Chiesa San’t Angelo Sansepolcro

Manuel Schuen

Nog voor ik een nieuw dagverhaal zal schrijven, wens ik me eerst te verontschuldigen aan Luigi en Maria Pia.
Waarom… na de uitnodiging van Luigi gisteren was er een zuster die me melde dat de uitnodiging niet ok was, ze was onduidelijk . Hoewel ik dit vreemd vond, maar ook haar verwittiging niet wou negeren. Heb ik haar angsten boven dit van mijn eigen goed gevoel geplaatst en vooral boven de goedheid van deze mensen geplaatst. Ik ben gaan checken bij Luigi om geen misverstanden te hebben (opzich is daar niets mis mee) alleen heb ik zijn hartelijkheid en goedheid hiermee ook in twijfel getrokken. En dit vind ik niet OK. Twee oprechte en hartelijke mensen.

Luigi et Maria Pia, je souhaite à m’excuse pour avoir hésiter à votre hospitalité et bonté. À bientôt, Jasmine et encore Grazie Mille.

Amai, begin de dertig en wat een talent. Zonder partituur, zonder de orgel te kennen… hups ik zal even wat deuntjes spelen en dit ’s morgens vroeg in een kerk voor ons alleen, zalig… Ik hoop hem eens langer aan het werk te mogen zien. Wie weet 2019.

Onweders hangen in de lucht. Een lange weg in de bergen staat me op te wachten. Ik twijfel. De bergen niet ingaan wil dan ook zeggen dat ik kies voor asfalt en auto’s. Ik kort de pas in en vraag of er een mogelijkheid is om boven te geraken zodat ik toch een deel van de pas kan wandelen. Luigi stelt me voor om me naar de top te brengen van de alto di Viamaggio. Ik ga in op het voorstel.

Op de top wandel ik verder richting Pieve Santo Stefano. Koeien, stieren, buizerds, eekhoorns… Op het midden van het parcour ga ik even om, naar eremo di Cerbaiolo.
Eikenboomgaarden, een grote rots. Plots sta ik versteld van wat ik zie… Een Christus aan het kruis volledig uitgehouwen in de rots… aan de voet van het kruis een vermoedelijke vrouwelijk figuur.
Als ze mij zouden vragen hier een jaar te verblijven zou ik geen neen zeggen. Een eremo uit de 8ste eeuw boven op een rots met uitzicht op een vallei en meer.

Beneden aangekomen… Op twee meter naast me, vijf herten… ze kijken me aan… En springen aan een elegante snelheid weg… Wat een geschenk.
Aangekomen in Pieve Santo Stefano… een pauze… Op een bepaald moment hoor ik een enorm geluid. Een onophoudelijke stevige hagelbui en onweer… Blij dat ik een lift kreeg… De straten staan blank…

Terwijl ik nu zit te schrijven, is het buiten geel-grijs van kleur, gietende regen… Mijn ogen sluiten, ik droom even weg van uitgestrekt in een zetel te liggen, boekje, muziekje…. Openhaard.