanvoelen. Wat me vooral opvalt, is hoe dieper in de regio, hoe minder smeedwerk er voor de ramen aanwezig is van de huizen. De mensen zijn spontaner en minder gesloten en gaan al veel sneller terug reageren op een ‘Buenos dia’.

De zwarte wouw, Buizerds, arends, valken, ooievaars, zijn talrijk aanwezig en andere voor mij nog onbekende vogels. De kraai met zijn blinkende veren.
Ik kan zo genieten en ben telkens zo geïntrigeerd bij het zien hoe roofvogels omgaan met andere gevleugelden die hen aanvallen in de lucht en hoe ze op een dansende afwijkende manier niet in aanval gaan hoe ze bij zichzelf blijven.

En dan zijn er de vierpoten… waarmee ik iedere dag in contact kom en door hun weiden mag wandelen. De prachtige koeien met hun horens, zelf de stier schrikt me niet af, ze zijn hier zo rustig aanwezig in hun natuurlijke habitat.
De kalfjes die hun moeder roepen wanneer ze dorst hebben, net als de biggetjes met hun hoog stemgeluid.
De wilde varkens die soms hoorbaar zijn wanneer ik stil sta en die de massa gevallen eikels weten te appreciëren.
De geit en haar bel met de hoge toon, alsof ze een rondje meditatie aankondigt.

De frisse wind maakt aangename geuren vrij. De zachte, zoete geur van de witte brem die zich kan vermengen met de intrigerende, indringende warme geur van de Cistus en daar komt af en toe nog eens de geur van de Lavendel Stœchas.

De prilheid van de lente is hier en daar te zien. Het frisse groen wordt zichtbaar in de bomen.
Op één dag tijd kan men wel door drie verschillende grote boomgaarden wandelen. Van naaldbomen, steeneik naar kurkeik. De olijfboomgaarden zijn in minderheid. De kurkeik zet men momenteel in zijn blootje en wordt ontmanteld. De boomstam geeft dan een donker bordeaurood uitzicht en heel bizar de oudere bomen vertonen een soort ruggengraat.

En dan is er een dag die eindigt langs lange omheiningen van braamstruiken waar de meidoorn en sleedoorn er zich in vermengd.

In de borders Rode klaver, weegbree, kleefkruid, munt, Paardebloem…

De paarse kleur van Lavendel, het roze van de Silène armeria, witte, gele voor mij onbekende mini bloempjes…. Simplement ‘un mariage parfait’.
De regenbuien brengen avontuur op de weg. Overlopende beekjes of grote plassen zorgen voor extra blaren aan de voeten van de pelgrims.
Regenbuien brengen ook prachtige regenbogen en tovert kleur in de donkergrijze lucht. En de ene dag houd de regen niet op, terwijl de andere dag druppels vallen en dankzij de hevige wind onmiddellijk drogen nog vóór ze zich kunnen nestelen in de wand van mijn regenjas.

Extramadura met zijn grote diversiteit aan fauna en flora…. een regio waar mens, dier en natuur heel dicht bij elkaar leven.

Mérida

Posted on by

Ik haal het rolluik naar boven. Ik kijk naar de lucht… geel, mistig.
Ik sluit de deur achter me en draag de sleutels naar de bar en vertrek richting Mérida.
De Ooievaars hebben hun habitat in een hedendaagse kerktoren. En wanneer op vele plaatsen de klokken beginnen luiden begeleiden ze deze met hun geklapper. Een vogel die in Extramadura, in de steden goed geïntegreerd is.

Ik volg zo een 10 kilometer een baan, afwisselend asfalt of steentjes, naast de autosnelweg Mérida – Madrid. In San Pedro de Merida heb ik genoeg van deze onaantrekkelijke weg en maak de keuze om de bus te nemen voor het laatste deel van de dagwandeling. Dit zorgt voor me meer tijd om de stad Mérida te ontdekken.

Ik had me dit nooit kunnen voorstellen dat ik zo gemakkelijk een stuk van een weg niet zou wandelen, dit was ‘not done’ 7 jaren geleden. De vol-harding van toen. Het stappen van À naar punt B werkte als een magneet. Ik wou en ik zou.
Wat kan ik voelen hoe deugd dit me doet om het anders te kunnen vandaag. Om te luisteren naar mijn behoeftes, wat ik in het Nu nodig heb. En… Amai, het leven wordt… nog gemakkelijker, rustig, zachter, intuïtief fijn-gevoeliger… Zalig!

In Mérida ontmoet ik terug Hannelore en Chris… een fijn weerzien.
Hier eindigt de camino Mozarabe, morgen stap ik verder op de Via de la Plata.

Voor het uit eten, ga ik op verkenning doorheen de stad. Hier en daar zijn oude Romaanse ruïnes zichtbaar. Een stad die me niet echt aanspreekt.

Wandelend door de winkelstraat, stop ik aan een papeterie. Starend naar de prachtige tekening van Rebecca Dautremer, van het boek ‘Jacominus’ – Klinkt zo mooi in mijn oren – zink ik weg in het beeld en droom eventjes weg midden de drukte van de stad.

Zandstof

Posted on by
Medellín

Een 7 km lange drukke industriële autoweg brengt me van Don Benito naar Medellin. Goed dat ik deze gisterenavond niet nam, en wel, nu, na een goede nachtrust. Want energievretend zijn ze, zowel voor lichaam als geest.

Bij het verlaten van de stad kom ik langs een recente nieuwe arena ten midden industriele/commerciële gebouwen. Nu begrijp ik waarom gisteren in het dorp veel te koop stond. De grote gekende commerciële ketens hebben hun weg hier gevonden.
De Moorse architectuur begint minder zichtbaar te worden, de Romeinse architectuur is hier en daar te zien…

Een bruine, gele vieze smog hangt over het landschap en dit nog eens vermengd met de ochtendmist… Bahhh… Ik kijk even op mijn kaart… Hmm, jaja, autosnelwegen, en piekuur. Bingo… Bahhh, hier kan mijn immuunsysteem niet tegenop.

Ik neem een grindpad naast de weg. Oef, mijn lichaam kan eindelijk wat in ontspanning gaan.
Af en toe kruis ik een mierenstraat. Wat moeten mijn voeten reusachtig zijn voor hen. De geur van koolzaad komt vrij ten midden de drukte van het verkeer, fijn om natuur te ruiken. Een ruiter op zijn paard, wandelt rondjes op een groot terrein, zijn hoofd is gericht naar zijn telefoon. Het gekraai van de haan weergalmt over de vallei.

Yelbes

In de verte kan ik Medellín zien.
Rond tien uur is de verkeersdrukte verdwenen, en komt de zon komt er door, het begint op te klaren.
Kort erna gebeurd iets vreemd, ik begrijp het niet. De verkeersdrukte is verdwenen en plots komt er een donkere bruin-gele wolk af. Bizar.
… tot ik op fb kijk en surrealistische beelden zie. Zandstof die overwaait van de Sahara. Och, zo bevreemdend.
En voor de mensen die denken dat het aan het witbalans ligt van de camera… Neenneen.
Af en toe zijn verschillende warmte stromen voelbaar. Soms is het warm en dan plots een heel frisse wind. In de namiddag komt de wind strakker opsteken, ik hoop dat het nog rustig mag blijven tot ik een overnachtingsplaats heb gevonden.

Na een vier kilometer op een gevaarlijke drukverkeersweg kom ik rond 18 uur eindelijk aan in Torresfresneda.

Het dorp ziet er verlaten uit… Net in een western movie. Naar de plaatselijke bar, hopend om iets warms te kunnen eten. Helaas, ‘ no comer’. Dan maar naar plaatselijk winkeltje. Ik kom naar buiten met een blik kikkererwten en chorizo en een blik carnés erbij.
Hup, de pot in. Wanneer ik de inhoud bekijk, 1 stukje chorizo (2cm op 2) en de vleesballetjes… Brrr. Doen me denken aan de voeding die ik vroeger aan mijn huisdier gaf. ‘Komaan, knop omdraaien. Je maag dient gevuld te worden’,spreek ik mezelf in.

Klik HIER VOOR NOG BEELDEN

Klik HIER VOOR KORTFILMPJE

Hinojosa del Duque

Posted on by

Ik sluit de deur van het verzorgd huisje en deponeer de sleutels in de brievenbus. Ik wandel mijn eerste uurtje tot aan een volgend dorpje.
Een vrouw die samen met mij de supermercado binnenstapt, lacht me vriendelijk toe. Aan de kassa wordt het bedrag op een briefje geschreven 1,35 euro. ‘Uno trenta cinque’, deel ik terwijl ik hen aankijk met een non verbaal die vraagt ‘klopt dit’. “Cinqo”, antwoorden ze in koor.
De vrouw vraagt me nog “… Alemania”, enkel het laatste woord heb ik begrepen, “No soy de Bélgica”. “Como dé… Adios?”. Ik hou het eenvoudig, “daaag”. “Daag”, terwijl ze haar hand opsteekt. “Adios” lachend naar haar toe. Wat fijn wanneer er een wederkerige communicatie is, ook al is ze miniem, toch hebben de weinige woorden, wel de inhoud een veel groter impact dan men kan denken.

Hier en daar zijn schapen, koeien, kippen, kalkoenen, varkens, paarden, muilezels… te zien en wat voelt dit goed om in de levende wezens meer diversiteit te zien en te horen. Ook de vogels zijn talrijk aanwezig van de pimpelmees tot arend.

Het speenkruid- en Mariadistelblad groeit talrijk tussen de bemoste afgeronde immense steenmassa.
Steeneiken vullen het landschap en hun vormen prikkelen mijn creativiteit.

Ik ben wel heel benieuwd naar dit stuk grondgebied en zijn verleden. Naar zijn rituele verleden.
Beelden stromen hier zuiver en in flitssnelheid aan.flitsen

De bomen, de rotsen… ze hebben hier zoveel te vertellen. Dit gebied voelt voor mij heel beschermd aan. Op een pleintje van het dorp staat een symbool in keien in de grond verwerkt.
Het symboliseert de 4 elementen: water, aarde, vuur en lucht. Een symbool die ik ooit in Saint Jean Pied de port aanschaf in een hanger na reeds 2 maanden over Moeder Aarde mij te hebben verplaatst.

De buizerd en vooral de arend is hier talrijk aanwezig. De nasale knarsende klank van de arend is een totaal verschil dans het zachte hoge toon van de buizerd. Fijn dat ik de arend mag ontmoeten en kennen. Ook zijn vlucht is zo verschillend.
Voor mij op een draad komt een scherp geboekte vogel zitten en vliegt telkens een eindje verder weg.
Terwijl de gevleugelden me omringen begin ik een fijne hoge nasale toon te uiten. Och, bijzonder zo uit het niets spontaan en zonder enige gedachte of iemand mij wel zou kunnen horen. Ik geniet.

Mijn gedachten gaan even naar fra Francisco. En zijn Cantique des Créatures.

Wanneer ik door dit prachtig bucolisch en mysterieus landschap wandel, kan ik niet anders dan zeggen, kunnen niet het ene zonder het andere eren.

We kunnen niet enkel Vaders Hemels eren en Moeder Aarde opzij laten, negeren. Net zoals we niet enkel Moeders Aarde kunnen eren zonder Vaders Hemels.
We kunnen ook niet enkel leven in de verticaliteit en de horizontaliteit gaan ontkennen en andersom. Net zoals we in elk van ons onze beide polariteit mogen eren en we van beiden mogen houden en vooral laten leven. Ze zijn niet losmakend van elkander. Ze vormen, Zijn één Geheel.
Heb je Lief.

Onder mijn paraplu geniet ik van het landschap die verandert van tinten bij de naderende felle regen.
Wandelend tussen twee groepen schapen – achter draad- roepen de lammetjes om hulp. Moeder schaap komt aangerend en vergezeld ze weg van de omheining. Het geroep van lammetjes hebben de nieuwsgierigheid van de waakhond aangewakkerd. De ene blijft er lui bij liggen tot de ander het signaal aangeeft. De grote witte Patou probeert uit de omheining te komen. Ik wandel rustig verder. Het wordt stil. Een geblaf herbegint. Het is hem gelukt te ontsnappen en staat midden de weg mij aankijkend al blaffend. “Vale, vale…”, ik check even om te zien dat hij mij niet benadert. Neen.

Bij het aankomen kort voor Hinojosa del Duque zitten twee ooievaars. Eén, twee en na de tweede springen ze de lucht in.
Door de regen voel ik me net een ‘schaatserijder’ op de weg. Eén stap en ik schuin 2 cm vooruit. Zandgrond. Ik gebruik de zijkant of middenberm om proberen een vloeiende pas aan te houden, daar waar de wortels de grond samenhouden.

Aangekomen in de stad, ga ik de sleutel halen in het politiekantoor. Deze nacht deel ik mijn kamer met iemand van la Guardia Civil.

Alcaracejos

Posted on by

In de velden is paars, wit, geel te bespeuren. De witte bloemblaadjes van de Camille hangen nog naar beneden en wachten tot de zon hen ontwaakt. Mijn tenen genieten van de ochtenddauw.
In de verte hoor ik stemmen, dierengeluiden en bellen… een schapenboer.
Ik hoor ze roepen “venga, venga”, of zoiets. In deze situatie kan ik me voorstellen dat hij roept dat zijn schapen komen, ‘vient vient’.

Hier en daar zijn zwarte boomstammen te bespeuren in de verte.
Onder mijn voeten is de weg oker roestbruin gekleurd en puur natuur, deze natuurlijke bedding, zijn mijn voeten zo blij om.
Op de zijkant… Rozemarijn (Salvia rosmarinus) , Zonneroosje (Helianthemum) , kurkeik, steeneik…

Wandelend doorheen de stilte, de rust die hier over het landschap hangt… er zijn zo van die plaatsen waar ik zo zou willen blijven vertoeven omringd door al dit waardevolle essentie.

Hoge loofbomen met afpellende schors laten me vermoeden dat er een rivier is… war verder kom ik aan de Rio Guadalbarbo. Of toch voor wat ervan overblijft.

Een konijn zit me aan te kijken en rent weg…’Hmmm, voor jou ben ik geen gevaar. Straks val je nog ten prooi aan…’, gaat door mijn gedachten.
Een paar minuten later op een lange weg, die me wat doet denken aan een Afrikaanse weg, vliegen wel een tiental arenden plots boven me weg. Hun uiterste pennen gericht naar boven, laten ze zich drijven naar de horizon.

Af en toe blijf ik staan om het omgevingsgeluiden in me te laten opnemen. Een paar schitterende lichtblauw gekleurde vogels, met zwart kopje en lange staart vliegen al kabaal makend over de weg. In mijn rug het geluid van een wild-zwijn. Wat verder schapen die blèren.
In de hoogte het knarsend geluid van de arend en af en toe, een deuntje mij zo bekend ‘de buizerd’.

Op een moment zie ik iets harig, elegant springen met de kop naar beneden. Ik haal mijn camera boven en bevries. Zou het de lynx kunnen zijn ! Hi, wanneer ik zie dat het een vrolijke ‘patou’ is, schiet ik uit in een lach. Zelf hij kan elegant springen. Zalig.

Een pauze onder een olijfboom, zodat ik de lange tocht van vandaag kan wandelen. 34 km.
Verderop wandel ik door een hectaren groot afgebrand bosgebied. Zo bevreemdend. Hoe pijnlijk deze situatie eruit ziet, zo ongelofelijk bijzonder om te zien hoe veerkrachtig Moeder Aarde is bij het zien van de nieuwe scheuten aan de voet van de afgebrande stammen van de eiken.

Een Duitse herder komt vanuit het niets naar mij gelopen. Een gelebber en een duw in mijn knieholtes. Duidelijk zin in spelen. In de verte zie ik hem verder springen met zijn baasje.

Ik nader Alcaracejos. Hier en daar is een Finca zichtbaar. En… Koeien…. Geen zwarte koeien met wit stippen, wel eerder witte met zwarte stippen. Hi, een dalmatierkoe… Haha… Hmm., zou dit het gevolg zijn van teveel zo’n op mijn voeten.

De lange eentonige vier kilometer, lijken me oneindig te zijn. Aangekomen verwelkomt een vriendelijke dame me in de Albergues voor pelgrims. Ik heb deze avond het kleine knusse huis voor mij alleen.

HIER MEER BEELDEN

VillaHarta

Posted on by

Na een goede nachtrust, daal ik af naar de bar voor een ‘café con leche ‘. De tv staat op… een kenbaar deuntje, maar deze keer in het Spaans…’geef nu de hand aan elkander…:
Toen ik gisteren morgen aan een school voorbij kwam werden kinderen en ouders verwelkomt met het lied’ Canon’ van Pachelbel. Zalig toch!

Ik verlaat Cerro Muriano. Een groep joggers steekt me voor… en nog… en nog…
Rechts van mij zie ik andere sporters… Een militaire kazerne. Nu begrijp ik de vierkantige structuur van hoe het dorp is gecreëerd.
Het is me al snel duidelijk dat het niet enkel een kazerne is, wel een gans militair gebied.
Boven de arcade van de militaire basis ‘Todo por la patria’. Hmmm…
De roze reukerwten kleuren de border van het domein. De ooievaars hebben hun nest gemaakt op het radio station.
In de verte – toch voelt het dichtbij- een fikse knal. Woensdag is blijkbaar knaldag.
Op een moment hoor ik een geluid, alsof iemand voortdurend in eerste versnelling rijd en zich er niet bewust van is…Een tank.
Nu begrijp ik de fikse knal.

De ganse dag gaat de wandelweg parallel met een snelle autoweg en een groen zacht GR pad, waar ik af en toe kies voor de zachte bedding van deze laatste.
Léger en wagens, toch voelt deze weg goed en vredig, soms vergeet ik zelf dat er een verkeersweg is.

De Cistus is terug talrijk aanwezig. De koe bij de horens vattend, breng ik mijn neus in de Cistus en laat me bewust onderdompelen.
Maar voor ik dit doe zet ik mijn beide voeten goed op heupbreedte, ga wat door de knieën, steun mijn handen op mijn wandelstokken en adem diep in via de neus. Sluit mijn ogen. Ik laat de geur volledig tot me komen…
Het duurt niet lang voor ik me kan ontsnappen en laat toe wat komt.

Een beeld. Twee silhouetten. Het beeld wordt duidelijker. Twee personen. De ene persoon heeft lange haren, de ander half lange haren. Beiden hebben ongeveer dezelfde gestalte, ze dragen een gelijkaardig soort kledij. Een stof die rechtdoor valt vanaf de schouders zonder taille tot bijna aan de voeten. Wat vuil beige.
Beide personage leggen hun hand in elkander . Ze staan met hun rug naar elkander toegekeerd. Hun borststreek is ruim en open . Hun kin is wat naar bovengericht. Beiden hebben een vredige zachte openblik. Het is voor mij duidelijk dat het gaat om een vrouw en een man. Beiden hebben een gelijkaardige evenwichtige energie, waarbij man en vrouw zou kunnen in het niets opgaan en het geslacht geen betekenis heeft.

Aan de basis komt vanaf de grond een bleekgeel breed vol-licht die vertrekt vanaf hun voeten en aan een snelheid naar boven gaat en verkleurt naar wit. In de hoogte verfijnt het naar bijna niets en toch vol, ruim. Het voelt krachtig en vredig.

Het beeld duurt maar een paar seconden, maar was zo treffend duidelijk.
De boodschap… Dat de tijd gekomen is, niet in een cirkel te staan naar elkaar toekijkend, die als sluitend werkt, beperkt. Het was een tijd nodig. Nu, Wel de kracht van het Licht te gebruiken in onze ruggengraat, elkander steun geven zodat we stevig kunnen staan en het Hart naar buiten richten zodat het zich kan verspreiden, de wijde wereld in, gesteund door de kracht van het licht in de rug.

Wanneer ik mijn ogen open, ziet het veel ruimer uit rond mij.
De weg gaat verder… Hoog in de lucht een bijna halve maan, terwijl de zon me laat genieten van haar stralen. Een roofvogel laat zich leiden op de luchtstroom. Te groot om een buizerd te zijn, vermoedelijk een arend.

Een schaapherder komt mijn richting aangewandeld. Zijn grote herdershond komt snuffelen.
Vlinders zijn meer en meer zichtbaar. Eglantier rozen hebben hun eerste frisse groene blaadjes.
En voor ik het besef kom ik aan in Villaharta.
Aangekomen in een nette en pas nieuwe albergue, mag ik een avondje doorbrengen met twee Spaanse heren. Morgen staat me een lange dag te wachten. Welterusten iedereen.

Wens

Posted on by
Mezquita Córdoba

Het ontwaken in een Hostal met een klas jong adolescenten, hmmm, niet zo evident om er rust te bewaren.

Ik maak me klaar om de Mezquita te gaan bezoeken. Vroeg in de morgen en voor de misdienst is er geen entrée te betalen. Best wel goed meegenomen en lief van de man aan de receptie om me hiervan op de hoogte te brengen.

De deuren gaan open. Ik herinner me dat ik hier 25 jaar geleden voor de eerste keer kwam. Mijn ogen konden het niet allemaal waarnemen, ik werd toen overdonderend. Een moskee in een kerk, een kathedraal in een moskee… zo werd het in het verleden opgebouwd. Hoe het gebeurde of hoe men eraan kwam laat ik graag ‘buiten’.
Een fascinerend gebouw. Het samenspel tussen de twee is prachtig. De architectuur, de kunst. De zovelen handenarbeid, het waren grote kunstenaars.
Ik floreer tussen de zuilen tot ik aan de kapel van het Heilig sacrament kom. Een dame is aan het poetsen. Een deur naar buiten staat open. ‘Och!’ , terug denkend aan de gebeurtenis van gisterenavond. De muur aan de Oostzijde. Ik wandel verder de muur af, na de kapel van het Sacrament. Een volgende kapel. Op het hekken staat geschreven ‘Santa Maria Magdalena y Asunción’.
Ik voel een innerlijke glimlach. In dankbaarheid.

Gisteren avond kwam ik onverwachts in een doorlopend straatje terecht ‘Banos Arabes de Cordoba’. Daar mag ik nu gaan van genieten!
Een man verwelkomt me, met een badhanddoek, badpak en teen slippers.
Op de binnenpatio een eerste bad, het zoutbad.
Ik wandel onder de eerste arcadeboog , langs een fluweel overgordijn.
Een karmozijnrode ruimte met aan beide florale Moorse stuc. Het water een koloniaal/turquoise blauw. Drie arcade bogen. Een waterspuwer. Mijn ogen dienen zich wat te wennen aan de donkere omgeving.
Ik stap het warm waterbad in en laat zachtjes mijn lichaam onderdompelen in deze voor mij niet onbekend voelende ruimte. Veruimende emoties komen los. Plots ben ik omringd met vele andere vrouwen, op mijn huid een lang tuniek in natuurkleurige stof kleeft wat op mijn huid en laat mijn lichaamssilhouet zien. Lange haren liggen wat nonchalant op mijn schouder. Ik sluit even mijn ogen, open ze opnieuw. Het beeld vervaagd.
Ik haal diep adem… Zucht.

Na een hotbad en koudbad, een zoutbad waar ik me in volle overgave in neerleg. Kijkend naar de witte wolkjes die voorbij komen, laat ik mijn lichaam langzaam drijven.
Hoewel ik niet zou willen sterven in water, uit schrik te verdrinken, maar heen gaan in een zoutwarmwater bad naakt liggend in overgave op deze manier… zou wel een wens kunnen zijn. Zou wel kunnen… neen, Een wens.

Cordoba

Posted on by

Santa Cruz… gisterenavond vroeg ik me af ‘wat doe ik hier?’. Een niet uitgeruste nachtrust haalde me uit bed.
De kilometers die voor mij liggen vandaag kunnen niet opgesplitst worden… geen dorpen ‘between’, geen wagens die er voorbij komen. De andere optie is een drukke snelweg om wat minder kilometers te nemen. Uiteindelijk kies ik ervoor om maximaal tijd te benutten in Córdoba en nam de hedendaagse ‘ezel’, de bus.
Vóór mijn aankomst in Córdoba vliegen wel honderden roofvogels in de lucht. Bijna ongeloofwaardig.

Twee dagen rust staan me te wachten. Het is zon-dag en dit zal ik nu eens ten volle in acht nemen.

Oranje bloesems beginnen hun eerste parfum te verspreiden in de straten van de stad. Amai, wat zal dit zijn eenmaal de witte bloemknopjes volledig zullen open springen.

De stad ontwaakt. Terwijl ik op mijn sandalen loop, zijn velen nog in wintertenue en de blikken naar mij voeten spreken soms boekdelen, ook al begrijp ik de taal niet. En mijn voeten… wat zijn ze blij de vrijheid te voelen.
Witte duiven in de parken vliegen massaal naar de voeding die voor hen wordt uitgestrooid.
Een pluizig dier, mij onbekend maakt een dutje in de ruïne van de enorme waterrad langs de Rio Guadalquivir.
De vijgen boom laat zijn nieuw kleed zien… De vruchten zullen voor de pelgrims zijn in het najaar.

Gisteren kwam een indringerige persoon via een privé bericht onder de noemer van ‘Licht en Liefde’, mij vertellen dat ik verkeerd ben, gedoctrineerd, niet bewust in het leven sta, niet in het NU leef, het Licht niet ken… en zo verder.. .. omdat ik ergens zou gereageerd hebben op een beeld van de Aertsengel Michaël.
De vrouw ging ervan uit dat ik voor de oorlog ben omdat het beeld die zijzelf toonde/ziet van de aertsengel een mes in zijn handen heeft en de duivel onder zijn voeten.
De dame sprak de ‘waarheid’, plaatste zich als bijna ‘de juiste’, noemde me ‘lieve schat’ en terzelfde tijd probeerde de dame in kwestie me voortdurend van iets te overhalen…

De situatie doet me wat denken aan – en een gelijkaardige gewaarwording als toen in Italië, toen iemand zei dat ik de duivel was.
Het voelde als iemand die me kwam uitdagen… in Liefde blijf ik staan, in Liefde zal ik blijven staan.
Best wel uitdagende tijden als je het me vraagt.

Langs één van de muren waar de Puerto de Almodovar is, staat een beeld van ‘Abu Al Walid Muhammad ibn ruchd. Averroes- filosoof, medico’ . Geboren in Córdoba 1126 overleden in Marrakech 1198. De beide steden waar ik me thuis voel.
Ik bezoek de ‘Casa Sefarad’ en zijn synagoge. Of Sepharade – Joods-Spaans.
Amai, de tijden van de Middeleeuwse Inquisitie, die officieel ontstaan is om een eenheid te creëeren. Welke eenheid?! Toch niet deze van het hart.
Catharen, de tempeliers en nog zoveel anderen werden vervolgd.
En dan was er de Moderne inquisitie genaamd, deze van Spanje. Waar het model van samenleven tussen Christenen, Musulman en joden werd weggevaagd.
Terwijl, wie je ook bent, met welke religie ook, welke strekking ook of hoe je in het leven staat gelovig, atheïst…. Het Hart is de essentie van alles en iedereen.

Ik kom aan in mijn volgende kamer ‘3’. Net naast de Mezquita. Een fijne hostal met een patio en Moorse zeliges.

Het blauwe uurtje komt eraan, tijd voor een avondwandeling.
Voor één van de poorten van de Mezquita sta ik tegen een muur geleund. Ik blijf er een eindje staan… mensen komen en gaan.
Plots hoor ik een gezang waarin het woord ‘Libertad’ komt. Niet in een Spaans deuntje maar als een Muezin die het gebed uitroept. Het voelt wat bizar aan en iets van niet in het NU.
Ik geraak niet weg van de tempel… Euh, de Mezquita. Zo voelt het. En heel bizar… Het is alsof ik in Jeruzalem zou kunnen staan…
Wat ik hier gewaar word is gelijkaardig als toen, in de Basiliek van de Aertsengel Michaël in Pavia. Een zacht ‘klimaat’, als een thuiskomen. Benieuwd wat er rond of achter deze deur-muur schuilt van deze Oostgevel.

Ermita Nueva

Posted on by

Het verlaten van Moclin was wat mysterieus. In mijn rug was de lucht zo open en vrij dat de Sierra Nevada wel heel dichtbij leek te zijn.
Voor mij een dikke laag mist bedekte de vallei. Het afdalen in de vallei was voelbaar op mijn huid. Afdalend kwam ik in een andere ‘wereld’, een wereld die plots zo dichtbij leek te zijn. Donker en licht speelt er met elkaar. Alsof entiteiten voelbaar meer aanwezig leken te zijn. Flinterdun. Ik genoot van ieder stap die ik nam en van het wondermooi toneelspel die zich rond me afspeelde.

In de verte hoor ik de ‘toeter’ van een bakker die zich aankondigt. Ik kan hem niet waarnemen. Dichtbij, helaas wandel ik niet op zijn ronde.
Een stevige klim tussen de olijfbomen doet me vaak een halte houden, tijd om het landschap op een andere manier te bewonderen. De gele bloemblaadjes van de voorjaarsbloemen kleven op en kleuren mijn tenen.

In Ermita Nueva verschiet ik van een kleine vierpoter die plots uit het niets komt. Klein en venijnig. Vaak zegt het baasje iets van. ‘… no peligroso..’. ‘Mijn voeten’, tot je je omdraait en ze vals terug in aanval gaan. De verloren gelopen honden zijn hier niet gevaarlijk, deze sluipen weg van de mens omdat ze weggejaagd worden, helaas. Zo kwam ik al menigte Podenco’s tegen, op zoek naar voeding en gekwetst aan de poten of achterdij.

Ik zie een man zich regelmatig bukken, over een voor mij bijna leeg veld. Bij het naderen zie ik de grote stevige asperges in de grond. Ik blijf even staan zeg “Ola, buen dia”, en ook al kunnen we geen lange zinnen maken… een hand in de lucht, een glimlach, zijn werk bewonderen en de boer dan veel goeds wensen, doet soms meer dan vele woorden. Alvast voor mij, deugddoend.

Een zacht looiend landschap, wisselend in een gamma van bruin, groen, grijszilver tinten.
Hier en daar een grootmoeder en haar kleinkinderen wandelend in ont-moeting naar de mannen zittend op de banken vóór een hedendaags gesloten kerkje. Een vrouw met een geruite schort, een strohoed en een wat dikkere pull, heeft plaats genomen in haar voortuin. Naast haar een rieten mand waaruit een draad wiebelend tevoorschijn komt. Onder haar armen twee tikkende naalden. In stilte wandel ik haar huis voorbij genietend van dit zo herkenbaar tafereel.

Beelden van de dag KLIK HIER

Kortfilmpje KLIK HIER