Convento

Posted on 10 augustus 2018 by Jasmine Marie José

Een korte dag staat me te wachten…ideaal om een uurtje langer in bed te liggen. Aan de ontbijt tafel deelt de eigenares van de B&B in het kort haar leven. Bij mijn vertrek vraagt ze me om haar mee te nemen in gebed. Ik deel met haar wat ze me bijbracht. We geven elkander een zoen.

De eerste dag dat ik de Tau samen met een gele pijl mag zien. Deugddoend… Net als de rood-witte strepen of andere signalisaties bv stikkers hebben een grote waarde voor de pelgrim of wandelaar. Voor mij zijn ze symbool als verbinding van mens tot mens en niet enkel materie. Drie kilometer lang wandel ik in stijgende lijn op een duidelijk pad. Stap voor stap… met volharding… Hmmm, volharding klopt eigenlijk niet, uithouding in volzachtigheid.
Stijgen zonder moeten, zonder het einddoel voor ogen te nemen. Geen moeten en zonder op de tanden te bijten. Gewoon in het nu… stap voor stap… met attentie voor mijn lijf en ademhaling.
Het is een beetje dankzij de Vipassana dat ik dit heb kunnen integreren in mijn dagelijks leven…

Het is net door niet te ‘willen’, gewoon te zijn, mijn lijf te voelen in zijn totaliteit. Door mijn tanden niet in iets te zetten, wel door ontspannen in beweging te komen en te werken met de innerlijke kracht. Op deze manier hou ik het niet alleen vol, het brengt me ook de mogelijkheid te genieten van wat is. En zo gaat het ook met deze pelgrimstocht… geen einddoel voor ogen houden, geen kilometers, geen tijden… Behalve de natuurelementen. Boven aangekomen op de top geniet ik van een prachtig vergezicht… In zachtheid op de top… een vlinder komt me vergezellen.

Aangekomen in Castelvecchio Subequo. Ga ik naar het convento van de Franciscanen. Een broeder brengt me naar een ruimte, twee matrassen, lavabo en toilet. Meer hoeft dit niet zijn. De broeder stempelt mijn credential af en vraagt vijf euro voor het gebruik van water. Ik ga terug naar de ruimte…neem de matrassen… Een Schorpioen… Ohoh… Hmmm… wat doe ik…Ik ga terug naar de broeder en leg uit dat ik liever niet op de grond slaap omwille van het insect, met een bed was het geen probleen geweest. Ik verlaat het convento… piep even in de documenten van de tocht. Convento 30 bedden… hmmm. Ik bel Patricia op, zij zou de vrouw zijn die me kan helpen.
Ze loopt het lijstje af en meld me dat enkel de B&B beschikbaar zijn. Het convento is bezet door een grote groep en de familiale huizen zijn allen bezet. De B&B. Ik meld haar dat het boven mijn budget is en leg haar uit waarom… Ze vraagt me mijn budget… Komt terug en vraagt me hoelaat ik ’s morgens vertrek. Ze neemt me mee terug in het convento… Een slaapzaal met 16 bedden… Ik begin me toch wel vragen stellen. Ik zie de staat van de matrassen… Een lange tijd geleden dat hier nog iemand geslapen… De matrassen zijn vies… Ik voel dat er iets niet klopt… Ik haal de punten op en meld haar dat ik het niet fijn vind wat gebeurt. Hun aanbod op de lijst… Wat ze in werkelijk aanbieden….zogezegd bezet en toch niet is…de prijs… de staat van de matrassen…Eigenlijk begrijp ik niet waarom het convento dit doet, ze verliezen er niets bij door een pelgrim onmiddellijk een bed aan te bieden ipv op de grond te laten slapen op vieze matrassen… Wat hebben ze daar nu eigenlijk aan… Eerlijkheid duurt het langst of dit hier van toepassing is! Het maakt me stil…

Het belangrijkste is eigenlijk dat ik best wel fier op mezelf ben de laatste tijd… Wat ik de laatste tijd al mogen opkomen voor mezelf, zonder enig verzet of hardheid. Wel opkomen voor mezelf in zachtheid en me hierin te laten respecteren.
Dit is wat het mij al heeft bijgebracht … . Zelfrespect en me laten respecteren. En nog zoveel meer…

Vrouw

Posted on 10 augustus 2018 by Jasmine Marie José

Ik laat Sulmona achter me… terwijl ik de zusters nog voor ogen zie. Een avondmaal, overnachting en een ontbijt… alles op een verschillende plaats. Ik geef wat aandacht aan mijn gewaarwordingen van gisteren… alles ging plots allemaal zo snel dat ik er de tijd niet voor nam en in een mum van tijd in slaap was gevallen.
Samenhorigheid… verenigde krachten…het vuur die in elk van hen aanwezig was…de diepe verbondenheid zowel in wat ik zag als wat ik voelde… Dankbaar. Ik vertrek met twee bananen en vier perzike rijker in mijn rugzak.

Een man komt uit zijn tuin. “Naar waar ga je? Vanwaar kom je? Solo! Toute a piedi !…Verwondering…” Eh si”… Vreugde…
Wat fijn om te zien hoe door een eenvoudig delen, open te stellen dat er wederzijdse vreugde mag ontstaan. En hoe verwondering en vreugde zo dicht bij elkaar liggen.

Mijn frustratie naar de wagens is wat gaan liggen. Gelukkig. Want ook al is het rijgedrag van sommige behoorlijk gevaarlijk, door mij hierin te frustreren zal het niet minder gevaarlijk zijn, wel meer en behoorlijk vervelend voor mezelf.
Ik zou me dagelijks kunnen frustreren in gelijk wat… en hoe meer ik dit zou doen, hoe meer ik afstand zou nemen van de liefde in mezelf. Is het gemakkelijk, neen absoluut niet.
Frustratie… en ik denk ook principes… die gegroeid zijn uit regels en wetten
Ik heb het idee dat erin de maatschappij zoveel wetten en regels ontstaan zijn om een evenwichtige samenleving te creëeren, dat men vergeten is te leven naar het Hart. En in zijn zuiver vorm kent het hart geen wetten en regels.

Ik haal een perzik uit mijn rugzak. Een beet… gekraak… het sap komt vrij… geslurp… oehoe, ik slurp… te heerlijk om het sap verloren te laten gaan. Mijn smaakpapillen en zintuigen genieten… Het bewust eten van de vrucht en beseffen wat moeder natuur ons bied… een diepe zucht… dubbelgenieten.

Ik steek mijn wandelstokken onder mijn arm. Leg mijn armen op elkaar en stap verder. Ik geniet van de rust en laat mijn lijf vullen met de geluiden van de natuur. Heerlijk…. Ontspannen.
Voor me op weg meters lange laan van mieren… Wat een werk… wat een samenwerking. Het is zo stil in de natuur dat hun beweging hoorbaar is.

Voor het aankomen in Raiano…. Een recht stuk – op een bijna niet te geloven – trottoir bedekt met een tapijt van dennennaalden, die me doen wegdromen naar een bad met esoterische oliën van den, mijn lijf uitgestrekt met een sfeervol muziekje op de achtergrond, kaarslicht… en- wie weet – iemand met wie ik dit mag delen… nabijheid…. En het geluid van de wagens… Wel die zijn verdwenen….Wegdromen.

’s Avonds klop ik aan bij een B&B. Ik vraag of het mogelijk is de prijs aan te passen…. Het gebeurt… “Omdat je een vrouw bent”, deelt de vrouw. Ik bedank haar…. Haar antwoord blijft me achtervolgen, ik heb het idee dat er ook een verband is met de zusters…
Ik vraag haar waarom, wat het verschil uitmaakt….Omdat we beiden vrouw zijn en ik je wens te steunen vertelt ze. “Oh, dankjewel het raakt me” , deel ik met haar.
In de douche stroomt het water over meheen… Mijn handen strelen over mijn hoofd… gezicht naar boven gericht… mijn lijf voelt groot, stevig en lang… haar woorden, het contact met de zusters ….
Het is alsof ik me letterlijk voel groeien, een krachtige zachte lijn stroomt vertikaal door mijn lijf… de eerste keer denk ik dat ik zo intens de verbinding heb mogen voelen met andere vrouwen vanuit een totaal ander niveau. Ik kon het gevoel echter niet thuis plaatsen. Dankbaar dat ze op mijn weg waren, dankbaar om de krachtige verbinding die nu voelbaar is met het vrouwelijk in mezelf… een gevoel die alle uithoeken van mijn lijf mag vullen in zachtheid.

Wortels

Posted on 5 augustus 2018 by Jasmine Marie José

Hmmm…. ochtenddauw… Hanen gekraai… Vroeg in de morgen, de zon zit nog achter de heuvels… Een waterstroom… In de verte blaffende honden. Het voelt aan als een vroege nazomer.
De waterdruppels op de metalen balustrade… De eenvoud en de schoonheid van het leven… Het ontroerd me…

De regen van gisteren bracht evenwicht in de natuur. Een rustige sfeer hangt over de heuvels en de bossen.
Ik stel me de vraag bij dit gevoel ‘is de rust werkelijk aanwezig of is dit eerder iets van mij’. Natuurlijk is dit gevoel iets van mij en in samenhang met wat rond mij is. We mogen de mens niet afzonderlijk bekijken mens versus natuur. Wel als een eenheid, een geheel. De natuur is geen object… Iets heel waardevol waar meer eerbied mag voor opgebracht worden.

Ik stuur een vraag via messenger omtrent overnachting en prijzen en deel ondertussen een ervaring. Een over en weer geschrijf… en het gevoel dat er een misverstand ontstaat… Ik sluit af na te zien dat er aanval kwam…het was het mij niet waard.
Hoge bomen vangen veel wind… zeggen ze vaak… die hoge bomen hebben vooral brede en diepe wortels nodig om buigzaam te kunnen zijn.

Nog niet op de helft van mijn kilometers voor vandaag stap ik een bospad in… Een paar honderden meters verder sta ik voor de zoveelste keer voor een muur aan planten, bomen… De weg is niet meer toegankelijk. Ik keer terug op mijn stappen… Een splitsing… Ik probeer nog even een andere ingang… Ik blijf verder stappen in de gedachten dat ik de andere weg, wel vind. Een verkeerde inschatting. Rustig blijf ik verder stappen tussen bramen, onder jonge bomen, op gladde stenen… Mijn lijf kust van dichtbij een wilde rozelaar…auw…Voorzichtigheid geboden niet alleen omdat ik het bos niet ken, ook omdat mijn schoenen geen grip meer hebben. ‘Foei, Jasmine waarom heb je niet geluisterd naar je buikgevoel en gewoon de weg genomen’, gaat door meheen. Twee uur draai ik in een wildernis, in een rondje van amper 1 km. Na twee uur ga ik naar het dorp die ik tegenkwam. Schud alle insecten weg. Ik vraag een man of hij de weg kent… en meld me dat de weg niet meer bestaat.

Ik post een boodschap op FB met een bedenking of ik nu op pelgrimstocht ben of op overlevingstocht. Als buitenstaander kan ik me inbeelden als iemand dit leest dat dit voor velen zo zou aanvoelen. Overleven.
En hoewel ik de bedenking had, voelt mijn pelgrimstocht zo niet aan.
Dat ik rondjes maak van 2 uur in een bos waar het niet vrij is van gevaar. Is mijn keuze.
Nadat ik een ander pad probeerde in te nemen omdat de route die wordt aangewezen niet meer bestaat of ontoegankelijk is. Is mijn keuze. In het bos verdwalen leert me om zorg te dragen voor mezelf, leert me dat ik mijn intuïtie mag volgen, leert me geduld te hebben, niet te panikeren, geen angst te hebben, te vertrouwen, mildheid. Me te leren niet meer in mijn hardheid te gaan, er in liefde en kracht te blijven instaan. Ook al wordt ik hierin uitgedaagd.
Is dit dan overleving voor mij, neen. Wel een leerschool van bewustwording. En in overleving modus liep ik weg van mijn Zijn en was er weerstand. Jah, en misschien denk ik nog altijd die twintiger te zijn op fysiek vlak, haha.

Pas naar de vroege avond kom ik aan in Caroville. Een aangenaam dorp tegen een bergflank. Ik vraag de priester of hij me kan helpen met een overnachting.
Een half uur nadien zit ik in zijn wagen… Laat me de prachtige natuur zien op het plateau… Trakteert me op een koffie en brengt me naar mijn overnachtings plaats.
Een huis waar de jeugd zijn plaats kreeg. Om een thuisgevoel te creëren, wat op te kuisen wat vandaag naar me toe kwam…. Neem ik een emmer water en begin op te ruimen. Ook uit respect en dankbaarheid voor de gastvrijheid die geboden wordt.
Ik zoek wat rond. Vind een vering, een dons… Mijn bed voor deze avond… En geef toe slapen in een bloemenbed…

Sant’angelo In Grotte

Posted on 4 augustus 2018 by Jasmine Marie José

De vogels zingen in het rond. Een zacht frisse windbries en pastelkleuren boven de horizon verwelkomen een nieuwe dag. De kerkklok tikt 8 uur. Fonca was gisteren heel fier om te vermelden dat ik de eerste Belgische pelgrim was die ze hebben ontvangen. Hun gastvrijheid en hartelijkheid hebben me echt een boost gegeven.

De natuur is prachtig. Eindelijk hebben de droge dorre velden plaats gemaakt voor groen en bossen. Bomen, o zo waardevol…ze brengen me onmiddellijk een thuisgevoel en rust.
Langs de weg een fontein met bronwater.
Vlijtige liesjes, hortensia, rozen, pélargonium kleuren de dorpen. De honden, zitten netjes achter een omheining en diegene die niet te vertrouwen zijn vastgebonden. Op een paar dagen van elkaar en zo een verschillende ingesteldheid. Ik geniet ervan.
De natuur is rijk aan appelen, vlier, braambessen, Vijgen…

Langs de weg een wagen die met zijn poep naar de afgrond staat. Erop een jongeman met een borstel. Hij reinigt zijn kofferbak. Ik kom erlangs en blijf stilstaan. “Buongiorno, e la nature ! “, terwijl ik mijn hand uitsteek naar wat hij doet.Ik kon het niet laten. De man was afval aan het dumpen. Karton, plastiek en groen. “Herbe”, antwoord de man. Ik wijs terug “e la cartone !”…. Ik hoor hem mompelen. Ik zet mijn weg verder.
Op de achtergrond hoor ik hem verder pruttelen “… Jésus Christo”. Ik dacht bij mezelf ‘het zal Jezus Christus niet zijn die je handelingen zou rechtvaardigen…”

In Sant’ Angelo la Grotta, de naam van het dorp verteld het al, ga ik op zoek naar de grot van de Aertsengel Michael. Wat gelijkaardig aan deze van in Monte Sant’Angelo. Binnen een waterbron. Een koper tonnetje aan een Lange koord. Ik vul mijn drinkfles. Overheerlijk water. Ik mis iets in deze grot. Ik kan het niet plaatsen… tot… geen enkele kaars. Uit mijn rugzak neem ik de noveenkaars. Ik steek ze aan… Laat me leiden en plaats ze diep in de grot. Ik kijk haar aan… ze staat er alsof ze daar al altijd gestaan heeft… alsof ze terug leven in de grot brengt… Het voelt aan alsof de grot uit een diepe slaap kwam.

Ik verlaat de grot. Een druppel. Geroffel in de lucht. Een bliksem, water. Water en vuur.

Day-off

Posted on 4 augustus 2018 by Jasmine Marie José

Campobasso

Zes uur… De wekker… Ik verlaat het ex convento en zwaai nog even naar de migranten in de keuken. De hemel… bewolkt…
Een bus komt aangereden… Ik steek mijn hand op… Een dagje ‘day-off’. Uit het ritme van inpakken… kaart lezen (vermoeiend en énergie slopend), stappen. Mijn lichaam een dag congé geven.
Moe, weemoedig en heimwee…
Richting Campobasso opzoek naar een apotheek die me kan helpen tegen de ontzettende jeuk aan pols en handen. Ik was er een paar dagen vanaf door minder contact met de zon. De laatste dagen was de zon krachtiger met als resultaat… Een opflakkering. Door de vermoeidheid kan ik het ook niet meer opbrengen om om te gaan met de jeuk.
De behulpzaamheid, vriendelijkheid en de tijd die de apothekeres neemt doet me goed… we zoeken samen naar een resultaat. De juiste Zonnecreme… OK… Behandeling tegen jeuk… OK… Insecten…homeopathie… De huid voortdurend verfrissen… Met thermaal water voor gevoelige huid… Resultaat… De rugzak vult zich…

Op een terras neem ik een ontbijt. Ik neem de telefoon en bel een vriendin op… Deugddoend… Een opbeurende gesprek… In het gesprek wordt me ook iets duidelijk omtrent mijn creativiteit, inspiratie en iets neerzetten op deze wereld.
Diep van binnen weet ik heel duidelijk wat me te doen staat en wat ik wens op te bouwen omtrent het pelgrimshuis. Alles is dan zo duidelijk en een openweg tot het zo duidelijk is dat er dan angst opkomt waar ik ga van lopen…
Ik werd me bewust dat het neerzetten van iets opzich OK is…
Dat er geen angst is voor het begin…. wel angst dat het zal eindigen. Is het een angst om te falen… neen niet echt… Dus dan begin ik er niet aan of ga lopen… En het besef dat mijn creativiteit in het Nu, nu dient aangepakt te worden. Want het zaad van vandaag zullen de vruchten van morgen zijn. En de bloemen in het nu zijn het resultaat van de vruchten uit het verleden.
Wel… ik neem de angst bij de hand en we gaan samen opweg in vertrouwen.
Ik neem dan ook verder mijn boekje in de hand en werk het project verder uit. Ik krijg terug wat moed.

Vijf uur wachten voor de bus aankomt om me te brengen naar een rustig dorpje bij Fosca en Marco.
Mijn sasjh (Marokkaanse sjaal) gaat de vuilbak in, de prikkers van de velden zijn er niet uit te halen. Ik stap binnen in een winkel… En koop me een frisse nieuwe sjaal met een opbeurend fris kleurtje… Materie die me nu eens zo deugddoend is… Vitrines doen om werkelijk mijn gedachten op niets te zetten.
Op de bus val ik in slaap… ’s Avonds wordt ik ontvangen met openarmen, samen eten, mijn kledij gaat de wasmachine in… De geur van verse gewassen kledij… De geur van regen in de natuur… Delen en ontvangen… Al dit brengt me terug wat moed…

Het was… Morgen een nieuwe dag.

Sant’elena Sannita

Ripalimosani

Posted on 2 augustus 2018 by Jasmine Marie José

Een van de broeders vraagt of ik zin heb in koffie voor ik de baan op ga. Dit kan ik nu niet weigeren. De keuken… Een bruine eiken keuken met midden een kleine rechthoekige tafel. Het aanrecht… De koffiemachine…
Een donkerbruine lange pij en een wit touw verbergt de hedendaagse kledij van de broeder.
Koffie geur… Het geluid van de koffiemachine… Herkenbaar… Ik sluit even kort mijn ogen… Een diepe zucht. Gemis.

Een gemakkelijke weg vandaag zonder complicatie, zonder prikkers…oef…Een asfalt weg, ernaast velden afgemaaid gras. Links Campobasso die heb ik niet nodig… Deze regio weet ik veel meer te appreciëren dan de regio waar de VF doorgaat. De appenijen zijn werkelijk de moeite. Veel meer natuur, kleinere pittoreske dorpen, de benadering van de mensen, de hulp en openheid.

Op het middaguur kom ik gelukkig al aan in Ripalimosani. De warmte haalt je energie zo naar beneden en het moraal die volgt. Voor de eerste keer vandaag heb ik wat heimwee. De ontvangst is zo warm dat de heimwee al heel snel wat op de achtergrond verdwijnt.
Een kamer, verse handdoek en een keuken waar ik straks mag koken.
Terwijl ik op mijn bed lig na een lange middag slaap… Muziek… Een kamp… In de gang slapen refugees. Het gebouw naast het convento zijn 18 refugee jongeren tussen 10 en 15 jaar… Zonder ouders. Gelukkige hebben ze hier opvolging van dokters en psychologen.

Evenwicht

Posted on 1 augustus 2018 by Jasmine Marie José

Pietracatella

Met de zon in de rug en de maan vooraan wandel ik door het prachtig landschap van de regio Moline. Van Pietracatella naar Toro. De vergezichten zijn subliem. De ene heuvel na de ander. Dorpen die boven op een top gevestigd zijn. De velden gekleurd door veldbloemen. Een temperatuur die vroeg in de morgen draaglijk is.

Ik ben nog niet volledig in een ontspannen lichaam. Mijn adem is niet volledig vrij. Ik word me bewust dat ik de laatste dagen vaak in een afgesloten wereld zat… mijn denken.
Mijn verlangen om wat ik heel diep vanbinnen voel, waar ik mag voor gaan en opbouwen. Die zo juist voelt nl het pelgrimshuis, is zo groot dat ik vergeet in het Nu te zijn. Mijn gedachten, ideeën, de opbouw, creativiteit broeit en bloeit. Dat het werkelijk een loopje met me gaat nemen.
‘Allé, hup Jasmine’, ik fluit mezelf terug. Wat ongeduldig… eerst nog verder rustig opbouwen en zorgen dat het project een stevig basis kan hebben…. en dit is hier en nu…

Een pen en papier is dichtbij de hand… Wat woorden, brainstormen en loslaten.

Net zoals de voorbije drie dagen heb ik terug een stukje weg die verdwenen is. Con I Ali à piedi daagt me werkelijk uit. Geduld, nederigheid, mildheid, doorzetting worden voortdurend op de proef gesteld. Dat ik in kracht en liefde hier evenwicht mag in vinden.
En eerlijk ook al is geduld een noodzaak, ik heb het soms wel gehad met veldwegen die niet meer bestaan of waar je plots over een ingezakte weg van 1m diep mag springen… En laat ik nog zwijgen over de vele miniscule prikkers die in mijn kousen zitten en me triggeren.
Behalve dit vind ik het een prachtige weg, natuur een weg van convent naar convent en waar je het leven van Franciscus dichtbij mag beleven.
Ik hoop dan ook dat Angela, de persoon die deze weg heeft gecreëerd, na meer dan 10 jaar mensen mag vinden om de weg te signaliseren, te onderhouden en bepaalde delen van de weg haalbaar mogen worden voor iedereen.

Vleugels

Posted on 1 augustus 2018 by Jasmine Marie José

Onrustig word ik in de nacht wakker en denk aan de dag van gisteren.

Om zeven uur was ik opgestaan om naar het ochtendgebed te gaan en dan naar de viering. In de viering voelde mijn lichaam vreemd. Een onbekend gevoel, ik zou het woord zwaar kunnen opkleven. Terwijl ik nu neerschrijf komt iets bij me op en zie ik een beeld terug. Boven mijn bed in de kloosterkamer hebben ze in het plafond een stuk originele bouwarchitectuur gelaten. Afgedekt met een soort plexiglas. De structuur bamboe en aarde. Wat zand was op het glas terecht gekomen. Even kwamen de woorden voor het slapen gaan in mijn hoofd ‘onder de aarde slapen’. Had dit nu te maken met het gevoel in mijn lijf bij het ontwaken!?
Na de viering stelde broeder Raphaël me voor aan de aanwezig, mijn reden van de tocht, het hoe, wat volgt en wenste me veel goeds voor op de weg. Ik heb daar een dubbel gevoel naar wanneer zoiets gebeurd… Het gebaar opzich vind ik heel lief en warm. Bij mezelf heb ik een gevoel van tweestrijd… Ik zou kunnen zeggen mijn ego gaat dan groeien en aan de andere kant volgt mijn lichaam het hart die een heel zacht nederige buiging maakt. Dit laatste is op deze weg sterk op de voorgrond gekomen. Het is geen wegcijferen of zich niet laten zien, het is geen beschaamdheid. Neen, het is als een diepe dankbare stilte, waarin ik me zo vrouwelijk en zacht mag voelen. Daar is mijn thuis. Daar is de plaats van graag zien, de plaats van Liefde naar mezelf in verbondenheid met anderen. Daarin kan ik dragen, veel dragen, veel schenken. Daar zit mijn gevoelige kant die ik zolang heb beschermt en verdedigt. Daar ben ik rustig en traag en stevig.

Bij het verlaten van het klooster was er wat haast rond mij met die haast ben ik de weg opgegaan zonder te beseffen. Eerst nam broeder Raphael afscheid. Een man met een witte dikke haardos, groot, stralende open ogen. Zijn twee handen grijpen mijn schouders, stevig… als een vader die zijn dochter de wereld in stuurt. Als een broeder die in volle vertrouwen op weg stuurt.

Ik volg de weg zoals op de kaart, ondertussen heb ik een nieuwe versie. Met zwier en zwaai stap ik het dorp uit. Drie mannen spreken me aan en vragen of ik hen in gebed wil meenemen. Waar ik volmondig ja op zeg…

Een zijweg… Ik twijfel… ja of neen… Ik denk nog terug aan de weg die Renaldo me gisteren aanwees. OK. ik doe het. Na een eind kan ik mijn weg niet vervolgen… Een muur van planten….een zwerm vliegen… een moeras… Ik ga parallel over een veld om aan de andere kant de weg op te pikken. Het lukt… Met mijn intuïtie voel ik dat er iets niet juist is… ik ga verder… En zo gaat het een eind verder. Neem ik wegen die bebost zijn tot op momenten dat ik gewoon niet meer op een weg zit, wel gewoon tussen de zonnebloemen midden de velden. Met een fikse daling naar één diep punt… tussen prikkels, aren die kleven in mij kousen en op mijn schoenen en tape verband… en maar verder doen… In een oogwenk zag ik de weg waarheen ik moest… alleen vergat ik de obstakels ertussen. En om obstakels te trotseren is een gecenterd lichaam een noodzaak…
Een paar seconden een zwart gat… Een paar seconden waren noodzakelijk om de grond te gaan kussen met een rugzak van 13 kg op de rug… Daar lag ik midden de velden, in een dag uitgegleden, met mijn hoofd tussen het riet. Ik stond recht… Keek naar mijn benen… Stapte verder dieper in het dal… en nog was ik niet terug… Het was net alsof ik mij niet was… Ik was als een zombie aan het wandelen… Alle ploeteren… Tot ik stilletjes aan terug aan het komen was… Ik draaide me om en kwam tot besef dat ik terug op mijn stappen moest komen. Gaan zoeken wat ik verloren was… Een stevig helling… Mijn lichaam sleurend naar boven… Af en toe liet ik mijn lijf hangen op mijn wandelstokken… Mij lichaam deed aanstoot om te huilen… Het zou kunnen lossen Jasmine, gaat door meheen… ‘Neen ik had mijn kracht nodig om te klimmen, om eruit te komen’ en ik wist dat wenen me gewoon midden dit veld zou laten. In de hoogte twee buizerd. Ze blijven laag boven mij vliegen. Ik spreek tot hen… Hun geroep was anders… Ze bleven maar boven mij draaien… Ze brachten mij verder de kracht om mijn pad verder te zetten… Het was alsof ze mij uit het dal kwamen halen. ‘Con I Ali à piedi’, als vleugels… Had ik nu maar vleugels… En toch… Maar ik kon ze niet zien.

Op een bepaald moment… Krimpt mijn buik ineen en had ik het gevoel vanuit de buik te wenen, geen grote krachtig buik, eerder een beeld van een uitgewrongen dweil die tot de laatste snik zich uiterst, weliswaar zonder tranen.
Mijn lichaam voelde zo uitgeput dat ik de buizerds niet kon aankijken.
‘Wat heb je mij te vertellen. Wat betekent dit. Van waaruit?’ Al die vragen passeerden als een flits door meheen.

Moet ik dan eerst zo uitgewrongen worden om verder te kunnen doen.
Ik was de dag voordien uit mijn centrum gegaan, ik had me deels weggegeven en eigenlijk tegen mijn gevoel in meegegaan met Renaldo. Het was niet het gepaste moment en daarheb ik geen gehoor aangegeven. Ik kon geen ‘neen’ zeggen. Ik was daardoor ook deels in een oud patroon terecht gekomen van… afschermen, beschermen, stoer… In het opgefokt egostuk die me dan uit mijn nederigheid brengt… Dit besef, deze bewustwording doet pijn. Pijn in het hart…

Na vier uur ploeteren beslis ik terug te gaan naar het dorp om mij de ruimte en tijd te geven om te bekomen. Ik neem plaats op een terras. Na een half uur stel ik een vraag aan één persoon, het duurde geen 5 minuten of er waren 4 andere mensen die met een antwoord kwamen en hulp wilden bieden. Alleen geen enkel had gehoor over de inhoud van mijn vragen en werd het voor mij al snel een soep. “Stop, dit is me teveel”… Ik had duidelijk mij les geleerd.

Pas rond 14 uur vertrek ik uiteindelijk voor mijn twintig kilometer naar Pietracatella.

Pietracatella

Padre Raphael

Posted on 31 juli 2018 by Jasmine Marie José

Behoorlijk geslapen op de tafel… ook al heb ik een paar keer moeten draaien omdat mijn heupbeenderen wat nood hadden aan rust. Ik wacht nog even tot de tabakwinkel opent… neen neen…. aan de tabak heb ik na 25 jaar roken vaarwel gezegd op mijn eerste Camino naar Compostella, vier jaar geleden. Wel voor nieuwe batterijen.

Natuur… ten volle natuur… Eindelijk na een lange tijd hoor ik terug vogels… Op kilometers ver geen gemotoriseerde voertuigen… Ik volg de weg via een kaart vanuit het boek. Geen signalisatie. Niet zo eenvoudig. Ik sla een weg in, een bosweg. Ik twijfel… klopt dit wel… dubbelcheck… ja… Ik waag me tussen bramen, lange grassen… Een dichte gegroeide weg en onbegaanbaar. Dit gebeurt zo een paar keer. Na een derde keer had ik er genoeg van, open mijn gps en ga opzoek naar wegen. Ik neem een bosweg met rood-witte signalisatie… Een Zalige weg… Oef eindelijk komt er wat ritme in. De vergezichten zijn prachtig. En geniet ten volle van wat mij ‘thuis’ brengt… het bos, de vogels, de dennengeur, hoge dennebomen, zachte grond…
De afgemaaide veldwegen doen deugd… gewoon te weten dat de landbouwer het afmaaide om het ons gemakkelijk te maken en dan voor hem te weten dat we erop wandelen… Verbinding.

Op zes kilometer voor San Marco la Cotola, een telefoonnummer, een B&B met zwembad. Verleidelijk. Ik bel. De prijs ligt me wat te hoog. Het is ook moeilijk om elkander te begrijpen door het talenverschil. Ik twijfel… het wordt een neen. Ik wandel de laatste zes kilometers. Een wagen vertraagt… De man die ik belde… Ik haal mijn schouders op en breng mij armen los van mijn lichaam “troppo costo”. Hij vraagt of hij me naar het convento moet brengen. Ik bedank vriendelijk, steek mijn hand op en stap door. Vijf minuten later komt hij terug. “kom, ik ken de broeders, het is een vriend”. “waar ligt het Convento” vraag ik hem in het Italiaans. Oei, mijn Italiaans is blijkbaar niet OK. Ik geef eraan toe en stap in. Zelf kent hij goed de weg en vraagt me vanwaar ik kom, hoe dat het komt dat hij me niet zag op de baan… Kortom tal van vragen die wat overdonderen na een lange dag wandelen in de volle zon. Ik probeer me te verduidelijken… Uiteindelijk had ik door dat we elkander niet konden begrijpen… het lukte hem niet om te begrijpen dat ik de weg in de andere richting deed. Wat ik ook te weten kwam is dat het boek die ik aankocht een verouderde versie is, waardoor ik de weg niet vond. Een opluchting om dit te weten.

Aangekomen in het convento maak ik kennis met broeder Raphaël. Een open blik. Maar eerst neemt Renaldo me nog mee naar de plaats waar morgen mijn weg mag beginnen. Hij zegt me dat ik het moeilijk maak door de weg omgekeerd te wandelen. Ik meld hem duidelijk… een kaart is een kaart en dat dit voor me geen probleem is… Ik voel dat ik wat op mijn strepen moet gaan staan en dit vind ik niet fijn.
Hij blijft me vragen stellen waarop ik eigenlijk geen antwoord kan omwille dat het geen betrekking had op mij. Ik meld dit dan ook en vraag hem om de communicatie verder te zetten bij de broeder die tweetalige is.

’s Avonds heb ik geen heel fijne babbel met broeder Raphaël in de tuin van het convento. Wat een Zalige plaats. Het klikt onmiddellijk tussen ons en delen in het kort onze weg. Hij zijn verloop van hoe hij is ingetreden. Ik, over wat me te doen staat bij mijn thuiskomst… De opbouw van een pelgrimshuis en het gevoel errond…

Broeder Raphaël, een warm en hartelijk mens.

Padre

Posted on 31 juli 2018 by Jasmine Marie José

Ik open mijn kamer. Zuster overste staat aan mijn deur met een kop koffie. Wat lief. Ik schenk haar een offerta. Ze weigert en vraagt om hen mee te nemen in gebed. Ze gaat terug naar de keuken en komt terug met een plastiekzak… twee broodjes, vierkante plakjes kaas, twee appels…. een picknick. Ik buig wat voorover als teken van dank… Nog voor ik de lange gang van het klooster verlaat, draai ik me om en wuif.

Een lange vernieuwde geasfalteerde weg richting Castelnuovo della Daunia. Gelukkige heel rustig, weinig wagens behalve landbouwers die in de olijfboomgaarden werken. Pas bij de laatste zes kilometer kan ik een landbouw weg nemen. Er heerst een aangenaam rust over de vallei. Aangekomen in het dorp ga ik eerst opzoek naar water… geen kranen. Wel een klein vierkante blok waar je voor zeven cent per liter kan aankopen, met de keuze tussen plat of spuit. En het spuitwater is hier heerlijk, zacht en zonder teveel prik. Ik stap verder richting centrum en bel aan aan de deur van de priester. Een vrouw antwoord doorheen de parlofoon. Een tal van vragen… De laatste vraag is ”una donna o uomo ? ” Ik antwoord” donna”. “À… No donna à casa”. Euh… ik ben even woordeloos. Bedoel je als ik een man was ik binnenmocht? “Solo uomo”, bevestigd de vrouw. Ik eindig al lachend “ik kom terug… Ik ga eerst naar de tovenaar”. Ze haakt in. Awel den deze heb ik nog niet gehad. Een priester die de pelgrim volgens geslacht aanvaard. Jah… er is duidelijk iets mis.
Aan de overkant van de weg kijkt een man toe. Hij roept en zegt “scheelt er iets”. Ik vertel hem dat ik een overnachting zoek. Wacht, ik zal je helpen. Een andere man komt toe en vraagt ook wat er is en al heel snel staan er drie mannen rond me. Een die belt. Een die vertaalt. Een die vragen stelt en totaal naast mijn antwoorden reageert. Kom zegt de ene, hij heeft een overnachtingsplaats gevonden.
“En route avec trois mousquetaire”, zeg ik hen en ze beginnen te lachen.

Een maal contact met de mensen voor de overnachting, geven we elkander de hand en verdwijnen ze. “Ik roep nog na ” si chiama!” “Angelo”!
Een half uur later sta ik de bibliotheek te poetsen. Daar waar ik zal overnachten. Mijn bed… een tafel… deze keer zonder matras.
Na wat uitrusten wandel ik nog tot aan de kerk… een priester….ik roep zijn naam… hij draait zich vreugdevol om. Ik stap naar hem toe. Wat onwennig zegt hij “Pelligrini” “Si”, terwijl ik hem een hand geef. Zijn glimlach wordt wat onwennig. Weinig woorden waren voor mij noodzakelijk om me uit te drukken over de situatie ivm het weigeren omdat ik een vrouw ben. Ik had kunnen in discussie gaan, mij gaan verdedigen, opkomen of in gevecht gaan voor mijn vrouw zijn. Wel ja dit had ik gekunnen, dit had me echter nergens gebracht. Ben ik onderdrukt geweest? … Neen. Uitgesloten als vrouw? …. Het is… Heb ik er last van gehad!? … Neen, Ik was wel verwonderd omdat ik dit niet had verwacht. Deed dit me pijn?… Neen en het kan enkel pijn doen als ik het persoonlijk neem en oudzeer niet had verwerkt. En waarom zou ik, het was zijn keuze, zijn huis. Is hij daarom een ‘slecht mens’ (ik gebruik liever dit woord niet, alleen weet anders niet hoe ik me kan uitdrukken) neen. Eerder niet echt een voorbeeld voor zijn functie die hij draagt en voor het “geschreven’ die hij zou moeten vertegenwoordigd.

De weg naar…

SamenZijnInAllEenheid

Tagarchief: Con le Ali ai piedi

Convento

Vrouw

Wortels

Sant’angelo In Grotte

Day-off

Ripalimosani

Evenwicht

Vleugels

Padre Raphael

Padre