Campobasso

Zes uur… De wekker… Ik verlaat het ex convento en zwaai nog even naar de migranten in de keuken. De hemel… bewolkt…
Een bus komt aangereden… Ik steek mijn hand op… Een dagje ‘day-off’. Uit het ritme van inpakken… kaart lezen (vermoeiend en énergie slopend), stappen. Mijn lichaam een dag congé geven.
Moe, weemoedig en heimwee…
Richting Campobasso opzoek naar een apotheek die me kan helpen tegen de ontzettende jeuk aan pols en handen. Ik was er een paar dagen vanaf door minder contact met de zon. De laatste dagen was de zon krachtiger met als resultaat… Een opflakkering. Door de vermoeidheid kan ik het ook niet meer opbrengen om om te gaan met de jeuk.
De behulpzaamheid, vriendelijkheid en de tijd die de apothekeres neemt doet me goed… we zoeken samen naar een resultaat. De juiste Zonnecreme… OK… Behandeling tegen jeuk… OK… Insecten…homeopathie… De huid voortdurend verfrissen… Met thermaal water voor gevoelige huid… Resultaat… De rugzak vult zich…

Op een terras neem ik een ontbijt. Ik neem de telefoon en bel een vriendin op… Deugddoend… Een opbeurende gesprek… In het gesprek wordt me ook iets duidelijk omtrent mijn creativiteit, inspiratie en iets neerzetten op deze wereld.
Diep van binnen weet ik heel duidelijk wat me te doen staat en wat ik wens op te bouwen omtrent het pelgrimshuis. Alles is dan zo duidelijk en een openweg tot het zo duidelijk is dat er dan angst opkomt waar ik ga van lopen…
Ik werd me bewust dat het neerzetten van iets opzich OK is…
Dat er geen angst is voor het begin…. wel angst dat het zal eindigen. Is het een angst om te falen… neen niet echt… Dus dan begin ik er niet aan of ga lopen… En het besef dat mijn creativiteit in het Nu, nu dient aangepakt te worden. Want het zaad van vandaag zullen de vruchten van morgen zijn. En de bloemen in het nu zijn het resultaat van de vruchten uit het verleden.
Wel… ik neem de angst bij de hand en we gaan samen opweg in vertrouwen.
Ik neem dan ook verder mijn boekje in de hand en werk het project verder uit. Ik krijg terug wat moed.

Vijf uur wachten voor de bus aankomt om me te brengen naar een rustig dorpje bij Fosca en Marco.
Mijn sasjh (Marokkaanse sjaal) gaat de vuilbak in, de prikkers van de velden zijn er niet uit te halen. Ik stap binnen in een winkel… En koop me een frisse nieuwe sjaal met een opbeurend fris kleurtje… Materie die me nu eens zo deugddoend is… Vitrines doen om werkelijk mijn gedachten op niets te zetten.
Op de bus val ik in slaap… ’s Avonds wordt ik ontvangen met openarmen, samen eten, mijn kledij gaat de wasmachine in… De geur van verse gewassen kledij… De geur van regen in de natuur… Delen en ontvangen… Al dit brengt me terug wat moed…

Het was… Morgen een nieuwe dag.

Sant’elena Sannita