Cita di Castello

Citerna

Op mijn linkerkant de deur naar de kerk van het convento. Een lange houten bank. Een persoon. Een wit tenue, op het hoofd een wit katoenen muts. Een zuster. Ik neem afscheid van de twee zusters.

Zeven uur in de morgen.
Een licht wolkendek hangt over de velden, de heuvels van gisteren zijn onzichtbaar.
September staat voor de deur… De natuur wordt terug wat zachter. De mist zorgt voor zachte pasteltinten. De silhouetten van de bomen zorgen voor diepte in het landschap. Het is rustig, de natuur is rustig, ook de mens is rustig… De wagens rijden minder geweldig. De honden komen lief naar me toe.
Zowel de Rieti vallei als de regio na Assisi voelt heel vredig aan.

Een vrouw staat in de tuin vijgen te plukken. We zeggen elkander een goede dag. Een witte mini wagen komt aangereden. Ik blijf staan en laat hem door. Wat later zie ik de wagen terug. Een grote man stapt uit… Soepel zijn is wel een noodzaak in zo een wagentje.
De man spreekt me aan. Hij verzamelt foto’s van de pelgrims op de weg en vraagt hen ook om mee te helpen om de weg te optimaliseren… Daar kan ik alleen maar ‘ja’ opzeggen. Wegwijzers die verkeerd staan, niet meer leesbaar, de waarden van Fra Franciscus meer naar voor brengen…
Luigi… een aangename man. Zijn voorkomen doet me wat denken aan mijn vader… en heeft wel gelijkenissen, een artiest…
Een gesprek, een delen, een handgeschud… De mini verdwijnt in de verte. Een paar kilometer verder hij komt terug. Een uitnodiging volgt om ’s avonds samen te eten en ideeën uit te wisselen. Zonder twijfel’ ja’.
Hij brengt me aan het lachen wanneer hij terug in de kleine wagen stapt.

Zijn spontaan gedrag, het contact brengt vreugde. Het vreugde lontje aansteken gaat zonder inspanning, is eenvoudig,werkt aanstekelijk en zonder je er iets voor hoeft te doen verspreidt het zich rondom je.

Ook in mij is een grote vrede aanwezig. Vrede met me, vrede in me. Dan wordt alles rond me rustig en vredig. Met dit gevoel is een ‘paradijs’ gaan opzoeken overbodig, is midden in de bossen gaan wonen in stilte en afzondering geen noodzaak meer geworden … De rust en stilte in jezelf vinden… Is de weg naar harmonie en vrede in jezelf en met de ander.

Na een heel fijne avond in gezelschap van lieve mensen, Luigi, zijn vrouw Maria Pia, Michèle en Manuel ga ik slapen in een houten huis in de tuin van een Convento.