Na de hevige regen van gisteren is de rust terug in de natuur. De zon laat zich af en toe zien achter de wolken.
Druppels water glijden langzaam als een dominospel van het ene blad naar het andere. Sommigen zijn zo groot dat ik mezelf kan waarnemen. De rozenbottels en braambessen staan te glunderen en zijn klaar om in grootmoeders recept terecht te komen.

De dag begint stevig en langzaam opwaarts… Hoe hoger ik kom hoe meer valleien ik kan waarnemen vanwaar ik kom.
Af en toe kruis ik pelgrims die richting Assisi gaan, al fluisterend zeggen we elkander ‘Salve’, wat betekent gegroet. De flora verandert naarmate ik nader bij ‘La Verna’ kom.
Ik geniet verder van mijn weg en wat het me brengt. Dankbaar om het leven, dankbaar om wat is.

Wanneer ik hoog uit een bos kom is het zicht adembenemend en verrassend. Monte Calvano. Vreugde…
Hoe langer ik deze plaats bewonder hoe meer ik besef vanwaar ik kom en wat ik heb bereikt. Niet enkel op fysiek vlak en wat zich rondom mij afspeelt, ook mijn innerlijke weg… Tranen rollen van mijn wangen van vreugde. Ik spreid mijn armen zijwaarts en draai rond om deze bijzonder en luchtige plaats ten volle in mij op te nemen. De zin ontbreekt me om verder te stappen, tot ik in de verte gedonder en bliksem zie. Grote witte volle wolken komen dichterbij. Tijd om verder te stappen…

Aangekomen in La Verna is het wat wennen aan de luidruchtigheid van de mensen. Het is zondag. ‘Jasmine bij jezelf blijven’, gaat door meheen.
Ik krijg een plaats in het dormitorium en maak mijn nestje klaar. Wanneer ik de trap afdaal om het sanctuarium te bezichtigen, zie ik in een deuropening Luigi en Maria Pia, een verrassing… Ondertussen is het onweer dichter gekomen…regen…hagel…bliksem…donder…De goten en afvoerbuizen kunnen de hagel niet meer aan. In een mum van tijd stijgt het water op de weg, mijn voeten trotseren het ijs….brrr…
Ik denk nog even terug aan wat Luigi zei tegen Michel als we het hadden over de ‘credential’. “Zei heeft geen credential nodig, kijk wat op haar arm staat, dit is haar credential”.
Een eenvoudige zin van iemand die me van haar nog pluimen kent, die mijn tattoo zag en met een paar woorden zie wie ik ben, gewoon zonder meer. Dit moment draag ik verder in mijn hart.