De wijnranken zijn verdwenen en hebben plaats gemaakt voor weilanden. Van boerderij naar boerderij…In mijn zak gepofte kastanjes die ik meekreeg van Didier waar ik overnachte.

Ik denk terug aan de zin ‘niet in de negativiteit te blijven’, nadat ik het verhaal van de priester aan iemand toevertrouwde van een paar dagen geleden. Terwijl het voor mij gewoon een delen was van de situatie tegen iemand met wie ik een nauwe band heb. Net zoals ik het belangrijk vond het te delen op de blog om het kenbaar te maken aan anderen die volgen. Niet om het naar de mens te richten.. wel om het probleem aan te kaarten in openheid.
Terwijl ervoor mij niets negatief aan vasthangt noch bij mezelf, noch naar de andere toe. Ok het was niet aangenaam en ik voel ook geen ballast.

Durven de realiteit onder ogen zien, angsten voorbij. Zonder weg te duwen, zonder ervan weg te lopen, zonder het de rug toekeren. Bij onaangename situaties gaan we dan sussen, minimaliseren, banaliseren. Dit kan omwille dat we niet weten hoe ermee om te gaan, uit eigen angst, onmacht, confronterend is, terwijl luisteren dan gewoon voldoende is. Gevoelens als pijn zijn ook niet te banaliseren want hiermee gaat men het gevoel van de ander ontkennen, minimaliseren. Met het risico dat de ander zich afsluit en het gevoel van pijn naar binnenkeert en zichzelf hiermee op termijn gaat onbewust pijn doen. .

Het verwoorden van een ervaring die je pijn deed of iets onaangenaam bracht, je gevoelens uiten daar is niets mis mee. Het werkt bevrijdend, zolang je er niet blijft indraaien. Blijf je erin draaien dan maak je van jezelf een slachtoffer, waardoor men het dan buiten zichzelf bekijkt en het bij de ander legt.
Het verwoorden en delen is niet verkeerd wanneer ieder met een open hart aanwezig is want dan is het een gezamenlijk dragen.

Had ik er niet overgesproken de avond zelf dan zat ik er waarschijnlijk vandaag nog mee.
Die ervaring was ook niet de eerste op de weg die te maken hadden met het instituut kerk en de gevolgen van wetten en regels (ook al zien sommigen ze zo niet), die gecreëerd geweest zijn uit angsten, onzekerheden, vanuit machten…
Vandaag heb het idee dat net deze instituten – ook instituten die niet met de kerk te maken hebben – slachtoffer worden van wat ze zelf hebben gecreëerd.
Door muren op te bouwen en deze instand te willen houden wordt je gevangen binnen je eigen muren.
Zei Jezus niet ‘ga heen en vermenigvuldig u’! Lees het als gedachtengemeenschap. Ga en groei met een open hart Ipv sluit je op en wees angstig.

Een wagen stopt.. Een man draait zijn venster open. “Vous êtes sur le chemin de Compostelle?”….”Ah je comprends mieux, si non j’aurai dit que vous n’êtes pas dans la bonne direction. Vous avez tous ce qui vous faut ?” … “Oui merci”. Een kortstondige ontmoeting. ‘Et en se souhaite une bonne journée.’

In de verte hoor ik jodelen. Het is middag. Het valt me op dat ik weinig tot geen paddestoelen heb tegengekomen in vergelijking met vorig jaar dezelfde periode. De grond is duidelijk droog.
Een kudde geiten, ik blijf er een tijd naast staan. En wanneer dit in stilte zonder veel beweging gebeurt dan zie je zo hun gedrag veranderen. Af en toe komt hun typische geur onder mijn neusvleugels.
Een vrouw staat met een oranje petje haar was uit te hangen. Wanneer ik aan de andere kant van de heuvel ben roept ze de paar geiten die in de wei staan op stal.
Zeventien uur, de weinig krekels die er nog zijn laten zich nog horen.
Een ontmoeting met een pelgrim uit Keulen die voor veertien dagen op stap gaat. Een warm onthaal en aangename ontmoeting met ‘Jacques’ l’hospitalier van het eenvoudig en warm pelgrimshuis.
In een gesprek vraagt Jacques, “vous êtes une sœur ?” “Non, pourquoi ?” “Parce que vous dîtes ‘la maison'”, na dat ik vertelde dat ik naar huis belde.
Zo voelt het ‘je vais à la maison’ in de bredere zin van het woord.