Een van de broeders vraagt of ik zin heb in koffie voor ik de baan op ga. Dit kan ik nu niet weigeren. De keuken… Een bruine eiken keuken met midden een kleine rechthoekige tafel. Het aanrecht… De koffiemachine…
Een donkerbruine lange pij en een wit touw verbergt de hedendaagse kledij van de broeder.
Koffie geur… Het geluid van de koffiemachine… Herkenbaar… Ik sluit even kort mijn ogen… Een diepe zucht. Gemis.

Een gemakkelijke weg vandaag zonder complicatie, zonder prikkers…oef…Een asfalt weg, ernaast velden afgemaaid gras. Links Campobasso die heb ik niet nodig… Deze regio weet ik veel meer te appreciëren dan de regio waar de VF doorgaat. De appenijen zijn werkelijk de moeite. Veel meer natuur, kleinere pittoreske dorpen, de benadering van de mensen, de hulp en openheid.

Op het middaguur kom ik gelukkig al aan in Ripalimosani. De warmte haalt je energie zo naar beneden en het moraal die volgt. Voor de eerste keer vandaag heb ik wat heimwee. De ontvangst is zo warm dat de heimwee al heel snel wat op de achtergrond verdwijnt.
Een kamer, verse handdoek en een keuken waar ik straks mag koken.
Terwijl ik op mijn bed lig na een lange middag slaap… Muziek… Een kamp… In de gang slapen refugees. Het gebouw naast het convento zijn 18 refugee jongeren tussen 10 en 15 jaar… Zonder ouders. Gelukkige hebben ze hier opvolging van dokters en psychologen.