Zeven uur in de morgen. De stad ontwaakt. Volgens het geluid van de wagens kan ik nagaan in welke richting ze rijden. Het rondpunt aan Sint Jacobs.
Ik slaap hier nu al een paar dagen in het Jacobs huis, het voelt goed. In de dag ontvangt mijn lichaam vaak signalen, ik geef ze de nodige ruimte. Mijn rug voelt open en vrij, mijn borstkas voelt een belemmering en beperking. Mijn lichaam loopt tegen een lange gang van deuren aan. De één gaat open, de volgende staat op een kier. Hoewel het voor mij zo juist voelt om hier te zijn, voel ik dat ik wordt tegengehouden in de flow en vervolg van mijn weg. Welkom in de maatschappij.

Een bezoek aan een hartsvriendin. Een delen over mijn aankomst in België. De pijn is dieper dan ik dacht. Ik laat het toe.
Een heerlijk soepje op de middag. Ik hou het daarbij. Mijn eetlust is verdwenen en een koffie spreekt me niet aan. Niet van mijn gewoonte. Ik voel mijn energie dalen.
Ik vraag of ik in de zetel mag plaats nemen en of ik wat mag rusten en mijn ogen sluiten. Ik heb het koud. De lichaamssignalen komen terug. Ik plaats mijn voetzolen tegen elkaar en neem een kikvors positie aan. Mijn onderrug, stuit ontvangt hevige prikkeling. Net elektrische stoten. Mijn spieren in mijn benen trekken samen, krampen. Ik voel dat er een lading zit. Eventjes wat tranen. Het komt niet optimaal vrij.
Ik deel met Lieve mijn ervaring en het niet kunnen vrijuit beleven van wat ik heb ontvangen op de weg. Ik begin over mijn Christuservaringen te spreken… er gebeurt iets lichamelijks waardoor ik voel dat ik niet verder kan delen. Ik vertrouw hier op en deel deze ervaring met haar en terwijl het gebeurt en vanwaar het komt. Het ontroerd me, tranen vloeien af en toe. Ik deel verder over het ‘Hart’. Over mijn weg, mijn leven, mijn toekomst.
Het is niet de eerste keer dat een vertikale energie mij tegenhoud… beschermend.

Een warme knuffel, een schouder om op te huilen. Deugddoend, bevrijdend.
Bevrijdend om een warme thuis hier te hebben zonder oordeel naar wat vrijkomt. Waar ik mijn lichaam, geest en ziel vrijuit mag laten zijn in vrijheid en veiligheid.

’s Avonds tijdens het avondmaal voel ik me terug onwel worden. Crash. Uitgeput, zwak leg ik me terug in de zetel. Ik val in slaap en al heel snel hoor ik iemand zeggen’ hamer en bijl’ een inwendig gevoel neemt een andere richting aan. Opluchting, ik voel een vreugde over me komen. Een duidelijke zin ‘je mag stoppen met de hamer op tafel te slaan, je mag je strijdbijl neerleggen’.
Ik zie mezelf in een andere dimensie. Mijn mondhoeken gaan opwaarts. Ontspanning vult mijn lijf. Ik ontwaak stilletjes in een thuis waar zorg voelbaar is.
Dankjewel Lieve.