Hmmm…. ochtenddauw… Hanen gekraai… Vroeg in de morgen, de zon zit nog achter de heuvels… Een waterstroom… In de verte blaffende honden. Het voelt aan als een vroege nazomer.
De waterdruppels op de metalen balustrade… De eenvoud en de schoonheid van het leven… Het ontroerd me…

De regen van gisteren bracht evenwicht in de natuur. Een rustige sfeer hangt over de heuvels en de bossen.
Ik stel me de vraag bij dit gevoel ‘is de rust werkelijk aanwezig of is dit eerder iets van mij’. Natuurlijk is dit gevoel iets van mij en in samenhang met wat rond mij is. We mogen de mens niet afzonderlijk bekijken mens versus natuur. Wel als een eenheid, een geheel. De natuur is geen object… Iets heel waardevol waar meer eerbied mag voor opgebracht worden.

Ik stuur een vraag via messenger omtrent overnachting en prijzen en deel ondertussen een ervaring. Een over en weer geschrijf… en het gevoel dat er een misverstand ontstaat… Ik sluit af na te zien dat er aanval kwam…het was het mij niet waard.
Hoge bomen vangen veel wind… zeggen ze vaak… die hoge bomen hebben vooral brede en diepe wortels nodig om buigzaam te kunnen zijn.

Nog niet op de helft van mijn kilometers voor vandaag stap ik een bospad in… Een paar honderden meters verder sta ik voor de zoveelste keer voor een muur aan planten, bomen… De weg is niet meer toegankelijk. Ik keer terug op mijn stappen… Een splitsing… Ik probeer nog even een andere ingang… Ik blijf verder stappen in de gedachten dat ik de andere weg, wel vind. Een verkeerde inschatting. Rustig blijf ik verder stappen tussen bramen, onder jonge bomen, op gladde stenen… Mijn lijf kust van dichtbij een wilde rozelaar…auw…Voorzichtigheid geboden niet alleen omdat ik het bos niet ken, ook omdat mijn schoenen geen grip meer hebben. ‘Foei, Jasmine waarom heb je niet geluisterd naar je buikgevoel en gewoon de weg genomen’, gaat door meheen. Twee uur draai ik in een wildernis, in een rondje van amper 1 km. Na twee uur ga ik naar het dorp die ik tegenkwam. Schud alle insecten weg. Ik vraag een man of hij de weg kent… en meld me dat de weg niet meer bestaat.

Ik post een boodschap op FB met een bedenking of ik nu op pelgrimstocht ben of op overlevingstocht. Als buitenstaander kan ik me inbeelden als iemand dit leest dat dit voor velen zo zou aanvoelen. Overleven.
En hoewel ik de bedenking had, voelt mijn pelgrimstocht zo niet aan.
Dat ik rondjes maak van 2 uur in een bos waar het niet vrij is van gevaar. Is mijn keuze.
Nadat ik een ander pad probeerde in te nemen omdat de route die wordt aangewezen niet meer bestaat of ontoegankelijk is. Is mijn keuze. In het bos verdwalen leert me om zorg te dragen voor mezelf, leert me dat ik mijn intuïtie mag volgen, leert me geduld te hebben, niet te panikeren, geen angst te hebben, te vertrouwen, mildheid. Me te leren niet meer in mijn hardheid te gaan, er in liefde en kracht te blijven instaan. Ook al wordt ik hierin uitgedaagd.
Is dit dan overleving voor mij, neen. Wel een leerschool van bewustwording. En in overleving modus liep ik weg van mijn Zijn en was er weerstand. Jah, en misschien denk ik nog altijd die twintiger te zijn op fysiek vlak, haha.

Pas naar de vroege avond kom ik aan in Caroville. Een aangenaam dorp tegen een bergflank. Ik vraag de priester of hij me kan helpen met een overnachting.
Een half uur nadien zit ik in zijn wagen… Laat me de prachtige natuur zien op het plateau… Trakteert me op een koffie en brengt me naar mijn overnachtings plaats.
Een huis waar de jeugd zijn plaats kreeg. Om een thuisgevoel te creëren, wat op te kuisen wat vandaag naar me toe kwam…. Neem ik een emmer water en begin op te ruimen. Ook uit respect en dankbaarheid voor de gastvrijheid die geboden wordt.
Ik zoek wat rond. Vind een vering, een dons… Mijn bed voor deze avond… En geef toe slapen in een bloemenbed…