Ik laat Sulmona achter me… terwijl ik de zusters nog voor ogen zie. Een avondmaal, overnachting en een ontbijt… alles op een verschillende plaats. Ik geef wat aandacht aan mijn gewaarwordingen van gisteren… alles ging plots allemaal zo snel dat ik er de tijd niet voor nam en in een mum van tijd in slaap was gevallen.
Samenhorigheid… verenigde krachten…het vuur die in elk van hen aanwezig was…de diepe verbondenheid zowel in wat ik zag als wat ik voelde… Dankbaar. Ik vertrek met twee bananen en vier perzike rijker in mijn rugzak.

Een man komt uit zijn tuin. “Naar waar ga je? Vanwaar kom je? Solo! Toute a piedi !…Verwondering…” Eh si”… Vreugde…
Wat fijn om te zien hoe door een eenvoudig delen, open te stellen dat er wederzijdse vreugde mag ontstaan. En hoe verwondering en vreugde zo dicht bij elkaar liggen.

Mijn frustratie naar de wagens is wat gaan liggen. Gelukkig. Want ook al is het rijgedrag van sommige behoorlijk gevaarlijk, door mij hierin te frustreren zal het niet minder gevaarlijk zijn, wel meer en behoorlijk vervelend voor mezelf.
Ik zou me dagelijks kunnen frustreren in gelijk wat… en hoe meer ik dit zou doen, hoe meer ik afstand zou nemen van de liefde in mezelf. Is het gemakkelijk, neen absoluut niet.
Frustratie… en ik denk ook principes… die gegroeid zijn uit regels en wetten
Ik heb het idee dat erin de maatschappij zoveel wetten en regels ontstaan zijn om een evenwichtige samenleving te creëeren, dat men vergeten is te leven naar het Hart. En in zijn zuiver vorm kent het hart geen wetten en regels.

Ik haal een perzik uit mijn rugzak. Een beet… gekraak… het sap komt vrij… geslurp… oehoe, ik slurp… te heerlijk om het sap verloren te laten gaan. Mijn smaakpapillen en zintuigen genieten… Het bewust eten van de vrucht en beseffen wat moeder natuur ons bied… een diepe zucht… dubbelgenieten.

Ik steek mijn wandelstokken onder mijn arm. Leg mijn armen op elkaar en stap verder. Ik geniet van de rust en laat mijn lijf vullen met de geluiden van de natuur. Heerlijk…. Ontspannen.
Voor me op weg meters lange laan van mieren… Wat een werk… wat een samenwerking. Het is zo stil in de natuur dat hun beweging hoorbaar is.

Voor het aankomen in Raiano…. Een recht stuk – op een bijna niet te geloven – trottoir bedekt met een tapijt van dennennaalden, die me doen wegdromen naar een bad met esoterische oliën van den, mijn lijf uitgestrekt met een sfeervol muziekje op de achtergrond, kaarslicht… en- wie weet – iemand met wie ik dit mag delen… nabijheid…. En het geluid van de wagens… Wel die zijn verdwenen….Wegdromen.

’s Avonds klop ik aan bij een B&B. Ik vraag of het mogelijk is de prijs aan te passen…. Het gebeurt… “Omdat je een vrouw bent”, deelt de vrouw. Ik bedank haar…. Haar antwoord blijft me achtervolgen, ik heb het idee dat er ook een verband is met de zusters…
Ik vraag haar waarom, wat het verschil uitmaakt….Omdat we beiden vrouw zijn en ik je wens te steunen vertelt ze. “Oh, dankjewel het raakt me” , deel ik met haar.
In de douche stroomt het water over meheen… Mijn handen strelen over mijn hoofd… gezicht naar boven gericht… mijn lijf voelt groot, stevig en lang… haar woorden, het contact met de zusters ….
Het is alsof ik me letterlijk voel groeien, een krachtige zachte lijn stroomt vertikaal door mijn lijf… de eerste keer denk ik dat ik zo intens de verbinding heb mogen voelen met andere vrouwen vanuit een totaal ander niveau. Ik kon het gevoel echter niet thuis plaatsen. Dankbaar dat ze op mijn weg waren, dankbaar om de krachtige verbinding die nu voelbaar is met het vrouwelijk in mezelf… een gevoel die alle uithoeken van mijn lijf mag vullen in zachtheid.