Na een goede nachtrust, daal ik af naar de bar voor een ‘café con leche ‘. De tv staat op… een kenbaar deuntje, maar deze keer in het Spaans…’geef nu de hand aan elkander…:
Toen ik gisteren morgen aan een school voorbij kwam werden kinderen en ouders verwelkomt met het lied’ Canon’ van Pachelbel. Zalig toch!

Ik verlaat Cerro Muriano. Een groep joggers steekt me voor… en nog… en nog…
Rechts van mij zie ik andere sporters… Een militaire kazerne. Nu begrijp ik de vierkantige structuur van hoe het dorp is gecreëerd.
Het is me al snel duidelijk dat het niet enkel een kazerne is, wel een gans militair gebied.
Boven de arcade van de militaire basis ‘Todo por la patria’. Hmmm…
De roze reukerwten kleuren de border van het domein. De ooievaars hebben hun nest gemaakt op het radio station.
In de verte – toch voelt het dichtbij- een fikse knal. Woensdag is blijkbaar knaldag.
Op een moment hoor ik een geluid, alsof iemand voortdurend in eerste versnelling rijd en zich er niet bewust van is…Een tank.
Nu begrijp ik de fikse knal.

De ganse dag gaat de wandelweg parallel met een snelle autoweg en een groen zacht GR pad, waar ik af en toe kies voor de zachte bedding van deze laatste.
Léger en wagens, toch voelt deze weg goed en vredig, soms vergeet ik zelf dat er een verkeersweg is.

De Cistus is terug talrijk aanwezig. De koe bij de horens vattend, breng ik mijn neus in de Cistus en laat me bewust onderdompelen.
Maar voor ik dit doe zet ik mijn beide voeten goed op heupbreedte, ga wat door de knieën, steun mijn handen op mijn wandelstokken en adem diep in via de neus. Sluit mijn ogen. Ik laat de geur volledig tot me komen…
Het duurt niet lang voor ik me kan ontsnappen en laat toe wat komt.

Een beeld. Twee silhouetten. Het beeld wordt duidelijker. Twee personen. De ene persoon heeft lange haren, de ander half lange haren. Beiden hebben ongeveer dezelfde gestalte, ze dragen een gelijkaardig soort kledij. Een stof die rechtdoor valt vanaf de schouders zonder taille tot bijna aan de voeten. Wat vuil beige.
Beide personage leggen hun hand in elkander . Ze staan met hun rug naar elkander toegekeerd. Hun borststreek is ruim en open . Hun kin is wat naar bovengericht. Beiden hebben een vredige zachte openblik. Het is voor mij duidelijk dat het gaat om een vrouw en een man. Beiden hebben een gelijkaardige evenwichtige energie, waarbij man en vrouw zou kunnen in het niets opgaan en het geslacht geen betekenis heeft.

Aan de basis komt vanaf de grond een bleekgeel breed vol-licht die vertrekt vanaf hun voeten en aan een snelheid naar boven gaat en verkleurt naar wit. In de hoogte verfijnt het naar bijna niets en toch vol, ruim. Het voelt krachtig en vredig.

Het beeld duurt maar een paar seconden, maar was zo treffend duidelijk.
De boodschap… Dat de tijd gekomen is, niet in een cirkel te staan naar elkaar toekijkend, die als sluitend werkt, beperkt. Het was een tijd nodig. Nu, Wel de kracht van het Licht te gebruiken in onze ruggengraat, elkander steun geven zodat we stevig kunnen staan en het Hart naar buiten richten zodat het zich kan verspreiden, de wijde wereld in, gesteund door de kracht van het licht in de rug.

Wanneer ik mijn ogen open, ziet het veel ruimer uit rond mij.
De weg gaat verder… Hoog in de lucht een bijna halve maan, terwijl de zon me laat genieten van haar stralen. Een roofvogel laat zich leiden op de luchtstroom. Te groot om een buizerd te zijn, vermoedelijk een arend.

Een schaapherder komt mijn richting aangewandeld. Zijn grote herdershond komt snuffelen.
Vlinders zijn meer en meer zichtbaar. Eglantier rozen hebben hun eerste frisse groene blaadjes.
En voor ik het besef kom ik aan in Villaharta.
Aangekomen in een nette en pas nieuwe albergue, mag ik een avondje doorbrengen met twee Spaanse heren. Morgen staat me een lange dag te wachten. Welterusten iedereen.