Pietracatella

Met de zon in de rug en de maan vooraan wandel ik door het prachtig landschap van de regio Moline. Van Pietracatella naar Toro. De vergezichten zijn subliem. De ene heuvel na de ander. Dorpen die boven op een top gevestigd zijn. De velden gekleurd door veldbloemen. Een temperatuur die vroeg in de morgen draaglijk is.

Ik ben nog niet volledig in een ontspannen lichaam. Mijn adem is niet volledig vrij. Ik word me bewust dat ik de laatste dagen vaak in een afgesloten wereld zat… mijn denken.
Mijn verlangen om wat ik heel diep vanbinnen voel, waar ik mag voor gaan en opbouwen. Die zo juist voelt nl het pelgrimshuis, is zo groot dat ik vergeet in het Nu te zijn. Mijn gedachten, ideeën, de opbouw, creativiteit broeit en bloeit. Dat het werkelijk een loopje met me gaat nemen.
‘Allé, hup Jasmine’, ik fluit mezelf terug. Wat ongeduldig… eerst nog verder rustig opbouwen en zorgen dat het project een stevig basis kan hebben…. en dit is hier en nu…

Een pen en papier is dichtbij de hand… Wat woorden, brainstormen en loslaten.

Net zoals de voorbije drie dagen heb ik terug een stukje weg die verdwenen is. Con I Ali à piedi daagt me werkelijk uit. Geduld, nederigheid, mildheid, doorzetting worden voortdurend op de proef gesteld. Dat ik in kracht en liefde hier evenwicht mag in vinden.
En eerlijk ook al is geduld een noodzaak, ik heb het soms wel gehad met veldwegen die niet meer bestaan of waar je plots over een ingezakte weg van 1m diep mag springen… En laat ik nog zwijgen over de vele miniscule prikkers die in mijn kousen zitten en me triggeren.
Behalve dit vind ik het een prachtige weg, natuur een weg van convent naar convent en waar je het leven van Franciscus dichtbij mag beleven.
Ik hoop dan ook dat Angela, de persoon die deze weg heeft gecreëerd, na meer dan 10 jaar mensen mag vinden om de weg te signaliseren, te onderhouden en bepaalde delen van de weg haalbaar mogen worden voor iedereen.