Het verlaten van Moclin was wat mysterieus. In mijn rug was de lucht zo open en vrij dat de Sierra Nevada wel heel dichtbij leek te zijn.
Voor mij een dikke laag mist bedekte de vallei. Het afdalen in de vallei was voelbaar op mijn huid. Afdalend kwam ik in een andere ‘wereld’, een wereld die plots zo dichtbij leek te zijn. Donker en licht speelt er met elkaar. Alsof entiteiten voelbaar meer aanwezig leken te zijn. Flinterdun. Ik genoot van ieder stap die ik nam en van het wondermooi toneelspel die zich rond me afspeelde.

In de verte hoor ik de ‘toeter’ van een bakker die zich aankondigt. Ik kan hem niet waarnemen. Dichtbij, helaas wandel ik niet op zijn ronde.
Een stevige klim tussen de olijfbomen doet me vaak een halte houden, tijd om het landschap op een andere manier te bewonderen. De gele bloemblaadjes van de voorjaarsbloemen kleven op en kleuren mijn tenen.

In Ermita Nueva verschiet ik van een kleine vierpoter die plots uit het niets komt. Klein en venijnig. Vaak zegt het baasje iets van. ‘… no peligroso..’. ‘Mijn voeten’, tot je je omdraait en ze vals terug in aanval gaan. De verloren gelopen honden zijn hier niet gevaarlijk, deze sluipen weg van de mens omdat ze weggejaagd worden, helaas. Zo kwam ik al menigte Podenco’s tegen, op zoek naar voeding en gekwetst aan de poten of achterdij.

Ik zie een man zich regelmatig bukken, over een voor mij bijna leeg veld. Bij het naderen zie ik de grote stevige asperges in de grond. Ik blijf even staan zeg “Ola, buen dia”, en ook al kunnen we geen lange zinnen maken… een hand in de lucht, een glimlach, zijn werk bewonderen en de boer dan veel goeds wensen, doet soms meer dan vele woorden. Alvast voor mij, deugddoend.

Een zacht looiend landschap, wisselend in een gamma van bruin, groen, grijszilver tinten.
Hier en daar een grootmoeder en haar kleinkinderen wandelend in ont-moeting naar de mannen zittend op de banken vóór een hedendaags gesloten kerkje. Een vrouw met een geruite schort, een strohoed en een wat dikkere pull, heeft plaats genomen in haar voortuin. Naast haar een rieten mand waaruit een draad wiebelend tevoorschijn komt. Onder haar armen twee tikkende naalden. In stilte wandel ik haar huis voorbij genietend van dit zo herkenbaar tafereel.

Beelden van de dag KLIK HIER

Kortfilmpje KLIK HIER