Lebenslicht

 

Brugge. Een ruime hedendaagse concertzaal. Het podium. Een orkest. Een filmscherm. Een filmconcert. ‘Lebenslicht’ Collegium Vocale Gent en Philippe Herreweghe & Clara Pons

Een vrouw, drie mannen, drie generaties. Een verhaal van leven en dood, jong en oud, liefde en afscheid.
‘Wat bevreemdend’ klinkt het in mijn hersenen bij de start. Een beeld horizontaal in twee gedeeld, een spiegeling…een vertikale splitsing… De jonge cinéaste speelt niet enkel met splitsingen in het beeld, ook met tijd. Het is meer dan gewoon maar iets in beeld brengen, doordacht, subtiel… Drie mannen, verschillende personages, verschillende generatie… en toch smelten ze in elkaar en worden de drie één om dan terug op zich te bestaan. Een film in meerdere diepere lagen.

Even ben ik op zoek om het totaliteit in me op te nemen. Kijk ik naar het concert? … naar de film… concert… film… zonder ik het doorheb wordt ik meegezogen in de film. De muziek neemt me mee naar het onbegrijpbare.
Mijn ademhaling veranderd…. tranen rollen zachtjes over mijn wangen.
Mijn lichaam wordt gevuld. Het Goddelijke in mezelf wordt geraakt, mijn Ziel.
Waar liefde op het scherm en podium mij raakt in Liefde.
Nog voor ik het besef zijn we aan het einde.
Iedereen begint te klappen. Ik krijg mijn gekruiste armen niet open. Beeld en muziek blijven verder zijn weg vinden in mijn lijf. Wat diep aanwezig is wens ik nog bij mij te houden. Sprakeloos. Ik kijk al die mensen op het podium aan. Zoveel blijde gezichten… zoveel talent… Ontroerd. Het duurt wat even voor ik zin heb om los te laten.

Op het programma boekje… ‘Hemel op aarde’

 

Lieve

 

Zeven uur in de morgen. De stad ontwaakt. Volgens het geluid van de wagens kan ik nagaan in welke richting ze rijden. Het rondpunt aan Sint Jacobs.
Ik slaap hier nu al een paar dagen in het Jacobs huis, het voelt goed. In de dag ontvangt mijn lichaam vaak signalen, ik geef ze de nodige ruimte. Mijn rug voelt open en vrij, mijn borstkas voelt een belemmering en beperking. Mijn lichaam loopt tegen een lange gang van deuren aan. De één gaat open, de volgende staat op een kier. Hoewel het voor mij zo juist voelt om hier te zijn, voel ik dat ik wordt tegengehouden in de flow en vervolg van mijn weg. Welkom in de maatschappij.

Een bezoek aan een hartsvriendin. Een delen over mijn aankomst in België. De pijn is dieper dan ik dacht. Ik laat het toe.
Een heerlijk soepje op de middag. Ik hou het daarbij. Mijn eetlust is verdwenen en een koffie spreekt me niet aan. Niet van mijn gewoonte. Ik voel mijn energie dalen.
Ik vraag of ik in de zetel mag plaats nemen en of ik wat mag rusten en mijn ogen sluiten. Ik heb het koud. De lichaamssignalen komen terug. Ik plaats mijn voetzolen tegen elkaar en neem een kikvors positie aan. Mijn onderrug, stuit ontvangt hevige prikkeling. Net elektrische stoten. Mijn spieren in mijn benen trekken samen, krampen. Ik voel dat er een lading zit. Eventjes wat tranen. Het komt niet optimaal vrij.
Ik deel met Lieve mijn ervaring en het niet kunnen vrijuit beleven van wat ik heb ontvangen op de weg. Ik begin over mijn Christuservaringen te spreken… er gebeurt iets lichamelijks waardoor ik voel dat ik niet verder kan delen. Ik vertrouw hier op en deel deze ervaring met haar en terwijl het gebeurt en vanwaar het komt. Het ontroerd me, tranen vloeien af en toe. Ik deel verder over het ‘Hart’. Over mijn weg, mijn leven, mijn toekomst.
Het is niet de eerste keer dat een vertikale energie mij tegenhoud… beschermend.

Een warme knuffel, een schouder om op te huilen. Deugddoend, bevrijdend.
Bevrijdend om een warme thuis hier te hebben zonder oordeel naar wat vrijkomt. Waar ik mijn lichaam, geest en ziel vrijuit mag laten zijn in vrijheid en veiligheid.

’s Avonds tijdens het avondmaal voel ik me terug onwel worden. Crash. Uitgeput, zwak leg ik me terug in de zetel. Ik val in slaap en al heel snel hoor ik iemand zeggen’ hamer en bijl’ een inwendig gevoel neemt een andere richting aan. Opluchting, ik voel een vreugde over me komen. Een duidelijke zin ‘je mag stoppen met de hamer op tafel te slaan, je mag je strijdbijl neerleggen’.
Ik zie mezelf in een andere dimensie. Mijn mondhoeken gaan opwaarts. Ontspanning vult mijn lijf. Ik ontwaak stilletjes in een thuis waar zorg voelbaar is.
Dankjewel Lieve.

 

Elf

img_20181209_1607453676104375197276.jpg

Donderdag. Tijd. Vast gezette tijd die zoveel levens bepalen. Ik ben nu reeds een paar dagen terug in Gent.
Ook hier probeer ik verder in het Nu te staan midden de agenda’s, verwachtingen en vragen. Meerdere uitnodigingen kwamen naar me toe voor overnachting. Uiteindelijk kwam ik voor een paar dagen terecht in een warm nest bij Rosane en Hubert midden de stad. Aan de andere mensen hartelijk dank voor jullie uitnodiging.

Een coaching ‘Grenzen trekken met de deuren open’ wordt me vrij aangeboden. Zonder twijfel ga ik erop in.
Een vraag in verband met een woning kwam tijdens mijn pelgrimstocht naar me toe, in resonantie van tijd. Reeds twee dagen mag ik hier al onderdak in vinden en is dit voor de komende winter mijn nieuwe woonst.
Een pastorij woning… een droom wordt realiteit… en niet zomaar één. Ter hoogte van mijn slaapkamer staat een groot beeld van ‘Jacobus’.
Wanneer ik voor de deur sta valt het huisnummer me op. 11. Mijn aankomst datum in de Mont Saint Michel was een 11….

 

Een bezoek aan mijn stapelplaats, waar al mijn spullen gestockeerd staan, een scherpe geur komt me tegemoet. Kleine zwarte korreltjes liggen overal in het rond. Een muis. Oeps. Werk aan de winkel. Doos per doos wordt nagekeken.
Overal zijn sporen zichtbaar.
Van kleine urine vlekjes tot uitgebeten stukjes papier in mijn boeken. Zelfs de buizerd vinden ze goede leesvoer. Plots zie ik een muis piepstil en traag een deken opkruipen. Een zak vol schoendozen. Eén voor één doe ik ze open. In één van mijn schoenen liggen witte stukjes roze en wit papier.
Ik schud aan een schoen en sta plots verwonderd te kijken naar twee bewegende roze langwerpige worstjes. Twee boorlingen.
In een andere doos zie ik een lang donkergrijs iets… het trilt. De start van moeder muis. Ik probeer haar terug te brengen tot bij haar kleintjes, tevergeefs. Ze rent de lange gang weg, weg is ze. Ik laat de schoendoos met de boorlingen in de gang staan in de hoop ze hen vind.

Ik breng de eerste verhuisdozen naar huis en pak uit. Mijn matras ligt voorlopig nog op de grond. Een klein altaartje krijgt zijn plaats. De eerste boeken voor de pelgrims bib.

In de namiddag komen plots de muren op me af. Ik open alle gordijnen en ramen.
Een intense gewaarwording, druk is voelbaar op mijn bovenlijf. De vloeiende beweging in de ademhaling is niet meer. Mijn longen en buik staan niet meer in verbinding. Mijn keel, alsof iemand krachtig tegen mijn strot duwt.
Ik zet alle deuren open. Licht en ruimte creëeren.
“Hey Jasmine, en wat met je beweging”, zegt mijn innerlijke stem.
Ik verlaat de woonst en ga wandelen. Ik geef aandacht aan mijn ademhaling waardoor ik al snel voel dat mijn energie zich kan verspreiden en dalen en ik terug mijn eigen ruimte vind. Mijn lichaam voel, uit mijn denken daar waar mijn onrust zat. Ruimte, beweging, ik ontspan.

 

 

Sint Baafs kathedraal

 

Ontwaken voor de wekker. De wekker. Een zeldzaamheid wanneer ik op pelgrimstocht ga.
Vandaag is het iets anders… drie mensen staan ons op te wachten aan de kerk van Afsnee.
Van waaruit we dan samen naar Gent stappen.

Rond 8u nemen we afscheid van Lut, Peter en Michelle. Naast de kerk een ontmoetingszaal. Er is licht binnen. Een man komt aangewandeld. Het is me niet duidelijk wie… Sim… We hebben elkander gezien voor de eerste keer een paar dagen geleden in Kortrijk, hij zorgde voor het interview. Het verheugd mij hem hier op het onverwachts te zien en fijn dat hij meestapt op de laatste kilometers samen met nog zes mensen.
Samen met zeven mensen stap ik naar de eindmeet. Fijn om gekende mensen terug te ontmoeten en ook niet gekende. Een gesprek hier een gesprek daar.

img_20181205_0852178977363582026863776.jpg

De torens van Gent woorden zichtbaar. Klokken die luiden. Hoe dichter ik Gent nader, hoe meer ik voel dat ‘stilte’ me roept. Een diepe ademhaling. Vreugde is voelbaar. Ik ben bewust hoe mijn blik, mijn ogen, mijn ziel, in resonantie met mijn gevoel, zich uiten.
Sim komt terug naast me wandelen. “Het voelt goed, het klopt. Ik ben thuis…En het voelt zo juist dat je aan mijn rechterzijde meewandelt. Het klopt gewoon allemaal”, vertel ik tegen Sim.
Een diepe verbonden steun.

Het Sint Baafs plein is gevuld met houten huisjes voor de Kerstmarkt. Plots is Kerst heel dichtbij. De deuren van de kathedraal zijn nog dicht. Ik ben er. Ik sta er daar waar ik acht maanden geleden vertrok op Pasen. Het voelt goed. Ik heb zelf niet het gevoel dat ik maanden geleden vertrokken ben.
We nemen nog eerst een koffiepauze. Om 10u30 ga ik terug naar buiten. Els, Jeannique , Veronique, Christine, Rosane… Een warm weerzien.
De klokken luiden. Samen gaan we naar de misviering voor de eerste zondag van de advent.

Mgr. Van Looy staat de mensen te verwelkomen. Ik ga naar hem toe. Een warme deugddoende verwelkoming. Zijn handen steunend op mijn schouders delen we wat woorden. We dalen de crypte in voor de viering.

De dagen wandelen zijn voorbij. Wat heb ik genoten van deze tocht in zijn totaliteit. Zoveel wijsheid, diepe waarden mogen ontvangen en terug vinden. Een tocht waar ik van begin tot einde het gevoel heb gehad gedragen te worden. Waar ik niet het gevoel heb gehad dat het zwaar was. Waar ik op zoveel plaatsen heb mogen thuiskomen.

Aan al die mensen die ik heb ontmoet…
À toutes les personnes que j’ai rencontrées
A tutte persone che ho incontrato

Dankjewel
Merci
Grazie Mille

 

Pelgrimszegen

img_20180403_0504148995738626880282414.jpg

Jeannette

1 april 2018.

Een bezoek aan mijn bovenbuur vrouw Jeannette. Een bijna 90 jarige (14 april) en in superform voor haar leeftijd. Het daglicht schijnt op haar rechterkant. Haar ogen glinsteren, ‘oh, ik gau nu min cremekarre nie mej hoaren’ (ze bedoelt het geluid van haar deurbel). We krijgen beiden de slappelach. ‘Wa go ik joan missen’… Het raakt me en voor de eerste keer laat ik dit woord toe. Ik vond dit altijd vervelend wanneer me iemand dit me zei, ik duwde dit af. Afhankelijkheid, afscheid… koppelde ik hieraan. Het komt binnen en voor de eerste keer voelt het goed en juist in mijn beleving en kan ik het toelaten. Iemand betekenen voor iemand en vice versa…

Bij een andere buurvrouw Francine. Hebben we een fijn en boeiend gesprek rond geloof en wat het voor elk van ons betekent. Een half uur later zet ik mijn voeten op de Gentse kasseien en de naam van het appartement ‘Esperanza’ verdwijnt om de hoek.

De klokken van de Sint-Baafskathedraal beginnen te luiden voor de paasviering. Vrienden zijn aanwezig. Hartverwarmend. Ook mijn ‘zus’ is er (dochter van mijn moeder haar tweede man), deze winter mama geworden van de kleine Lena. Op het einde van de viering vraagt bisschop Luc Van Looy me naar voor in de overvolle kathedraal voor de pelgrimszegen. ‘Er is hier een hij of is het een zij die naar Compostella vertrekt’… Ik vond dit gepast hij of zij… Noch het een noch het ander, ze voelt het voor mij. Met een rustige en stevige stap komt Mgr Van Looy voor me staan. Mijn ademhaling wordt dieper. Een diep verbonden contact… Zijn handen rusten elk op een schouder. We kijken elkaar aan… Ik sluit mijn ogen… Ik voel een hand op mijn hoofd. Het voelt stevig, beschermend… De zegen… We delen nog wat woorden… In schoonheid en verbonden geraakt…

Na de viering neem ik afscheid van mensen die me genegen zijn. Innige knuffels worden gedeeld. Een kruisje op mijn voorhoofd, een kaartje, een klein geschenk… Een foto. We verlaten samen de kathedraal via de middenbeuk. Nog even een goede dag aan monseigneur. Een stevige hand… ‘Je eindigt je weg terug langs hier’ vraagt de bisschop. ‘Absoluut’, antwoord ik terug.

Een zwaai langs hier, langs daar. Mensen komen me een goede weg wensen. Mensen die geraakt zijn door mijn vertrek. Dankjewel aan jullie die aanwezig waren. Het voelde zo goed. Nogmaals een dikke knuf.

Samen met vier stappers Lut, Koen, Els en Franky zet ik mijn eerste stappen richting Assisi. Een bijzondere ervaring om samen met anderen te stappen. Ideeën, vraag en antwoord worden gewisseld. Via de Schelde verlaten we Gent richting Melle. Aan het station in Gontrode nemen we afscheid. Een groepsfoto en ik zet mijn weg verder door het bos op weg naar vrienden voor mijn eerste overnachting.

img_20180401_2230004013564038682935226.jpg

Kunstenaar en bijenhouder Jef Wynants

1 april – Pasen

Toen ik vorig jaar de beslissing nam om op 1 april 2018 een nieuwe pelgrimstocht te wandelen ‘Francigena’  richting Assisi, Rome en dan Compostela, kreeg ik de melding ‘Allé wat een rare datum’. Ik voelde dat dit juist was. Toen deed iemand de agenda open en zag dat het de dag van Pasen was. Het voelde voor mij nog meer juist en was verheugd dat ik mijn intuïtie volgde. 

Ik zal vertrekken vanuit de Sint-Baafskathedraal waar ik de pelgrimszegen zal ontvangen door Monseigneur Van Looy. 

Ik zou het heel fijn vinden samen met jullie deze paasviering te mogen delen in jullie nabijheid. 

Bij deze nodig ik jullie allen hartelijk uit voor de paasviering op 1 april 2018 om 11 uur in de Sint-Baafskathedraal te Gent. 

Tot dan, liefs Jasmine 

‘Er is maar één weg, de weg van het hart’

Media

Met wat aanpassingen in de tekst. Dat de Gentse in Gent woont en niet in Heusden. Laten we zeggen dat toeval niet toevallig was en is 😉 . Dat ik geen fotografe ben, wel vrijwillig in de Jacobusgent Cultuurkerk. Ik schreef het boek omdat het zo in me opkwam en de rest vloeide er zo uit 🙂 . Allé, kzin nie moeilijk ze, maar just is just 😀 . Dankjewel aan Steven voor de foto (een beeld genomen tijdens de Gentse feesten in een gehuurd pak. Hoewel dat ik me heel goed voelde in die pij) Aan Rudy voor het interview. Dank om dit project in de kijker te plaatsen.

20170731-NB-016-GE-002-REG_20170730213628 kopie

Steun ‘Een Hart voor ALS’

Ondertussen is het boek ‘Als de buizerd me de weg wijst’ goed op dreef.

De eerste centen – €1333 – zijn reeds gestort naar K.U. Leuven voor het onderzoek naar ALS – Een Hart voor ALS Fonds. Alsook ook €533 aan vzw Jacobus Cultuurkerk.

En we doen verder. Mijn doel is duizend boeken te verkopen waardoor er dan €10000 naar onderzoek kan gaan.

Wie helpt mee het doel te steunen. Dit kan op verschillende manieren. Je kan dit prachtig boek aanschaffen of misschien iemand eentje cadeau doen wanneer je ergens op bezoek gaat. Door er over te praten en te delen via sociale media…

Jullie hulp is zeker welkom en met hoe meer we zijn hoe sneller het doel bereikt kan worden, in de hoop voor een volwaardig leven aan ALS patiënten.

Dit boek is volledig voor het goede doel.

Van harte dank,

Jasmine

Tentoonstelling

‘De buizerd’ is aanwezig tem 4 juni 2017 in de Sint-Jacobskerk Gent.

Je kan er een expo zien van de beelden en illustraties uit het boek ‘Als de buizerd me de weg wijst’ en beeldhouwwerk van Jef Wynants.

De auteur is aanwezig op 1 mei , 21 -25 -26 -28 mei, 4 juni telkens van 14u tem 18u.

Wens je in een ander weekend de auteur ontmoeten, graag een seintje naar jasmine.debels@gmail.com

Het eerste keer boek over een pelgrimtocht via alle Sint-Jacobskerken in België. In 80 dagen België rond. Een weg verbonden via alle wegen die leiden naar Compostela.

Een boek ten voordele van ALS, om de overlevingsgrens te doorbreken en met de hoop dat een ALS patiënt kan genezen en een volwaardig leven mag leiden.

Waar gaat de opbrengst naartoe (per boek)

groenhove

Waarvoor zal de crowdfunding gebruikt worden

Het is vandaag niet eenvoudig om een boek te publiceren. Om dit project te verwezenlijken hebben we een kostprijs van € 7171,7 nodig.

De inzameling zal me helpen het boek te verwezenlijken, de kosten van de drukker en de promotie te betalen.

Waar gaat de opbrengst naartoe

Per boek:

– € 10 per boek gaat naar ‘een Hart voor ALS fonds’
– € 4 naar vzw Jacobus
– € 1 naar Vipassana centrum
– €5 om het boek te laten drukken

Wat is ALS

Amyotrofe Laterale Sclerose (ALS) is een aandoening van de motorische zenuwcellen in het ruggenmerg en de hersenstam. Wanneer motorische neuronen afsterven ten gevolge van ALS
verliezen de hersenen het vermogen om de spierbewegingen aan te sturen. Dit leidt tot progressieve krachtvermindering in de ledematen, sliklast, spraakstoornissen en ademhalingsproblemen. De ziekte is meestal snel progressief en fataal. ALS patiënten overlijden meestal ten gevolge van ademhalingsinsufficiëntie. De gemiddelde ziekteduur is ongeveer drie tot vijf jaar. In sommige landen noemt men ALS ook wel MND: motor (beweging) neuron (zenuwcellen) disease (ziekte). In Amerika is de aandoening ook als de “Lou Gehrig disease” gekend, naar de legendarische baseballspeler die in 1941aan deze ziekte bezweek.

magda

Wat is ‘Het Hart voor ALS fonds’

Alain Verspecht richtte samen met zijn vrouw Katrien Asselbergh in 2012 de vzw Een hart voor ALS® op. De missie is duidelijk van bij aanvang: het werven van fondsen ter ondersteuning & bevordering van wetenschappelijk onderzoek naar Amyotrofe Laterale Sclerose (ALS).
Om de verzamelde fondsen optimaal in te zetten voor wetenschappelijk onderzoek, werd begin 2013 besloten een fonds op te richten in de schoot van de KU Leuven en het Leuvens Universiteitsfonds (LUF).
Het fonds – dat dezelfde naam draagt als de vzw – werd opgericht samen met o.a. prof. dr. Wim Robberecht, vice-rector en diensthoofd neurologie aan de KU Leuven. Wim Robberecht is een wereldwijd gerenommeerd en gerespecteerd neuroloog met een uitgebreide staat van dienst op het vlak van wetenschappelijk onderzoek naar ALS.

Het is belangrijk voor alle ALS patiënten van vandaag en deze van morgen dat het wetenschappelijk onderzoek naar deze tot nog toe ongeneeslijke ziekte mag blijven bestaan. Daarom is sensibiliseren noodzakelijk. Het bestaan van deze genadeloze ziekte is in een tijd van welvaart en voorspoed eigenlijk bijna onvoorstelbaar. En toch…

Wie is de vzw Jacobus

wpid-20150725_121840_1_20150726200717693.jpg

De Sint-Jacobskerk in Gent is een unieke kerk. Ze is centraal gelegen – dichtbij de Vrijdagsmarkt en de wekelijkse rommelmarkt – in het kloppend hart van de Gentse Feesten. Een 10 eeuwen oude ontmoetingsplek voor zowel buurtbewoners als internationale passanten op bedevaartroute naar Santiago de Compostella.

Afgelopen tijd was de kerk enkel toegankelijk voor de pastorale activiteiten. De toegankelijkheid voor niet liturgisch gebonden bezoekers was dus zeer beperkt. Dankzij dynamische buurtbewoners kwam een nieuw initiatief voor de dag: een cultuurkerk met aandacht voor multidisciplinaire activiteiten in een socio-culturele context.
Dankzij dit initiatief kan de kerk terug een ontmoetingsplaats worden, met accent op kunst en cultuur. De overheersende mystiek en religiositeit van de ruimte blijven hierin steeds aanwezig.

De kerk wil (opnieuw) een plek worden waar mensen zich spontaan verenigen. Het religieuze, sacrale wordt aangevuld met het culturele, verbindende. Een open ontmoetingsplek voor buren, stadsgenoten, toeristen en pelgrims.

Het gebouw biedt de perfecte mogelijkheid voor een brede waaier aan multidisciplinaire activiteiten: niet-versterkte hedendaagse muziek, klassieke muziek met een hoek af, film- en video-projecties met live muzikale begeleiding, tentoonstellingen, lezingen en boekvoorstellingen.

Wat is Vipassana

Vipassana, wat betekent de dingen zien zoals ze echt zijn, is één van India’s oudste meditatietechnieken. Het werd meer dan 2500 jaar geleden in India onderwezen als een remedie tegen universele problemen. Het is in feite de kunst van het leven.

Deze Vipassana meditatietechniek wordt onderwezen in een tiendaagse residentiële cursus. Tijdens deze cursus leren de studenten de basis van deze techniek en oefenen ze voldoende om daadwerkelijke resultaten te behalen.
wp-image-1561371684jpg.jpgVolgens de traditie van Vipassana in zijn zuivere vorm worden cursussen (logement, eten…) uitsluitend gefinancierd door vrijwillige bijdragen. Donaties worden alleen geaccepteerd van oud-studenten, dit wil zeggen van diegenen die een cursus met een assistent leraren van S.N. Goenka hebben voltooid. Zo wordt de financiering van de cursussen enkel gedragen door hen die zelf het nut van deze meditatie hebben ondervonden en met de wens om anderen te helpen. Vanuit deze wens, kan men dan naar draagkracht een donatie geven. Binnen deze tradities is dit de enige financieringsbron voor cursussen over de hele wereld. Er is geen rijke stichting of individu die de cursussen sponsort. Noch de leraren, noch de organisatoren ontvangen enige vorm van betaling voor hun werk. Op deze manier verspreidt Vipassana zich met een zuivere doelstelling, zonder ook maar een spoor van commercieel belang.
In België worden de cursussen gegeven in het Vipassana Meditatie Centrum – Dhamma Pajjota in Dilsen-Stokkem en op verschillende locaties wereldwijd.

Als student voelde ik me na zoveel jaren eindelijk thuiskomen in mijn eigen lichaam, geest en ziel. Het waarom en waarvoor ik leef kreeg een bevestiging toen ik het woord ‘Dhamma’ hoorde. Dhamma betekent dat je al het goede dat je verworven hebt met anderen deelt. Met deze zuivere intentie help ik dan ook graag verder aan de opbouw en het bestaan van deze cursussen.